• • • • • • • •

                               POV AIDEN

Colin zat tegenover me, en knaagde nors aan zijn gebraden kippenpoot.

'Hij heeft heel de dag niet tegen me gepraat, Aiden. En ik heb niet eens wat gedaan?! Dit is allemaal jouw schuld.'

Ik wapperde met mijn hand, mijn vingers nog onder het druipende vet en de geurende kruiden. 'Als de vloek verbroken is en we eindelijk verlost zijn van het verwisselen, piep je wel anders, mijn beste soldaat.'

Hierop kreeg ik een binnensmonds, grommend gemompel te horen, maar Xavier viel me bij. 'Aiden heeft gelijk. Zoals Aaron het de afgelopen jaren aangepakt heeft... Dat hielp niet. Het is tijd om het eens anders te doen.'

'Want een meisje dwingen hier te blijven en gelukkig te worden zal echt gaan helpen volgens jullie?' kirde Colin vinnig.

'Ja,' was mijn antwoord. 'Het zal in ieder geval meer helpen dan haar in de kerkers te gooien. Luister, Colin, dit gaat lukken. Geloof me nou maar.'

Hij snoof en pakte een koekje uit de schaal die voor ons stond.

'Die heeft Xavier voor míj gemaakt, Colin. Niet voor jou.' Olivia keek hem boos aan. Ze was op de rand van de tafel gaan zitten en had inmiddels haar benen onder zich gevouwen.

Quill zuchtte vermoeid en wreef in zijn ogen. 'Olivia, hij is al zo boos en chagrijnig, maak het alsjeblieft niet nog erger.

Xavier kwam tussenbeide met een nieuwe schaal vol verse, dampende koekjes, en Olivia griste het vrijwel meteen uit zijn handen.

Hij was een geweldige kok, en zijn talenten kwamen niet tot hun recht in "koekjes", maar toch bleven ook die heerlijk. Ikzelf vond er niet veel aan om koekjes tijdens het avondeten te eten - zeker niet als ik nog bezig was met mijn kip - maar Olivia was er dol op.

Het volgende moment vlogen de klapdeuren open en kwam mevrouw Potts, vergezeld door Bonita, de ruimte in. Toen ik haar zag, ging ik haast automatisch wat rechter op zitten. Ik zag dat ook Colin zijn spieren aanspande, en Xavier nam haar alleen maar nauwlettend in zich op. 'Goedenavond, jongens!' begroette mevrouw Potts ons. Bonita hield haar lippen stijf op elkaar geknepen, en schuifelde voorzichtig naar binnen. 'Hebben jullie toevallig nog iets over voor mij en deze lieftallige jongedame?'

'Nee!' schreeuwde Colin, en hij veerde overeind. 'Je maakt een grapje toch?!'

'Colin, denk aan je toon. Ik ben hier niet van gediend.'

'Sorry,' mompelde hij, maar vervolgens richtte hij zijn woedende blik weer op Bonita, 'maar dit kan echt niet, mevrouw Potts!' Hij liet zich jammerend in zijn stoel zakken. 'Aaron is al zo boos op me. En hij heeft ons er duidelijk op gewezen dat Bonita niks te eten kreeg, en zolang die orders staan, komt daar ook niks van in!'

Op dat moment maakte Xavier de oven open en haalde er een dampende schotel uit. 'Zonde. Ik heb juist net nog een rodekoolschotel klaargemaakt, en die gaan jullie nooit opkrijgen. Kom op, Colin. Laat haar gewoon mee eten. Ze heeft heel de dag al niks gehad!'

'Daar komt niks van in! En bovendien, volgens mij heeft mevrouw Potts haar daarnet nog koekjes gebracht!'

'Ja, hoe vond je ze? Lekker, hè?' glimlachte Olivia naar Bonita, maar Colin snauwde: 'Alle Verwisselaars nog aan toe, Olivia, DAAR GAAT HET NU NIET OM!'

Olivia kromp in elkaar, nam mokkend een nieuwe hap en likte de kruimels van haar lippen.

'Kom op, Aiden, zeg er wat van. Ik weet dat jij ook niet altijd even verantwoordelijk bent en dat je het waarschijnlijk zelfs op dit moment met hen eens bent, maar denk even goed na voordat we iets niet weloverwogen gaan doen!'

'Maar...' begon ik, waardoor Colins wenkbrauwen vrijwel meteen diepbedroefd naar beneden zakten, 'Xavier heeft wel een punt. Ze is tot levenslang veroordeeld, en Aaron heeft gezegd dat ze nooit meer te eten zou krijgen!' Ik fronste. 'En moet je je nu eens bedenken: wie moet haar lijk weg gaan slepen wanneer ze verhongert is? Juist, jij ja.'

Vanuit mijn ooghoek zag ik Bonita een verdwaasd gezicht trekken, en Colin keek me nijdig aan. 'Best. Maar ik heb hier niks mee te maken! Ik heb geprobeerd jullie tegen te houden, begrepen?! Als Aaron er naar vraagt, zeg hem dat dan.'

