Chapter 18

Trace:

"HONEY, please wake up." buong pagsusumamo ko. Dalawang araw na siyang hindi gumigising. Ang sabi ng doctor ay epekto daw iyon sa nangyaring operasyon sa kanya at sa sobrang pagod ng katawan niya.

I kissed her hand then her forehead. Sana magising na siya. Kinuha ko ang cellphone ko dahil bigla itong nag-ring. A call from Dark Angel Elite. I looked at my wife.

"I'll just answer the call, hon. Babalik kaagad ako." hinalikan ko ulit siya sa noo bago lumabas ng hospital room. "Hello?"

"Mr. Formillos, this is Wind."

Tumikhim ako. "What can I help to you, Wind?"

"I just want to inform you na si Lawrence Nikazy ay nakakulong na. Napaamin namin siya sa mga kasalanang nagawa niya."

That's a good news. Safe na ang asawa ko. "Thank you for informing me."

"May ipapagawa ka pa ba, Mr. Formillos?"

"Wala na." I looked at the small window of my wife's hospital room. "I will pay you in the account that your agency gave to me."

"If that's all, thank you, Mr. Formillos. Its a privilege to served you."

"Thank you too." I ended the call.

Lawrence Nikazy is evil but I am the most evil. I am a beast who can easily kill him. I looked again in the window then I saw Arabella, still lying in bed. I take a deep breath before I enter the room.

Umupo ako sa gilid niya at hinawakan ang kamay niya. "Honey, I'm here. Please wake up. I need you. You're my life, my light, my everything." nanlaki ang mata ko nang gumalaw ang kanyang mga daliri. "Honey! I'm here."

She slowly open her eyes and looked directly in the ceiling.

"Arabella." hindi man lang siya tumingin sa akin. "Arabella, its me, your husband."

She blinked her eyes then slowly looked at me. "T-Trace?"

I nod. "Ako nga. May masakit ba sa iyo?"

She touch her tummy. "M-My baby? How's my baby? Is she safe?"

Natigilan ako sa tanong ni Arabella. Paano ko sasagutin ang tanong niya? I smiled. "Gusto mo bang uminom ng tubig?"

"Answer my question, Trace! How's my baby? Nandito pa rin siya sa loob ng tummy ko, 'di ba?" nag-umpisa nang manubig ang mga mata niya.

Umiwas ako ng tingin sa kanya. Seeing her like that makes my heart break into million piece.

She hold my hands. "Trace, hindi niya tayo iniwan 'di ba? She's three months in my tummy right now. Mahahawakan pa natin siya, 'di ba? Trace..." tuluyan nang nabasag ang boses niya. "T-Trace?"

"I-I'm sorry, Honey. W-We lost the baby. She's already gone." pati rin ako ay nabasag na ang boses. Its hurt to lose our first child.

"N-No! Hindi totoo 'yan! Hindi niya tayo iniwan. You're lying." hinawakan niya ang aking mukha at iniharap sa kanya. "Dyino-joke mo lang ako eh, hindi magandang biro 'yan. Sabihin mong nagbibiro ka lang?"

Umiling ako. Ayokong magsinungaling sa kanya dahil sa oras na sinabi kong nagbibiro lang ako, parang ginago ko na din ang asawa ko.

"No... Hindi... Trace naman eh!" napahagulgol na siya.

Niyakap ko ang asawa ko at tumulo na rin ang luha sa pisngi ko. "I'm sorry, Belle."

"Anong klaseng ina ako? Bakit hindi ko man lang siya naprotektahan? I-I cant accept it." nagpumiglas siya sa pagkakayakap ko. "I lost my baby."

"I'm so sorry, Arabella." humigpit ang yakap ko sa kanya at huminto na siya sa pagpupumiglas. I kissed her forehead. "I'm sorry."

"Its all my fault. Its all my fault."

Hinayaan ko lang na umiyak nang umiyak si Arabella. Losing our baby is one of the hardest thing for us. Nang dinala namin siya dito, I know we will lose our baby. I know that my wife will hurt so much.

"My baby."

"Sssh..." I slowly tap her back to make her feel that I'm here. Nasa ganitong posisyon lang kami hanggang nakatulog na si Arabella at dumating naman ang kanyang doctor.

"Good afternoon, Mr. Formillos."

Tumango na lang ako at inayos ng higa ang asawa ko. I wipe her tears. "It hurts seeing her crying."

"I know what she feels right now. Na-miscarriage ako noon sa second baby namin. I know she can handle it. Just observe her, Mr. Formillos and help her to move on."

