Tony had geen idee hoe lang hij op die doorgezakte bank had gezeten. Hij had voornamelijk naar het meisje gekeken dat tegen hem aan in slaap was gesukkeld. Hij had geen spier durven te verrekken, bang als hij was dat het magische moment tot een einde zou komen zodra hij in beweging kwam.

'Het is vijf uur in de ochtend,' zei Scott toen hij en Steve al enige tijd niets meer tegen elkaar hadden gezegd. Hij stond op, bukte zich om zijn meisje op te tillen. Tony liet haar met tegenzin gaan. Hij keek het kind na dat in de armen van haar vader haar slaapkamer binnen werd getild.

'Je bent goed met kinderen,' doorbrak Steve de stilte, 'Cassandra houdt normaal niet van vreemden. Het duurde maanden voordat ze mij had geaccepteerd.'

Stark lachte ongemakkelijk. Hij wist zich geen raad met de woorden. 'Natuurlijk.' antwoordde hij uiteindelijk, gleed uit gewoonte terug in zijn zelfingenomen priveleged-white-boy-rol.

'Het is tijd dat jullie gaan,' meldde Scott op fluistertoon toen hij terug kwam. 'Ik zou jullie graag uitnodigen om te blijven, maar Cassie's moeder komt straks haar om acht uur ophalen en-'

'We begrijpen het, Scott.' Steve liep terug naar het raam dat in de tussentijd niet gesloten was geweest. Hij klom het licht van de stad in, verliet het schemerduister van het appartement. 'Kom op, Tony. We kunnen beter gaan. Cassandra's moeder heeft een pesthekel aan me.'

Stark bedankte Scott voor de koffie zoals hij geleerd had en volgde Blondie gedwee naar buiten. Met veel geratel liet Steve de laatste ladder van de brandtrap niet veel later naar beneden gaan. Hij sprong zelf de laatste treden naar beneden en hielp de billionaire toen hij bijna onderaan was. 'Als je moe bent, kunnen we een kamer huren en nog een uurtje slapen voordat de eerste treinen weer gaan rijden.'

Deze vreemdeling had al zoveel voor hem gedaan dat Tony erover dacht vriendelijk te weigeren en erop te staan dat hij het vanaf nu wel alleen af kon, maar toen hij in Steve's heldere ogen keek, begreep hij dat hij de ander alleen maar zou kwetsen met zulke excuses. 'Ja,' knikte hij, 'een kamer klinkt goed.'

Het was geen lange wandeling naar het 24/7 motel dat blijkbaar in Manhattans steegjes verborgen lag. Er waren nu meer mensen op straat, maar het aantal was nog steeds verrassend laag voor het centrum van een wereldstad als New York. Steve moest hem naar de achterbuurten van Manhattan hebben weten te leiden aangezien ze zo weinig zielen tegenkwamen op de brede stoepen.

Het hotel was van het type dat geen vragen stelde als je om kwart over vijf in de morgen een kamer boekte voor het komende anderhalf uur. Ofwel waren er meer mensen die gestrand waren in de stad en pas om vijf uur 's ochtends besloten een kamer te boeken ofwel pleegde iedereen zijn overspel in de morgen en wist de man achter de balie niet beter dan dat hij en Steve dadelijk de zoveelsten zouden zijn die gehoor zouden geven aan hun geheime verlangens alvorens terug te keren naar hun eigen partners.

'Veel plezier,' zei de man monotoon terwijl hij de kamersleutel over de balie schoof. Eraan zat een hanger in de vorm van een hart, wat Tony's vermoedens over deze plek alleen maar bevestigden. De billionaire keek de medewerker een moment vuil aan alvorens – opeens overmand door slaap – traag achter Steve aan de stoffige gang in te sjokken.

De kamer was klein en stoffig en het bed kraakte luid toen Stark zich liet neervallen op het versleten matras. Hij had geleerd slaap mee te pikken wanneer hij kon voor het geval hij zo snel mogelijk wilde vergeten over de gebeurtenissen van een specifieke dag. Hij had snel genoeg geleerd dat slaap niet altijd de beste plek was om te zijn, maar het soms behulpzaam was even in te dutten omdat tijd sneller ging als je het niet meemaakte. Het was altijd fijn even aan de wereld te kunnen ontsnappen na door Pepper te zijn uitgefoeterd of Obie over de vloer te hebben gehad.

Steve kwam voorzichtig naast hem liggen. Ze namen de moeite niet onder de dekens weg te duiken. Tevreden lagen ze daar, in het duister van de smoezelige kamer. Tony had vaak genoeg zijn bed gedeeld met anderen voordat hij Pepper had ontmoet om te weten dat Steve zijn hoofd te rusten had gelegd op zijn arm die met zijn elleboog in het kussen boorde. Stark zei niets toen een voorzichtige vinger zijn zij raakte en de vinger later veranderde in een hand die daar bewegingloos bleef liggen.

