Her

I. Hate. Him.

Tumayo na ako sa sofa at nagmartsa papunta sa kuwarto ko. Naiinis ako sa presensya niya, wala siyang ginawa kundi ang tumayo sa likod ko at basahin ang sinusulat ko. This notebook is like my diary and he's invading my personal space.

"Ayos ka lang, Arabelle?" Si Derobe nang makasalubong ako sa hagdan.

"Yes." I sighed.

Tumango siya pagkatapos ay sumuyap sa likod ko, hindi ko na kailangang lingunin kung sino ang nasa likod, alam kong siya na iyon. The rosewood smell already says alot.

"Foul mood?" He asked.

Hindi ko siya sinagot at nagpatuloy na sa pagmartsa pataas. Nilagpasan ko si Derobe na ususerang sumulyap sa likod ko pagkatapos ay ibinalik sa akin. Nang marating ang kuwarto ay walang pag-aalinlangan kong sinara ang pinto, walang lingon-lingon. Nagmartsa ako papunta sa kama at umupo na, tinitigan ko ang papel na kanina ko pa sinusulatan. I'm done with the male lead's character and personality maybe I should now move to the female lead.

Who's my female lead?

Napasulyap ako sa diary ni Cara. Maybe . . . kinuha ko ang diary ni Cara at binuklat, Cara would be a great inspiration for my female lead, tiningnan ko ang mga unang pahina kung saan ko nabasa ang pagkahulog ni Cara sa brother by mind na lalake, that would be an interesting story.

Naalala ko ang batang larawan ni Cara at Adam, the photo was taken when they were kids and Adam has no mask. I can see that he's indeed handsome but I wonder, when did he start wearing that black mask?

Idea popped into my head, maybe I should ask him and write a story about it. His story is kind of intriguing but before that, I think I'll settle first with Cara's diary.

🥀

Hindi ko namalayang nakatulog pala ako habang nagbabasa sa mga sulat ni Cara, napatingin ako sa bintana at nakita ang kulay kahel na kalangitan. I felt tired but I still want to stand up and look around. Natulala ako sa kawalan ng ilang sandali, inaalala ang bawat segundong nangyari sa buhay ko, when it registered in my mind, I suddenly remember the state of my father and the reason why I was here.

Papa wasn't helpful, he was good at deflecting the topic, I was too preoccupied by Evelyn's bitchy attitude, I forgot the reason why I went towards Adam's bedroom earlier and accidently eavesdrop. Gusto ko sanang kumbinsihin ang lalake na bigyan ng mas maayos na kulungan si Papa, may ilaw naman pero hindi iyon sapat, ramdam ko ang takot ni Papa, but then curiosity got over me and I got curious with him and Evelyn for an unknown reason, I couldn't help but eavesdrop and forgot all the point why I was there.

Maybe I should talk to him about my father now.

Lumabas ako sa kuwarto at sinalubong ako kaagad ng katahimikan. The hallway was awfully quiet despite the light shining through the window. I silently head towards the Beast's room, to knock and . . . plead for a favor. Nang makarating sa harapan ng pinto ni Adam ay kumatok ako ng isang beses.

Walang sumagot.

I knocked once again.

Silence . . .

Once again.

None.

That's it. I opened the door and it's unlocked. I slowly went in and peeked inside but the room was empty. When I was first here, I didn't get the chance to observe his room but now that I'm here once again, I already noticed the gloomy vibe of Adam's room. It's a Beasty vibe, creeping, mysterious and a little bit of horror. All is black, windows are sealed thoroughly as if they are just meant for design and not for light or to be opened. There's a small fireplace, a door which I assume will lead to bathroom and other than the empty table and wooden chair, everything is dull. The curtains are black, the ceiling are painted with black, the lights are dim and almost black.

Damn. This room needs some woman touch.

Ano bang pake mo?

I shook my head and sighed. "Hello?" I called.

Crickets.

