Haar biologische klok wekte haar. Dat moest betekenen dat de zon bijna zou opkomen. Het liefst jaagde ze bij de ochtend en avond schemering, dan had ze genoeg tijd om haar prooi te eten tussendoor. Bij de roedel speelde ze meestal met de andere wolven, ze miste haar roedel. Ze had hun verlaten om naar een grote prooi te zoeken, eentje die ze niet met alle anderen hoefde te delen. Zo was ze hier terechtgekomen, in dit hok, zo vlakbij Daniel.
Alsof hij zijn naam door haar kop had zien gaan kwam Daniël binnen.
Hij keek schichtig om zich heen toen hij de deur sloot.
'Hé wolfje.'
Hij kwam voorzichtig bij haar kooi ging zitten.
'Ik weet eigenlijk niet waarom ik hier ben.'
Ze kroop helemaal naar voren toe tot ze haar bek door de tralies drukte, toen jankte ze zachtjes.
'Je bent zo bijzonder. Ik heb thuis over een naam voor je nagedacht. Ik dacht dat wel zo handig was. Toen dacht ik aan je ogen zo groen als het bos waar je waarschijnlijk vandaan komt. Dus zal je naam maar worden, Green.'
Ze keken elkaar in de ogen net zoals de eerste keer. In die van haar was vreugde te zien omdat hij hier was. Hij had echter een verdrietige blik.
'Ik heb ook goed nieuws en slecht nieuws. Ze gaan je straks weer vrijlaten op bevel van die expert. Mijn moeder was woedend toen ze het hoorde maar ik ben blij voor je;
je hoort daar. Het slechte nieuws dat ik je door je vrijlating niet meer kan zien. Jij zal terug in je bos zitten en ik hier, helaas.'
Hij begon troosteloos met zijn schoenveters te spelen.
'Ik weet niet waarom ik dat jammer vind. Ik zou blij moeten zijn volgens iedereen, maar ja, ik ben niet iedereen. Ik ben alleen mezelf.'
De deur ging opnieuw open en Daniel krabbelde omhoog. De witte jassen kwamen binnen gevolgd door Daniëls ouders en Adam. Adam leek geheel op zijn gemak te zijn tussen alle mensen die zoveel ouder waren dan hem. Hij gaf Daniel een kort knikje en keek toen naar haar.
'Moeten we haar ook verdoven?' Vroeg één van de witte jassen terwijl hij iets opschreef. Bo schrikte en kroop naar achteren. Ze wilde niet weer dat spul krijgen waardoor ze bewusteloos raakt. Hoe kunnen ze überhaupt zoets gruwelijks aan iemand toedienen? Tot haar opluchting schudde Adam van nee, tenminste volgens haar menselijke intuïtie betekende het nee.
'Dan lukt het haar niet meer om haar weg terug te vinden naar haar roedel.' Antwoordde hij terwijl hij haar een scherpe blik zond. Het was voor haar een duidelijke waarschuwing dat ze niet weer hier moest rond blijven hangen.
'Ik vind ook dat ze niks moet krijgen.' Voegde Daniël zich bij Adam.
Zijn moeder gaf hem bijna meteen een bestraffende blik.
'Ik ben het hier nog steeds niet mee eens.' Zei ze terwijl ze haar neus optrok.
'Dat daar,' ze wees naar Bo.
'is een wild beest dat mijn zoon heeft aangevallen. Daar is niks anders de oplossing voor dan haar dood.' Ze leek heel resoluut en niemand in de kamer ging tegen haar in. Ze hadden allemaal een uitdrukking van ergernis door het onbegrip van deze vrouw, Daniël nog het meest.
'Laten we haar dan nu maar in de reis kooi doen.' Opperde Adam en de witte jassen kwamen meteen in actie. Ze rolden een soort kar naar binnen die ze recht voor haar kooi werd gezet. Nu kon ze helemaal niemand meer zien. De stemmen die ze wel hoorden waren van Adam en de witte jassen. Blijkbaar lukte het hem alweer om ze de kamer uit te krijgen samen met de ouders. Toen hij echter alleen met Daniel was werd zijn toon serieus.
'Daniël...'
Begon hij maar stopte toen en rolde de kar voor de kooi van Bo weg. Toen dat eenmaal was gebeurd deed hij iets waar Bo op had zitten te wachten.
Hij deed haar kooi open.
Ze sprong naar buiten en rende een paar rondjes door de gang. Eindelijk kon ze weer haar benen strekken! Daarna sprong ze met haar grote lichaam tegen Adam op als dank dat hij haar had vrijgelaten. Wat voelde dit goed! Ze draaide zich om van Adam en keek Daniel aan. Zijn ogen waren groot en het leek alsof hij bang was maar tegelijkertijd ook geïntrigeerd.
'Waarom heb je haar vrijgelaten?' Vroeg hij aan Adam terwijl hij zijn ogen nier van haar afwende.
'Omdat ik wil laten zien dat ze totaal niet gevaarlijk is. Teminste niet bij ons.'
Om zijn woorden kracht bij zetten gaat ze zitten precies voor Daniël.
'Hoe... hoe...'
Hij keek van Bo naar Adam en terug.
'Zij hier is speciaal. Jullie hebben samen een band die niemand kan vervangen. Vertrouw op haar en je zult blij zijn dat je dat hebt gedaan.'
Daniël was even sprakeloos en Adam maakte ervan gebruik door Bo in haar kooi te zetten. De anderen konden nu elk moment weer terug komen en ze konden het niet riskeren dat ze Bo buiten haar kooi zagen.
'Hoe weet ik dat je de waarheid spreekt?' Vroeg Daniël uiteindelijk.
Adam wees als bewijs naar de kooi waar Bo in zat en voor meer uitleg is er geen tijd want de rest kwam alweer binnen.
'Wat is er hier gebeurd.' Vroeg Daniëls moeder gespitst.
'Niks mam ik heb Adam hier gewoon even geholpen om haar in haar reis kooi te krijgen.' Stelt Daniel haar snel gerust.
Hij is er uitermate gefocust dat zijn moeder niet bezorgt wordt.
'Mooi dan kunnen we dat beest eindelijk wegsturen.'

Weetje het is grappig om weer terug in de weerwolven genre te zijn. Toen ik hier vorig jaar deze tijd Soulmate had was de genre volgens mijn nog heel jong en klein. De meeste verhalen kwamen niet boven de 5k uit in de hitlijsten. Je moest wel iets heel bijzonders hebben om boven die 5, 10k uit te komen. Mij is het gelukt en ik kan de groei van lezers nu echt zien. De meeste boeken die nu in de hitlijsten staan zijn al boven de 10k ongeveer. Wij, de weerwolven van wattpad groeien en dat terwijl we het beste nog niet eens gehad hebben.

(Ik heb totaal geen idee dat ik zoveel vage stuff zou typen. Het klinkt tenminste erg cool. En anders is het zo'n moment dat het cooler in je hoofd klinkt dan in het echt... Dan is het akward)