Die volgende morgen was de meest drukke dag die ik ooit in mijn leven meegemaakt had. Ik had mijn ouders en de bedienden vroeger vaak zat geholpen met het organiseren van feestjes, maar deze... Deze moest perfect zijn. We schrobden de vloeren van de balzaal totdat ze glommen, klopten de enorme, donkerpaarse gordijnen uit, staken de 3649 kaarsen in de glinsterende kroonluchters aan en schoven lange tafels naar het midden van de ruimte. Witte lakens met gouden borduursels werden over het tafelblad verspreid, om vervolgens door Xavier bedekt te worden met de meest lekker dingen.

Ik pikte stiekem een toastje en stopte die in mijn mond, terwijl ik grijnzend naar Olivia en Aiden keek. Olivia had twee sponsen aan haar voeten vastgemaakt, en Aiden was haar nu door de ruimte aan het duwen om zo de vloer te boenen. Het ging echter niet zo makkelijk als verwacht en Olivia struikelde constant.

Bonita kwam naast me staan en glimlachte. 'Als Xavier ziet dat je al aan het eten bent, vermoordt hij je.'

Ik pakte een gegrilde garnaal, stopte die in mijn mond en likte toen overdreven mijn vingers af, waardoor ze moest lachen. 'Daar trek ik me niks van aan.'

'Dat zie ik,' grijnsde ze. Ze staarde eveneens naar het tweetal dat lachend en gierend door de balzaal heen rende en knikte toen. 'Ze hebben plezier.'

Nu was het mijn beurt om te knikken. 'Klopt. En die heb jij ze geschonken.' Ik keek naar haar. 'Zonder jou hadden we onszelf nu waarschijnlijk opgesloten in een kamer en hadden we tot morgen middernacht zitten huilen.'

'Nonsens,' sprak ze me streng toe, maar ik zag haar toch blozen. 'En wat zei je nou? Tot morgen middernacht?'

Ik knikte. 'Ik denk dat dan het laatste blaadje zal vallen.'

'Waarom dán?'

'Middernacht is toch zo'n bijzonder tijdstip?' Ik stopte mijn handen in de zakken van mijn broek en leunde met mijn onderrug tegen een van de tafels aan. 'Op de een of andere manier spreekt middernacht die heksen aan. En ergens geef ik ze nog gelijk ook. Hoe stom zou het zijn als morgen dat blaadje om vier over half elf valt? Of om zeventien over tien? Dat is toch raar?'

Hierop lachte Bonita. 'Nee, ja. Je hebt gelijk. Middernacht is inderdaad een mooier tijdstip.' Maar haar blik verstrakte vrijwel meteen, en met gefronste wenkbrauwen nam ze me in zich op. 'Wat gaat er morgen dan gebeuren?'

Mijn blik gleed naar haar toe. 'Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee,' fluisterde ik. 'Maar ik denk dat we dan allemaal verwisselen. Maar dan voor altijd.'

In de afgelopen paar dagen waren er gelukkig niet zoveel Verwisselings-ongelukken gebeurd. Mevrouw Potts was twee dagen geleden toen een van de rozenblaadjes viel verwisseld, en dat was haar zwaar gevallen.

Ik zat gelukkig - wauw, dat ik mijn situatie ooit eens met "gelukkig" zou bestempelen - altijd in mijn Verwisseling, maar mijn soldaten en hofhouding moesten ook daadwerkelijk verwísselen. Daarbij braken ze hun botten, om ze vervolgens te herschikken. Ik kon me haast niet voorstellen hoeveel pijn dat wel niet zou moeten doen. En zeker bij zo'n oude, breekbare vrouw als mevrouw Potts. De Verwisseling had veel energie en kracht van haar gevraagd, waardoor ze de afgelopen twee dagen in bed had geleden om uit te rusten.

En toch was ze nu hier. Ze had erop gestaan om er vanavond bij te zijn, en ze stond met Kylian te kletsen bij een enorme haard.