Wala yatang tao. I heaved a sigh and was about to turn my back but then an idea popped into my mind. What if . . . lumingon ako sa pintong nakabukas, kaagad akong lumapit at sinarado ito. This is a big chance, baka makita ko ang susi. Heart thumping loud, I started with Adam's table. Mga nakapatong na papel ang nasa lamesa, tiningnan ko kung may nakatago ba pero wala, I opened the first drawer and it was full of pens and papers, hinalunkat ko kung may nakatago bang susi pero wala.

Next drawer. I opened the next drawer and I saw another pile of papers, this time with folders. Inisa-isa ko ang ilalim ng papel, ramdam ko ang kapal nito, I wonder what that is but I have no time to be curious. Napatingin ako sa pinto. nang makumpirmang walang tao ay ibinalik ko ang mata sa drawer, kinapkapan ko ang bawat sulok nito at may nahawakan akong matigas na kahoy, it's a box! Kaagad ko itong hinila palabas sa sulok ng drawer at tiningnan ito. It was a wooden box, it was simple yet fancy at the same time, maybe this is-

Footsteps.

Shit. Kaagad akong nagtago sa ilalim ng lamesa ni Adam, sobrang lakas ng takbo ng puso ko, pakiramdam ko'y aabot ang tambol nuto sa tainga niya. Dahan-dahang bumukas ang pinto, napapikit ako at niyakap ang box na hawak-hawak.

"You haven't found her yet?" It was Adam's voice.

Narinig ng tainga ko ang bawat yapak niya, it was painfully slow, very opposite from my fast beating heart, pakiramdam ko'y mamamatay ako sa kaba.

He sighed loud, as if his patience is about to cut, as if he has some.

"Check if she's out of the country." A pause, I opened my eyes and held my breath when the silence was so loud, "someone's been in my room." He said cautiously, my heart drummed faster.

Nanginginig ang kamay kong hinawakan ang box, if he'll caught me now then I might as well take this chance to get the key. Surely, he can't hurt the girl with the same face as Cara, right? Binuksan ko ang box ng walang pag-aalinlangan, I was really careful, I thought I hit the jackpot but it wasn't a key!

It was a ring! Perhaps . . . engagement ring?

Kinuha ko ang singsing na nakalagay sa kahon at kaagad akong namangha sa liwanag ng diyamante. It looked so expensive, it was gold with a diamond on top.

Did he plan on proposing to Cara? Is that why she ran away? But it doesn't make sense!

Isang katok ang nagpabalik sa akin sa kasalukuyan. Muntik ko nang makalimutang nandito pala ang halimaw! Nakarinig ako ng pagbukas ng pinto kaya nakahinga ako ng maluwag.

"Handa na ang kabayo, maaari niyo nang sakyan." Tinig ng lalakeng marahil ay tagapangalaga ng kabayo.

"Pupunta ako." Aniya at maya-maya pa'y nakarinig na ako ng pagsara ng pinto.

Phew. That was close!

Gumapang na ako palabas sa lamesa at tumayo ngunit napatalon at napasigaw ako sa gulat nang magtama ang tingin namin. Raging blue eyes obviously waiting for the prey to met his eyes and attack.

"Anong ginagawa mo rito?" Mahinahon niyang tanong ngunit mas nakakatakot pa ito kaysa sa sigaw niya. I prefer him shouting than this!

"A-Akala ko nasa loob ka . . ." I stuttered.

"So?" He's eeringly calm.

"Kasalanan mo, hindi naka-lock." Nag-iwas ako ng tingin at hinigpitan ang hawak sa kahon- shit! Bumaba ang tingin niya sa hawak-hawak ko kaya kumalabog ng malakas ang puso ko.

His jaw clenched. "Why are you holding that box?" He remained poised.

"A-Akala ko-"Napasinghap ako nang unti-unti siyang lumakad papalapit sa akin.

