'pardon?'
Ember trok niet  echt onder indruk haar wenkbrauwen op.
'En wat wil jij me daar wel niet over gaan vertellen. Zullen we eerst maar eens wat aan die wolf van je gaan doen?'
Zonder op een antwoord te wachten liep ze langs hun heen door de gang. Daniël en Bo wouden haar gaan volgen maar Freya was hun voor.
'Ik weet niet hoe jullie ontsnapt zijn.' Siste ze, 'maar ik ga ervoor zorgen dat mijn moeder niks te weten komt.' Bo keek uitdagend terug.
'Dat zullen we nog wel eens zien.'
'He! Niet vechten op de gang ja. Ik wil eerst weten wat er hier nu allemaal aan de hand is.'

Even later zat iedereen gespannen in het kantoor. Ember, die achter haar massieve bureau was gaan zitten legde haar voeten erop.
'Vertel op. Hoe komt het dat ik hier een wolf in mijn kantoor heb staan samen met een meisje dat beweerd meer over mij te weten dan ik zelf.'
Bo haalde diep adem. Het was nu of nooit.
'Ik ben Bo Collins dat daar is mijn soulmate, Daniel Rode, jouw zoon.'
En hel brak los. Freya die zie haar eerst nog redelijk rustig naast haar moeder had geïnstalleerd vloog Bo op af om haar de mond te snoeren. De beta probeerde Daniël te grijpen maar die dook grommend weg. Hij liep naar achteren tot hij vlak bij Ember stond. Vragend om hulp keek hij haar aan.
'Stop!'
Haar stem schalde door elke vezel in hun lichaam. Iedereen verstarde accuut. Ember haar alpha macht werd nog meer versterkt door emotie. Ze liet haar op de grond zakken om in Daniëls ogen te kijken.
'Deze ogen, die kleur. Elke nacht weer. Al zeventien jaar lang. Wie ben jij?!'
Bo worstelde zich los van Freya die verschrikt stond te kijken.
'Als ik het goed heb zijn het de ogen van je soulmate die je elke nacht weer ziet. Je bent hem destijds vergeten om je roedel van de ondergang te redden. En met hem ook Daniel die toen net geboren was.'
'Freya..' Mompelde Ember zonder haar ogen van Daniël af te houden.
'Mam ik.. Je moet het niet weten dan zijn we verdoemd!'
'Freya vertel me de waarheid!'
Opnieuw schreeuwde ze het uit. Freya stortte in. Ze zakte door haar knieën en tranen liepen over haar wangen.
'Ik kan er niks aan doen! Al die jaren, al die geheimen. Mam je bent vervloekt. Weet je nog die deal die opa ooit gemaakt had met een demon en toen door een vreemde man werd opgelost. Zo paf, uit het niets. En hoe toevallig je dat vond al vergat je het bijna meteen weer. Het was niet zo makkelijk. We hebben weken gestreden toen, met als uitkomst dat jij een nieuwe deal maakte. Een betere. Die vreemde man was niet zomaar iemand. Dat was je soulmate, onze vader. Dean Singer.' Nu was het in de kamer stil, op Freya haar gesnik na. Het duurde even voordat ze weer de moed bijeen had geschraapt om verder te gaan.
'De gevechten leken uitzichtloos tot jij opeens de kans kreeg om de demon persoonlijk te spreken. Hij eiste eerst het kind dat in jou groeide, Daniël dus. Maar jij weigerde en zei dat elk kind de kans moest hebben op een mooi leven. Toen kwam pap, jullie offerde jullie band op voor de roedel. Om ons allemaal te redden. Later bleek dat je Daniël na zijn geboorte ook niet meer kende. Het was een geluk dat ik nog wel in je herinneringen stond. Zo zou ik een oogje op Daniël kunnen houden toen pap vertrok.' Nu keek Ember smekend haar dochter aan en Freya kroop naar haar toe.
'leeft hij nog?' Vroeg ze voorzichtig en Ember schudde bedroefd haar hoofd.
'Twee jaar erna pleegde hij zelfmoord. Hij kon niet zonder je leven.'
Nu stroomden ook bij Ember de tranen over haar wangen. Bij iedereen eigenlijk.
'Maar waarom kon je het niet vertellen? Waarom heb je het al die tijd achtergehouden.'
'Ze zeiden dat als je ooit... als je ooit... als je ooit de voorwaarden verbrak en het toch te weten kwam dat de hel honden je dan zouden komen halen. Je zult sterven.'

Haiii een na laatste hoofdstuk is hier :) ik ben de komende week niet online.. Ik ga op kamp! Naar België! Yup Belgen watch out i'm coming😈
Dus als je vragen hebt weet dat ik de komende dagen niet hier ben om ze te beantwoorden. Zaterdag ben ik er weer helemaal.
Laterz saaie Nederlanders🇧🇪