Waarschuwing: zoals jullie al door hadden in het vorige hoofdstuk gebeuren er wat schokkende dingen in dit deel. Er staat een dikgedrukt sterretje van waar tot waar zodat zij die hier niet tegen kunnen het kunnen overslaan.

*
Bo schreeuwde zoals ze nog nooit gedaan. Dit, dit was hel. De pijn, de schaamte en verpulvering van alles wat ze dacht te zijn was onmogelijk mee te maken. In haar gedachten riep ze om Daniël, Adam of wie dan ook. In de realiteit kwam er niks anders uit haar mond dan een eeuwige schreeuw van pijn. De man boven haar wou niet stoppen. Waarom had juist zij dit verdient. Daniël. Waar was hij? Erger nog, als dit seks was, zou hij dan ook zo zijn.
*
Over haar geschreeuw, het lachen van de man en alles wat gebeurde hoorde ze het bonken tegen een deur gevolgd door een luide klap. Iets was het gelukt om te ontsnappen uit deze hel. Het leidde ook de aandacht van de man voor even af en hij stopte voor een paar seconden.
Verstikt haalde ze adem. Geschreeuw klonk weer en even dacht ze dat zij dat was maar toen besefte ze dat door de onderbreking stil was geworden. Dit was iemand anders, een man. Haar gedachten gingen meteen uit naar Daniel en haar angst steeg. Deze plek was echt de hel.
Het schreeuwen werd stil en ze hoorden een dier grommen. Het was een lage en dreigende grom van een wezen dat niet bang was om alles met zijn tanden te verscheuren. Dit was een wezen dat uit was op wraak. De man bovenop haar wou chagrijnig van haar afkomen toen de deur met een klap werd ingebeukt. In het zachte, knipperende licht stond een wolf. Zijn vacht glansde bijna zilver in het licht en zijn ogen.. Zijn fel blauwe ogen brachten hoop.
Dit moest Daniël zijn, het kon niet anders. Toen hij de man boven haar zag leek het kleine restje menselijkheid in zijn gelaat te verdwijnen. Een wild, woest dier werd uit zijn ketenen verlost en barste los. Hij sleurde de man van haar af door zijn kaken in zijn rug te zetten. Met de kracht die hij als mens nooit had gehad slingerde hij hem tegen de muur aan. De man, die inmiddels al hevig bloede stak weerloos zijn handen omhoog.
'Alsjeblieft! Ik wilde gewoon... Ik had gewoon... Het was mijn recht!'
Als Bo  helemaal haarzelf was geweest had ze cynisch gelachen maar nu kon ze alleen maar toekijken hoe Daniël woest de man verscheurde tot er niet veel meer van hem over was. Ze hield hem niet tegen, dit was niet minder dan wat de man haar had aangedaan. Het enige verschil was dat zij zou blijven leven.
Pas toen Daniël zich terug trok van het karkas en hijgend naar het slagveld keek dat hij  net had aangericht sloeg Bo haar armen om zijn nek.
'Oh Dan.' Ze drukte haar betraande gezicht in zijn grijze, met bloed bevlekte vacht.
'Je hebt me gered. Al die keren dat ik dacht dat ik de held zou zijn in ons verhaal, jij bent de held Daniël. Jij bent de held in ons verhaal, je hebt me gered uit deze hel.' Een tong scheurde over haar wangen en ze moest lachen. Ondanks alles wat hun net gebeurd was zag ze de komedie wel in van dit alles. De rollen waren omgedraaid, de beauty was het beest geworden en de leugenaars zouden nu eindelijk eens de waarheid horen.
'Daniël dit alles is nog niet afgelopen. Er is nog iemand die de waarheid moet kennen. We moeten het haar vertellen. Hoe anders kunnen we dit alles oplossen?'
Hij wist op wie ze doelde want langzaam stond hij op. Hij gaf haar genoeg tijd om haarzelf enigszins bij elkaar te schrapen en een laatste blik te werpen op de man die haar zo misbruikt had. Van hen beiden had zij het toch het beste vanaf gebracht. Maar diep in haar wist ze dat er iets gebroken was wat nooit meer gerepareerd kon worden. Daarvoor was Daniel helaas wel te laat geweest.

Dam dam dammm.... Zo leuk he xxxx <--- Dat was mijn vriendin anna🙄 bedankt voor je bijdrage Anna.
We zitten hier maar een beetje te wachten op de leraar die ons blijkbaar is vergeten. Daardoor kan ik nu wel updaten! School is zo leerzaam.
Ik heb een klein kind hier voor me zitten dat te enthousiast is voor dit alles dus ik eindig dit nu maar.
👋