'Oké, jongens,' Xavier kwam naar ons toegelopen. Hij had zijn schort om, die vies was door het meel, rode vlekken had van chilisaus en waar zelfs een paar doperwtjes aan kleefden. Ook nu smeerde hij zijn handen af, en creëerde daarmee een gele veeg van gesmolten kaas dat aan zijn vingers had geplakt. 'Ik ben bijna klaar. Er zit kalkoen en hert in de oven, de tortelduiven worden gegrild en de mosselen zijn aan het weken. Dan moet ik nog een aantal garnalen pellen, de knoflooksaus klaarmaken, het stokbrood in de over doen en de fruitsalade klaar maken, maar dan is alles gereed.' Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en wees toen met zijn duim over zijn schouder. 'Quill zal me daarbij helpen, en ik gok dat Olivia het geen probleem vindt om straks de cake en koekjes uit de oven te halen, dus ik heb officieel jullie hulp niet meer nodig.'

Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. 'Oké?'

Hij wapperde met zijn hand. 'Mijn punt is: jullie kunnen je vast gaan omkleden.'

'Me omkleden?' herhaalde ik. 'Hoezo dat?'

'Was je van plan om dát aan te houden dan?' Xavier trok zijn neus op, waardoor ik hem verontwaardigd aanstaarde.

'Wat is hier mis mee?'

'Alles! Je hebt niet eens een overhemd aan! Ik heb echt geen zin om straks tijdens het eten tegen die smerige, behaarde bast van jou te gaan zitten kijken, hoor.'

'Pardon?' bulderde ik, maar Bonita deed een stap naar voren en kroop op die manier tussen mij en Xavier in.

'Ik vind het wel een goed idee. Bij bals is het toch altijd de bedoeling dat je je mooi kleedt?'

Ik perste mijn lippen op elkaar. 'Ik heb niks "moois" qua kleding.' Sinds ik zowat de schofthoogte van een paard had, paste ik niet meer in mijn chique kleding. Mijn vader was altijd een stevige man geweest, dus ik droeg nu zijn broeken en mantels. Maar ik had niet het idee dat hij iets in zijn kast had liggen dat ik zou passen en wat gepast was om te dragen bij een feest.

'Aiden en Colin kunnen je wel helpen!' Xavier wenkte hen met zijn hand, en de twee mannen kwamen meteen naar ons toe gehold - of nou ja, Aiden dan. Colin leek eerder te slenteren.

'Wat is er?' vroeg Aiden, terwijl hij Olivia met zich meetrok. Haar sponzen gleden met een piepend geluid over het marmer heen.

'De koning heeft een make-over nodig.'

'Aha!' grijnsde mijn jongere broer. 'Komt voor de bakker. Mijn hoogheid?' Hij maakte een bespottelijke buiging en stak zijn hand uit. Ik staarde er woest naar, maar toen ik Bonita hoorde giechelen, legde ik - met tegenzin - toch mijn hand in de zijne.

'Ik help Bonita wel met omkleden,' stelde Olivia voor. Ze maakte de touwen die de sponzen aan haar voeten klemden los, en drentelde toen naar Bonita toe.

'Dat is een goed idee,' knikte Aiden. 'Er hangen genoeg mooie jurken in de kast van mijn moeder, BonBon. Kijk daar maar eens tussen, wie weet hangt er wel wat bij wat je aanspreekt.'

Ik kromp ineen bij het horen van die woorden. Hoe kreeg Aiden ze toch zo achteloos over zijn lippen? Hoe deed het hem geen pijn, wanneer hij terugdacht aan onze ouders?

Bonita's ogen vonden de mijne, en ik wist dat zij precies hetzelfde dacht. Vind jij het goed? was wat ze me geluidloos vroeg, en ik glimlachte haar voorzichtig toe, in de hoop bemoedigend over te komen. Dus knikte ze en werd vervolgens door Olivia de zaal uitgeleid.

'Dan gaan wij jou eens even opknappen, meneertje,' deelde Aiden mee, waarop Colin een diepe zucht slaakte.

'En jullie dan?' vroeg ik aan Quill en Xavier.

