Kleine geluidjes, het krassen van een stoel, het kraken van een deur, een toilet dat word doorgespoeld. Een paar uur lang was Daniël door alle gebeurtenissen van de kaart geweest maar nu was hij er weer. Het enige wat hij hier kon doen was luisteren naar de zachte geluiden die door de muren heen kwamen hopend op een teken van Bo. Ongelofelijk dat hij nu in deze situatie zat. Een dag geleden had hij van nog niks geweten en nu was hij een gevangene! Hij ging in zijn hoofd het lijstje met feitjes weer af dat hij voor zichzelf had opgesteld. Op die manier werd hij er niet door overspoeld.
1. Hij was een ongelofelijke idioot om zich zo gevangen te nemen
2. Deze mensen wisten hoe ze moesten vechten dus veel kans had hij sowieso niet gehad.
3. Bo was ook een weerwolf en zijn soulmate.
4. Ember Blackrose was de naam van zijn moeder.
5. Freya, zijn kidnapster was waarschijnlijk het kleine meisje uit het verhaal.
6. Hij had geen idee hoe hij hier weg zou komen.
Zijn lijstje werd onderbroken toen hij opnieuw een deur hoorde gevolgd door een paar stemmen. Eentje had een geïrriteerde klank in zijn stem terwijl de ander eigenlijk best wel vrolijk klonk. Hun woorden kon hij niet verstaan al wenste hij dat het een of ander cool weerwolf ding was. Stappen klonken en opnieuw werd er een deur geopend. Ditmaal rechts van hem. Opeens hoorde hij een krachtige en boze stem.
'Jullie denken dat ik ook maar iets met me laat doen?! Daar zijn jullie zo fout mee. Pas maar op, zodra Adam mijn roedel heeft verwittigd van dit alles zijn jullie dood! De hele wereld zal op jullie neerkijken voor zoiets schandaligs als dit. En ik zal het fantastisch vinden om te zien.'
Opeens klonk er een klap die hem liet opspringen en naar zijn deur rende. Was dat Bo geweest die geslagen werd. Vast niet, Bo was vast diegene die hem had gegeven. Toen klonk er geschreeuw, duidelijk een meisje en Daniël zijn vertrouwen in haar zakte. Zijn woede steeg. Hem wat aandoen was één ding maar Bo raakte je niet aan. Niet op manieren dat hij niet eens wou benoemen. Er klonk een lach door de gang en Daniel zijn woede steeg. Diep in hem begon een dier uit zijn veel te lange slaap te ontwaken.
'Schreeuw meisje! Ik wil dat je vriendje je kan horen.' Nu begon Daniël tegen de deur te bonken en Bo haar naam te schreeuwen. Hij moest haar redden. Voor eens moest hij haar redden.
Naarmate het schreeuwen erger werd werd hij woester. Tenslotte stond hij als een wild dier tekeer te gaan tegen de deur. Uiteindelijk stopte hij met rammen. Tranen liepen over zijn wangen en met gesloten ogen kon hij alleen nog maar denken wat er in die andere cel gebeurde. En toen gebeurde het eigenlijk. Voor het eerst in zijn leven namen zijn emoties het over en liepen op tot de drempel was bereikt. Waar tranen stroomden veranderde in een snuit en zijn gebroken houding transformeerde in het schokkende lichaam van een wolf. Hij huilde nog steeds maar toen hij zijn ogen opendeed waren dat niet meer de dezelfde ogen als waarmee hij ze had gesloten. Zijn emoties hadden zijn lichaam overgenomen en waren overgegaan in het laatste redmiddel. Daniël was in een wolf veranderd.

:0 plot twist again. Ik denk dat jullie wel een beetje geschokt zijn over wat er met Bo gebeurt dus ik zal mijn gedachtegang een beetje uitleggen. Bo is iemand die niet snel gebroken zou worden en ook niet snel bang is. Daardoor moest ik iets verzinnen wat niet fijn is maar wel nodig is om haar te laten groeien en te veranderen.
Nu even over iets anders. Neem mijn statement over geen vervolg maar niet zo nauw. Ik ben ergens aan het werken maar geen idee of het wat wordt. We zullen zien😉