• • • • • • • •

                               POV BONITA

Het gammele, houten deurtje werd met een klap open gegooid. Ik liet het bord en de afwasborstel terug in het sop vallen en tuurde de woonkamer in. De houten rolstoel van Cherises moeder stond voor de openhaard geparkeerd. De vrouw staarde gebiologeerd naar de vlammen die oplaaiden toen een kille wind door het huisje heen trok.

Ze neuriede, en stopte zelfs niet toen de gedaante binnenstapte.

Cherise had haar kap ver over haar hoofd getrokken, waardoor ik in eerste instantie niet zag dat er wat mis was. Maar hoe langer ik naar haar staarde, hoe meer het me opviel; ze beefde. Haar vingers trilden zo hard onder haar donkerrode mantel dat de stof hevig op en neer deinde. Haar gezicht ging gehuld in de plooien, maar ik ving een glimp op van de gekrenkte uitdrukking. Tranen liepen over haar wangen, bleven even hangen aan haar kin om vervolgens toch nog naar beneden te vallen.

'Cherise?' fluisterde ik, de woonkamer in turend. 'Gaat alles wel?'

Plots stampte ze richting de keuken, mijn kant op. Ze wierp nog gauw een blik richting haar moeder, maar die keek nog steeds in het vuur, zonder zich er echt bewust van te zijn dat haar dochter terug was - of ooit weg was geweest.

Cherise trok de keukendeur met een klap achter zich dicht, en draaide zich toen naar me om. 'Ik heb iets vreselijks gedaan.'

Ik kon eindelijk haar gezicht zien. Haar donkere huid was besmeurd met opgedroogde vegen modder. Haar zwarte, kleine krullentjes waren door het zweet aan elkaar gaan plakken en gaan klitten. Ze hijgde. Haar borst ging zo vlug op en neer dat ik het al benauwd kreeg wanneer ik er alleen maar naar keek.

'Cher.' Mijn stem was hees. 'Wat is er aan de hand?'

Ze snikte en stak toen resoluut haar handen onder haar mantel vandaan.

Ze waren rood.

Besmeurd met bloed.

Ik slikte een gil in. 'W-wat...?'

'Ze is dood,' huilde ze. Haar tranen vermengden zich met de korrelige moddervegen op haar gezicht.

Schuddend met mijn hoofd pakte ik haar handen vast en gaf er een kneepje in. 'Oma?'

Cherise was een uur of twee geleden naar haar oma vertrokken, die diep in het bos, afgelegen van de bewoonde wereld, woonde. Cherise had haar oma al meerdere malen gesmeekt om hier in Cortana te komen wonen, maar al die tijd had de vrouw koppig geweigerd. Het huis waar ze nu in woonde was gebouwd door haar man, en ze wilde het koesteren tot haar dood nu haar man er zelf niet meer was.

Cherise begon hartstochtelijk te huilen.

Ik trok haar snel in een knuffel; ik sloeg mijn armen om haar heen en hield haar zo dicht mogelijk tegen me aan gedrukt. Het meisje snikte op mijn schouder uit.

Maar dat duurde niet lang.

Plots schoot haar hoofd omhoog. Haar bruine ogen keken me vertwijfelend aan. 'Ze kunnen hier elk moment zijn.' Cherise pakte de deurklink vast, opende de deur op een kier en keek naar haar moeder, die mee wiegde op de maat van haar eigen melodieën. Cherises handen lieten rode vegen achter op het ijzerwerk, evenals ze op mijn handen hadden gedaan. Ik staarde fronsend naar mijn handpalmen, die nu ook besmeurd waren met bloed.

'Waar heb je het over, Cher?' Mijn stem beefde. 'Wie komen eraan? En waar komt dit bloed vandaan? Van wíe is dit bloed, Cherise?' Is het van oma?

De paniek in mijn stem was genoeg om haar eindelijk weer te laten omdraaien.

'De Verwisselaars,' fluisterde ze. 'Ze komen me halen.'

De Verwisselaars waren de soldaten van de koning. Na een vloek van bijna vijf jaar geleden, konden de koninklijke soldaten in moordlustige wezens "verwisselen." Ze waren angstaanjagend, meedogenloos en kenden geen angst. Ze hadden Cherises vader van haar afgepakt, en sindsdien was ze sowieso wat terughoudender wat de wachters betrof, maar déze onzin? Dit had ik nog nooit gehoord, en het duizelde me.