'Ik ben een kok. Ik draag niks anders dan mijn werkkleding, zodat ik er iedereen aan herinner dat ík degene ben geweest die zo heerlijk gekookt heeft.'

Quill wapperde met zijn hand. 'Ik ben ook niet van plan te lang te blijven.' Hij glimlachte duister. 'Ik heb een laatste, mooie avond voor mij en Olivia gepland. Ik heb zelfs vuurwerk gekocht.'

'Dan is het wel echt menens,' merkte Colin droogjes op, waardoor Quill hem een boze blik toewierp. Aiden zei: 'Ik vind het anders een hartstikke goed idee.' Toen verstijfde hij. 'Jongens, weten jullie wat ik me nu ineens bedenk? Ik heb nog nooit een vriendin gehad? En dat gaat na morgenochtend ook nooit veranderen!' Hij wierp zijn hoofd in zijn nek en kreunde.

'Yup,' antwoordde Colin.

Hierop wierp Aiden hem een ongelovige blik toe. 'Heb jij wel ooit een vriendin gehad dan?'

'Natuurlijk wel. Ik ben een soldaat. Ik kom in de meest indrukwekkende steden, de meest drukke kroegen met de meest prachtige meisjes. En daarbij ben ik al twintig. Het zou toch wat zijn als ik dan nog nooit een vriendin gehad zou hebben.'

'Ik ben anders ook al negentien.' Aiden frummelde met zijn vingers. 'Is dat raar? Dat ik dan nog nooit een vriendin gehad heb?'

Xavier gaf hem een klap op zijn rug. 'Mijn jongen, ik had mijn eerste zóen pas toen ik twintig was. Er is niks om je voor te schamen. En daarbij, geloof ik Colin helemaal niet. Hij mag dan een krachtpatser zijn, maar vanbinnen is hij een mietje.' Xavier prikte met zijn vinger in Colins borst, die hem een boze blik toe wierp. 'Onze eerste generaal bluft gewoon.'

'Oh ja?' snauwde Colin hem boos toe.

'Ja,' antwoordde ik in de plaats van Xavier.

'Ach. Jullie zullen het nooit weten. Ik weet wat de waarheid is, en daar gaat het om.'

'Maar wacht, even terugdraaien.' Aiden vernauwde zijn ogen en keerde Colin de rug toe om Xavier recht in de ogen aan te kunnen kijken. 'Wie was het?'

'Wie was wat?'

'Het meisje waar je voor het eerst mee gezoend hebt?'

Xavier grijnsde. 'Rosalinde.'

'Die keukenmeid?' riep Aiden uit. 'Wauw. Dat heb je goed gedaan. Werkt ze hier nog steeds toevallig?'

Xavier begon te schuddebuiken en gaf Aiden een klap op zijn schouder. 'Wij gaan vanavond voor jou een mooi meisje zoeken, prinsje.'

'Noem me niet zo,' grauwde Aiden hem toe, maar ik zag dat zijn ogen twinkelden van plezier.

'Moeten we onze koning niet gereed maken?' onderbrak Colin het gesprek. 'Ik durf te wedden dat Bonita en Olivia zo onderhand wel klaar zijn.'

Ik rolde met mijn ogen. 'Hoeveel zijn jullie van plan om met me te gaan doen? Ik hoef toch alleen maar andere kleren aan?'

Aiden begon te lachen. 'Dat denk jij, ja. Nee hoor, we gaan je eerst in bad doen en die smerige stinkoksels van je eens goed boenen.'

Ik trok geërgerd mijn wenkbrauwen op. 'Mijn oksels ruiken anders prima.' Ik wierp een blik op de andere mannen, maar ze keken allemaal vlug weg. 'Oké, prima,' gromde ik. 'Een bad, nieuwe kleren, en dat is het?'

Colin pakte een pluk haar vast en keek er vol afkeer naar. 'En een knipbeurt. Dat kan je ook wel gebruiken.'

'Nú? Op dit moment? Ten eerste: vanaf morgen ben ik voor eeuwig een beest en maakt het toch niet meer uit hoe ik eruit zie. En ten tweede: als je het verpest zie ik er op de laatste dag van mijn leven afschuwelijk uit!'

