Chapter 14
Chapter 14
"Kuya Trace, mamamatay na ba tayo?"
"No, Cornelia. Just hold on. Kuya, will protect you."
Napayuko ako nang may narinig akong mga putok ng baril. "Kuya!" I'm so scared. Hinahabol kami ng mga lalaking kumidnap sa amin ni Kuya Trace. Right now, my brother drive so fast. Kung wala kami sa sitwasyong ito, kanina ko pa pinapagalitan si kuya.
"Bunso, kahit anong mangyari, makakauwi tayo sa bahay." He hold my hands to keep me calm.
Patuloy pa rin ang pag-iyak ko. Sana panaginip lang ito. Hindi sana ito totoo. Napatili ako nang may tumagos na bala dito sa sinasakyan naming kotse sabay ng tunog ng pagkabutas ng gulong. "K-Kuya!"
"Don't worry, Cornelia."
Gumewang-gewang ang kotse hanggang sa bumangga kami sa isang puno. Malakas akong naumpog at bumaon sa akin ang ibang basag na salamin. Dahan-dahan akong lumingon kay kuya kahit sobrang sakit ng buong katawan ko. "K-Kuya Trace."
"E-Everything's gonna b-be alright, bunso."
Unti-unti akong pumikit. "K-Kuya."
"Kuya!" Napabalikwas ako ng bangon. Habol-habol ko ang paghinga ko at sobra akong pinagpapawisan kahit na fully aircon ang kwartong ito. Nanaginip na naman ako tungkol kay Kuya Trace. Sa tingin ko iyon ang dahilan kung bakit nawalan ako ng alaala. Nasapo ako sa mukha ko. "Kuya Trace."
Huminga ako ng malalim para pakalmahin ko ang aking sarili. Tumayo ako at kaagad akong pumunta sa CR. Habang naliligo ay patuloy pa ring pumapasok sa isip ko si Kuya Trace. Sa napanaginipan ko kanina, around seventeen to eighteen years old na siya noon. Kapag pinagtagpi-tagpi ko ang mga alaalang bumalik sa akin, isang kaganapan na naging dahilan kung bakit nawala ang alaala ko.
Gabi noon at sumusunod ako sa kanya dahil sobra akong nag-aalala. May pinuntahan si Kuya Trace at hindi siya nakapasok doon dahil minor pa daw ang kasama niya. Hindi kasi alam ni kuya na nakasunod ako sa kanya at doon lang niya nalaman. Galit na galit siya sa akin at minura pa niya ako. I kept saying sorry to him but still he's mad at me. Nang iiwanan na niya ako, biglang may dumating na van at pilit kaming pinapapasok doon. May pinaamoy pa sa aming chemical.
Ang sumunod ay nasa isang abandonadong warehouse kami ni kuya. Sobrang dilim at nakakatakot. Kinakalma ako ni Kuya Trace at sinasabi niya na hindi niya ako iiwanan at poprotektahan niya ako. Ilang oras din kaming dalawa doon bago dumating ang mga goons na kumidnap sa amin. Gusto nila akong i-rape. May pinalo sila sa akin kaya ako nawalan ng malay. Nang bumalik ang malay ko, karga-karga na ako ni kuya. Pigil hininga ako noong mga oras na iyon. Sumakay kami sa isang kotse at maswerteng nandoon ang susi. Hindi ko mapigilang umiyak habang nagda-drive si kuya dahil alam kong nakasunod sa amin ang mga kumidnap sa amin. Kuya do his best to driver faster as he could. Pero nagawa nilang mabaril ang gulong ng kotse kaya nawalan ng kontrol si kuya hanggang sa bumangga kami at parehong nawalan na ng malay.
Mariin akong pumikit bago pinatay ang shower. Akala ko mamamatay na ako that time pero heto ako ngayon, buhay na buhay at magkakaroon na ng sariling pamilya. Hindi ko man tunay na magulang sina Mama Claire at Papa Arnold, nagpapasalamat akong binigyan nila ako ng pagkatao kahit hindi naman ako ang tunay nilang anak. Lumabas ako at nagbihis na ng damit. Masyado na akong ginugulo ng nakaraan ko. Dapat maalala ko na kung sino ako para manahimik na ang buhay ko.
