Daniel keek vol verbazing de woonkamer rond. Als zijn moeder hier was geweest had ze hem deze kamer niet eens binnengelaten. Het was één grote rommel met meer dan alleen de gebruikelijke spullen die rondslingerden. Op het bijzet tafeltje lagen al minstens 3 messen en overal door de kamer lagen zo te zien oefenzwaarden. Een zo te zien, niet veel gebruikte boog hing aan de muur met een aantal pijlen ernaast. Stuk voor stuk zagen die er vlijmscherp uit en helemaal echt. Maar voor Daniël was het waren het enkel afleid trucjes van zijn brein om niet nadenken wat er zonet alweer met Bo was gebeurd. Elke keer dat ze nu samen waren geweest had hij iets vreemds in zich gevoeld. Als een ontwakend dier. Maar wat verborg Bo? Niet alleen was Adam te toevallig haar broer maar dat gevoel... het was onmogelijk om te negeren.
'oh shit.' Hoewel ze fluisterde kon Daniel haar vreemd genoeg perfect horen. Hij besefte dat het gevechtstuig niet de bedoeling was geweest dat hij dat zag. Nog meer geheimen die hij maar niet kon ontrafelen.
'Laten we maar zitten. Die dingen zijn van Adam, hij vind het leuk om ermee te trainen.'
Ze sprak snel zodat ze snel naar een ander onderwerp konden gaan. Daniël pakte zijn schetsboek uit zijn tas toen ze gingen zitten. Hij sloeg hem open op de plek die hij voor haar had bedoelt. Hij had zijn vragen getekend zoals alleen hij dat zou kunnen. De vragen kwamen in meerdere tekeningen terug, elke keer opnieuw. Telkens herhaalde de vragen zich; wie was zij? Wat was dat gevoel dat hij voelde? Voelde zij dat ook?
Toen ze bij de laatste pagina en de lange reeks hield ze even stil. Daniël had een meertje getekend dat haar bekend voor kwam.
Daniël voelde zijn handen verkrampen. Als ze de bladzijde nu zou omslaan. Zou ze de tekeningen van haarzelf tegenkomen samen met zijn anderen gedachten. Dat was iets wat hij moest voorkomen.
'Daniël ik...' Ze sloeg de bladzijde om en voordat hij zichzelf kon tegenhouden had zijn stem al geklonken.
'Nee!'
In een ruk keek Bo naar hem op. Was die stem echt afkomstig geweest van de jongen hier voor haar? De jongen die nog nooit iets anders had gezegd. Ze keek hem onderzoekend aan. Zo te zien was hij net zo verrast als zij, want zijn gezicht had een geschokte uitdrukking.
'Je tekeningen zijn prachtig. En ik zal je vragen beantwoorden.' Ze klapte het boek dicht en gaf het terug aan hem. In zijn ogen was opluchting te lezen door dat ze wat zonet was voorgevallen te negeren.
'Je eerste vraag. Wie ik ben. Ik ben Bo Collins, 17 jaar, ik kom uit Winchester en ik ben jou soulmate.'
Hoe dramatisch ze dat ook zou zeggen, Daniël kreeg er alleen een sceptische uitdrukking van. Zijn zwijgen bleef zoals voor het voorgeval ook weer intact.
'Wat wij voelen.' Ze aarzelde hoe ze dit ging verwoorden.
'Het is alsof er niks anders in het universum bestaat. Al die dingen, mensen, plekken, ze worden allemaal wazig tot het enige wat je nog ervaart is de band tussen ons. Ik zou duizend en één dingen kunnen doen en alleen maar aan jou kunnen denken. Elke seconde die verspild gaat voelt als een eeuwigheid. Het trekt aan ons, versterkt onze gevoelens en laat ons verlieft worden...'
Ze wist bijna zeker dat die sceptischie nog lang niet verdwenen was maar het voelde goed voor haarzelf om haar gevoelens onder woorden te brengen. Want dit, besefte ze, was wat ze voor hem voelde. Waarom ze dit alles deed. Ze liet het gedeelte over weerwolven eruit omdat het voor haar gevoel nog steeds niet de goede tijd was voor dat. Ze konden met dit beginnen.

En ben ik niet keurig op tijd? Goed van mij hé😊 tussen dit hoofdstuk en de volgende las ik even een pauze in. Ik ga volgende week verhuizen en diezelfde dag (lekker handig) is Soulmate mijn andere boek, precies 1 jaar voltooid. En daarom ga ik me deze week richten op het vervolg daarvan dat al een half jaar op on hold staat, zodat ik die dag weer eindelijk een hoofdstuk kan plaatsen. Voor de Soulmate/Souljourney fans Jeej! Voor jullie wat minder, maar ik dacht dat jullie het wel wouden weten.
Bye bye👋🏻