"Akala mo ano?" Mahinahon ngunit ramdam ko ang pagpipigil. Bawat yapak papalapit sa kinatatayuan ko ay nararamdam ko na ang pagguho ng mundo ko.

"Su-" hinablot niya sa kamay ko ang kahon at binuksan ito. His jaw clenched when he noticed that the ring was gone. Shit! Nanginginig ang kamay kong inangat ang isang kamay na hawak-hawak ang singsing para maibalik ito nang hablutin niya ang kamay ko.

"Bakit mo kinuha?" Napatalon ako sa pagtaas ng boses niya.

"Hindi ko-" I squeaked when he held my hand too tightly.

"Plano mong nakawin? Bakit? Gusto mong tumakas? Isasanla mo?!" He accused angirly

"What?!" Hindi ko mapigilang magalit sa akusa niyang walang kabuluhan!

Hinablot niya sa darili ko ang sinsing, sa sobrang rahas ng pagkakahablot ay nasugatan ang hintuturo ko dahil sa tulis nito. I gasped and pulled my hand off his hold, suddenly feeling the anger boiling inside me.

"Naiintindihan kong galit ka pero hindi mo namang kailangang saktan ako!" Galit kong bulyaw sa kaniya sabay tulak para makaalis na.

Mabuti naman at mukhang nagulat din siya, hindi niya na ako sinundan pa pagkalabas ko. Nakahinga ako ng maluwag nang makalabas na sa lungga ng halimaw. Bago pa magbago ang isip niyang pakawalan ako ay dali-dali na akong tumakbo papunta sa kwarto ko- ni Cara

Nagkulong ako. Kahit ano pang katok ng mga tao rito sa bahay ay hindi ako lumabas bunga ng galit. Ayaw kong makasabay siyang kumain, as much as possible, I will avoid the Beast. Hindi ako lalabas ng kuwarto! Mamatay ako rito sa loob at siya ang may kasalanan! Mumultuhin ko siya at hinding-hindi ko siya tatantanan na mamatay siya sa kaba tuwing gabi- hindi! Umaga, hapon, gabi, mumultuhin ko siya!

Makakasama ko siya sa impyerno!

"Cara? Anak, kumain ka na. Gabi na, hindi ka pa nakapanihapon." Boses ni Mrs. Potty sa labas.

"Hindi po ako gutom!"

Malakas na nagprotesta ang tiyan ko, sa sobrang lakas nito, para na siyang tunog ng utot.

"Wala na ang Master kaya puwede kang lumabas."

"Wala po akong pakealam kung nandito siya o hindi, hindi po ako kakain ng pagkaing siya ang nagbabayad!"

"Edi ako ang magbabayad!" She chuckled. She thinks this is a joke?! I'm trying to starve myself to death!

But then again, it's not her fault. It's that Beast's fault!!

Mabuti naman at tinantanan niya na ako. I seriously wished she'll persuade me more so I would not have a choice but to come out and eat but she did not! And I'm really going to die!

Grumble . . .

Shit. Ginugutom na ako!

Napatingin ako sa orasan sa dingding, it's already three in the morning so there's a big chance no one's outside right? I'll sneak and then grab a pile of foods then imrpison myself again for the the upcoming days. I'm sure he'll be anxious, probably thinking there's a corpse in his beloved Cara's room.

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan, carefully trying my best not to make a sound. Nang tuluyan nang mabuksan ang pinto ay inilabas ko ang ulo ko sa kuwarto, peeking if there's someone outside, thankfully, I saw nothing but black in the hallway. I squinted my eyes and searched for possible sign of human (and beast), luckily, none.

Phew. I tiptoed as I step out of the room. The cool and shivering breeze of the hallway tingled my skin, it feels like straight out of the horror movie. I looked at the left and right and I saw nothing but endless darkness. I don't know if I should be relieved or scared but my stomach is too stubborn to feel either, therefore my feet started walking towards the staircase.