Kinuha ko ang vitamins ko at ininom ko iyon. Pinilit kong ayusin ang sarili ko kahit hirap na hirap na ang loob ko. Pumunta ako sa library at halos mapamura ako sa gulat nang makita ko doon si Yllac.
"Akala ko ba nasa work ka ngayon?" Lumapit ako sa kanya.
Umangat siya ng tingin at inayos ang suot na ang magsalamin. Kahit anong suotin at ayos ni Yllac, lahat bagay sa kanya. "Nasa work nga ako ngayon."
Bumuntong hininga ako. "Nandito ka kaya sa bahay, Mr. Valdepeña."
"I can work here in our hourse, Mrs. Valdepeña."
My cheeks turned into red. Masarap palang marinig na tawaging Mrs. Valdepeña.
"C'mon, Sweetie, come here." He tap his lap. Lumapit ako sa kanya at umupo sa kandungan niya. "Are you okay?" Tumango ako. "Mukhang hindi. I know you, Bella."
"I'm fine. Nanaginip lang ako ng masama kaya ganito ako."
"About your past again?"
Tumango ulit ako. "Yung nangyari sa akin bago mawala ang alaala ko." Yumuko ako. "I'm sure that I'm not Maria Bella San Juan. Ibang tao iyon. Hindi ko alam kung sino talaga ako."
"For me, you are my Maria Bella. The love of my life and my wife."
Ngumiti ako. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko. Humilig ako sa kanya.
"Gusto mo bang lumabas tayo? Saan mo gustong pumunta?"
Umangat ako ng tingin at sinalubong ang tingin ni Yllac. "Sa bahay ni Arabella Formillos."
"Hindi pwede."
"Gusto kong puntahan si Arabella. Gusto ko siyang kumustahin kung okay na ba siya." May mga gusto rin akong sabihin kay Arabella.
"Hindi pa rin, Bella."
I hold his face then I kissed his in lips. "Pagbigyan mo na ako. Please, Sweetie."
"Its still no, Bella."
"Pumayag ka na. Sandali lang naman tayo doon. Pagbigyan mo na ako." Umiling si Yllac. I started to unzip my dress. Nasa harapan pa naman ang zipper ng suot ko at makikita kaagad ni Yllac ang dibdib ko. "Please, Sweetie." I badly need to talk to Arabella.
Umiwas siya ng tingin sa akin. "Bella, your friend is member of Formillos clan. You know that they are our enemy."
"Hindi naman ang asawa niya ang pinuntahan natin. Si Arabella mismo." I remove my dress. Shit na malupit! Ang lamig! Kung hindi ko lang talaga gustong makita si Arabella, hindi ko ito gagawin ngayon. Supposed to be mamayang gabi ko talaga ito gagawin kay Yllac. Pinulupot ko ang kamay ko sa leeg niya at dinikit ko ang katawan ko sa kanya. Nasa baywang ko na ang kamay niya. Those warm hands makes me feel aroused. He looked at me. I bite my lower lips to look more seductive to his eyes. "Kaya pagbigyan mo na ako, Sweetie."
He groaned. "Isang beses lang tayong pupunta doon at sandali lang tayo, okay?" I nod. "Very good. My God! I want to take you right here, right now!" Then he kissed me in my lips. The next thing happened is mind blowing lovemaking.
-----
"Bella, remember what I've said."
"Opo." Natatawang sabi ko kay Yllac. Nasa tapat kami ng gate ng bahay nila Arabella. Pinindot ko ang doorbell at may lumabas naman kaagad na katulong.
"Ano po iyon?"
"Ako po si Maria Bella Valdepeña, friend po ako ni Arabella."
