Hij zat weer bij zijn afspraak. Nog een paar uur en dan mocht hij gaan.
Sinds zijn ommezwaai was alles zoveel makkelijker geworden. Hij begreep zijn psychiater veel beter en ook de verplegers die hem hielpen. Green was gewoon een waanbeeld geweest, meer niet.
Dat bleef hij zichzelf vertellen en dat zou hij waarschijnlijk de rest van zijn leven blijven doen. Toch zette hij door, denkend aan het verhaal van de verpleegster. Ooit zou hij zijn hand op iemands schouder leggen, hem vertellen dat alles goed zou komen en dat hij hem beter snapte dan wie dan ook. Nu wist hij dat die dag ooit zou komen, een tijd geleden had hij nog geen idee. Zijn toekomst was eindelijk weer een duidelijk, recht pad, precies zoals iedereen wilde. Meneer Ramen nam nog wat dingen door en drukte Daniël vooral op het hart om te gaan praten. Daniël glimlachte, dat zou nog wel even gaan duren, misschien wel nooit. Zijn stem was verloren gegaan met de droom die hem eens had bezeten. Het zou een lang en moeizaam traject worden om die weer opgegraven.

Alles ging die paar uur tot in de puntjes perfect. Daniël stond op de goede plek liet de goede emoties zien op de juiste momenten en niemand stelde vragen. Het toneelspel wad inmiddels zijn tweede huid geworden. Zolang hij gelukkig leek waren anderen dat ook, was inmiddels zijn motto geworden. Zijn ouders vielen hem huilend om de hals toen hij de ontvangstzaal in liep. 'Oh lieverd! Ik dacht dat je het wist!' Bleef zijn moeder maar doorgaan. Gelukkig vertrokken ze snel. Daniël wierp een laatste blik op het centrum. Hij wist dat het beter was zoals hij nu was dan zoals hij naar zijn klok zat te staren.
Toen ze even later zijn straat binnen reden vervloog alle hoop die hij had gehad voor een rustig avondje. Justin Bieber muziek vond zijn weg vanuit de tuin naar hem toe en hoewel het nog uren duurde voordat het echt donker werd baadde het huis al in het licht. Het was alsof hij terugkwam van een wereldreis inplaats van psychisch centrum.
Zodra hij zijn voet over de drempel zette omringden zijn oude vrienden hem. Blijkbaar was hij toch niet zo'n weirdo als ze werden uitgenodigd door feestjes. Meisjes zwermden om hem heen terwijl hij zich op hun bank liet zakken. Met hun neppe zorgelijke glimlachjes en betastelijke zogenaamde onderzoeken maakte ze hem alleen maar ongemakkelijk maar hij zei niks. Ze vroegen allemaal niet hoe het met hem ging, ze vonden het niet raar dat hij niks zei; nee ze waren enkel ongerust over het feit dat hij wekenlang niet had kunnen aanhoren wat er allemaal hem hen was gebeurd. Daniël speelde zijn rol goed. Zijn glimlachjes en knikjes waren zo braaf en goed als die van een jonge hond. Het toneelspel was als een tweede huid voor hem tegenwoordig.
Toen er een moment van rust was om hem heen vonden zijn ogen zijn dolgelukkige ouders. Ze leken oprecht blij te zijn bij het aanzicht van hun, blije, populaire, slimme zoon. Hij glimlachte, deze keer oprecht. Zijn ouders waren één van de belangrijkste dingen in zijn leven en als zij gelukkig waren kon hij toch niet anders dan ook gelukkig zijn. Dat was wat zijn hoofd hem vertelde, zijn hart was een heel ander verhaal.
Opeens werd zijn aandacht getrokken door een gesprek die twee van zijn vrienden hadden. Hij wist niet waarom dit opeens wel tot hem doordrong. Van die hele dag had hij nog niks opgeslagen.
'Man, heb je haar gezien?! Ze is hot!'
'Ik heb die foto van Al gezien. Weet jij wie die jongen is die bij haar was? Straks is haar vriendje.'
'Kleine kans. Al zei dat ze broer en zus waren en dat die ouders straks niet meer bij hen wonen.'
'Ze woont dus alleen met haar broer, das chill.'
'Yeah, ik hoop dat ze wat in voor wat plezier.'
Daniëls stad was niet enorm maar ook niet zo klein dat er niet regelmatig nieuwe mensen kwamen. Waarom hij dit nieuwtje dan ook zo interessant vond wist hij niet. Het had gewoon spontaan zijn interesse gewekt, alsof het al deel van hem hoorde uit te maken. Groene ogen doken op in zijn gedachten maar hij duwde ze meteen weer naar weg. Green bestond niet, Green was er nooit geweest, enkel een levensgevaarlijk roofdier.

Daniël is back! Whoehoeee! Ik ben zo enthousiast voor dit verhaal. Soms lijkt het alsof ik gewoon niet kan stoppen met schrijven! Je zou mijn werkboeken van school eens moeten zien. Ik denk dat in elk boek wel minstens een deel van het verhaal staat😂 laatst was ik aan het schrijven in de klas vraagt de leraar opeens wat ik aan het doen was. Gelukkig zei een vriendin dat we aan het tekenen waren. Toch had ik haar gezicht wel willen zien als ze had gezien dat ik een hele bladzijde vol had geschreven in minder dan een halfuur😂
Hebben jullie trouwens al eens die leuke balkje onderaan gezien bij de laatste bladzijde. Vote en commets zijn altijd welkom en ik sta altijd open voor verbetering en kritiek. Dat helpt mij alleen maar!
Adios amigos🦄