'Waar droom je van?' Steve's stem was zacht, een aangename trilling die de stilte zachtjes deed golven.

Tony rolde op zijn rug. De hand gleed naar zijn buik, bewoog daar verder niet. 'Waar ik van droom?' Hij zei het niet omdat hij de vraag niet goed had begrepen, eerder om zichzelf wat meer tijd te geven om na te denken over een passend antwoord. Het was lang geleden dat hij voor het laatst had durven dromen. Het was hem langzaam duidelijk geworden dat zijn levensweg reeds was uitgebeiteld door mensen als Pepper en Obie. 'Ehm... gras.' Hij moest lachen om zijn eigen antwoord. Hij kon niet verder denken dan gras. Hij was zo'n pathetisch schepsel dat zijn droom bestond uit gras.

'Gras?'

Steve's tegenvraag deed hem beseffen hoe erg hij eigenlijk verlangde naar gras. Was het vreemd dat hij droomde van een grasveld, een net gazon waar hij met blote voeten overheen kon lopen zolang als hij wilde? 'Ja, gras. Ik droom van een grasveldje. Mag een man niet dromen van een net gazon?'

'Jawel... Ik had het alleen niet verwacht-'

'Van een man van mijn stand?' Stark kon de vijandige ondertoon niet volledig verbergen.

'Nee, dat is het niet. Gras...' Het bleef even stil. 'Iedereen zou moeten dromen van gras. Wat zou de wereld een geweldige plek zijn als iedereen het liefst van alles niet meer dan een net grasveldje had.'

'Waar droom jij van?' Tony ademde diep in. De hand op zijn buik ging mee omhoog en omlaag, zachtjes, licht als een veertje. De sensatie kwam totaal niet overheen met Peppers hand die soms haast dwingend op zijn lichaam drukte.

Steve's glimlach straalde voldoende om gezien te kunnen worden in het duister. 'Ik droom ervan dat iemand ooit mijn kunst zal kopen.'

'Je schildert?'

'Ik teken vooral.'

'Kan je me wat van je werk laten zien?'

'Ik heb nu niets bij me, Tony.'

'Maakt niet uit.' Stark liet de daaropvolgende stilte gemoedwillig over zich heenkomen. Het was lang geleden dat hij zich zo rustig had gevoeld. Voor even leek het gewicht van de wereld niet op hem te rusten maar door anderen gedragen te worden. 'Je hebt interessante vrienden.'

'Bedankt.'

'Ik meen het,' drong de billionaire aan, bang dat zijn compliment niet serieus werd genomen.

'Natuurlijk meen je het.' Steve tikte hem zachtjes op zijn neus. 'Je bent veel serieuzer in wat je zegt dan je laat blijken.' Het bed kraakte toen de blonde man ging verliggen. 'Waar moet je eigenlijk heen?'

'DC.'

'Washington?'

'Ja. Ik heb een vergadering, maar daar ben ik nu toch te laat voor.'

'Wat naar.'

Tony bleef even stil. 'Misschien valt dat wel mee.' Hij zuchtte. 'Ik had niet door hoe claustrofobisch mijn leven aanvoelde tot ik hier strandde.'

'Waarom blijf je dan niet nog wat langer? Ik weet zeker dat je weer bij je geld kan als je straks even een telefoontje pleegt met je – weet ik hoe het heet – assistent?'

'Nee, nee!' Stark raakte de voeten van Steve toen hij zijn benen verlegde. 'Ik moet terug.'

'Oh.' Het klonk teleurgesteld, werd meteen opgevolgd door een dringend: 'Ik begrijp het!'

'Wat doe je eigenlijk in Manhattan?' Tony kon het niet laten het te vragen. 'Als ik me niet vergis, heb je gezegd dat je in Brooklyn woont.'

'Eerlijk? Ik was de tijd uit het oog verloren. Het was niet mijn bedoeling geweest te blijven tot na sluitingstijd van Grand Central.'

'We zijn dus samen gestrand in het centrum van New York City.'

'Niet helemaal.' Steve's zachte glimlach klonk door in zijn woorden: 'Ik heb net genoeg geld voor een cap naar huis.'

'Maar...' De billionaire kon het amper bevatten. 'Maar je bent nog hier? Dat betekent dat je...'

'Ik ben gebleven omdat ik dat wil.'

Warmte verspreidde zich door Tony's lichaam. Er was al zo lang niemand meer gebleven omdat ze dat wilden. 'Thanks,' ademde hij.

'Het is niets, Tony.'