"Ganoon po ba? Pasok po kayo." Pinagbuksan kami nito. Ngumiti ako at magkahawak kamay kami ni Yllac na sumunod sa maid papasok sa loob ng bahay. Infairness, ang ganda ng bahay nila. Simple pero halatang may marangyang buhay ang nagmamay-ari.
"Dito lang po muna kayo, tatawagin ko lang po si Ma'am Ara."
Tumango na lang ako. Dumako ang tingin ko sa isang table. May mga picture frame doon. Solo pictures ni Arabella at wedding picture. Si Arabella at isang lalaking puno ng peklat ang mukha. Katulad ko ay emerald green ang mata nito. Sobrang saya nila sa picture.
"That's Trace Adrian Formillos. Thirteen years ago, he was involved in a kidnapping case. Siya at ang kapatid niya ang na-kidnap at sa pangyayaring iyon niya nakuha ang mga peklat sa mukha niya."
Nakadama ako ng lungkot dito sa puso ko dahil sa nangyari sa asawa ni Arabella. On the same time, pagkalito. Trace Adrian Formillos ang buong pangalan ng asawa ni Arabella at na-kidnap rin ito. Napasapo ako sa ulo ko. "S-Sino ang kapatid niya?" Hindi ako nasagot ni Yllac nang may tumawag sa akin.
"Bella!"
Napalingon ako kay Arabella at ngumiti ako. "Belle!"
Lumapit siya sa akin at sinalubong niya ako ng yakap. "Bella! Na-miss kita!"
"Ako rin!" Mahina ko siyang sinabunutan. "Bakla ka! Anong nabalitaan kong dinugo ka?"
"Selos mode kaya hayun, dinugo ako. Its all my fault. Hindi ako nag-ingat." gumanti rin siya ng pagsabunot sa akin. "Ikaw naman, asan na ang book 2 ng Destined?"
Sumimangot ako dahil maski ako ay frustrated dahil hindi ko man lang natapos ang book two ng Destined. "Sisihin mo asawa ko. Siya ang dahilan kung bakit hindi ako makapagtrabaho."
"Ano bang trip mo sa buhay ah? Alam mo bang binibigyan mo ng dahilan para ma-stress si Bella?" Naiinis na tanong ni Arabella kay Yllac.
"What are you talking about?" Naguguluhang sabi ni Yllac.
"Bilhan na lang kita ng laptop para may karugtong na ang love story ni Warren at Elaine." Hinawakan ni Arabella ang kamay ko.
"Ay 'yan ang gusto ko sa'yo, Belle. Gimme high five!" Nag-high five kaming dalawa. Iba talaga kapag rich kid ang mga kaibigan. Bongga mamigay ng regalo.
"I will not allow you to buy laptop for my wife—"
"Nagpabili ako ng chocolate chips cookies kanina kay Trace, sa pastry shop ni Cassandra ko pinabili. Ano? Gusto mo?"
"No—"
Napapalakpak ako. Ilang araw rin akong hindi kumakain ng cookies kasi pinagbawalan ako ni Yllac. Hindi daw healthy sa akin kapag nasobrahan ako sa matatamis na pagkain. "Oo naman. Hindi ako tatanggi sa grasya lalo na't gawa 'yan ni Cassandra."
Kapitbisig kaming dalawa na pumunta ng kusina. Pinagtimpla ni Arabella si Yllac ng juice at maternal milk naman sa akin.
"Kumusta?"
"Kumushta shaan?" Ganting tanong ko kahit na puno ang bibig ko. Grabe! Na-miss ko ito.
Napangiti si Arabella. "Di ba sabi mo bumabalik na ang alaala mo? Kumusta? Naaalala mo na ba kung ano ang meron sa past mo?"
"Oh. Oo, naaalala ko na ang ibang part sa past ko and sad to say, hindi ko pala tunay na magulang ang tinuring kong magulang." Nakadama ako ng lungkot. Gusto kong malaman kung sino ang tunay kong magulang.
