En toen draaide hij zich naar me om. 

Zijn gezicht was... Normaal. Menselijk. Prachtig.

Strakke lijnen, scherpe hoeken, een gladde, bleke huid die glansde in het maanlicht. Zijn lokken waren lichtblond, leken haast licht te geven in het felle maanlicht. En zijn ijsblauwe ogen... Die op mij waren gefixeerd.

Hij krabbelde wat onhandig omhoog en liep zo snel en struikelend - nog niet gewend aan zijn menselijke lichaam - naar me toe dat het eerder strompelend genoemd kon worden. Lachend legde hij zijn armen om me heen, om me vervolgens in een knuffel te trekken. Ongemakkelijk viel ik tegen zijn borst aan, zijn geur inademen, genieten van het feit dat zijn borst weer rees en daalde - van het feit dat hij weer lééfde.

Maar toen hij merkte dat ik zijn knuffel niet al te enthousiast beantwoordde, duwde hij zich zachtjes van me af en nam me goed in zich op. Met zijn duim streek hij langs mijn wang en zette een verdwaalde lok haar achter mijn oor vast.

Hij liet zijn prachtige, blauwe ogen langs mijn gezicht glijden. 'Wat is er, Bonita?'

Ik snikte. 'Je bent het echt. Je bent het écht!' Lachend wierp ik me tegen hem aan, waardoor hij haast achterover viel. Hij kon ons nog net rechtop houden en pakte me vlug bij mijn middel, om me vervolgens in het rond te draaien. De lucht werd gevuld door ons gelach, met mijn rokken om ons heen krullend.

'Koning Aaron,' hoorden we toen plots.

Aaron hield halt en zette me voorzichtig op het balkon neer, waarna we de prachtige vrouw in de hoek opmerkten.

Haar huid was zo gaaf dat het onnatuurlijk te noemen was, en haar haar glinsterde net zo prachtig als de kolkende, gouden magie die zich om haar heen krulde.

'Jíj!' brieste Aaron. De vrolijkheid die nog geen minuut geleden de avond om ons heen gevuld had, leek op slag verdwenen te zijn. Hierdoor had ik meteen een donkerbruin vermoeden van wie deze vrouw kon zijn: de tovenares die heel Arvania vijf jaar geleden vervloekt had.

Aaron stampte naar voren, maar ik greep zijn pols vast en hield hem tegen. Hij keek verbaasd over zijn schouder, en ik knikte hem zachtjes toe. 'Ze is het niet waard, oké?' Ik trok hem naar me toe en legde mijn wang op zijn wang. 'De vloek is verbroken. Het is ons gelukt. Denk daar maar aan.'

Hij glimlachte voorzichtig naar me.

'Dat is precies de reden waarom ik hier ben.' De tovenares dreef op haar wolk van magie voort, waardoor ze ongeveer twee decimeter boven de grond zweefde. 'Vanwege de vloek. Vanwege het verbréken van de vloek, om precies te zijn.'

Aaron draaide zijn hoofd weer naar haar toe, zich nog steeds vastklampend aan mij. 'Verdwijn. Verdwijn uit mijn huis,' beet hij haar toe met een weerzinwekkende kalmte.

De dame pulkte wat verveeld aan haar nagelriemen en wierp hem toen een blik toe. 'Ze was te laat.'

Aaron liet zijn blik naar mij glijden en trok peinzend zijn bovenlip op.

'Waar heeft ze het over? Was ík te laat?'

Voordat Aaron antwoord kon geven, trok de vrouw haar mond open. 'Het laatste blaadje was gevallen; de vloek stond vast. Ik heb daarentegen besloten om je een tweede kans te geven. Een tweede léven, om precies te zijn.'

'Moet ik je nu bedanken of zoiets?' snauwde Aaron haar toe.

Hierop schudde de tovenares haar hoofd, waardoor haar honingblonde krullen heen en weer wiegden. 'Ik verwacht niet dat je me bedankt, maar wel dat je goed nadenkt. Over wat er gebeurd is, over wat voor een geluk je hebt gehad.' Haar ogen dwaalden richting mij, en haar priemende blik bleef heel eventjes hangen. 'Ik wil dat je je leven betert, dat je Arvania weer opbouwt tot het prachtige land dat het ooit was.'

