Ze waren weer alleen. De rivier hadden ze achter zich gelaten. Ze waren weer dieper Manhattan ingetrokken, vlakbij de bar waar ze naar Starks tas hadden gevraagd.

Steve wenkte hem bij een steegje. Verrast dwaalde Tony de man achterna de duisternis in.

De route voerde door meer van die achterafstraatjes. Ze kwamen langs een groep hangjongeren, werden uitgejouwd door ze. Stark wilde net zo furieus reageren, maar Rogers trok zachtjes aan zijn mouw en schudde haast onmerkbaar het hoofd.

Ze gingen verder.

Onderaan een brandtrap van een oud appartementencomplex bleven ze staan. Steve nam een paar passen terug. Hij nam een aanloop, greep de onderkant van de eerste ladder beet en trok het ding naar beneden. 'Na u.' nodigde hij de billionaire uit.

Stark begreep niet waar dit naartoe ging leiden, maar hij besloot geen vragen te stellen. Zwijgend beklom hij de ijzeren ladder, stapte het eerste plateau op. Steve kwam hem vlug achterna, trok achter zich de trap weer omhoog.

De reis stopte niet op dat eerste balkonachtige staalwerk van de brandtrap die tegen de zijgevel zat aangeplakt. Steve nam de leiding, klom zwijgzaam verder naar boven, het volgende plateau op en toen het volgende en toen het volgende. Tony keek nieuwsgierig naar binnen bij ieder raam dat hij passeerde op de verscheidene verdiepingen. Hij voelde iets van zijn vroegere levenslust ontvlammen terwijl hij zich omhoog werkte op een nieuwe ijzeren ladder.

Stark kon zijn verbazing amper verbergen toen Steve het raam dat grensde aan het bovenste balkon van de brandtrap omhoog trok. 'Psst!' riep de blonde spierbundel tegen het donker in het appartement. 'Scott!'

Het duurde niet lang of het licht ging aan en een man met een jong gezicht kwam slaperig de kleine woonkamer binnen geschuifeld. 'Steve,' kreunde hij – niet eens verrast bij de aanblik van twee volwassen mannen die in het licht van de stad bij het geopende raam stonden. Hij doorkruiste de ietwat rommelige woonkamer, struikelde daarbij bijna over de kleine salontafel. 'Sssh!' reageerde hij meteen toen de tafel luid over de vloer kraste. 'Sssh!' Hij drukte zijn vinger tegen zijn lippen, bleef voor een moment in een voorovergebogen houding bij de salontafel staan.

'Sssh!' echode Steve glimlachend.

Tony begreep niet helemaal wat nu het probleem was. Woonden er nog meer mensen in dit appartement? Het gebouw was toch zeker niet zo gehorig dat de andere bewoners van het complex hierdoor zouden worden gewekt?

'Papa?' Een klein meisje verscheen in de deuropening van de slaapkamer die aan de woonkamer grensde. Ze hield een teddybeer onder haar arm geklemd.

De man in het appartement – Scott – keek langzaam om. 'Cassie,' zei hij zachtjes, 'Cassie, ga terug naar bed. Ik kom er zo aan om je in te stoppen.'

Het meisje leek haar vader niet gehoord te hebben. 'Steve!' riep ze verrukt toen haar oog op de blonde spierbundel viel. Ze doorkruiste rennend de kamer. Steve boog voorover, door het raam heen en ving haar aanstormende lichaam in zijn armen. 'Cassandra,' ademde hij tegen haar lange haren.

Tony leunde ongemakkelijk tegen de balustrade van de brandtrap. Het was niet zo dat hij niet van kinderen hield – stiekem vond hij ze geweldig. Het was eerder dat hij geen ervaring had met de miniatuurmensjes. Zijn vrouw hield hem altijd ver bij alle kinderen vandaan. Misschien was ze bang dat hij voor de kleine wezens zou vallen, dat hij op ideeën zou worden gebracht door interactie te hebben met de mensjes. Hun liefde was jaren geleden al uitgedoofd. Pepper moest er vast niet aan denken zwanger van hem te worden terwijl ze druk was met haar overspel met zijn bodyguard. Obie hield hem daarnaast onderhand een tiental jaren bij kinderen vandaan. Tony was niet zeker of de man bang was dat hij uit de school zou klappen tegen een van de kinderen als hij met zo om zou mogen gaan of dat Obie zelf gewoon niet van kinderen hield en dat beleid graag doorvoerde in Tony's leven.