"I-I'm sorry. B-But hey, your lucky because slowly, you remember your memories from the past. Ako nga hindi ko maaalala kung ano ang past ko eh."
Nanlaki ang mata ko. "Hala! May amnesia ka rin?" Tinanguhan niya ako. "Hala ka! Mamaya hindi pala sa iyo ang suot mong kuwintas." Tinuro ko ang kuwintas ni Arabella. Ganoong-ganoon ang kuwintas na suot ko doon sa mga alaalang bumabalik sa akin.
Napahawak siya sa suot na kuwintas. "P-Paano mo naman nasabi?"
Pinagmasdan ko ang kuwintas. "Familiar talaga kasi sa akin ang suot mong kuwintas."
"C'mon Bella, you're not Formillos."
Nilingon ko si Yllac. "C'mon Iñigo, I'm not Maria Bella San Juan for heaven sake! I dont know who I am! Ni hindi ko nga alam kung nasaan ang tinuring kong magulang." Frustrated kong sabi.
"Ano bang pangalan ng tinuring mong parents?"
"Claire Cesar and Arnold San Juan. Baka nakita mo sila, inform mo naman ako." Sagot ko kay Arabella. Huminga ako ng malalim bago ipakita sa kanya ang picture nina Mama Claire at Papa Arnold. "Sila 'yan."
Napapikit si Arabella at napahawak siya sa sentido niya.
Bigla akong nag-alala. "Okay ka lang, Belle?"
"Y-Yes." Ngumiti siya sa amin. "I'm just having headache."
"Drink some water." Sinalinan ko siya ng tubig.
"Thank you."
"Gusto mo bang idala ka namin sa hospital?" Nag-aalalang tanong ni Yllac.
Umiling si Arabella. "Hindi na kailangan. Simpleng sakit ng ulo lang ito."
"Are you—"
"Honey!"
Sabay kaming napalingon sa gawi ng pintuan ng kusina. Nandoon ang isang pamilyar na lalaki.
"Oh great! Trace Adrian Formillos."
Siniko ko si Yllac. Parang gusto kong umiyak nang lumingon ang lalaki sa akin.
"Arabella—Cornelia? Cornelia!" Bigla ako nitong sinugod ng yakap. "Thanks God, nakita na rin kita."
Gaganti na dapat ako ng yakap nang biglang nilayo sa akin ni Yllac ang asawa ni Arabella. "Layuan mo ang asawa ko!"
Nilapitan naman ito ni Arabella. "Trace..."
"Asawa mo?" Hindi makapaniwalang sabi nito. "C'mon, she's a Formillos. She's my sister!"
"Well she's my wife. She's not your sister. Her name is Maria Bella San Juan Valdepeña, not Cornelia Formillos!"
"Believe me, she's my sister."
"I don't believe in you, Formillos."
Pinigilan ni Arabella ang asawa niya nang tangkang sugurin si Yllac. "Trace, kumalma ka."
Sobra na akong naguguluhan sa nangyayari ngayon. May mga alaalang pumapasok sa isip ko at talagang sumasakit ang ulo ko. Ito ba talaga ang Kuya Trace na nasa panaginip ko palagi? Bakit parang ayokong maniwala sa nangyayari ngayon?
"Cornelia, do you remember me? I'm your Kuya Trace."
Kuya Trace...
Lumapit sa akin si Kuya Trace at hinawakan niya ang kamay ko. "Cornelia, our parents missed you so much. Do you remember Mama Celine and Papa Frederick? Sila ang magulang natin."
Sobra na akong naguguluhan. Hindi ko na kaya ito. Sobra dami ng alaalang pumapasok sa isipan ko. Binawi ko ang kamay ko. "H-Hindi kita kilala. Si Claire Cesar at Arnold San Juan ang magulang ko. Wala akong kilalang Celine at Frederick. Please lang, layuan mo ako."
"Cornelia—"
"I'm not Cornelia. Bella ang pangalan ko. Iñigo, umuwi na tayo." Naiiyak kong sabi sa asawa ko.