Aaron likte zijn lippen. 'Kijk naar mij. Kijk naar óns!' grauwde hij, waarna hij mij steviger tegen zich aan trok. 'Ik zal er alles aan doen om datgene wat ik liefheb te beschermen. En ik heb het niet alleen over Arvania.' Hij keek me met een zachte blik aan, en ik voelde mijn hart smelten.

'Je hebt me vaak zat verrast, koning Aaron. Vijf jaar geleden, en nu weer - vijf jaar later. Het is tijd om van nu af aan simpelweg maar eens aan mijn verwachtingen te gaan voldoen,' grijnsde ze scheef, waarna ze op de balustrade stapte. Ze wierp nog één blik achterom en glimlachte waterig.

'Wie bent u?' fluisterde ik toen haar ogen de mijne vonden.

Hier dacht ze een tijdje over na. Toen antwoordde ze: 'Een beschermer. Iemand die hoop en liefde koestert, en er alles aan zal doen om de wereld een stukje mooier te maken.' En toen stapte ze van het balkon af.

Ik slaakte een gil, wurmde me los uit Aarons ijzersterke, beschermende greep en rende richting de rand van het balkon, om vervolgens richting de duisternis onder mij te turen. Maar ik zag niks. Enkel een mist-achtige substantie die zich over het terrein verspreidde, en alles in een lichtgouden gloed hulde.

Er werd op de glazen deuren gebonsd. Aaron schrok op en snelde zich richting het geluid. Toen hij open deed kwam de halve hofhouding het balkon opgelopen. Mevrouw Potts zag bleker dan ooit tevoren, Olivia had traansporen over haar wangen lopen en Quills rode haar stond rechtovereind, heen en weer wuivend door de zachte bries die langs ons trok, waardoor het extreem veel weghad van dansende vlammen.

'Is alles goed met jullie?' hijgde Aaron. Maar niemand gaf antwoord. Ze begonnen allemaal te gillen, huilen en lachen en sloegen hun armen om hun koning heen. Hij werd begraven in hun kussen en knuffels en lieve woorden.

Ik keek grinnikend toe, en moest zelfs zelf een traantje wegpinken.

Kylian maakte zich als eerste los van de groep en liep vlug naar Cherise toe. Die was nog steeds bewusteloos, en zat in elkaar gezakt tegen het steen aan. Hij checkte haar pols en knikte toen met een strak gezicht naar mij. 'Ze is oké.'

Een zucht van opluchting ontsnapte aan mijn lippen toen ik dat hoorde. Maar voordat ik erop kon reageren, kwam mevrouw Potts naar me toe. Ze pakte mijn handen in de hare vast en gaf er een kneepje in. 'Dank je wel,' fluisterde ze.

'Waarvoor?' glimlachte ik.

'Je hebt onze koning gered! Je hebt óns gered!' mengde Aiden zich in het gesprek.

Ik glimlachte. 'Jullie vleien me. Ik ben niet degene geweest die hem terug gebracht heeft uit de dood! Dat heeft die tovenares gedaan!'

'Hij moest iemand vinden die van hem kon houden,' onderbrak mevrouw Potts me. 'En jij hebt dat gedaan. Jij gaf hem jouw liefde, ook al zag hij eruit als een afschuwelijk wezen. Op het moment dat jij dat tegen hem vertelde, verbrak je de vloek.'

'De vloek was echter al permanent, dus besloot de tovenares ons maar een handje te helpen,' viel Aaron haar bij.

Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. 'Dus dat is waarom jullie elke keer zo geheimzinnig deden over de vloek? Dat jullie me telkens afwimpelden? Dat jullie me telkens naar Aaron stuurde! Jullie geniepige, smerige, stiekeme...'

'Ja, ja, we snappen je punt,' grijnsde Aiden. 'Maar als we het aan je verteld hadden, dan was het nooit goed gekomen! Geforceerd van iemand houden is heel anders dan ware liefde.'

Ware liefde. Was dat wat dit was? Ik keek naar Aaron en voelde een zinderende warmte door me heen trekken. Hij glimlachte liefjes, waardoor mijn knieën begonnen te knikken. Die grijns... Wauw, wat was ik daar gek op.

'Wat is er aan de hand?'

Mijn hoofd schoot opzij toen ik Cherise hoorde praten.

