Hij kwam net zoals hij had afgesproken. Het leek een paar momenten dat zijn vrienden hem zouden meesleuren ergens anders heen maar uiteindelijk ontkwam hij aan hun en vond hij zijn weg naar het bos. Zodra de dichte begroeiing hem opslokte onthulde Bo haarzelf. Daniël kreeg een grote lach op zijn gezicht toen het roofdier naar hem liep. 'Hee meisje.' Ze kwispelde hard en streek langs zijn benen.
'Heb je me gemist of zo.'
Er klonk iets wat ongeloof in zijn stem door alsof hij het zelf niet geloofde dat dit grote machtige roofdier speciaal voor hem wachtte. Bo blafte één keer vrolijk en pakte de onderkant van zijn shirt jas vast. Ze gaf een klein rukje richting het midden van het bos.
Daar had ze een magisch meertje gevonden op een open plek. De perfecte plek om in het water te spelen en te zonnebaden. Ze had er s'avonds als eens gelegen maar meestal stond de zon dan te laag om er echt profijt van te hebben. Maar nu zo midden op de dag moest het daar heerlijk zijn.
'Waar wil je heen?' Daniël volgde haar gestaag door het struikgewas heen. Hoewel hij lang niet zo stil was als haar ging het hem beter af dan het gemiddelde mens. Onbewust sloeg ze dit kleine detail op. Iets aan Daniel klopte er niet en ze had zo'n idee wat. Toen ze even pauzeerden begon Daniël tegen haar te praten.
'Weet je wat me het meest verwonderd? de kleur van je vacht.'
Ze keek naar beneden naar haar licht grijze, bijna witte, vacht.
'Nadat ik je voor het eerst had gezien ben ik een beetje op internet gaan kijken. Het blijkt dat wolven met een iets andere vacht dan de rest zoals jij meestal uit hun roedel worden gezet. Is dat ook bij jou gebeurt? Wouden ze jou ook niet meer?' Hij zit maar wat te peinzen maar Bo voelt een grootte affectie voor deze woorden opkomen. Haar roedel is haar familie en vrienden. Ze zou voor elk lid zo door het vuur gaan. Een belediging tegen de roedel is een belediging tegen haar. Ze sprong op en gronde naar Daniel. Die stak zijn handen verontschuldigend op.
'Sorry! Zo is het dus duidelijk niet zo gebeurd. Toch vraag ik het me af. Wat jou verhaal is.' Ze liepen weer rustig aan verder.
'Mijn verhaal simpel, zoon in huisje boompje beestje. Goed in sport, leuke vrienden, aardige ouders, ect. Maar ik wordt er soms zo gek van!' Hij gooit zijn handen in de lucht en schreeuwt het uit. Bo die naast hem loopt kijkt nieuwsgierig naar zijn uiting van woede. Het is niet de slimste manier besluit ze, nu weten alle dieren en mensen in wijde omtrek dat ze hier zijn. Toch lijkt het voor Daniel te werken.
'Soms vraag ik me gewoon af of het wel mijn ouders zijn. Het voelt alsof ik iets van mezelf mis wat ik hier nooit zal kunnen vinden en niemand begrijpt me. Ze vinden me maar apart omdat ij hier bijvoorbeeld met jou loop. En dan is mijn moeder nog wel het ergst. Telkens als ik het verschil tussen ons begin kapt ze me af. Ze haat alles wat anders is dan de rest en ik krijg er geen woord tussen!' Daniël winde zichzelf steeds verder op en Bo lette ondertussen op de omgeving. Als ze ergens geen zin in had zijn het andere mensen. Daniël merkte aan haar houding op dat er iets is.
'Ik ben zeker te luid hé.' Lachte hij, zijn stem was al weer een stuk zachter.
'Meestal ben is het stilst van iedereen maar bij jou schreeuw ik het zomaar uit.' Hij moest lachen om zijn eigen reactie. Bo hoopte alleen dat hij ooit zou snappen waardoor het kwam. Ze waren nu bijna bij het meer aan gekomen en Bo snoof eens goed de geuren op. Was er iemand? Nee er was enkel konijn langs gekomen een paar minuten geleden. Daniël duwde nu de laatste takken opzij. Toen ze eenmaal op het plekje stonden leek hij even sprakeloos.
'Green, hoe heb je dit gevonden?' Bo neigde een beetje met haar neus naar het bos. Daniël moest alweer lachen. Het was een prachtig geluid wat ze maar niet vaak genoeg kon horen. 'Natuurlijk je bent een wolf dan vind je zulke dingen.' Ze ging zitten en al snel kwam hij naar haar zitten. Het was niet koud en het voorzichtige lente zonnetje gaf hun een fijn gevoel.
Zo zaten ze een tijdje. Hond en mens, twee vrienden, twee mates.
'Weet je.' Zei Daniël uiteindelijk,
'ik wou dat ik hier voor altijd kon blijven, samen met jou.'

Hoi hoi! TGIF🙌🏼 ik kon school echt niet meer aan.....
Hebben jullie al iets anders aan dit boek gemerkt? Hij heeft een nieuwe naam en een nieuwe cover! Ik vond dit er beter bij passen. Dus het mverhaal heet nu: Wild wolf & the contained mate jullie weten vast wel wie wie is🙃