"Lets go, Sweetheart." Hinawakan ni Yllac ang kamay ko at marahang hinila palabas ng bahay nila Arabella. Inalalayan niya akong pumasok sa kotse.
Panay ang tulo ng luha sa pisngi ko. Ang lalaking iyon ang kapatid ko. Sigurado akong kapatid ko siya. Ang hindi ko lang matanggap bakit ngayon lang siya bumalik sa buhay ko. Hinanap ba nila ako?
"Bella—"
"Aaaaah!" Napahawak ako sa ulo ko dahil sa sobrang sakit nito. "T-Tama na. Sobrang sakit na." Sinasabunutan ko ang sarili ko. Hindi ko na kaya itong sakit ng ulo ko.
"Bella, calm down."
Nandilim ang paningin ko. Naramdaman ko ang panghihina ng katawan ko.
Naramdaman kong hinawakan ako ni Yllac sa balikat. "Bella..." Niyakap niya ako. Hindi na ako nagsalita at tuluyan na akong nawalan ng malay.
----
Isang puting kisame ang bumungad sa akin pagkagising ko. Nilibot ko ang paningin ko. Nakaupo sa tabi ko si Yllac. Nakapatong sa kamang hinihigaan ko ang ulo niya at mahimbing siyang natutulog. Hinaplos ko ang mukha niya.
"Yllac..."
Unti-unti siyang dumilat. Nang ma-realized niyang gising ako, napa-straight siya ng upo. "How's your feeling?"
"Fine." Kimi kong sagot kahit ang totoo ay hindi. Bumalik sa isipan ko ang mga nangyari kanina. Pakiramdam ko ngayon, wala akong siguradong pagkatao. Hindi ako si Maria Bella San Juan at mas hindi matanggap ng sistema ko na si Cornelia Formillos ako.
"May gusto ka bang kainin? Inumin?"
"Water. I want water." Kaagad naman niya akong binigyan ng tubig. Ininom ko iyon at naubos ko kaagad ang isang baso. Humiga ulit ako.
"Tatawagin ko si Yohann para ma-checkup ka niya."
Hindi ko na siya napigilan. Bumuntong hininga ako nang ako na lang mag-isa sa loob. Gusto kong malaman kung bakit ako napunta kay Mama Claire. Maraming gumugulo sa isipan ko. Mas lalong dumami dahil naaalala ko na ang ibang parte ng nakaraan ko.
"Good morning, Bella." Matipid akong ngumiti kay Yohann nang makalapit na sila sa akin. "Kumusta na ang pakiramdam mo?"
"Fine, a little bit dizzy right now."
"Sobrang sakit daw ng ulo mo kahapon. May mga alaala bang bumalik sa iyo?"
"Yes." I answered in a little voice. "A memories from the past. Its like a bomb that exploded in my mind."
Tumikhim si Yllac. "Is there anything to do to help her to ease the pain she feel once there's a memories come in her mind?"
"Wala akong mairereseta sa kanya dahil buntis si Bella ngayon. Ang kailangan lang ay ma-relax niya ang isipan niya. Don't pressure yourself, Bella. Baka makasama sa baby iyan."
Tumango ako. Kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilang mag-isip tungkol sa past ko. Gustong-gusto kong masagot ang mga tanong sa isipan ko.
"That's it. We will observe her for twenty-four hours. Kapag okay na siya, pwede na siyang lumabas." Tinapik ni Yohann si Yllac. "Sige, Kuya, Bella." Then he leave the room.
Nanatili lang akong tahimik habang si Yllac ay inaasikaso ang mga pagkain. Nakadama ako ng gutom ngayon. Buong magdamag pala akong tulog kaya siguro ganito ako kagutom.
Inayos ni Yllac ang table ng hospital bed na hinihigaan ko at pinatong niya doon ang pagkain ko. "Anong mga naaalala mo?"
I looked at him. "My childhood days."
"Aaah." Tumango siya at sinubuan ako ng pagkain.
