Chapter 28

Arabella:

SOMEONE opened the door of the faculty room, that's why I turned around to greet that person. My eyes widened when I saw my husband and my two sons. "Race, Jace."

"Mommy!" tumakbo ang kambal papalapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit.

I touch their face and I feel like I want to cry right now. I missed my children. Lumuhod ako sa harapan nila at niyakap ko sila ng mahigpit.

"Mommy, we miss you so much." gumanti ng yakap si Race at ganoon na rin si Jace.

My tears fall down in my cheeks. "Oh I miss you too." unti-unti akong umangat ng tingin at sumalubong sa aking ang galit na mukha ni Trace. Pinunasan ko ang luha sa pisngi ko at dahan-dahang tumayo. "T-Trace." napalingon din ang kambal sa tatay nila.

"Who are they, Arabella?" puno ng galit niyang tanong.

Pinapunta ko sa likuran ang kambal. "Its none of your business."

Lumapit sa akin si Trace at mariin akong hinawakan sa braso. "Lahat ng tungkol sa'yo ay may pakialam ako. You don't have a right to say that's everything about you is none of my business. Now tell me, who is the father of your sons?"

Pinipilit kong pumiksi. "Trace, nasasaktan ako."

"Bitawan mo ang Mommy namin!" sigaw ni Jace at pinagpapalo nila ni Race ang likuran ni Trace. Nag-umpisa na rin silang magsiiyakan.

"Sino ang ama nila, Arabella?"

Napayuko ako. "I-Ikaw." sinalubong ko ang tingin niya. "Ikaw ang tatay ng mga anak ko at wala nang iba pa."

Nawala ang galit sa mukha ni Trace at nilingon niya ang mga bata. Lumuhod siya kaya nakalebel niya ang kambal. "My sons." then he hug our children. Kitang-kita ko ang pagyugyog ng balikat niya.

Umiwas ako ng tingin. Ang makilala ni Trace ang anak namin ang huling agenda na talagang ayokong mangyari. Ayokong masaktan ang mga bata sa oras na malaman nila ang totoong dahilan kung bakit nilayo ko sila sa tatay nila. Tumikhim ako. "Kids, does your Ate Lizel know that you're here?"

"I'm sorry, Mommy, but its no."

"Uuwi na tayo." kinuha ko sila kay Trace. "They need to home." nang palabas na kami ay bigla niya akong pinigilan. I didn't bother to looked at him.

"Please, hayaan mo munang makasama ko ang mga bata."

"No." at marahan kong tinulak ang mga bata para mag-umpisa na ulit silang maglakad. Mariin akong pumikit nang pinigilan ulit ako ni Trace. "Pwede bang hayaan mo muna kami ng mga bata. Kakausapin ko sila tungkol dito. Bukas na lang tayo mag-usap." nakahinga ako ng maluwag nang tuluyan nang binitawan ni Trace ang braso ko. "Kids, lets go. I'm sure Nicole are crying out loud right now." at nagpatuloy na ulit kaming maglakad.

"Mommy..."

I looked at Race. "Yes, Sweetie?"

"Lets go back in Finland."

I smiled at him and I touch his hair. "Soon, Race. I will buy whatever food you two want to eat now."

"I want chicken in Jabee!"

"Its Jollibee, Jace."

"Jabee or Jollibee is same, Race, as long as there's a bee in the door. Mommy, lets buy bee stuffed toy for Nicole!"

----

"MOMMY, Mommy! I want to go at Disneyland!"

"Soon, Sweetie." I put cookies in a big bowl then I give it to Race. Snack nila habang nanonood ng Barbie: Rapunzel. Mabuti na lang at hindi nagrereklamo ang kambal na iyon ang pinapanood nila. They say that they love Nicole that's why its okay to them to watch barbie movies even though they are boy. Nang binalik ko na sa ref ang cookies ay bumalik ako sa sala para samahan silang manood. Inutusan ko namang mag-grocery si Lizel para may mga stocks na dito sa bahay.

"I want to have a long hair, Mommy."

I smiled at Nicole. "Hindi natin gugupitin ang buhok mo para long ang hair mo." tinanguhan ako ni Nicole at bumalik ang atensyon sa pinapanood.

"I want to be Nicole's prince."