Ja, want dat hielp de vorige keer ook echt zo goed. 'Tuurlijk, Colin. Wat jij zegt.'

Hij opende zijn mond om me wat toe te snauwen, maar ik liep al naar Bonita toe. 'Kom, BonBon, dan gaan we iets lekkers voor je uitzoeken. Dit hier is Xavier. Hij is onze koninklijke kok. Dat is Quill, hij verzorgt de muziek hier - of verzorgde, eigenlijk, aangezien er nu geen bals meer gehouden worden enzo - en kan geweldig piano spelen. Misschien wil hij je straks wel wat laten horen, en dan kan Olivia zingen.'

'Oeh, ja, ik hou van zingen,' vertrouwde Olivia Bonita toe.

Bonita knikte langzaam en keek met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe Quill opstond en haar hand vast pakte. 'Aangenaam kennis te maken, jongedame. Het is lang geleden dat we hier bezoek hebben gehad. Écht bezoek. Bijna vijf jaar,' verzuchtte hij. 'Ik zou het een éér vinden om zometeen iets voor je te mogen spelen.' Quill drukte zijn lippen op Bonita's hand en ze bloosde.

'Nu goed, waar heb je trek in?' vroeg Xavier haar.

'Heel eerlijk? Alles. Ik heb echt reuze honger, en op dit moment zouden zelfs spruitjes naar binnen gaan.'

Xavier grinnikte. 'Maar goed dat ik een geweldig recept ken voor spruiten! Met spekjes erdoorheen, en geraspte kaas... Klinkt dat niet heerlijk?!'

Bonita trok een gezicht, waarop Xavier bulderend van het lachen richting de kast liep waar hij zijn kookboeken bewaarde. Bonita kwam naar hem staan en samen zochten ze iets lekkers uit.

'Ze gaat hier blijven. Tenminste, dat hoop ik.'

Ik draaide me om naar mevrouw Potts en keek haar verbaasd aan. 'Waar heb je het over?'

Mevrouw Potts pakte een koekje van Olivia aan en dempte haar stem. 'Ik heb haar gevraagd om in ieder geval te overwegen om hier de komende twee weken te blijven.'

'Twee weken?'

Ze knikte. 'Dat is ongeveer hoe lang we nog hebben. Totdat... totdat de vloek permanent wordt.'

Mijn maag verkrampte bij het horen van die informatie. 'Ik wist dat we niet al te lang meer hadden, maar twee weken...' Ik kneep in mijn neusbrug en schudde verwoed mijn hoofd. 'Dit is ongelofelijk. Weet je het zeker?'

'Ik was eergisteren in zijn kamer om de lakens te verwisselen en heb een glimp opgevangen van de betoverde roos. Er hingen misschien nog een stuk of zeven blaadjes aan, en met het tempo dat ze nu vallen... tja, ik weet het niet. Ik gok in ieder geval dat we rond de twee weken de tijd hebben.' Mevrouw Potts zuchtte diep. 'Ik heb haar die tijd gegeven. Om hier te blijven. Want na die tijd moet ze weg zijn. Hier opgesloten te zitten tussen monsterlijke beesten die haar elk moment kunnen verscheuren; dat verdient niemand. Nee. Ze moet hier weg zijn voordat de vloek voor altijd zal gelden. Zodra er nog maar één blaadje aan die roos hangt, moet zij hier weggehaald worden. Al moet ik het zelf doen.'

Ik knikte langzaam. Ze had een heel goed punt; iets waar ik, noch Aaron, noch Colin aan hadden gedacht. Want wat zou er met Bonita gebeuren zodra het laatste blaadje zou vallen?

'Ik neem aan dat je haar dit niet allemaal verteld hebt, toch?'

Mevrouw Potts schudde haar hoofd. 'Natuurlijk niet. Ze weet de vage lijnen, maar daar blijft het bij.'

'Vandaar dat ze er mee instemde om hier twee weken te blijven wonen. Als ze toch eens wist hoe gevaarlijk het hier eigenlijk was,' mompelde ik terwijl ik mijn ogen op haar richtte. Ze wees iets aan in het kookboek en vertelde er blijkbaar wat grappigs bij, want Xavier bulderde het uit. 'Hoe wil je dit aan Aaron gaan vertellen?'

'Daar moet ik nog even over nadenken,' bekende ze. 'Maar goed, ik blijf mezelf voorhouden: hij heeft een kort lontje, en is af en toe wat onredelijk, maar bij heeft heus wel een verantwoordelijkheidsgevoel. Of in ieder geval een beetje. Ik bedoel, hij móet wel inzien dat dit het beste is voor ons allemaal en voor haar,' jammerde ze. Ze frunnikte aan de franjes die aan de zoom van haar jurk hingen.