"Huwag mo na akong subuan. Kaya ko na ang sarili ko."
"Let me do this for you, Bella. Kahapon, hindi ko malaman ang gagawin ko nang makita kitang nahihirapan lalo na noong mawalan ka ng malay. Para akong mababaliw, Bella."
I touch his face. "I'm sorry, Yllac."
"Wala kang dapat i-sorry, Bella."
"Pinag-alala kita kaya dapat lang akong mag-sorry."
Bumuntong hininga siya at sinubuan niya ako. "Then let me do this to you. Eat a lot to regain your energy."
Hinayaan ko na lang si Yllac na subuan ako tutal nagugutom na rin naman ako. Tahimik lang kaming dalawa. Pinagmamasdan ko lang si Yllac sa ginagawa niya. Nang matapos na akong kumain ay inayos niya ang pinagkainan ko. Nang matapos ay umupo siya sa tabi ko.
"You say that you remembered something about your past. What is it?" Pinahiga niya ako.
"Like what I say, its about my childhood memories. Way back there, I have a best friend who's name is Gretchen. She's nice."
"T-That was good."
I smiled. "We're always together and we played all day if its weekend. When we turned eleven, we have a new found best friend and his name is Kevin—well he's not a stranger for me because he's my cousin. We became best buddies that time. I wonder, how are they? Maybe they are successful in their field. Both of them dream to become a doctor while me, I want to be a famous writer."
He caressed my hair. "You achieve it, Sweetie. You became a famous romance novelist here in the our country."
"Yeah right." Then I hug him. Kumakalma ako sa ginagawa ni Yllac na pagsuklay sa buhok ko gamit ang daliri niya. "I love you, Yllac."
"And I love you more, Bella."
Again, I smiled. I cherished the moment that I hug my husband the whole morning. I really love his scent and the heat came from his body.
-----
I woke up in the middle of the night for nothing. I didn't feel thirsty or hungry. I take a deep breath. Ganito lang siguro kapag buntis. Hindi mapalagay sa pagtulog.
Humarap ako kay Yllac at hinaplos ko ang mukha niya. "Buti ka pa ang sarap na ng tulog mo. Kainggit ka." Umupo ako at napansin kong umiilaw ang cellphone niya kaya kinuha ko iyon. Napangiti ako nang makita ko sa wallpaper ng phone niya ang picture ko. Its a stolen picture of me. "Ganda ng kuha ko dito ah."
May text message si Yllac galing kay Kuya Siege. Hindi ko na binasa iyon. Pinagdiskitahan ko ang gallery. Ang dami kong stolen pictures and some of the pictures from my previous booksigning. So nandoon siya sa mga booksigning ko?
Pinindot ko ang home at napansin kong ang dami niyang notification sa instagram niya. "Aba, mukhang ang daming follower ng asawa ko." Pinindot ko naman ang instagram at nanlaki ang mga mata ko sa nabasa ko. Its King Red's IG account! Napalingon ako sa asawa ko. Kumabog ang dibdib ko. Bakit naka-open sa cellphone ni Yllac ang account ni King Red?
Tiningnan ko ang mga post sa IG ni King Red at napansin kong ang ibang post ay galing sa mga pictures sa gallery ni Yllac. Napatakip ako sa bibig ko dahil sa mga nabasa kong caption ng iba niyang post.
I have a good day with my wife. Not allowed to let you guys see her face right now
-
Love this lady. Clue about my wife. She have these beautiful pair of green eyes
-
Happy to know that she loves me too. I am the most happiest man in the world!
-
She really love Harry Potter. We're a couple who are part of Potterhead
-
It made my heart break everytime her memory came back to her. I wish I am the one who feel the pain instead her.
-
We're having baby! I'm gonna be a dad! Hooray!
-
Maybe I became selfish but this is the only way to have you, sweetheart
-
My lovely Fierce is beside me now and forever. Expect her happy ending Reddians.