'Geweldig, Steve!' Scott leek zich nu pas volledig te beseffen dat er nog iemand bij zijn raam stond. 'Wie heb je nu weer van de straat geplukt?'

'Ik pluk nooit iemand van de straat!' Steve tilde het meisje op alsof ze van lucht was gemaakt en stapte met haar in zijn armen door het raam naar binnen. Tony bleef een moment dralen bij het raamkozijn, stapte toen ongemakkelijk de woonkamer binnen.

In heel zijn leven had hij nog niet zoveel nieuwe zielen mogen ontmoeten zonder onder iemands toezicht te staan. Vroeger had zijn vader er altijd voor gezorgd dat iemand een oogje in het zeil hield, iemand die voorkwam dat hij zomaar met iedereen een gesprek aanknoopte. Later, toen het zijn vader niet langer kon schelen wat hij precies uitspookte als hij maar tijdig klaar zou staan om Stark Industries over te nemen, had Rhodey hem onder zijn hoede genomen. Na zijn ouders dood had Obie zich al snel tot zijn beschermengel gedoopt. Vanaf dat moment had er altijd wel een van Obies mensen over zijn schouder meegekeken. Later was Pepper bij de mix gekomen. Weldra had zij Happy aangesteld als zijn persoonlijke bodyguard. De man had jaren als een schaduw aan zijn zijde gestaan – dat was totdat hij er met zijn vrouw vandaar ging, hem ontredderd achterliet.

'Maar dit is Tony,' stelde Steve hem vlug voor. Hij ging op de doorgezakte bank zitten, het meisje op zijn schoot.

Cassie keek met grote ogen naar de billionaire. 'Ik heb u op televisie gezien.'

Scott keek bedenkelijk naar Stark. maar nog voordat de vader iets kon zeggen, was Tony naast het meisje gaan zitten. 'Dat kan.' zei hij zo vriendelijk mogelijk. Hij wilde het meisje koste wat het kost niet afschrikken met ingewikkelde leugens die hij zo onderhand zijn hele leven rondslingerde als nonchalante waarheden. Als hij straks de eerste trein zou pakken naar Washington DC zou aan zijn vrijheid een abrupt einde komen. Dan zou Happy hem nors het perron af dirigeren, Pepper zou hem niet al te vriendelijk duidelijk maken wat ze nu precies van hem dacht nu bleek dat hij niet eens een trein kon halen en Obie en het bestuur zouden hun kans schoon zien en hem het zeggenschap over SI's doen en laten ontzeggen. Ze zouden hem inzetten als een eenmansfabriek met genoeg verzoeken voor nieuwe ideeën zodat hij hooguit nog tijd zou hebben om te voorzien in zijn basisbehoeften.

'Ik ben de CEO van Stark Industries.'

'Ho, ho!' Scott stak zijn hand op. 'Stark Industries?'

Tony maakte zich op om in de verdediging te springen. Hij wist welk beeld de meeste mensen hadden van zijn bedrijf. Stark Industries' naam was vaak genoeg genoemd als schandalen in oorlogsgebieden aan het licht kwamen. Vaker wel dan niet waren Stark Industries' wapens aangetroffen in de rampgebieden en meer dan eens waren ze in handen geweest van de terroristen en niet de vrijheidsstrijders.

'De man heeft zijn trein gemist en is bestolen van zijn eigendommen, Scott. Gun hem wat rust.' Steve zette Cassie op de grond neer. Het meisje legde haar teddybeer op de salontafel en kroop ontevreden naast Tony op de bank. Ze kruiste haar armen over elkaar, alsof ze boos was dat Steve haar had laten gaan.

Stark verroerde zich niet. Hij kon merken wat de vader daadwerkelijk van hem dacht en het leek hem daarom geen goed idee iets tegen diens dochter te zeggen.

Dat hij zich terzijde hield en de vader liever niets met hem te maken had, leek de dochter weinig te deren. Cassie zat snel genoeg tegen hem aan gedoken. Toen hij nog steeds niets deed, nam ze het heft in eigen hand en trok zijn arm over haar schouders heen. Met een tevreden zuchtje perste ze zich zo dicht mogelijk tegen zijn zij aan.

Tony kon het niet helpen. Een voorzichtige glimlach verscheen rond zijn mond terwijl hij zijn vingers voorzichtig om haar schouder vouwde. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor de laatste keer zo dicht bij een kind had mogen zijn.

'Koffie?' vroeg Scott uiteindelijk toen het hem duidelijk werd dat zijn dochter voorlopig haar plekje tegen de billionaire aan niet zou verlaten.

'Graag.'