Wynnona's POV

"Ano ba?! Bakit mo ako ni-hahug? Are you lasing?"

"How many times do I have to tell you, Rikka? I love you! Can't you choose me?"

Kasabay ng pag-agos ng luha ng kaeksena ko ngayon ay ang pag-iisip ko na sana hindi lang arte ang pagsabi niya ng i love you sa akin. Pangalawang beses ko na itong narinig sa kanya at ang nararamdaman ko sa tuwing babanggitin niya iyon ay pareho pa rin.

Maliban lang sa may halong lungkot na ito ngayon, dahil alam kong hindi niya ito masasabi sa realidad.

"I'll get you, Rikka."

"And cut!" sigaw ni Terry bago kami lumapit sa kanya. Pinatingin niya sa amin ang kuha ng camera men.

Ikalawang linggo na ng shooting at mas nasasanay na kami ni Yamato sa trabaho. Ang eksenang shinoot namin ngayon ay eksena kung saan magaganap ang confession sa akin ni Yamato bilang si Asahi.

Masasabi kong magaling siyang aktor dahil naramdaman ko ang pagiging isang espesyal na babae na mahal na mahal niya. Ang swerte talaga ni Xyris. I laughed at myself bitterly.

Napaisip tuloy ako. Ano kayang feeling ng ligawan ng isang tulad niya? Matagal tagal na din noong huli kong maranasan na maalok ng ligaw mula sa kung sino man.

Kung sakali bang may manligaw sa akin ngayon.... syempre hindi ako papayag. Pero ano nga kayang magiging reaksyon ni Yamato?

"Who wants to hang out later?" tanong ni Ray, ang bida sa series.

Nang mapalingon siya sa akin, sinenyasan ko siya na sasama ako, tutal wala din naman akong gagawin. Marami din kasing pupunta at alam kong masaya silang kasama.

When he asked Yamato, Ray became disappointed because his invitation was turned down. I can't help but to pout while looking at them. Yamato searched for my eyes because maybe he felt my stares. He gave me a nod before walking away. Totally doesn't seem interested about my whereabouts later.

Why is he even like that? Doesn't he care?

Binura ko ang mga iniisip. Siguro kung sakali mang may magkagusto sa akin, wala pa rin siyang paki.

Right after the pack up, tumungo kami sa isang kilalang bar dito sa Manila. I'm not that used into clubbing and bar hopping, but I know how this works. I guess that's the only advantage of hanging out with my fake friends before.

We are not that many. We are just around seven so we only have one table. Three girls and four boys. The two boys and a girl went wild immediately. The only people left are me, Ray, Christian his mid 20's manager, and Sofia a scriptwriter who's around our age.

"I'll get us drinks, and we'll be drinking the night away!" Ray screamed happily before leaving the three of us.

I gulped secretly because I know I am low tolerance in alcohol. Am I really going to drink? It seems like their all hard drinkers and have high tolerance. If I drink too much, can I rely to them? My gosh, I didn't think of those hours ago.

As soon as Ray got back at the table, drinking and chatting became non-stop.

"Having a girlfriend while managing your career is such a bullshit!" Ray who's obviously drunk right now ranted.

I never heard him cuss before. I think this is first time, and it's the real him. Anyways, I can see that he's a good man even if his choice of words is like that.

"Nakakapotangina mga erp! Kung hindi niya rin pala ako kayang ipaglaban edi sana sinabi niya nang maaga para hindi na ako sumugal!"

Pain is so evident on his voice and face. He's now so red, and is already crying. Mabuti na lang at medyo tago sa gawing ito.

"Kung sinabi niya ba 'yun, titigil ka ba sa pagmamahal sa kanya?" Sofia, who's basically a hopeless romantic and pours her romantic side on creating stories spoke.

She's not that drunk because she's still in control. Pareho kaming hindi gaanong nagbubuhos ng alak sa baso dahil ayaw malasing. Ganoon din si Christian na binabantayan ang kanyang alaga.