-
I want to be with her always
-
I really love her. I know that someday, I am the man beside her
-
I'm happy to see her even I'm far away from her. She's really beautiful, isn't it?
-
I want to confess my love to her but I don't know how. Is this what they call torpe? I'm torpe
-
I wish that I'm with her
-
The first time I saw this lady in mask, she just captured my heart. This lady already stole the heart of King Red
Parang sasabog ang puso ko sa mga nakita at nabasa ko. Maybe some of people feel creepy but for me this is so sweet even though he became my stalker. My husband really loves me. Para akong maiiyak. Nao-overwhelm ako sa mga nalaman ko.
"Bella, bakit gising ka pa?"
Humarap ako kay Yllac at niyakap ko siya. "I'm sorry for hurting you for a long time."
"Bakit ka nagso-sorry? I'm the one who supposed to apologize to you." Lumayo siya sa akin at pinunasan ang luha sa pisngi ko. "Bakit ka umiiyak? Did you have a nightmare?"
Pinakita ko sa kanya ang cellphone niya at nanlaki ang mga mata niya. "Ngayon ko lang nalaman na asawa ko pala ang taong bina-bash ko. I already knew that you loved me from the very first time we met in your booksigning. Kaya pala parang love story natin ang latest na sinusulat ni King Red kasi ikaw pala 'yon. Bakit hindi mo sinabing ikaw si King Red?"
"Dahil alam kong lalo kang magagalit sa akin once na malaman mong ako si King Red. Abot langit ang inis mo sa akin as my other alter ego, the more when its comes to me as me. Its good to hide my other personality than making you feel more hate to me."
"Yllac..." Yumakap ulit ako sa kanya. "I'm so sorry for hurting you so much."
"Its okay, Sweetie."
"I will never hate you again. King Red or my Yllac, I still love you." I gave him a smile and kissed him on his lips.
"I love you so much."
"So sa akin pala naka-base ang personality ni Fierce? Kaya pala ngayon lang nagka-lovelife si Fierce dahil ngayon lang tayo nagkaroon ng love story?"
Napakamot siya sa ulo. "Kind of he-he. Ikaw naman talaga si Fierce at wala nang iba pa."
"Then will you let your readers know about the real lfe Fierce?"
"Bella, hindi naman kita pipilitin na magpakilala sa kanila. If you want to keep your identity as my Fierce privately, its okay for me."
"I want them to know who I am. Aba! Maraming umaaligid sa iyo. Mapa-ikaw o si King Red pa. Gwapo mo rin talaga. Sarap mo bakuran at suotan ng karatulang, asawa ito ni Bella Santos."
Malakas na tumawa si Yllac. We take a picture for his and my IG account. I want to inform my readers about what happened on me and on the same time, to let them know that I'm already married to my husband.
----
"Look at the mirror, Cornelia. You are so beautiful."
I looked at the mirror. I wear a color navy blue ball gown. I look like a princess in my gown liked Amelia Mignonette Thermopolis Renaldi of the movie Princess Diaries. Today is my thirteenth birthday and the theme of my birthday celebration is about royalty. Well I deserve to have this party because I feel like I'm a real life princess. My parents always say that I'm their princess and I live like a princess.
My eyes wide when I saw Mama holding a crown. "This crown is for you, hija." My mother put the crown at the top of my head. A very beautiful crown. "You are the princess of our family."
"Thank you, 'Ma!" I hug her with all my heart. Mama is my best friend. A best friend that will never leave me.
"Happy birthday, bunso!" Lumapit sa akin si Kuya Trace at binigay sa akin ang isang violet velvet box. He's wearing a crown prince outfit. Kuya is a real life perfect example of prince charming in a Disney movies.
Kaagad kong binuksan iyon at nanlaki ang mata ko nang makita ko ang gustong-gusto kong bilhin na bracelet. "Oh my gee! You told me, Kuya, that this bracelet is not suited to me."
"I'm just joking. Of course it fits for you, bunso." Then he get the bracelet to wear it for me. "I love you, Cornelia."
