Chapter 25

"LONG time no see, my wife."

Napahakbang ako patalikod. Napangiwi pa ako dahil ang naihakbang ko pa ay ang may sprain na paa. Sa dinami-raming taong pwedeng tumulong sa akin, bakit si Trace pa?

He looked at me from head to toe while shaking his head. "My oh my, this is the day we've meet after five years and now you're trying to seduce me with that torn skirt."

Hinawakan ko ang parte ng palda kong may punit. Tinitiis ko ang sakit ng paa ko. Kinuha ko ang papel na hawak ni Trace at nagmadaling inilagay sa folder ko. "Thank you for helping, Sir." hahakbang pa lang ako ay nawalan kaagad ako ng balanse. Mabuti na lang at naalalayan ako ni Trace kung masasabi nga'ng mabuti iyon. Napatili ako nang bigla niya akong binuhat. "Ibaba mo ako!"

"You need my help, wife."

"Dont call me, wife!"

"Then honey like the old times. Madali naman akong kausap, Honey."

"Pwede bang ibaba mo ako?" parang walang narinig si Trace at patuloy lang siyang naglalakad. "Let me down! Sisigaw ako kapag hindi—"

"Shut up!"

Bigla akong napipi dahil sa sigaw ni Trace. Napakapit na lang ako sa leeg niya. I looked at his face. Wala na ang mga pilat sa mukha niya. The Trace in front of me is the best example of Greek God. Nagwala ang puso ko nang salubungin niya ang tingin ko kaya agad akong umiwas ng tingin. Mayamaya ay huminto kami sa gilid ng isang kotse. Binuksan niya ang pintuan at agad akong isinakay sa loob.

"T-Teka!" nang sinubukan kong buksan ang pintuan, hindi ko iyon mabuksan. "Pababain mo nga ako. I dont need your help!"

"Dave, cancel all my meetings today."

Napanganga ako. Talagang hindi ako pinapansin ng lalaking ito. "Trace!"

Kung hindi pa ako sumigaw, hindi pa ako lilingunin ng hudyong ito! "Yes, Honey?"

"Palabasin mo ako dito. I have teaching demonstration in that school and that's very important to me!"

"Is that what you really want to do?"

"Well hello, Mr. Formillos, of course yes. I want to teach in that school while I'm taking MAEd."

"Oh that's a good news. Then you have so many time staying here with me, right?"

"Yes." natigilan ako dahil sa sinagot ko kay Trace. "No! No, I'm not." hindi niya na ako pinansin at nagsimula na mag-drive ng kotse. "Hindi mo ba naintindihan ang sinabi ko kanina? Kailangan ko pumuntang—"

"Hello, Mr. De Jesus... Put my wife Arabella Nikazy-Formillos—... Yes she is. She just used that name for privacy purpose. She want you to treat her as your ordinary teacher... Were friends, right?... Well that's good. Put her in grade 9... Oh, she's a English teacher. I thought she's applying as Science teacher... Of course she can do that. I know my wife very well. No need to do that teaching demo... Thank you and goodbye." he looked at me after he put down his phone. "Wala nang problema kaya manahimik ka na."

"Well thank you. Ibaba mo na lang ako d'yan sa bus stop at kailangan ko na umuwi."

"Dont worry, Honey. Uuwi na tayo sa bahay natin."

Hindi ako natuwa sa tono ng pananalita no Trace. "I'm sorry but I have my own house and I dont need to go to your house because that's not mine and I cant consider it as my home." nainis ako nang hindi man lang niya ako pinansin. I take a deep breath before I get my phone inside my bag. Tahimik akong t-in-ext si Lizel na siya muna bahala sa mga bata. Binalik ko ang phone ko sa bag at tumingin na lang sa labas ng kotse. Minsan ay napapangiwi ako dahil masakit talaga ang paa ko.

Lecheng bola ng volleyball 'yan. Hindi sana magtatagpo ang tadhana namin ng lalaking ito kung hindi ako natamaan ng bolang 'yon. Wala din sana akong sprain ngayon.

I looked at him. Bakit ko ito nararamdaman? Ang bilis pa rin ng tibok ng puso ko katulad noon kapag magkasama kami. Bumuntong hininga ako. Dapat hindi ko na ito maramdaman sa kanya. Unfaithful husband siya kaya hindi niya deserve itong nararamdaman ko sa kanya. Umayos ako ng upo at umiwas ng tingin.

Mayamaya, huminto na ang kotseng sinasakyan namin. Naunang bumababa si Trace at binuksan niya ang pintuan sa gawi ko. "Were here."

