Daniël was in een tweestrijd. Zijn hoofd schreeuwde om hier weg te komen terwijl zijn hard om nog nooit iets harder had geroepen. Ook zijn stem liet zich voor het eerst weer horen. Zou hij gaan praten? Of waren de antwoorden het niet waard. Uiteindelijk was het niet hijzelf die die beslissing nam. Het was die rare, bijna primitieve, kracht die vanuit zijn hart zijn hoofd overmeesterde. Hij opende zijn mond en de woorden dreven naar hem toe.
'Dus wat ik voel... is liefde?' Sceptici was nog steeds niet verdwenen en zou dat ook niet snel doen. Maar toch borrelde daaronder een goed gevoel hierover. Nog nooit was hij zo verscheurd geweest.
Als ze nou maar eens een blik in zijn hoofd kon nemen. Als ze nou erachter kon komen of hij haar verhaal geloofde. Dat ze konden beginnen zonder die afstand tussen hen in. Opnieuw beginnen, poging nummer 3.
'Ja. Uiteindelijk zal het dat wel worden.' Woorden voor haar zo normaal en voor hem zo raar. De waarheid waarmee ze waren opgevoed brak ineen voor hun ogen.
'En als ik dat niet kan?'
'Geen zorgen ik weet dat je het in je hebt.'
'Hoe?'
Dit meisje kende hem beter dan hij zichzelf. Want hoe was hij in staat van liefhebben? Hij hield van zijn ouders, sommige van zijn vrienden en ooit van een wolf maar hoe zou hij echte liefde kunnen ervaren? Hoe zou hij weten dat het echt zou zijn? Want, was niet zijn gehele leven een toneelspel.
'Ik zie het in je ogen. Wees geduldig en het zal komen.'
Bo stond op, ze kon haar zenuwen nu niet meer bedwingen. Ook haar andere kant begon tegen het oppervlak te bonken.
'We proberen het gewoon zoals "normale" mensen het doen.' Ze wist niet of ze het goed zei. Bij haar thuis was eigenlijk niemand aan het daten. Iedereen ging op gegeven moment opzoek naar hun mate en daarvoor gebeurde er niet echt veel. Soms werd er wel eens iemand dronken en zoende dan een ander maar verder gebeurde er niet echt veel.
'We zullen zien.'
Daniël stond op, deze middag had genoeg te denken gegeven en hij wou nu liever alleen zijn. Terwijl hij naar de deur liep nam hij Bo nog eens in zich op. Was verlieft op haar worden nou zo erg, zo'n grote schok? Nee. Het voelde natuurlijk. En op dat moment besloot hij dat hij het niet zou gaan bevechten. Hij wel kijken waar het terecht zou komen met dit meisje.
Toen Daniël uiteindelijk weg was kwam Bo een half uur niet van haar plek op de grond af waar ze was neergestort. Zoveel emoties in één keer. Ze kreeg het gevoel dat ze alles verkeerd had gezegd en dat hij haar nu nooit meer wou zien, sowieso.
Toen ze uiteindelijk weer het gevoel had dat haar benen haar weer zouden houden liep ze naar één van de boksballen. Ze moest haarzelf weer onder controle krijgen voordat ze net als de eerste keer rennend naar Daniël terug ging. Ze begon te slaan. Bij elke slag vloeide er een zorg van haar af tot het haar uiteindelijk helemaal niet meer boeide en ze alleen maar kon slaan. Toen voelde ze een hand op haar schouder. Vliegensvlug draaide ze zich om en gebruikte de persoon achter haar als nieuwe boksbal. Maar zo ver kwam het niet aangezien de persoon alweer uit het haar zicht was verdwenen. Adam stond toen alweer achter haar maar deze keer pakte hij het anders aan dan enkel een troostende hand. Hij nam haar in zijn armen en gaf haar een knuffel. Bo probeerde haar nog te verzetten maar na een tijdje gaf ze het op. Dit was eindelijk precies wat ze nodig had.

Een beetje saai en slecht hoofdstuk ik weet het maar ik zat hier een beetje vast. Ik beloof dat het volgende hoofdstuk leuker word. Verder heb ik niet veel te zeggen dan vrolijk Pasen🐣 Ik zal proberen deze week weer een nieuw hoofdstuk te plaatsen.
Bye!