"I love you too, kuya!" I smiled.
"My family is having fun right now. Happy birthday, princess." Papa kissed me in my forehead. My father's birthday gift for me is a brand new laptop and its color pink! He gave it to me this morning. "You looked stunning tonight, Celine." Papa hug and gave a kiss to Mama.
They looked like a King and Queen. My parents are so sweet! I want to have a husband like my father. He's so caring to my mama and I know he really love her. They always saying I love you's to each other.
"Lets have a family picture." Mama said with an excited voice.
We sitdown in a royal couch. My mother, me, kuya and Papa. We looked like a royal family.
I'm so happy right now because I have a cool family.
Napabalikwas ako ng bangon. I remembered everything. Today, I'm sure that I'm Cornelia Formillos. The only daughter of our family. I cried. Bakit ko nakalimutan ang pamilya ko? I feel like I became a bad daughter to them. I know that they really missed me a lot.
I take a deep breath to calm myself. Wala na sa tabi ko si Yllac. Kanina pa siguro siya umalis para pumasok sa work. Hindi na niya kasi ako ginigising kapag aalis na siya but before I go to sleep, I prepare his clothes. Para naman hindi siya mahirapang pumili ng isusuot. Kinuha ko ang robe na partner ng suot ko nightgown bago lumabas ng kwarto naming mag-asawa.
Dumeretso kaagad ako sa kusina. Napapikit ako sa bango ng niluluto ni Manang Thelma. "Good morning, Manang Thelma!"
"Good morning, anak. Eksakto't maluluto na ito. Pakitawag na lang ang asawa mo. Nandoon siya sa library."
Kumunot ang noo ko. "Hindi siya pumasok?"
"Hindi, hija. Kanina pang alas cinco doon si Sir Iñigo."
Tumango ako bago lumabas ng kusina. Nagmadali akong pumunta sa library. Pagkapasok ko sa loob ay nakita ko si Yllac na seryosong nakatingin sa labas ng bintana. Ni hindi man lang niya napansin na nasa likod na niya ako sa lalim ng iniisip. Niyakap ko siya sa likod. "Good morning."
Napangiti siya at humarap sa akin. "Good morning, Sweetie." Then he gave me a quick kiss in my lips.
"Bumaba na tayo. Breakfast is ready."
He grasped my hand. "You looked like you cried awhile ago. Did you dream about your past?" I nod. Umupo siya sa isang upuan at hinila niya ako para kumandong sa kanya. "What is it?"
"Nothing." Humilig ako sa balikat niya. "Bakit pala hindi ka papasok ngayon?"
"I want to be with you today."
"Magkasama naman tayo araw-araw. Dapat hindi ka pala-absent para good model ka sa subordinates mo."
"Gusto lang kitang makasama buong araw. Paano kung sumakit ang ulo mo na naman tapos wala ako sa tabi mo?"
"Yllac." For sure may mga na-cancel na meeting si Yllac ngayon. Alam kong tatambak ang trabaho niya kapag talagang um-absent siya ngayon nang dahil sa sitwasyon ko ngayon. "Isama mo na lang ako sa office mo."
"Hindi pwede."
"Bakit naman hindi pwede?"
"Ikaw pa, eh, ayaw mong nagtatagal ka sa loob ng apat na sulok ng kwarto. That's one of the reason why you resigned in your work. Mabilis kang mabo-bored sa office ko."
Nag-pout ako. Medyo harsh. "Grabe ka naman sa akin."
"I'm just telling the truth, Bella."
"Hindi naman ako mababagot doon. Sigurado ako lalo na't Le Saisons 'yon tapos kasama pa kita. Kaya isama mo na ako sa work mo." I pulled his nape then I give him a kiss on his lips.
"Sige na nga. Bakit ba hindi ako makatanggi sa iyo?"
"Because you love me."
"Yeah, because I love you so much. I will give everything to you to make you happy because I love you so much." Then he kissed me in my lips and I respond with full of heart.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top