Nilingon ko si Race. "You can be. You're already a prince to me. Kapatid kayo ni Princess Nicole." mahina kong pinisil ang pisngi ni Nicole. "Right, Princess Nicole?" sunud-sunod naman itong tumango.

"She's not my sister."

"Race." babala ko kay Race.

"That's true! She's not my sister and I don't want her to be my sister."

Kitang-kita ko na nasaktan si Nicole sa sinabi ni Race kaya patakbong umalis ito at pumunta sa kusina. "Nicole!" huminga ako ng malalim. Rinig ko ang paghikbi ni Nicole. Nilingon ko si Race na nagmamadaling umalyat. Sinundan ko siya. "Look what you've done. You hurt Nicole's feelings. You know that she treats you as her family, but you keep telling that she's not your sister!"

"I'm just telling the truth, Mommy."

"Telling the truth makes her hurt so much, Race. Parang sinabi mo sa kanyang hindi siya belong sa pamilyang ito! You're a bad boy, Race. Now go inside your room then think on what you've done right now."

Nagdadabog na pumasok sa loob ng kwarto si Race at malakas na sinara ang pintuan. "Race!"

"I hate you!"

Bumuntong hininga ako at bumaba na lang. Nakitang kong nasa sala na ulit si Nicole at patuloy na umiiyak habang pinupunasan ni Jace ang mga luha sa pisngi nito. "Come here, Sweetie." nagmamadaling lumapit sa akin si Nicole at niyakap ako ng mahigpit. I tapped her back. "Sssh, tahan na anak."

"I missed my Mama. I dont like here anymore."

Nasasaktan ako para kay Nicole. Alam kong nami-miss na ng bata ang tunay niyang ina lalo na't mag-iisang taon pa lang nang mamatay si Carol. Umupo ako para magka-level ang height namin. Pinunasan ko ang luha sa pisngi nito. "Ayaw mo nang kasama ako?" umiling si Nicole. "Look, Sweetie, I love you a lot like how I love Race and Jace. For me, you are my real daughter. Whatever happen, you're still my daughter. Remember that, okay?"

"O-Okay."

Ngumiti ako. "So stop crying then continue watching Rapunzel. Hindi ba ikaw gusto mo maging si Rapunzel?" she nod. "Then you're my Rapunzel. You will have a very beautiful hair." huminto itong umiyak sabay ng pagngiti sa akin at bumalik sa tabi ni Jace. Huminga ako ng malalim at pumunta ako sa kusina. Magluluto na ako ng dinner para sa mga bata.

While preparing the ingredients, I heard Lizel voice. Parang may kausap ito sa labas. Kumibit balikat na lang ako bago isalang sa kalan ang kaldero. Baka naman kasi may nagtanong lang doon sa tao. Magluluto ako ng paboritong Filipino dish ng mga bata, ang pork sinigang.

"Daddy!"

Parang nawalan ako ng kulay sa mukha dahil sa sigaw ni Jace. Nagmadali akong lumabas ng kusina at kitang-kita ko si Trace na yakap-yakap niya si Jace. "Anong ginagawa mo dito?"

Trace looked at me. "Nasaan si Race?"

"Nasa itaas. Bakit ka nandito?"

"I want to talk to you."

Bumuntong hininga ako. "Lizel, ikaw na muna ang bahala sa mga bata at sa niluluto ko." nagmadali akong lumabas ng bahay at alam kong nakasunod sa akin si Trace. Pinagbuksan niya ako ng pintuan ng kotse. Nang makapasok na ako sa loob at nagmadali naman siyang pumunta sa driver's seat. Nakatingin lang ako sa labas habang nagda-drive si Trace. Huminto ang sinasakyan naming kotse sa tapat ng isang bakanteng lote. "Anong gusto mong pag-usapan nating dalawa?"

"About our children. I want you and the twins live in our house as soon as possible."

"Hindi naman namin kailangan tumira sa bahay mo. Hayaan mo na kami. Nakaya ko namang itaguyod ang mga bata noong wala ka sa buhay namin."

"How could you say that to me? Do you think I will let my children to study in a public school? Arabella, hindi 'yan ang plinano ko sa magiging anak ko."

Nilingon ko si Trace. "Hindi ko rin naman plinano na makilala mo ang mga bata. Mas gugustuhin kong mag-aral ang mga anak ko sa public school kaysa sa isang private school. I want them to know what is the real thing without wealth that their father have."

