'Oh shit ik moet weg!'
Bij die woorden schrok ze wakker. Ze had niet meer zo diep geslapen sinds ze een pup was geweest, Daniël had een rustgevend gevoel op haar, maar inmiddels lag hij niet meer op de plek waar hij zonet nog had gelegen.
Toen ze omhoog keek zag ze meteen ook al waarom. De zon ging al onder en de lucht was al aardig donker. Ze hadden hier de hele middag gelegen. Ze had van elke minuut genoten. Om hem tegen haar dikke vacht te voelen, zijn stem die van alles zij en af en toe zijn heerlijke lach. Helaas was het voorbij, zijn zeer menselijke familie zocht hem straks weer.
'Green! Help me, hoe kom ik terug?' Daniël keek vragend naar haar en er was lichte paniek in zijn ogen te zien.
Ze besefte dat dit de eerste keer was dat hij haar rechtstreeks iets had gevraagd waar ze echt antwoord op kon geven. Enthousiast ging ze hem voor naar het einde van het bos. Daar knuffelden ze nog even voor ze afscheid namen.
Daniël zat met een brok in zijn keel. Dit dier was hem meer dierbaar dan sommige van zijn vrienden. Maar er was ook iets meer, iets anders. Hij wist niet precies hoe het zat en terwijl hij daarover peinsde liep hij naar huis. Hij haalde zijn fiets op van school en zette een stevig tempo in. Zijn moeder kon vaak overbezorgd raken als hij te laat thuis kwam. Ze behandelde hem nog steeds als een zevenjarige.
Hij zuchtte maar wist dat hij er niks aan kon doen. Zo was zijn moeder nou eenmaal. Altijd overbezorgd. Hij keek weer op zijn mobiel. Half zeven, hij had het avondeten gemist. De beste smoes hierop was dat hij de hele middag had gevoetbald en pas net op zijn mobiel had gekeken. Dan kon zijn moeder alleen nog maar sputteren want hij wist dat ze niets liever hadden dan dat hij veel sportte. Misschien kwam dat door hoe ze zelf waren, zijn beide ouders waren niet bepaalt slank meer en dat was iets waar ze graag over klaagden.
'Daniël, eindelijk.' Bromde zijn vader toen hij binnenkwam. Zijn moeder vloog hem zowat om de nek toen ze hem zag.
'En waar zat jij?' Vroeg ze met hese stem alsof hij de hele week al weg was.
'Voetballen met de jongens, ik had niet op de tijd gelet.' Zijn moeder zwaaide bestraffend met haar vinger alsof dat het ergste was wat ze kon doen.
'Dit wil ik niet weer jongeman, begrepen.' Hij knikte braaf zoals een jongen van 7 bij zijn moeder zou doen. Daniël was echter helemaal geen zeven meer. Hij was zeventien en een half wat bekende dat hij over een half jaar volwassen zou zijn. Niet dat dat ook maar een seconde in zijn moeders hoofd opkwam, in haar belevenis bleef hij eeuwig 7. 'Ik maakte me zo ongerust ik dacht dat die wolf je alweer te pakken had.' Babbelde ze terwijl ze de restjes van het eten voor Daniël in de magnetron zette.
'Geen zorgen mam we hebben gewoon de hele middag gevoetbald en wat in de zon gezeten. Suzy was er ook.' Dat laatste detail liet zijn moeders ogen glinsteren. Zij vond alles aan Daniël interessant, maar zijn liefdesleven nog wel het meest.
Ze was er heilig van overtuigt -net als alle anderen trouwens- dat Daniël en Suzy voor elkaar waren gemaakt. Hij zelf was er nog niet zo zeker van. Suzy deed altijd wel aardig en zo maar alleen tegen hem en zijn vrienden. Als ze het tegen een ander had kon ze soms een echt secreet zijn.
Na snel zijn opwarm maaltijd te hebben opgegeten haastte hij zich naar zijn kamer. Hij had geen zin in vragen over vanmiddag of andere dingen. Zijn ouders waren er van overtuigt dat er iets mis was als je stil was en niks deed. Dus waren ze zelf altijd druk met iets bezig en dwingen ze Daniel om dat ook te doen. Enkel op zijn kamer kon hij een beetje rust vinden. Zijn kamer was donkergroen met zwart en vrij netjes afgezien zijn bureau. Die lag vol met tekeningen. Sommige waren op de muur ervoor geprikt terwijl anderen vast gebonden waren tot een boekje. Het waren prachtige tekeningen maar Daniel liet ze vrijwel nooit aan iemand zien. Het paste niet in het plaatje van zijn perfecte leventje. En dat was iets wat iedereen kost wat het kost bij hem wou voorkomen.
Dus hield hij zijn ene rare dingetje geheim. Zijn ouders zagen ze natuurlijk wel maar de belangrijksten nooit. Die lagen veilig opgeborgen op een plek die alleen hij wist. Wetend dat zijn moeder hem pas over een halfuur kwam storen om hem te checken en thee te brengen haalde hij zijn schetsboek uit zijn schuilplaats. Hij sloeg de pagina's om tot hij bij de laatste tekening kwam. Het waren twee mosgroene ogen die hem als het ware recht aankeken. Green.... Hij sloeg ook die pagina om tot er een witte bladzijde tevoorschijn kwam. Daar begon hij te schetsen. Haar grijswitte vacht die glinsterde in de zon, en dan weer die ogen die hem liefelijk aankeek. Hij tekende het zoals hij het zich herinnerde. Het beeld stond geschreven in zijn gedachten. Green was zoals de maan. Schitterend verlichte ze zijn nacht. Kon je echt zoveel voor een Wolf voelen?

Hoi hoi allemaal. Nog een paar daagjes tot de vakantie! Hoe vonden jullie dit hoofdstuk? Ik heb goed nieuws! dit boek kun je al vinden in de hit lijst (dat bij populair) vinden! Hij staat nu ergens in de 100 maar doe jullie best en krijg hem omhoog. Deel dit verhaal en druk eens op dat leuke stem knopje😜 pleaseee?😊