Lumayo ako sa pintuan. "I want to go home."

"Cant you see? This is your fucking home!"

Halos mapatalon ako sa sigaw ni Trace. "Huwag mo akong sigawan! Fuck you! That's not my home."

He grinned. "Dont worry, I will fuck you later."

Nanlaki ang mata ko. "How dare you?!"

"Yeah, you dare me that's  I accept it." hinila niya ako papalapit sa kanya at walang sabi-sabi na kinarga ako.

"Let me down, you èfk!" pinagpapalo ko siya sa dibdib at paulit-ulit ang pagsigaw ko hanggang makapasok na kami sa loob ng bahay. Ang bahay na ginawa para sa sarili naming pamilya. Mayamaya, nasa loob ma kami ng kwartong ginamit ko noon. "Let me go, Trace!" iniupo niya ako sa kama. "Bakit ba dinala—"

"Shut up!"

"Hindi ako mananahimik kung hindi mo ako ibabalik doon at hahayaan na akong mamuhay ng tahimik."

"Letting you go is not part in my plan. Making your life miserable is my greatest goal."

Nakadama ako ng takot sa sinabi ni Trace. Gusto ko na mamuhay ng tahimik kasama ang anak namin. Hindi ba siya masaya na hinayaan ko na sila ng kabit niya?

Lumuhod sa harapan ko si Trace at inabot niya ang na-sprain kong paa. "Namamaga ang paa mo, maybe it will take week or more. I will call a doctor to check your feet." dahan-dahan niyang binaba ang paa ko. Tumayo siya at nakapamulsang nakaharap sa akin. "What do you want to eat?"

Umiwas ako ng tingin. "I want to go home."

Nagbago ang expression ng mukha ni Trace. Lalong naging seryoso ang mukha niya na para bang sa oras na may magbiro sa harapan niya, kumaripas na dapat ng takbo ang taong iyon dahil makakatikim siya kay Trace. "This is your home and you cant leave this house unless I bring you in our company or in Amethyst University." at naglakad na siya papunta sa pintuan. Nilingon niya ako. "Don't bother to change your clothes because I'm the one who do that to you."

"Trace!" hindi ako nilingon ni Trace hanggang sa tuluyan na niyang sinara ang pintuan. Huminga ako ng malalim. Hindi ako pwedeng magtagal dito. My children needs me.

Walanghiya talaga ang tatay nila!

-----

"HINDI naman masyadong malala ang sprain niya. Huwag mo muna siyang palalakarin, Trace. Let her rest here in your room. Five to seven days, gagaling na ang paa niya. She can go wherever she want."

"Well she can't go wherever she want if I'm not with her, Yohann."

Napalingon sa akin si Yohann Valdepeña. "You have a possessive husband, Arabella. Okay! I need to go. Cassandra called me while I'm on the way here. I need to buy ingredients for her chocolate chips cookies."

I smiled. "Na-miss ko ang chocolate chips cookies niya."

"I will tell to her about that. Siguradong padadalhan ka niya ng cookies."

"Asahan ko 'yan." chocolate chips cookies ang pinaglihian kong pagkain habang nagbubuntis ako sa kambal. Maski sila, gustong-gusto ang cookies na iyon. For sure they will love Cassandra's own version of chocolate chips cookies.

Tinanguhan ako ni Yohann bago lumabas ng kwarto. Sumunod si Trace kay Yohann. Siguro para ihatid ito.

Nang wala na sila ay agad kong kinuha cellphone sa bag ko at di-na-al ang number ni Lizel na agad namang sinagot nito. "Hello Lizel?"

"Ate, anong oras po kayo uuwi? Hinahanap kayo ng mga bata."

Huminga ako ng malalim. "I-loud speak mo ang cellphone mo so that they can hear me."

Narinig ko ang pagkilos ni Lizel at ang pagtawag niya sa mga bata. "Ayan na Ate."

"Hello kids!"

"Mommy!" halos sabay-sabay nilang tawag sa akin.

"Mommy, what time you'll go home? Its almost dinner time?" tila naninitang tanong ni Race.

"Mommy, we miss you. Please go home."

"Miss, Mommy!" panggagaya ni Nicole sa sinabi ni Jace.

Napatakip ako sa bibig ko. First time kong matutulog na hindi kasama ang mga anak ko at ang sakit dito sa dibdib. "I-I cant go home right now, Sweetie. Mommy have something to do. Kapag nakauwi na ako, kakain tayo sa restaurant na may bee." napakagat labi ako dahil pinipigilan kong umiyak. "Lizel, kunin mo sa taas ng refrigirator ang food ninyo for two days. Ikaw muna ang bahala sa kanila. Maghuhulog ako ng pera sa bank account mo please take care of them, Lizel."

