Bo kwam op haar hoede de school uitlopen. Na haar optreden in de eerste pauze had iedereen naar haar gestaard in de gangen. Ze was Daniël zo goed als uit de weg gegaan. Ze hadden nog steeds ruzie. Terwijl ze naar de parkeerplaats waar Adam als het goed is op haar wachtte merkte ze een bekend figuur op dat in haar richting kwam lopen. De vrouw van het strand. Meteen versnelde ze haar pas, niet nu dit ook nog.
'Hé jij!' De vrouw was nu bij haar. Bo wou haar voorbij lopen maar ze hield haar tegen.
'Bo Collins is je naam heb ik gehoord. Je kunt niet zeggen dat ik niet goed geïnformeerd ben.'
'Ik heb na ons accident ook niet stil gezeten hoor. Freya Blackrose dochter van de legendarische Ember Blackrose. Zit je dit allemaal voor je moeder doen?' Vroeg Bo gewaagd.
'Zijn jullie allemaal zo tegen de liefde? Of is dat gewoon een tic van jou en je moeder.'
Ze bedankte de wereld dat Adam of iemand anders ouder dan haar hier niet bij was. Die zou haar hebben afgevoerd als ze hoorden hoe ze tegen deze toekomstige alpha sprak. Maar Bo vond dat je eerst respect moest verdienen voordat je het ook kreeg. Haar wolven kant had hier geen inspraak opgehad, zo was ze gewoon. Deze vrouw had haar midden op een strand aangevallen en daarbij wetten overtreden die zij mogelijk nog beter kende als haar. Ze had het recht niet om om respect te vragen.
Freya brieste luid, 'Hou mijn familie hierbuiten. Mijn moeder weet niks van dit alles en dat zal ze ook nooit weten. Soulmates is een eigenschap van het weerwolven bestaan dat Daniël Rode gewoon niet mag ervaren. Hij zal nooit over onze wereld weten, nooit over ons..'
Die laatste toevoeging leek meer voor haarzelf bestemd te zijn, toch sloeg Bo dat ene feitje op. Wat was er zo belangrijk tussen Daniël en deze Freya? Wat had hij gedaan om niet over zijn ware aard te weten mogen komen.
'Je overtreed hier mee meer dan 1 wet weet je. Soulmates mogen niet uit elkaar worden gehouden. En als een roedel een eenzame pup ontdekt die niks van zijn eigen natuur afweet zijn ze verplicht hem in hun midden op te nemen. Waar is jullie zorgzaamheid voor hem? Hoe weten jullie zeker dat hij niet per ongeluk ooit veranderd.' Ze wou antwoorden. Geen vaag gedoe zoals ze tot nu toe had gekregen.
'Daniël wordt nooit uit het oog verloren. Al onze kinderen gaan naar deze school met de taak op hem te letten. Hij is bijna nooit alleen. En wat jou en hem betreft. Als hij er ooit achter zou komen wat er echt tussen jullie speelt zijn we verdoemt. Je verdoemd onze roedel met een domme liefde. Zou je dat echt ons aandoen?'
Bo beet in haar lip. Was dat het haar waard? Ja. Daniël was alles waard. Daniël zou de zon, maan en sterren waard zijn. Ze zou het inderdaad allemaal opgeven voor liefde. 'Ja dat zou ik. Het spijt me maar ik moet gaan. Het was geen genoegen om met je te spreken.' En met die woorden liep ze weg. Ze had haar antwoorden niet gekregen maar wel meer vragen. En toch, haar woede voor Daniël was wel verdwenen. Ze wou weer voor hem vechten. Zelfverzekerd liep ze naar Adam toe. Niet bang of schichtig. Niet op haar hoede of op zoek naar ruzie. Enkel zelfverzekerd en enigszins verlieft. Het had haar eindelijk te pakken, verliefdheid bloeide in haar op en een eind verderop groeide dezelfde woekerstruik over het hart van Daniël heen.
Achter hen beiden waren een paar leerlingen hevig aan het discussiëren over hoe ze het spandoek moesten ophangen. Het openingsbal van dat jaar mocht nog wel eens wat doen aan hun organisatie. Al hadden ze één ding goed gedaan. In de weken daarna kregen zowel Daniël als Bo het pijnlijk vaak te horen, en in beide overwoekerde gedachten begonnen er ideeën te ontwikkelen...

Holy moly ik heb net dit verhaal afgeschreven. Jullie geloven nooit hoeveel woorden het waren. 152 000 woorden! Ongelofelijk. Ik stond na de tijd helemaal te trillen omdat ik niet kan geloven dat het klaar is. Jullie hebben trouwens nog wel even te gaan. Er zijn in totaal 36 hoofdstukken en een epiloog. De volgende hoofdstukken worden straks sowieso heel leuk. En daarna... Tja, laten we zeggen dat het niet allemaal even vrolijk wordt.
Maar ja ik hoop dat jullie hebben genoten van dit hoofdstuk. Bye!