'Waarom dan? Waarom zouden ze je komen halen?'

'Omdat ik hem heb vermóórd!' krijste Cherise. Ze liet zich huilend op de tegelvloer zakken, met haar rug tegen de muur aan. Ik greep van verbazing de tafelrand vast en keek op haar neer.

'Wie?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee. Nee, dat is niet waar. Ik weet niet zeker of hij... of hij dood is.' Ze drukte haar handpalmen tegen haar ogen en wreef haar wimpers door elkaar. 'Maar ik heb hem... neergestoken.'

'Neergestoken?' herhaalde ik.

'Ja! En nu komen ze me halen! Ze gaan me executeren, Bonnie! Op het vermoorden van een soldaat van de koning staat de doodstraf!'

'Je zei net nog dat je hem niet vermoord hebt?!' schreeuwde ik terug naar haar. Hierop begon ze weer te jammeren. Ik liet me door mijn knieën zakken en ging voor haar op de koude tegels zitten. Ik snapte niet wat er aan de hand was - ze slaakte wartaal uit en ik wist er geen fatsoenlijk verhaal uit te krijgen.

Ik legde mijn handen op haar schouders en rammelde haar zachtjes door elkaar. 'Cher. Vertel me even wat er gebeurd is. Op een rustige en duidelijke manier. Vertel me wat er precíes gebeurd is.'

Cherise veegde haar neus af en keek me toen met waterige ogen aan. 'Ik werd aangehouden. Door een van de soldaten. Soldaat 19. Kylian, heette hij.'

Ik knikt langzaam terwijl ze praatte. 'Oké. En toen?'

'Hij grapte over het feit dat ik geen goedkeuring had.'

Cherise was van plan om na de avondklok - acht uur 's avonds - buiten te zijn, dus had ze een goedkeuring in moeten dienen. Echter had ze dat niet gedaan, want dat duurde volgens haar allemaal veel te lang, kostte teveel tijd en energie en er werd toch niet naar gekeken. Dus was ze zonder op pad gegaan.

'En hij was niet van plan me aan te houden of me een bekeuring te geven.' Ze schudde haar hoofd. 'Hij was juist leuk. Vriendelijk, charmant. Maar...' Ze staarde naar haar handen, waar het bloed aan kleefde. De tranen welden weer in haar ogen op, en ze knipperde verwoed met haar wimpers. 'Hij heeft haar vermoord,' bracht ze er toen in een gesmoorde snik uit.

'Wat? Hoe?' stamelde ik.

'Hij had het erover dat hij het niet had willen doen, maar dat de magie de overhand had overgenomen. Hij kon zich niet eens meer herinneren dat hij haar had verscheurd en...' Ze sloeg haar ogen op naar de hemel.

Opgegeten? Was dat wat ze had willen zeggen?

Een gesmoorde kreet verliet haar lippen. 'Ik weet niet wat ik moet doen, Bonnie.' Haar vingers schraapten langs de tegels, trokken rode bloedsporen achter op het smetteloze wit. 'Ik heb mijn bakkerij, en...' Ze jammerde. 'Mijn moeder. Die kan ik hier niet alleen achterlaten! Ze zou het nog geen dag zonder mij overleven! Bonnie, wat moet ik doen?! Vluchten?' Meteen hierop schudde ze hevig met haar hoofd, waardoor de kap van haar mantel van haar hoofd viel. Haar kleine, zwarte krulletjes dansten rond haar vermoeide, bange gezicht. 'Ze zullen me vinden. Dat rúiken ze, als ze die beesten zijn,' voegde ze er fluisterend aan toe.

Met stomheid geslagen staarde ik naar haar. 'Ik weet het niet, Cher. Je bakkerij, je moeder...'

Cherise runde zelf een goedlopende bakkerij. Haar bakkunsten had ze overduidelijk van haar vader geërfd, die ook altijd graag in de keuken had gestaan.