'Red!' glimlachte Kylian. Hij veegde een aantal krulletjes van Cherises voorhoofd af en glimlachte naar haar. Eerst knipperde ze verbaasd, maar daarna schrok ze. Ze klauterde vlug bij soldaat 19 vandaan en snauwde hijgend: 'Blijf waar je bent! Blijf van me af!' Haar ogen schoot naar de hofhouding, naar mij en naar Aaron. Bij hem vernauwde ze haar ogen en nam hem nauwlettend in zich op.

'Het is oké, Cher,' knikte ik haar toe, waarna ik bij haar neer knielde. 'De vloek is verbroken. Alles is weer normaal!'

'Nou... dat weet ik zo net nog niet.'

Ik draaide me om en zag Aiden met een schuin gehouden hoofd naar zijn handen kijken. De prachtige, glinsterende magie kroop via zijn poriën het lichaam uit. Als een soort wolk leek het te verdampen, waardoor de gouden, zilveren en bronzen vlokken omhoog kringelden. 'Ik ben officieel geen Verwisseling meer,' verzuchtte hij toen de magie haast helemaal verdwenen was. 'Ik ben eindelijk vrij.'

Olivia stond naast hem te giechelen, en keek verwonderd toe hoe ook de magie bij haar, Quill, Xavier en mevrouw Potts oploste in de donkere avond. Toen het Kylians beurt was, verzuchtte die: 'Sneller! Ik wil niks meer te maken hebben met die afschuwelijke Verwisseling!' Hierbij wierp hij een zenuwachtige blik op Cherise, maar die had allang geen aandacht meer voor de knappe jongeman die de dood van haar oma op zijn geweten had. Nee, haar blik was nog steeds op Aaron vastgepind.

'Nee!' riep Colin plots, waardoor ik hem verbaasd aankeek. De magie verliet ook zijn lichaam, maar bleef door zijn commando plots stil in de lucht hangen. Afwachtend bleef het daar zweven, alsof het wachtte op uitleg. 'Ik wil het niet kwijt,' vertelde hij toen met opeen geklemde kaken. 'Ik ben er te erg gehecht aan. Ik ben je eerste generaal, Aaron. Is het niet juist handig als ik een Verwisselaar blijf?'

Aaron liep naar zijn vriend toe, en legde zijn handen op Colins schouders. 'Dat is geheel aan jou. Deze keuze moet je niet omwille van mij maken. Het zijn jóuw lichaam, jóuw verlangens en gevoelens. Ik respecteer welke keuze je ook maakt.'

Colin knikte, bijtend op zijn onderlip. 'Goed. Ik wil het houden. Ik wil een Verwisselaar blijven.'

De magie bleef nog even hangen, alsof het Colin toeknikte. En toen schoof het terug Colins lichaam in. Hij slaakte een zucht toen de magie weer door zijn aderen stroomde, en rolde met zijn schouders.

'Dank jullie wel,' fluisterde Aaron toen. 'Voor alles. Voor het zijn van mijn geweldige vrienden en familie.'

We knikten hem emotioneel toe, maar Cherise verbrak het sentimentele moment nogal door te snauwen: 'Dat je nu geen beest meer bent, betekent niet dat alles plots goed is, hoor!'

Aaron liep glimlachend naar haar toe, waardoor ze met een woest gezicht wat in elkaar kromp. Toen stak hij een hand uit. 'Dat weet ik. Maar het is op zijn minst een begin, toch?'

Cherise snoof en staarde met opgetrokken neus naar Aarons hand.

'Cher,' mompelde ik, haar indringend aanstarend.

Ze zuchtte diep en legde toen haar hand in de zijne, en hij trok haar soepeltjes omhoog. Ze klopte met een norse blik haar mantel schoon. 'Wat jij allemaal gedaan hebt, is onvergefelijk. Je hebt Arvania de afgelopen jaren laten stikken. En dan nog al die onschuldige mensen die je hebt laten vermoorden en gevangen hebt gezet. Zelfs jonge meiden die níks gedaan hadden?! Het is toch te verschrikkelijk voor woorden! Hoe kan je überhaupt zo...'

'Ik heb mensen laten vermoorden? Vast laten zetten?'

'Ja,' snoof Cherise verontwaardigd. 'Ontken maar niks. Ik weet precíes hoe het zit.'

Aaron lachte scheef. 'Dan mag je het mij wel uitleggen, want ik snap er niks meer van.'