"Hindi... Mahal ko 'yun eh," tutunggain na sana niya 'yung nakalagay sa kanyang baso pero pinigilan siya ni Christian. "Noong una hindi pa naman ganoon eh. Nalalabuan pa ako sa nararamdaman ko, pero tangina nagpakita siya ng motibo mga pre! Ayun, walang nagawa 'tong marupok kong puso! Bumigay!"

Kahit na malalim ang pinaghuhugutan ni Ray, nakaramdam ako ng sakit sa puso ko.

Para kasing konektado ang sinasabi niya sa nararamdaman ko ngayon. Natakot tuloy ako. Paano kung... ganoon din ang mangyari sa amin ni Yamato?

"Hulog na hulog ba? Saklap siguro ng pagkadurog," umarte pa nang nasasaktan si Sofia tanda na inaasar niya ang lasing na lasing na si Ray.

Masaklap 'yan, oo.

"Oo naman shobra!" lasing na nga siya. "Dahil dyan, cheers!"

Tatanggi pa sana ako noong una pero pinilit ako ni Sofia na inumin iyong ibinuhos niya sa baso ko. Kailangan daw naming damayan ang nadurog na puso ni Ray.

Wala namang shooting bukas at nasabihan ko na si manong na sunduin ako bandang alas-dyis ng gabi. Tinungga ko ang alak at naramdaman ko ang hapdi na ginawa niyon sa lalamunan ko. Ang pait pa. Bahala na mamaya. Bahala na bukas.

Gusto ko din namang maglasing o mabura kaunti 'yung lungkot ko dahil kay Yamato. Kanina pa kasi ako patingin tingin sa telepono ko at napansin iyon nila Sofia. Naghihintay lang naman ako ng text ng magaling kong fiancee pero hanggang ngayon walang dumarating. Wala nga talaga siyang paki. Nakakainis!

"Does he know that you... love him?" tanong sa akin ni Sofia.

Medyo nahihilo na ako at kapag tinuloy ko pa ang pag-iinom baka kung ano ano na talaga ang masabi ko rito. Hindi ko naman pinapaalam sa kanila na si Yamato ang lalaking tinutukoy ko dahil baka mas gumawa iyon ng ingay. Kailangan ko lang sigurong mailabas ito sa ngayon.

"No. I won't tell him," huminto ako sa pagsasalita at napayuko. "I want him to say it to me first..." bulong ko.

"You expect him to confess to you?" narinig kong napatawa si Sofia nang bahagya. "Eh hindi mo nga sure kung kaya kayo may relasyon ngayon eh dahil mahal ka niya. Gising, girl! Maraming na-sscam ngayon."

Scam... Pati ba lahat ng sinabi niya scam?

"But he's aiming to be better for me. H-He told me that," feeling ko sobrang nahihiya na ako at halos bulong na lang ang lumalabas sa bunganga ko.

"Bahala ka dyan, Wynnona. Advice ko lang sa'yo, sana hindi ka masyadong umasa."

I looked at them and pouted. Hindi naman ako ganoon ka-assumera ha...

My phone says it's still 9:30 pm but I texted my driver to fetch me already. I don't want to drink anymore and the smell's not helping me to be sober.

Heto na yata ang araw na magmamarka bilang araw ng pag-inom ko ng pinakamaraming alak. I'm not used to it but I thought it will lessen my overthinking. I guess not.

Lumabas ako bg bar at naghintay sa labas para sa sundo ko. Dito na rin ako sa labas nagpababa ng tama. Umupo ako sa parking island kung saan kaunti lang ang kotseng nakapalibot doon.

Tumingala ako sa langit at dinama ang katahimikan. Mabilis nga lamang iyong natapos nang may biglang sumulpot na kamay sa harap ng mukha ko.

"Hello," iwinagayway ng lalaki ang kanyang kamay sa harapan ko.

Pag-angat ko ng mukha, tiningnan ko kung sino ang lalaking iyon.

