Langzaam liepen ze door het bos. Zij aan zij, de wolf en het meisje. Af en toe stopte Bo even om zich te warmen aan Daniël. Dankzij de telefoon van één van de bewakers hadden ze uit kunnen vogelen waar het algemene roedel huis en dus ook Ember was. Ook had Bo Adam gebeld om te zeggen dat zij en Daniël okay waren. Adam had wat versuft reageert, blijkbaar had die man hem toch net wat te hard geraakt.
Toen waren ze beginnen met lopen. Ze hadden gezien dat het huiseen kleine twee kilometer van de kerkers aflag waar ze als eerst waren heen gebracht. Bo gokte dat dit allemaal op roedel gebied lag. Vaak had de alpha een landgoed of een groot stuk bos in zijn bezit waar ze zich tijdens hun wolventijd konden wonen. Bij Bo thuis woonde er in de wijde omtrek niet veel mensen en zij die er woonden leefden in vrede met hen samen. Langzaam kwamen ze dichterbij het licht dat ze hadden gezien. En inderdaad, tussen de bomen van het bos verscheen een enorm huis waar volop licht brandde. Zo te zien was er een roedel vergadering want op de open plek voor het huis stond het vol met auto's.
Daniël wilde al naar de voordeur lopen maar bo hield hem tegen. Getraind door haar roedel wist ze zeker dat er minstens 2 wachten waren. En ze wist zeker dat als Freya hun eerder zou zien dan Ember ze de klos waren. Er kwam een vrouw naar buiten lopen die haar post voor de deur in nam. Bo keek nog eens goed naar het huis, verder kon ze geen wachten ontdekken. Wel zag ze op verschillende plekken camera's hangen. Blijkbaar was dat voor deze roedel genoeg.
Terwijl ze na dacht keek ze naar de zittende wolf naast haar. Zijn blauwe ogen waren geconcentreerd op een van de ramen waar bewegingen te zien waren. Ze wist wat hij dacht, zijn moeder was daarbinnen. Toen schoot haar opeens iets te binnen wat ze ooit en een zeer saaie les over weerwolven had moeten leren. Destijds had ze het raar gevonden. Hoe kon iemand nou niet weten wat hij was en per ongeluk veranderen? Nu kwam het van pas. Opnieuw keek ze naar de vrouw, ze had haar nog nooit gezien. Ook niet bij de groep die hun appartement was binnen komen vallen. Mooi zo. Ze lie zich op haar hurken zakken om Daniël fluisterend haar plan te vertellen. Daniël knikte 1 keer. Hij zou er alles voor doen om binnen te komen.
'Help! Ik heb een code mutantur nihil! Hij liet zich opfokken in het winkelcentrum en veranderde!' De vrouw keek enigszins verbaasd en nog verbaasder toen ze Bo haar gezicht ook niet herkende. 'Wie ben je? Je bent niet van deze roedel.' Bo maakte een geïrriteerde beweging en snauwde,
'Doet het ertoe? Ik moet de alpha spreken. Nu meteen.' 
Ze was misschien onaardig maar ze moesten zo snel mogelijk naar Ember toe. De vrouw keek twijfelend naar Daniel en zuchtte toen.
'Freya gaat zijn poten op het tapijt niet leuk vinden maar ja, wat moet dat moet.'
Snel deed ze de deur open en ging hem voor naar binnen. Op een hoog tempo liepen ze door de gangen naar de kant waar ze ook licht hadden zien branden. De vrouw klopte op een deur en onderbrak daarmee een akendote die werd gehouden door een man op het podium vooraan in de kamer. Iedereen draaide zich om en keken hen aan. Sommige wat geschokter dan anderen.
'Alpha ik heb hier een...' De vrouw keek weer aarzelend naar Daniël terwijl ze de goede term probeerde te herinneren.
'Een mutantur nihil.'
Hielp Bo en ze staarde de vrouw helemaal vooraan aan die ze als Ember had bestempeld. Ember was duidelijk familie van Daniël al had je haar misschien niet als moeder betiteld. Ondanks de grijze strepen in haar haar zag ze er nog vrij jeugdig uit. In haar voorhoofd had een zorg rimpel gevestigd maar dat was dan ook alles. Daniëls blauwe ogen had hij niet van haar geërfd.
'En ik wil de alpha persoonlijk spreken. Het is tijd dat ze de waarheid kent.'
Deze verkondiging was voor zij die hem al kenden. Nu gebeurde er wat. Ember stond op maar Freya en haar man probeerden haar tegenhouden waarop Ember zich woest losrukte en iets naar hem snauwde. Opeens werd haar alpha status zo duidelijk als de maan. Autoriteit straalde van haar af en het respect voor haar weerkaatste dat gevoel. Bo begreep meteen waarom ze zo krachtig werd genoemd. Dit was het krachtigste wat ze ooit had gevoeld. Terwijl ze naar hen toe liep wenkte ze vergevingsgezind Freya toch weer tegelijk met haar beta.
'Je riep.' Zei ze uiteindelijk toen ze bij hen kwam. Onder haar hand die Bo op Daniël had gelegd kon ze hem voelen verstijven. Hij voelde haar kracht ook.
'Het wordt eens tijd dat iemand hier je verteld wat je allemaal hebt gemist de laatste 17 jaar.'

Het twee na laatste hoofdstuk😭ik ga Bo en Daniël zo erg missen! Hebben jullie soulmate trouwens gezien? 100K😱 echt ongelofelijk! Met dit verhaal gaat het ook goed! En dat allemaal dankzij jullie! Dankjewel!