Cherise greep richting de witte kraag van mijn jurkje. Haar handen krulden eromheen en lieten zorgwekkende, rode vegen achter. 'Beloof me dat je voor haar zorgt, en dat je de bakkerij draaiende houdt. Ik weet dat het veel van je gevraagd is, maar je kent mijn moeder, je weet hoe je met haar om moet gaan en hoe je haar moet verzorgen. En wat betreft de bakkerij: daar werk je, dus je weet goed hoe alles daar zijn gangetje gaat en zo! Dus,' Ze pakte mijn kraag steviger vast, kneep er zo hard in dat haar knokkels wit wegtrokken, 'beloof me dat. Alsjeblieft?'

'Nee.'

Hierop fronste Cherise.

'Nee,' herhaalde ik. Ik klemde mijn handen rond haar polsen en pulkte haar vingers van mijn jurkje af. 'Nee, dat beloof ik niet. Want jíj gaat nergens heen. Je blijft voor je moeder zorgen en runt de bakkerij alsof er niks gebeurd is.'

Cherise maakte een jammerend geluidje. 'Ik snap niet wat je bedoelt. Moet ik doen alsof ik Kylian niet vermoord heb?'

'Precies,' antwoordde ik. 'We doen alsof ík hem vermoord heb.'

Cherise grinnikte hysterisch. 'Grappig hoor, Bonnie.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik méén het! Denk er eens goed over na! Jij hebt hier plichten en zoveel dingen waar je rekening mee moet houden!'

'En jouw vader dan? Laat je die gewoon alleen achter?'

'Papa is nu op zakenreis. Hij komt over twee weken pas thuis, en tegen die tijd ben ik ook al weer terug!' verzekerde ik haar. 'Waarschijnlijk krijg ik een celstraf van een paar dagen voor het neersteken van een soldaat, en misschien nog een fikse boete.'

'Denk je dat echt?'

'Ja! Je hebt die soldaat toch neergestoken omdat hij je grootmoeder vermoord had? Dat is simpelweg gerechtigheid; daar kan ik niet voor geëxecuteerd worden!' Ik greep haar mantel vast, liet de bloedrode stof door mijn vingers glijden. Die was stijf van het opgedroogde bloed dat er aan kleefde. 'Geef mij je mantel. Smeer het bloed aan mij af, zodat het lijkt alsof ik het gedaan heb.' Ik pakte haar hand vast en liet die over mijn onderarm en wang glijden, zodat er rode vegen op mijn huid kwamen te zitten.

'Waar ben je mee bezig?' fluisterde Cherise terwijl ze toekeek hoe ik haar bebloede hand verplaatste alsof het een marionet was.

'Jou redden,' antwoordde ik. 'Wel nu,' Ik sloeg mijn ogen op en staarde haar indringend aan, 'geef me je cape.'

•• Author's Note ••

Iets wat ik in het voorwoord vergeten te vertellen was en wat best wel "belangrijk" is: de eerste hoofdstukken van dit verhaal heb ik geschreven toen ik gepest werd door een writersblock. Daardoor zijn deze hoofdstukken wat houteriger geschreven. Het wordt beter, echt waar xD Dus sorry daarvoor, maar bijt alsjeblieft nog eventjes door ;P

En dan nog wat: voor dit boek heb ik Red Ridings Hood gemaakt. Uiteindelijk was dat zo'n kort verhaal dat ik dacht van neehh dit ga ik niet doen. Maar daardoor gaat dit verhaal wel verder bij waar RRH gestopt is en kan het dus een beetje onsamenhangend overkomen? Ik hoop dat dit meevalt en dat jullie er later goed genoeg achter komen wat er nou precies gebeurd is.

Oh ja (jaa, inderdaad, ik ben een zeikerd) maar ik heb dus een beetje problemen gehad met het vrijgeven van info. Doordat je door RRH bepaalde dingen al wist, geef ik info in BATB best snel vrij, wat natuurlijk niet leuk is. Nou probeer ik dat te schrappen en jullie later pas wat dingetjes mee te geven, maar het wil nog wel eens gebeuren dat ik daardoor dingen dubbel vertel (heb ik het idee dan, ik weet niet of het ook daadwerkelijk echt zo is omdat die info voor mij natuurlijk al bekend was lol). Mocht dit het geval zijn, geef het alsjeblieft aan!! :) <3

Oké, nu heb ik wel gezegd wat ik zeggen moest denk ik (eindelijk) hahaha ;P Veel leesplezier!! Jullie zijn awesome, dank jullie wel voor alle stemmen en lieve woorden op de proloog!! <333