"Hey, you're here..." I managed to greet Franco who later gave me a smile before sitting beside me.

"I'm not actually often here. Ikaw ba, bakit ka nandito?" he asked continuously.

"Nothing special. Just with friends."

"Oh, that's nice. Pero bakit ka mag-isa dito?" he asked, still looking at me.

Nakabawas sa pagiging komportable ko sa kanya iyong titig niya, dahil hindi ko chineck ang hitsura ko kanina bago ako lumabas ng bar. Baka nagulo na ang buhok ko o kung ano pang nangyari.

"Nagpapahangin lang ako," I answered before looking back at him. "Stop staring," I commanded.

I saw him smiled and chuckled. "Why? Is it ilegal? Ang ganda mo kayang titigan."

It is my turn to chuckle. He's not even shy to say that. "Why? Am I that pretty?" I playfully winked at him.

May tama na nga ako. Tama kay Yamato. Ang klaseng tama na ito ay mali, dahil kailanman ang pakiramdam ko'y hindi ko masasabi...

"You're more than just pretty," he easily answered.

"Hmm just don't take advantage of my drunk ass. I can't take another asshole in my life," I frankly said. Gosh, bakit ang daldal ko 'pag lasing?

"I won't. You're not the typical girl, Wynnona," he looked at me, but seriously this time. "You're special, and it's not that hard to fall for you."

I thought of what he's saying but I couldn't get what he's motive in saying these things... aside from one thing.

"Did you just... confess to me?"

I don't know if that's so out of the blue, but my gut feel is always true. Hopefully he will say no.

He's like a friend to me. Kung mag-coconfess man siya sa akin ng feelings, mahirap sigurong i-turn down. Base sa mga iniisip ko, tama nga sila Sofia. Assumera nga ako.

"What do you think?" Franco scratched the back of his head.

"I don't know."

"'Pag sinabi ko bang manliligaw ako, anong isasagot mo?"

Parang biglang nawala 'yung tama ng alak sa sistema ko. Seryoso ba talaga siya sa sinasabi niya? Nakatitig lang siya sa mga mata ko na parang walang halong biro ang sinabi.

"B-Bakit ka naman manliligaw?" hindi ko alam kung saan papunta ang usapan namin pero ayaw ko namang hindi malinawan sa sinasabi niya.

"Hmm, hindi ba talaga obvious?" tumingin siya sa kalangitan at ngumiti. "I like you. So much."

Kung kanina sa loob ng bar, nahihilo ako, ngayon naman parang naguluhan ako. Para bang... kung totoo man ang sinasabi niya, ayaw kong maniwala.

Itinuro niya sa itaas ang hintuturo, "Hindi ka lang siguro aware pero para kang kalangitan sa gabi. Puno ka ng misteryo, pero yung misteryo na 'yun napakaganda," humarap siyang muli sa akin.

Sumakto pa ang bagong paradang sasakyan dahil ang idinulot nitong liwanag ay tsumempo nang lumingon sa akin si Franco.

"Kasi sa tuwing titingnan kita, kahit wala kang ginagawa, nagniningning ka pa rin at hindi ko kayang tanggalin ang titig ko sa iyo."

Isa na yata 'to sa pinakamatino at pinakamagandang pag-confess ng nararamdaman ng isang lalaki sa akin... pero hindi ko kayang tanggapin. Parang mayroong isang tao sa isip ko na sana siya na lang ang nagsabi nito.

Siguro dahil alam kong hindi ko kayang dayain ang nararamdaman ko. Wala kaming romantic at malalim na relasyon ni Yamato pero ikakasal ako sa kanya. Walang kasiguraduhan kung magbabago ang isip niya, pero ayaw ko ding umasa. Pero kahit pa ganoon, hindi ko kayang umoo kay Franco at hayaan siyang kumatok sa puso ko.

Nakakunot ano noo ko at hindi na alam ang susunod na sasabihin. Napalala pa yata dahil hindi rin siya umiimik.