'Ik kan hartstikke goed knippen,' kaatste Colin terug terwijl hij met zijn hand wapperde. 'We gaan het gewoon proberen. Kom op.'
Aiden haakte een arm om de mijne een loodste me zo de balzaal door, richting mijn kamer.

• • • • • • • •

                               POV BONITA

'Het is... schitterend.' Olivia had haar hand voor haar mond geslagen en mompelde nu tussen haar vingers door: 'Hij staat je schitterend, Bonita.'

Ik glimlachte blozend naar haar, terwijl ik een rondje in de prachtige jurk draaide. Zachtgele stof viel in honderden lagen en rokken vanaf mijn middel als een waterval van pastel naar beneden. Met gouddraad waren er de meest mooie patronen en symbolen op genaaid, die in het licht van de openhaard mijn jurk liet schitteren.

Olivia had een deel van mijn haar opgestoken, en het andere deel viel in dikke, zwoele krullen tot mijn bovenrug. Een gouden vlinderspelt hield de boel bij elkaar, en Olivia sprenkelde nog wat glitters over mijn haar heen, waardoor ik leek te fonkelen.

Zelf was Olivia in een witte jurk gehuld, die fel tegen haar donkere huid afstak. Haar kroezige krulletjes had ze ingevlochten, en het vlechtje hing strak langs haar nek.

'Jij ziet er ook prachtig uit,' knikte ik haar toe. 'En dank je wel dat je me hebt geholpen.'

'Natuurlijk. Daar zijn vriendinnen voor.' Ze knipoogde naar me, en bekeek zichzelf toen nogmaals in de spiegel.

'Quill zal je vast en zeker ten dans vragen,' knipoogde ik naar haar.

Haar wangen kleurden dieprood. 'Ik weet niet waar je het over hebt.'

'Oh, kom op! Dacht je echt dat ik niet doorhad dat er wat tussen jullie speelde?'

'We zijn gewoon heel goede vrienden.' Ze tuitte haar lippen. 'Denk ik. Urgh! Ik weet het allemaal niet...'

'Waarom zou je er niet voor gaan? Quill is een hartstikke leuke jongen!'

Ze frunnikte aan haar jurk. 'Daar sla je precies de spijker op de kop; hij is een man. Hij is 22, ik zestien. Het is een te groot verschil, en het klopt gewoon niet...'

Ik beet op mijn lip. 'Tja. Dat is lastig.'

Olivia keek me via de spiegel aan. 'Maar ik vind hem wel leuk. En dat is nou zo vervelend. Mijn verstand zegt dat het niet klopt, maar ik ben gek op hem.'

Ik kon me nergens meer in vinden dan in die uitspraak. Dus knikte ik instemmend, en knikte toen met mijn hoofd richting de deur. 'Zullen we maar gaan?'

Olivia liep me voor en opende de deur voor me.

'En vergeet niet; vanavond is bedoeld om plezier te maken. Je hebt misschien alleen morgen nog als normaal meisje, en daarna zul je een Verwisseling zijn.' Voor de rest van je leven, dacht ik erachteraan, maar dat zei ik maar niet. 'Dit is het moment waarop je je verstand even opzij moet schuiven, en gehoor moet geven aan je gevoel. Want in deze omstandigheden is dat het enige wat telt. Oké?'

Olivia knikte, tranen welden op in haar ogen. Ik trok haar in een knuffel en in eerste instantie beantwoordde ze die gretig; ze klampte haar handen stevig rond mijn rug, en prevelde "Dank je wel" in mijn schouder. De woorden klonken zoveel meer gemeend en met zoveel meer emoties dat ik me niet kon voorstellen dat ze me bedankte voor de peptalk die ik haar zojuist gegeven had. Maar waar kon ze me anders voor bedanken?

Gauw duwde ze me van zich af en riep: 'Oh nee, ik verpest mijn make-up zo nog! En jouw jurk!' Ze droogde vlug haar wangen af en wierp me toen een stralende glimlach. 'Kom op. We gaan genieten.'