'Awww lieverd je wordt echt met de dag knapper.'
Zijn moeder dartelde om hem heen als het jonge meisje dat ze al jaren niet meer was. Zijn vader stond wat op een afstandje met de camera in aanslag. Zijn laatste Homecoming bal lieten ze zeker niet onopgemerkt voorbij gaan. Na vanavond zou zijn moeder vast en zeker alle foto's op Facebook plaatsen om te laten zien hoe leuk haar zoon eruit zag. Wat iedereen wel jammer vond was dat hij alleen naar het feest zou gaan. Vele meisjes hadden zich in de laatste paar weken aan hem vast geklampt hopend op het plekje aan zijn zijde maar hij had ze allemaal afgeslagen.
Er was maar één meisje waar hij op wachtte. Dat ene meisje dat hem ontliep. Hij en Bo hadden bijna geen lessen samen en als ze dat wel hadden zat Bo aan de andere kant van het lokaal. Ze bemoeide zich niet meer met hem en zijn vrienden en vreemd genoeg, zijn vrienden ook niet met haar.
De bel ging en zijn moeder ging er op een drafje naartoe. Dat moesten zijn vrienden zijn die met hem foto's kwamen maken. Hij kon niet bedenken wie anders het zou kunnen zijn.
'Goedenavond mevrouw. Ik zou graag Daniël even willen zien.'
Zijn gezicht kreeg bijna automatisch een glimlach op zijn gezicht. Bo was hier. Hij liep naar de deur en deed hem open voor zijn moeder die er wat verbaasd langskwam.
'Ik dacht dat je geen date zou mee nemen?' Vroeg ze hem maar hij negeerde haar. Zijn gedachten werden helemaal opgeslokt door Bo's verschijning. Ze had een kort lichtgroen jurkje aan dat net niet tot haar knie kwam. De kleur groen was net een tint lichter dan haar ogen en liet die sprankelen. Hij liet zijn ogen over haar lichaam gaan, elke perfect gevormde ronding nam hij in zich op. Ook Bo kon haar ogen niet van hem afhouden. Na zo'n lange tijd elkaar nauwelijks te hebben gezien bekeken ze elkaar als een kunstwerk op zich. Ze vonden elkaar in elk opzicht prachtig hoe on-perfect de ander het misschien wel vond.
'En wie ben jij?'
Zijn moeder verbrak de betovering en hij had haar wel kunnen slaan.
'Ik ben Bo Collins en ik ben hier om te vragen als je met me mee naar Homecoming wil.'
Ze sprak niet naar zijn moeder maar naar hem. Alsof hij de vraag had gesteld. Hij knikte verdwaasd. Natuurlijk wou hij met haar, liever dan wat dan ook.
'Je zegt ja?!' Waarom was hij hier nog bij zijn moeder?
Oja, omdat ze altijd. Overal. Bij moest zijn.
'Daniël dit kusje toch niet menen? Dit onbeschaamde kind komt hier zomaar binnen stormen omdat ze zonodig met jou erheen wilt en je zegt ook nog eens ja? Dit vertik ik. Ik heb je veel laten begaan met je tekeningen en je bezoekjes aan het bos maar hier trek ik een streek. Je gaat niet met dit meisje dat je nauwelijks kent naar het schoolfeest. Geen sprake van!'
Hij telde tot tien in zijn gedachten. Niet ontploffen, maar ook niet ja knikken en braaf zijn. 'Mevrouw als ik zo vrij mag zijn wij kennen..'
'Jij hou je mond hoer! Jij hebt niks met mijn zoon te maken en je besmeurd ons gezin. Het huis uit nu!'
'Nee!'
Zijn stem klonk ongelofelijk krachtig. Hij was kwaad, heel kwaad. Alles wat ze over Bo zei was onzin en hij had er genoeg van. Genoeg van het hele toneel spel. De muur van schijn en braaf zijn die hij zo zorgvuldig na zijn ontslag uit het psychisch centrum had opgebouwd brak in één keer af. Hij had er genoeg van en vreemd genoeg, was juist dat dat hem zijn stem weer volledig terug gaf. 'Nee mam je stuurt haar niet weg. Ik heb genoeg van dit alles. Van alle onzin en schijn. Het is mijn leven en ik heb er recht op. Daarom neem ik Bo nu mee naar een feest dat we nooit zullen vergeten en laat ik jullie hier zitten, alleen in jullie miserabele leven. Zie maar wat je ermee doet. Maar dit moment is van mij, dit leven is van mij.'
Zijn moeder hapte naar adem en hij zag zijn vader verstijven. Toch pakte hij resoluut Bo haar hand en liep naar de deur. Hij keek niet om, want hij wist dat als hij dat zou doen, er diep van binnen iets zou breken. In plaats daarvan keek hij naar het kalmerende groen in Bo haar ogen. Ze glimlachte, 'Ik ben trots op je.'

Yeah! We zijn nu officieel aan het einde begonnen jongens! Kijk maar naar de hoofdstuk titel. Hadden jullie dat steeds gemerkt? Het begin, midden en einde beginnen elk met een begin van een zin dat elk volgend hoofdstuk wordt afgemaakt.
Ik heb trouwens ook een nieuw boek! Because your fangirl heart needs it. Een boek met allemaal kleine stukjes over je OTP's en ships. Check it out!