"WAT DOE JE HIER?! WIE BEN JE?! WAAROM ZOEK JE ME OP?! HOE DURF JE GREEN HAAR OGEN TE STELEN?!"
Hij had alles kunnen schreeuwen, daar had hij recht op. Zijn gedachten twijfelden geen moment toen ze verscheen. Diep in zijn hoofd barste hij los als iemand die zijn geliefde voor het eerst weer zag nadat ze was verdwenen. Hoe had ze hier kunnen verschijnen, zo recht voor zijn deur waar iedereen hen kon zien. Hoe wist ze überhaupt waar hij woonde. Zoveel vragen maar er kwam niks uit zijn mond, maar voor het eerst sinds hij thuis was voelde hij wel de behoefte.
Het meisje staarde hem aan met haar prachtige ogen, haar mond stond half open en het leek alsof ze niet besefte waar ze was. Hij vroeg zich af wat ze dacht, misschien vond ze hem wel raar of wachtte ze tot hij iets zou gaan zeggen. Hij nam haar nog eens beter op dan de eerste keer. Ze was mooi, nee meer dan dat, prachtig. Ook merkte hij de tattoo op haar sleutelbeen op die, alsof het toeval het wilde, een wolf was.
Zo namen ze elkaar op, twee mensen met elk geheimen die van levensbelang waren. Bo voelde de drang naar genegenheid van hij die daar voor bestemt was, terwijl Daniël de drang voelde om haar in zijn armen te nemen net zoals hij onbewust eerder had gedaan. Zoveel gelijk en toch zo verschillend. En alweer vergaten ze dat er iemand sprak. Bo praatte snel, zonder haar ogen van die van hem af te houden.
'Ik heb je schetsboek. Sorry dat ik je liet schrikken de laatste keer... ik... had iets anders verwacht. Niet dat jij slechter bent of zo, nee! Jij bent juist beter! Umm... Ik ben Bo by the way, jij bent Daniël. Oh shit waarom zei ik dat nou. Shit, shit, shit!'
Door haar blunder leken ze te ontwaken uit hun staarwedstrijd. Bo keek beschaamd naar het schetsboek in haar handen terwijl Daniël vergeeflijk glimlachte. Dit meisje was sowieso geen Suzy. Nu hij er bij na dacht had hij de naam Bo sowieso nooit eerder gehoord.
Bo had ondertussen geen idee wat er in haar mate's hoofd omging. Het enige wat zij deed was door de grond zakken van schaamte. Hij vond haar nu vast een creep, als hij dat al niet vond. Ze keek ongemakkelijk om zich heen en zag toen opeens Daniël's moeder voor het raam staan. De beschermende blik haar ogen gaf haar opeens een flashback naar toen ze in een kooi zat en aan die blik de moeder had herkend. Ze wou opeens ontzettend graag hier weg.
'Umm... Zou je een stukje willen wandelen of zoiets' ze verwachte een nee gek genoeg knikte hij.
In zijn ogen stond een vriendelijke blik die haar vertelde dat wat ze ook deed, het voor hem prima was. Hij keek even achterom naar zijn moeder en gebaarde dat ze even weggingen. Zijn moeder knikte net iets te enthousiast en Daniël zuchtte bijna, maar hij hield zich in. Hoewel Bo veel beter vertrouwder voelde dan anderen wist hij nog bijna niks over haar. Terwijl ze over de keurige stoep liepen begon Bo te praten.
'Ik snap niet hoe jullie hier kunnen leven. Ik bedoel er is nauwelijks iets natuurlijks aan! Die domme stukjes gras en boompjes zijn niks. Thuis zijn we omringd door één en al bos. Dat is ook wel nodig als we..' Abrupt stopte ze met praten en keek snel Daniëls kant op. Voor die informatie was hij nog lang niet klaar voor, tenminste niet in deze staat. Want achter zijn glimlach kon Bo zijn gebroken hart voelen. Maar er was meer dan dat. De vraag naar wie hij echt was en waarom hij niet kon zijn zoals zijn ouders. Ze liepen verder de wijk uit naar het bos. De constante stilte tussen hen was voor Daniël geen enkel probleem zoiets is hem de laatste tijd wel vaker overkomen, Bo daarin tegen voelde het aan als een enorme betonnen muur die langzaam over haar heen viel. Uiteindelijk hield ze zichzelf niet meer en begon weer te praten.
'Kom je vaak in het bos?' Zoveel vragen had ze in haar hoofd maar steeds leek het alsof ze het verkeerde vroeg. Daniël wou geen vragen nog beter wou het hele praten vermeiden. Hij knikte en keek toen Bo vragend aan. Zodra ze zijn blik zag haalden ze beiden onbewust even opgelucht adem. Daniël was alleen maar blij dat hij alleen hoefde te luisteren, terwijl Bo een kans zag om de drukkende stilte te vullen.
'Voordat ik hier kwam leefde ik diep in het bos. Ons dorp ligt diep in de wildernis en er is maar één weg naar de buitenwereld. Mijn broer,' onwillekeurig glimlachte ze even. Adam haar broer noemen klopte bijna nog beter bij hem dan beste vriend.
'Mijn broer en ik zijn praktisch opgegroeid in de bomen. Er is één foto van ons waar we als peuters al in de onderste takken hangen. Hij kwam altijd hoger dan mij.' Daniël lachte en Bo keek hem vrolijk aan. Ze keek zo zorgeloos en gelukkig dat het van haar afstraalt. Opeens rende hij vooruit, lachend achteruit kijkend. Hij wist niet wat er met hem aan de hand was. Het was zoals met Green, het leek wel of de groene ogen al zijn gevoelens versterken. Van blijdschap tot woede. Hij leek wakker worden als ze in de buurt is, alsof hij de rest van de tijd lag te slapen. Opeens stopte hij abrupt. Bo die met hem mee was gerend was verassend genoeg al heel snel bij hem.
'Dat was geweldig!' Ze hijgde niet eens. Daniël keek haar aan en zag haar prachtige ogen weer. Bo haar ogen. Niet die van Green. Ze waren niet dezelfde persoon want Green is niet echt. ONTHOU DAT NOU DANIËL!! Het was alsof meneer Ramen zijn stem door zijn hoofd schalt. Dit was verkeerd, heel verkeerd.

Misschien moet ik even mijn excuses aanbieden voor het vorige hoofdstuk. Dat gevecht was iets wat jullie niet echt hadden verwacht volgens mij. Ik had het er erin geschreven om wat meer tempo aan het verhaal te geven en ik denk dat het zijn werk goed gaat doen. Ook dit hoofdstuk heeft trouwens nog wat foutjes.  Ik raakte halverwege in de war met verleden en tegenwoordige tijd en hoewel ik dat heb geprobeerd te fixen kun je het er nog wel in merken. Grammatica is niet echt mijn sterkste punt al heeft wattpad me wel heel erg geholpen.
Nu we toch op de sorry-Tour zijn sorry (wat verrassend) voor het late updaten. Ik wou eerst weer even wat schrijven voordat ik een nieuw hoofdstuk posten.
Zijn er trouwens nog dingen die jullie graag zouden zien gebeuren in dit verhaal? Gewoon nieuwsgierig, misschien krijg ik er extra inspiratie van!
ayu paraplu🍪
Bijna vergeten, BEDANKT VOOR DE 1K GUYS!!