"Opo, Ate. Behave naman po sila."

"That's good. Mas mag-behave kay Ate Lizel hangga't hindi pa ako nakakauwi." narinig kong pumalayaw ng iyak si Nicole at sumabay na rin ang kambal. Lalo akong nasasaktan dahil naririnig ko silang umiiyak. Tumulo na ang luha sa pisngi ko. "Sweetie, please—" biglang may humablot ng cellphone ko sabay ng pagbato sa pader. "Ano ba?!" sigaw ko kay Trace.

"So you have lover. So disgusting."

Sinamaan ko siya ng tingin. "Ako pa itong may kalaguyo? How dare you?"

Mariin niya akong hinawakan sa pisngi. "From now on, you dont have a right to see your lover. Remember what I've said to you five years ago? You are mine and no one can own you except me." he wipe my tears. "I will give you a chance to teach in Amethyst University for one month only. After that, dadalhin na kita sa Isla Cornelia. You belong to that island and no one can take you away from me, again."

Lalo akong naiyak. "Bakit ba hindi mo na lang ako hayaan? You have you're own family with your mistress, I set you free. Bakit kailangang guluhin mo ako?"

"Because you're mine." mariin niya akong hinalikan sa labi hanggang sa may malasahan na akong dugo. "See? I really miss you and your body. I really want to fuck you until I see that you are totally miserable. When that time comes, I will accept that you set me free."

Napahagulgol na lang ako. Paano pa kapag nalaman ni Trace na may anak kami. Sigurado akong ilalayo niya sa akin ang kambal para lalo akong maging miserable. I hate it. He have his own family but he really want my life become miserable.

-----

DAHAN-DAHAN akong bumaba. Apat na araw na akong nakakulong sa bahay na ito at talagang naka-lock ang mga pintuan palabas ng bahay para lang hindi ako makatakas. Even landline, hindi gumagana. Talagang gusto ni Trace na wala akong matawagan. Nag-aalala na rin ako sa mga anak ko. Hindi ko alam kung ano nang nangyayari sa kanya.

Huminga ako ng malalim nang tuluyan na akong makababa. Medyo okay na rin ang paa ko kaya kaunting sakit na lang ang nararamdaman ko. I will cook breakfast for Trace. Naka-note iyon sa sidetable at mukhang hindi pa nakakalabas ng opisina niya. Inayos ko ang pagkakasuot ko sa t-shirt ni Trace. Pakiramdam ko, bumalik ako sa mga panahong damit lang niya ang suot-suot ko araw-araw.

Kinuha ko ang mga ingredient na gagamitin ko. I will cook fried rice, bacon and omelette. Iyan kasi ang paboritong almusal ni Trace. Ewan ko nga lang ngayon. Nagha-humming ako habang niluluto ko ang fried rice nang biglang may yumakap sa akin.

"Good morning, Honey."

Hindi ko na lang pinansin si Trace at pinagpatuloy ko na lang ang ginagawa ko. Nainis ako nang bigla niyang pinindot ang off button ng electric stove. Humarap ako sa kanya. "Ano ba—" napahinto akong magsalita nang sinalubungan niya ako ng halik. His kiss became deeper and passionate until I realized that I responds in his kiss. Nakapulupot na sa leeg niya ang kamay ko. His hands starts roaming in my body until he touch my feminity. Para akong natauhan at agad ko siyang tinulak palayo sa akin. Bakit ko hinayaan iyon? Ang tanga mo, Arabella?

He chuckled. "Acting like a virgin? I've seen and touch that between your legs. You even love the way I kissed and licked your precious during our love making."

Umiwas ako ng tingin at alam kong namumula ang buong mukha ko. Binuksan ko na lang ang stove at pinagpatuloy ko ang ginagawa ko. "Mr. Formillos, please pumunta ka muna sa sala o sa office mo at tatawagin na lang kita kapag ready na ang breakfast mo."

"Natatakot ka bang sa oras na maulit ulit ito, mas malalim pa ang pwedeng mangyari sa atin? Bakit? We're married and we can do that. I can do that to you whether you like it or not. At least ako may karapatan sa katawan mo kaysa sa kalaguyo mong hindi ko malaman kung ilang beses ka nang natikman."

Sinampal ko siya ng malakas. Grabe na ang pambabastos sa akin ni Trace. "I hate you!" pinunasan ko ang luha sa pisngi ko bago siya iniwan sa loob ng kusina. I really want to go home.