'Ik weet zeker dat het je zal lukken. Jij bent altijd degene geweest die hem rede in kan spreken.'

Mevrouw Potts knikte langzaam. Na de dood van onze ouders was zij het moederfiguur waar Aaron en ik ons wanhopig aan vastgeklampt hadden. En ik was er daarom ook echt van overtuigd dat ze hem kon overhalen.

Ik liet mevrouw Potts achter en liep richting Bonita en Xavier. Xavier stond inmiddels wat groenten te snijden en had de oven aangezet, waardoor een zwaar, brullend geluid de ruimte vulde.

'Dus...' begon ik, terwijl ik tegen de koelkast leunde. 'Ik hoorde dat je met mevrouw Potts hebt afgesproken dat je hier de komende twee weken gaat verblijven?'

Bonita keek op, en speurde vervolgens schichtig de kamer rond.

'Rustig maar,' lachte ik zachtjes. 'Niemand van ons hier had van jou verwacht dat je hier de rest van je leven zou verblijven. Twee weken in dit kasteel verblijven is al straf genoeg. Maar goed, twee weken dus?'

Bonita knikte langzaam. 'Alhoewel ze me er eerder in heeft geluisd dan dat we een deal gesloten hebben, hoor. Ze heeft gebruik gemaakt van een moment van zwakte,' legde ze uit, wrijvend over haar knorrende buik.

Ik grijnsde. 'Tja, je kan maar beter oppassen voor mevrouw Potts. Ze is super sluw.'

Bonita glimlachte waterig en staarde naar haar voeten, terwijl ze loom een donkerbruine krul rond haar vingers draaide. 'Maar krijg ik in die twee weken wel normaal te eten dan? Mag ik vanaf nu ook gewoon buiten mijn kamer komen en gaan en staan waar ik wil?'

'Zeker weten,' knikte ik.

'Behalve in de westvleugel!' bulderde Colin vanuit zijn stoel, die het gesprek blijkbaar aan het meevlogen was. Ik rolde met mijn ogen en reikte naar een kastje links van Bonita's hoofd om glazen te pakken, waardoor ze achteruit deinsde. Ik probeerde het niet persoonlijk op te vatten, maar toch voelde ik een steek in mijn hart bij het zien van haar geschrokken gezicht.

Ze herstelde zichzelf echter snel, en vroeg: 'Wat is er dan in de westvleugel?'

'Helemaal niks!' antwoordde Colin voordat ik dat kon doen. Uit de koelkast haalde ik een fles wijn, en ik liet de rode vloeistof klokkend in een van de glazen glijden.

Bonita keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Wat hij zegt. Het is een vleugel die na de vloek deels ingestort is. Het moet gerenoveerd worden, maar dat kunnen we voorlopig nog niet doen. Gebrek aan geld, snap je,' voegde ik er met een knipoog aan toe om het gesprek luchtig te houden - en te verbergen dat ik loog. 'Er ligt daar vooral veel puin en rotzooi, en het is gevaarlijk om daar rond te dwalen. Dus dat gaan we niet doen, begrepen?'

Ik drukte haar een glas met wijn in de handen en bracht de ander naar Colin. Toen ik weer terug kwam, fluisterde ik tegen haar: 'Dan wordt hij wat minder chagrijnig,' waarop ze toch wel moest giechelen.

We gingen aan de tafel zitten en luisterden mee met de gesprekken tussen Quill en Olivia, die druk aan het bespreken waren wat ze straks voor Bonita zouden gaan zingen en spelen. Colin dronk stug door, en ik zorgde ervoor dat zijn glas vol bleef. Colin dronken voeren was zowat het leukste om te doen. Hij begon nu zelfs mee te lachen met de grapjes die Xavier maakte, of om de agressieve woordenwisselingen tussen Quill en Olivia.

Toen Xavier een bord voor Bonita's zette, viel ze vrijwel meteen aan. Hij had worteltjes in honingsaus gemaakt, met stukjes kip en rijst erbij. Ze schoof alles naar binnen alsof ze aan het solliciteren was voor "bulldozer" en ik wist nou niet zo goed of ik moest lachen omdat het er zo komisch uitzag, of dat ik mijn tranen moest bedwingen omdat het een sneue gedachte was dat ze al die tijd zo'n enorme honger had gehad, omdat wij haar niks hadden gegeven.

'Heel eerlijk,' begon ze tussen twee happen door, 'snap ik niet waarom ik levenslang gekregen heb.'

Ze had inmiddels al twee glazen wijn op, en de alcohol deed overduidelijk zijn werk; haar houding werd minder gespannen, evenals haar tong. Af en toe brabbelde ze mee, en ze lachte zowat over alles. Maar dit. Dit was een opmerking die we geen van allen verwacht hadden.

En we zaten daar allemaal met een mond vol tanden, niet goed wetend wat te zeggen, toen ze aan ons vroeg: 'Vinden jullie dat nou eerlijk?'