"Wala ka namang boyfriend 'di ba? 'Yun ang sabi mo eh."

Hindi ako nakatingin sa kanya dahil ayaw kong makita ang reaksyon niya. Gayunpaman, ramdam ko sa boses niya ang sakit.

"W-Wala," pag-amin ko.

"N-Naman pala... Kaya ko din namang makikompitensya sa kung sino mang nagkakagusto sa'yo."

Inihilamos ko ang kamaya sa mukha ko. Gosh, I couldn't even say a thing. I just wnt him to stop saying anything.

"It's okay. Maybe you're drunk right now. I think you need more time," he held my cheeks and squeezed it lightly. "I won't pressure you. Do you want me to leave you here alone for now?"

I nodded because I felt the need to be alone. This is stressing me out.

"Okay. I respect that. You'll be okay right?" I nodded. "Please take care, Wynnona," he stood up and leaned down on me to.... kiss my forehead. "You don't know how special you are to me. Goodbye for now."

Sinundan ko ng tingin ang papalayong si Franco. Nginitian niya ako bago siya pumasok sa kanyang kotse at pinatakbo iyon. Kahit pa wala na siya dito malapit sa akin, ramdam ko pa rin ang stress ng pag-confess niya.

Bakit ba niya kasi kailangang gawin iyon? Sabagay buhay niya naman iyon eh. Ang hirap lang ng sitwasyon ko, namin ni Yamato, dahil walang ibang nakakaalam ng tungkol sa amin kundi kami kami lang.

Binuksan kong muli ang phone ko at nakitang nagmessage doon si Marie.

From: Marie

May ibang susundo sayo :)

Agad na kumunot ang noo ko. Sino namang susundo sa akin na mapagkakatiwalaan ko ng ganitong oras? At may emoticon pa talaga? Marie naman oh...

Tumayo ako at nagpasyang maglakad lakad para tuluyang mawala ang tama at antok ko. Paano kung hindi ko pala kilala ang pinadala ni Marie? Hindi pa naman ako nag-aral ng self defense noong bata dahil sobrang nagtatantrums ako kapag pinipilit ako ni dad. Wrong decision, Wynnona.

Bumuntong hininga ako at tumalikod para sa gawing iyon naman maglakad pero hindi ko inaasahan na makita si Yamato doon na nakahalukipkip habang nakatingin sa paanan. Nakasandal siya sa kanyang kotse.

Nang mapansin niyang may nakatingin sa kanya, iniangat niya ang kanyang ulo at tinitigan ako pabalik. Hindi ko masuri kung ano ang ekspresyon ng kanyang mukha. His eyes are cold and piercing me while his eye brow is raised. What did I do this time?

Wait, 'yung kanina... nakita ba niya?

"Wh-What are you doing there?" I asked out of curiousity.

"Wala muna talagang hi or hello man lang?" He smirked and stood properly. "What do you think?"

He looked at me without changing his aura. Hindi ako nakapagsalita at pinansin na lang ang pagitan naming dalawa. Ang layo namin sa isa't isa.

"Iinom ka din? Bakit ka nandyan?" I asked without decreasing the distance between the two of us.

"Bakit hindi ikaw ang lumapit?"

"Madilim dyan eh. Hindi kita makita nang maayos," umiwas ako ng tingin.

Paglingon ko sa kanya, nakita ko siyang papalapit sa akin. Masunurin naman pala eh.

"Still no clue why I'm here?" he asked while slowly moving near me.

Napaisip ako at naalala ang text ni Marie. Napaawang ang bibig ko sa naalala. Mukhang alam na rin niyang may hinala na ako dahil napangisi na naman siya.

"You didn't even bother texting me where you're going?"

What? He's the one who seems not curious about me.

"Why would I tell you?" tanong ko habang nakatingin sa kanya. Malapit na siya sa akin at matangkad siya kaya pataas ang tingin ko sa kanya.

"Because I'm your fiancée."