Sobrang tahimik, bawat hakbang ko pababa ay pakiramdam ko'y mag-isa lang ako sa mansyon (or castle), hindi ko mapigilang isipin kung mayroon bang mga ligaw na kaluluwa rito. Diretso ang pagtahak ko sa kusina sa sobrang kasabikan kong punan ang pagkukulang ng aking tiyan.

"Shit!" Napasigaw ako nang tumama ang ulo ko sa isang pader pagkabukas na pagkabukas ko ng pinto.

"I knew you would be hungry, you stubborn woman."

Oopss, it wasn't a wall, it was a freaking hard chest!

Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin kaya tumama ang mata ko sa malalim niyang mga mata, para bang pinararamdam ng kulay asul niyang mga mata na kaya ka niyang lunurin anumang oras.

"Nalito lang." Tanging sabi ko at tinalikuran na siya ngunit mabilis niyang hinagilap ang kamay ko.

He cleared his throat. "I cooked something." He said quietly.

Kumunot ang noo ko at hinarap na siya, nag-iwas siya ng tingin at ibinalik na ang dalawang kamay sa bulsa ng cotton shorts niya. Kahit na may maskara, hindi ko pa ring maipagkakailang may hitsura siya kahit papaano . . . sa kabila ng kadiliman. Maybe that made him mysteriously handsome because the darkness are allured by his beauty.

"Ayoko nga, baka may lason pa." Mataray kong sabi.

He glared at me. "Bakit? Sinabi ko bang kainin mo ang niluto ko?" Iritado niyang sabi.

I scoffed in disbelief. "Anong gusto mong gawin ko sa niluto mo? Ipakain sa kabayo?!"

"Tsk! I'm just informing you!"

"Anong pake ko!"

"Wala!" Bulyaw niya at nagmartsa na paalis sa kusina. Malakas na kumalabog ang pintuan kaya umirap ako sa kawalan.

Tumahimik na ang paligid kasabay ng malakas na pagprotesta ng tiyan ko. Sumulyap ako sa direksyon kung saan nawala si Adam at nang makumpirmang wala na siyang planong bumalik ay bumaling na ako sa gasulan kung saan may nakita akong kaldero. Amoy na amoy ko ang bango nito at hindi nga ako nagkamali nang binuksan ko ang kaldero, nakakita ako ng adobo! Kaagad akong naghanap ng plato, kutsara, at tinidor pagkatapos ay pinagsandok na ang sarili ko ng masarap na adobo.

Magaling naman palang magluto ang halimaw. Pero! Hindi pa tayo nakakasigiro kung masarap nga ba . . . kaya! Titikman natin! Hindi natin alam baka nanlilinlang lang ang amoy at hitsura pero pangit at nakakasuka naman pala ang lasa! Mahirap na! Kawawa naman ang kakain! Kaya ako ang magju-judge! Oo! Hahatulan ko ang adobo niya bago ipakain sa kabayo! Kawawa ang kabayo kapag nalason ito!

Nanlaki ang mata ko nang isinubo ko ang adobo. Sobrang sarap! Pero baka wala pang epek ang lason kaya titikim pa ako ng kaunti dahil baka nasa huli ang lason! Naaaawa ako sa kapakanan ng kabayo!

Malakas na kumalabog ang pintuan, mabilis kong iniluwa ang pagkain na nasa bibig at binalingan ang pintuan. Sobrang lakas ng pintig ng puso ko nang magtama ang gulat na mata ni Adam sa mata kong gulat rin.

Bumaba ang mata niya sa platong hawak-hawak ko na puno ng adobo.

"Naaawa ako sa kabayo! K-Kaya kailangan kong tikman kung may l-lason ba!" Depensa ko sa sarili.

Kumunot ang noo niya kaya nag-iwas ako ng tingin. Binitiwan ko ang hawak-hawak na plato at inayos ang pagkakatayo, this time, I stood with confidence in hope to mask my nervousness.

"Okay." He said but I swear! I saw a ghost of smile on his lips!

🥀