"Arabella—"

"Look, kalimutan na kami. Tahimik na ang buhay naming mag-iina. Kung tungkol naman sa pinagbubuntis ko ngayon ang problema, dont worry, I can handle this. Nakaya ko nga mag-isa noong pinanganak ko ang kambal, ito pa kayang pinagbubuntis ko. You can continue your life without us—"

"Arabella! Hindi ako makakapayag sa gusto mo!"

"Wala ka rin namang magagawa kung ayokong makasama ka habangbuhay. Wala ka ring magagawa kung ayokong makasama mo ang mga bata." I looked away. "Sumama ang pakiramdam ko. Gusto ko na umuwi."

Bumuntong hininga si Trace. "Mag-uusap pa tayo tungkol dito bukas." At nag-umpisa na siyang mag-drive. "Sino pala ang batang kasama ni Jace kanina?"

"Its Nicole. My daughter." muntik na akong mapasubsob nang biglang hininto ni Trace ang kotse. "What the hell, Trace! Gusto mo ba tayong maaksidente?"

"Who the hell is the father of that child?"

Napadaing ako nang mahigpit niya akong hinawakan sa siko. "N-Nasasaktan ako."

"Masasaktan ka talaga sa akin kung hindi mo sasabihin kung sino ang ama ng batang 'yon!"

"I don't know who's her father. Hindi ba iniisip mo na malandi ako? 'Yan, its proven. Are you happy now—" napasapo ako sa pisngi ko dahil malakas akong sinampal ni Trace.

"I will do my best to get my children's custody. Hindi ako makakapayag na lumaki sa iyo ang mga anak ko." then he starts driving the car.

Tahimik akong umiiyak. I really hate him. Nang makabalik na kami sa tapat ng bahay ay nagmadali akong lumabas ng kotse.

"Remember what I say, whore."

Mariin akong pumikit at pinunasan ko ang luha sa pisngi ko. No, hindi ako makakapayag na mapunta sa poder ni Trace ang mga bata. Huminga ako ng malalim at nakangiting binuksan ang pintuan. "I'm home!"

"Mommy!" nagmamadaling lumapit sa akin si Race. "I realized what I say to Nicole is really bad and I already apologized to her." yumuko si Race. "I'm so sorry on what I say. I dont hate you. I love you, Mommy."

Lumuhod ako at niyakap ng mahigpit si Race. Lumapit sa amin sina Jace at Nicole at niyakap ko rin sila. "Always remember that Mommy loves you all."

----

"CLASS, what is the four elements of poetry?" I asked to my students while I'm walking at the aisle of the classroom. "Anyone?" Some student raised their hands. "Okay, Claire."

"The four elements of poetry are poetic line, the sound of words, imagery and tone."

I nod. "Very good. First element of poetry is Poetic Line which means that it is the basic unit of composition in poems. An idea of feeling which is express in one line and is frequently continued into the next line. Do you understand what I say?" they nod and some of them says that they understand. "Next is the sound of the words, it is used of sound effects of intensity meaning—" I stop talking because of the school bell. I take a deep breath. "Lets continue the discussion tommorow. Review your notes because we will have quiz tommorow. Class dismissed."

Niligpit ko na ang mga gamit ko. Mamayang one o'clock pa ang next class ko kaya magla-lunch muna ako. Di-na-al ko ang number ni Lizel nang makalabas na ako ng classroom.

"Hello, Ate Ara."

Kumunot ang noo ko. "Para kang umiiyak?"

"A-Ate Ara, may pumunta ditong lalaki kanina. Hinahanap ka niya po."

"Tinanong mo kung sino 'yon?"

"Ate, Marky Wimmer daw po ang name nun at tatay daw po siya ni Nicole. Kanina po—"

Naririnig ko ang malakas na pagkatok sa pintuan. "Lizel, ano nang nangyayari?"

"Ate, nandyan na naman siya. Natatakot na po ang mga bata. Nandito na nga po kami sa loob ng kwarto para ma-less ang takot nila."

Huminga ako ng malalim. "Pupunta na ako d'yan at huwag kayong umalis sa kwarto." pinindot ko ang end call button. Hindi ko inaakalang mahahanap kami ng tatay ni Nicole dito. Kailangang maialis ko ang mga bata doon sa bahay. Nangako ako kay Carol na hinding-hindi ko hahayaan na makita at makuha ni Marky si Nicole.