Uminit na naman ang pisngi ko, pero sinasabi ng utak ko na 'wag akong maging marupok.

"So? Ikaw nga din, parang walang paki sa akin. Tapos sisihin mo ako ngayon?" As how much I wanted to seem fierce and brave, those words I muttered are said in a crybaby-like voice.

"Nagmamadali ako kanina. Hindi mo ba napansin na ako ang unang umuwi? You're the one who's too focused sa lakad ninyo."

Oo nga 'no? Hindi ko siya napansin kanina. Pero hindi 'yun dahil sa lakad. Iniisip ko pa rin kaya siya. Siya na nga umuubos ng brain cells ko eh.

"And you didn't even tell me na kasama pala 'yung Franco na 'yun?"

Kumunot kaagad ang noo ko nang sabihin niya iyon. Don't tell me iniisip niyang inimbita ko si Franco. And don't tell me nakita niya ang pangyayari?

"You..."

"Heard and saw it," he said while breaking his eye contact to me.

Napaawang ang bibig ko at parang gustong mag-explain, pero hindi ko alam kung saan magsisimula.

"What?" he smirked while looking at the starry night. I can't help but to appreciate his side profile, jawline, and adams apple. "You can't tell me na magpapaligaw ka talaga?"

All of my admiring thoughts diminished when he dropped a bomb unto me.

"Ano?" I asked, a bit furious.

Nakita ko siysng binalik ang tingin sa akin, at napahawi na lamang ako ng buhok.

Of course I want to say no, because I really won't let anyone court me, but I'm frustrated right now because he thinks of the opposite.

"Well, pwede naman talaga akong magpaligaw 'di ba?" I faced him. "'Pag may kumatok edi papa--"

"Paano kung ayaw ko?" I was caught off guard when I saw him standing in front of me. He's so near and I can clearly see his deadly glares.

"Bakit naman ayaw mo?" I asked, hindi nagpapatalo.

I saw him moved his head shortly and quickly to the right while flashing a bitter smile.

"What am I again to you?"

"M-My..." a heaved a sigh. "fiancée."

"And a fiancée's definition is someone to be married to his or her supposed to be partner in life. Can't that be a clear explanation on why you must not date, be courted, kissed, touched, and others by anybody? Because the only person who must be doing that to you... is me."

This is the first time I saw him raged like this, but instead of being scared I almost feel my eyes produce hot liquids. He's so near me and I can see how honest he is on his explanation.

"Hindi naman talaga ako magpapaligaw sa kanya, at sa iba pa, kasi ikaw na 'yung laman nito," tinuro ko ang dibdib ko. "'tong puso ko."

His face and expression soften. We stayed silent for a few seconds before he spoke.

"Pwede bang ako lang ang maging laman niyan forever?" he asked without looking at me.

"Are you confessing too, right now?" I asked back teasingly.

"Pwede."

Bakit pwede? Ako ang maguguluhan sa'yo.

"A-Ano ba talagang... tingin mo sa akin?" I have to be brave or else I won't get the answer I deserve to know.

He looked at me passionately. His eyes are drowning me so much. I can't take my eyes off of him.

"Isa lang ang sigurado ko. Hindi kita pakakasalan kung hindi kita mahal."

Ang kaninang mga luhang pinipigilan ko ay kusang bumuhos. Napanguso ako sa sinabi niya.

Inaasahan kong iba ang isasagot niya dahil akala ko isa lamang akong parte ng marriage agreement para sa kanya. Sobrang overwhelmed ako sa nararamdaman ko at inihagis ang sarili sa kanya.

Nabigla pa siya noong una ngunit ibinalot niya rin ang kanyang mga braso sa akin.

"Wala naman ng pipigil 'di ba?" I asked, breaking the hug to look for his reaction.

He simply smiled and hugged me again, tighter this time.

"You'll be married to me. I promise."

--

A/N: Hope you Enjoy reading po! Votes and comments are highly appreciated ♥ God bless y'all!