Ze hapte even naar adem te verbaasd om te reageren. Hoe had ze dat niet kunnen opmerken, natuurlijk zaten er hier ook weerwolven op school.
'Wees maar bang ja kleine meid, we wisten dat het een kwestie van tijd was voordat je weer opdook.'
Toch deed hij geen moeite om los te komen of naar zijn roedel genoten te seinen. Bo keek de groep van leerlingen opzoek van tekenen die een weerwolf bij zich droeg. Hoewel weerwolven bijna niet te onderscheiden waren van gewone mensen waren er kleine dingen waarop je kon letten. Meestal was de kleur van hun ogen helderder en ook de kenmerkende roedel tattoos hielpen. Enkel bij een paar jongens en meisjes zag Bo de vage contouren van een tattoo op hun sleutelbeen.
'hoe wil je je uit dit gaan redden kleine meid?' Vroeg Jeffrey spottend.
Hij vond het zo te zien alleen maar grappig. Daar kon ze haar voordeel meedoen.

Daniël snapte niet wat Bo nu met Jeffrey deed. Eerst had ze geweigerd om hem ook maar aan te raken en vervolgens nam ze hem zowat in gijzeling. Wat hij wel wist was dat hij haar nog nooit zo had gezien.
Hoe ze daar stond met schitterende groene ogen deed hem aan een wolf denken die haar roedel verdedigde. Voor het eerst in lange tijd kwam Green weer bovendrijven in zijn gedachten. Hij zou het ook nooit leren om haar als een verzinsel te zien hé. Maar hij moest ook denken aan wat Bo eerder had gezegd. Ze had gelijk gehad over dat ze zijn vrienden wel aankon. Maar wat had hij eigenlijk verkeerd tegen haar gezegd? Daniël was opgevoed met het idee dat status en uiterlijk alles was. Het had niet beseft dat andere mensen dat anders zagen.
Bo was ondertussen nog steeds aan een uitkomst zitten werken want eindelijk kwam ze in actie.
Ze liet Jeffrey los en liep angstig naar achter. Wat was er opeens dat ze zo bang was? Jeffrey vond het zo te zien alleen maar leuk want dreigend liep hij op haar af. Vanuit de groep leerlingen om hem heen kwamen ook een paar jongens op haar af. Daniël herkende ze als de jongens waar Jeffrey altijd mee naar school kwam. Allemaal hadden een dreigende en geamuseerde blik op hun gezicht, alsof ze meer wisten dan de rest.
Uiteindelijk was Bo geëindigd bij het kleine muurtje voordat je twee meter naar beneden moest springen, naar het voetbal veld.
'Jongens, laat me met rust alsjeblieft. Ik beloof dat ik geen rotzooi ga schoppen.'
Ze stak haar handen voor zich op en maakte haar zo klein mogelijk. Was dit een act? Daniël had haar nog nooit zo zien gedragen. Haar stoere gedrag van even daarvoor was helemaal verdwenen. 'Te laat kleine Rogue. Had je maar binnen je eigen grenzen moeten blijven.'
Jeffrey was nu bijna bij haar en Daniël kon het niet langer aanzien. Hij liep naar Jeffrey toe, maar voordat hij ook maar één stap kon zetten kreeg Bo weer haar sluikse glimlach terug op haar gezicht en sprong naar achteren.
'Te laat bitches!' Hoorden ze haar nog schreeuwen gevolgd door een lach. Toen was ze verdwenen.

Ahh! Weten jullie wel hoeveel hoofdstukken er nog komen? Nog minstens 10! Ik ben nu net klaar met nummer 30 en ik kan je wat vertellen, Stuff happens. Ik hoop zo dat jullie mijn einde leuk gaan vinden😁 ik heb een vraagje voor jullie. Als dit een echt, in de winkel liggend gepubliceerd boek zou zijn, zouden jullie het dan kopen? Niet dat ik iets van ben of zo. Ik ben gewoon benieuwd😊
(Sorry voor het korte hoofdstuk ik wilde dit stuk niet onnodig langdradig maken. En daarnaast, het vorige was redelijk dus stel ik heb ze zo in evenwicht. Die andere cliffhanger was te goed om te laten schieten.