Ik dacht terug aan die dag dat ik met Kylian in de koets zat, op weg hier naartoe. Toen had hij me verteld dat Cherise vermoedens had over hoe het er in het kasteel aan toe ging, en daarbij had hij bekend dat hij daar niks vanaf had geweten.

'We hebben helemaal niemand vermoord of gevangen genomen.' Colin sloeg zijn gespierde armen over elkaar, waardoor hij er nog stoerder uitzag.

Maar Cherise liet zich niet door hem intimideren. 'Sorry hoor, maar ik heb de verhalen heus wel gehoord. Een meisje bij ons in het dorp is zelfs drie dagen hier vast gehouden omdat ze met belastingdag niet genoeg geld had!'

Aiden rolde met zijn ogen. 'Oh. Ik snap al wat ze bedoelt.'

'Ik volgens mij ook,' knikte mevrouw Potts. 'Lief kind, die meisjes zijn nooit wat aangedaan! De enige reden dat we hen vasthielden voor een aantal daagjes, was omdat we "de ware" voor Aaron moesten vinden - ondanks dat Aaron weigerde echt goed mee te werken. Maar hoe moesten dat meisje vinden als Aaron potverdikkie constant in dit kasteel vast zat?'

'Maar ze had te weinig geld op belastingdag en daarom namen jullie haar mee! Ze vertelde dat...'

'Dat was gewoon wat we zeiden!' glimlachte mevrouw Potts. 'We konden die meisjes moeilijk meenemen zonder een goede reden! En wat betreft die andere mensen die we hier "gevangen hebben gehouden en vermoord hebben"; dat waren allemaal geruchten die we verspreid hebben, zodat de mensen ons bleven betalen en niet in opstand durfden te komen.'

Cherise schudde haar hoofd. 'Nee. Nee, dat kan niet.'

'Oh, echt wel,' snoof Aiden. 'Dit is hoe het gegaan is. Als je het weigert te geloven, prima.'

'Laten we nou geen ruzie maken,' suste Aaron de boel. 'Laten we beneden een kijkje nemen. Want misschien dat jullie dat vergeten zijn, maar er was daarnet een strijd aan de gang. We moeten kijken of er gewonden zijn.'

Dus sjokten we met zijn allen naar beneden. Cherise weigerde naast me te lopen en bleef in haar eentje de achterhoede van de stoet vormen, met haar hoofd gebogen en haar vuisten gebald. Toen we beneden kwamen, was ik... verbaasd.

Dat wat ik zag, was absoluut niet wat ik verwacht had. In de sneeuw lagen tientallen lichamen. Maar geen dode mensen, maar gewoon... normale, "slapende" mensen. Alsof ze tijdens het strijdgewoel plots in slaap waren gevallen en zo naar voren waren geklapt. De meesten hadden zelfs nog wapens in hun handen, of fakkels die nog na smeulden na het contact met de natte sneeuw. De Verwisselaars daarentegen waren nog klaarwakker en sleepten de gewonden naar binnen.

Aaron, Aiden en Colin praatten met een aantal van de soldaten en kwamen erachter dat ook de magie uit hen vertrokken was. Wat betekende dat Arvania nu officieel geen Verwisselaars meer bezat - op Colin na. Tegen de tijd dat alle gewonden naar binnen gebracht waren en de doden in een koets geladen waren, kwamen de burgers weer bij. In het begin waren ze vooral erg verdwaasd en beduusd, maar na onze uitleg en verhalen sloeg dat om in paniek, hysterie, geluk en gelach. De mensen werden allemaal de wijde wereld weer ingestuurd met de boodschap om het rond te vertellen. Om te vertellen dat Arvania eindelijk verlost was van de vloek.

Om Arvania te vertellen dat hun koning terug was.

•• Author's Note ••
Dit was het laatste deel van het verhaal!! Beauty and the Beast (maar dan anders) is afgelopen jongens! Ik heb nog een epiloogje klaarstaan, maar of ik die online ga zetten weet ik nog niet want het is niet zo goed, HAHAH :) Maar anders dan zal die morgen verschijnen!
Super bedankt in ieder geval voor jullie support en liefde <3 De leuke comments die jullie achter gelaten hebben en de votes... Dat betekent heel veel voor me! Dus hartstikke bedankt daarvoor ❤️