"I will do that, Doctora Cecille." pinanood ko lang ito na i-check ang asawa ko.

"Mr. Formillos, mag-ii-stay for few days si Mrs. Formillos for observation."

Matipid lang akong ngumiti at nilingon si Arabella.

"Uhm, Mr. Formillos."

"Yes?"

"Your surgery—"

"Sa US ako magpapaopera." I looked at Dra. Cecille.

"But your wife—"

"Ako na ang bahala." tinanguhan lang ako ni Dra. Cecille bago umalis. Hinawi ko ang buhok ni Arabella. "I love you, Arabella." then I gave her a kiss in her lips. I know its hard to lose our child but I will do my best to help her.

-----

"ARABELLA, lets go."

She looked at me. Puno ng kalungkutan ang kanya mga mata. Inalalayan ko siyang bumaba ng kotse. Dito muna kami sa bahay ng parents ko pansamantalang titira. Mahirap na kung nandoon kami sa bahay namin. Mahihirapan lang siya.

"I buy new pocketbooks for you."

She just gave me a little smile. Bumuntong hininga na lang ako. Simula nang malaman niyang nawala ang anak namin, naging ganyan na siya. Sobrang tahimik. Iniintindi ko na lang siya.

Magkahawak kamay kaming dalawa na pumasok sa loob ng bahay. Ang mga katulong na ang pumasok ng mga bagahe namin. Sinalubong kami ni Mama.

"Mga anak, welcome to our house!" niyakap kami ni Mama.

"I hope, 'Ma, na hindi kami nakaabala sa inyo."

"Naku, hijo! Mas gusto ko pa ngang nandito kayong mag-asawa." bumaling ang tingin ni Mama kay Arabella. "Hija, I'm sorry for the lost."

Marahang tumango lang si Arabella.

"Mama, ihahatid ko muna si Arabella sa kwarto ko." nginitian ako ni Mama bago kami umakyat ng asawa ko. Nang makapasok kami ni Arabella sa kwarto ko ay dumeretso siya sa kama ko at pinagmasdan ang kabuuan ng kwarto. "Its too plain, right? If you want to change it then do it. You know I love your taste in designing our room."

"Okay na sa akin ito." at humiga siya sa kama.

Pilit na lang akong ngumiti. "Gusto mo bang kumain?"

"Wala akong ganang kumain."

I nod then take a deep breath. "Pupuntahan ko lang sandali si Mama. Take a rest now, hon." hindi man lang nag-respond si Arabella. Napailing na lang ako bago lumabas. Kinuha ko ang cellphone ko at di-na-al ang number ng kakilala ko sa PNP.

"Hello, Mr. Formillos! Napatawag ka?"

"I want to see Lawrence Nikazy privately."

"Kailan mo gustong makita siya? Ngayon na ba?"

"Kailan mo gustong makita siya? Ngayon na ba?"

"No. I know there's a papers that need to process, General Delos Reyes. I dont want to disturb your works. I want to see him as soon as the process are done."

"Sige po pero kung magbago ang isip mo't gusto mong makita siya kaagad, sabihin mo lang kaagad sa akin. Tatapusin kaagad naman ang prosesong ginagawa dito para sa iyo."

"Thank you, General. Bye." then I ended the call. Huminga ako ng malalim bago naglakad pabalik sa kwarto ko. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan nang makarinig ako ng mahinang iyak. Its Arabella who's crying. Lumapit at tumabi ako sa kanya. "Honey."

Agad niyang pinunasan ang luha sa pisngi niya at humarap siya sa akin. "Anong sabi ni Mama?"

"She's busy baking a cake that's why I didn't have a chance to talk to her." I know that's an alibi. "Why are you crying?"

She looked away. "H-Hindi ako umiiyak." at tinalikuran niya ako.

Niyakap ko siya. "Do you want to watch your favourite movie?"

Umiling siya. "Ayoko."

"Play uno cards?"

"Ayoko."

"Lets have a yoga exercise."

Muli siyang umiling. "Wala akong ganang mag-yoga ngayon."

I take a deep breath. "Can you cook carbonara for me?"

"Pwedeng bukas na lang? Gusto ko na matulog."

She change. Hindi ko alam kung epekto ba ito ng pagkawala ng anak namin. "Arabella—"

"Please, Trace, I want to sleep now."

"Okay lets sleep. Let me hug you." wala na siyang sinabi kaya niyakap ko siya ng mahigpit. "I love you, Belle."

Tahimik lang kami pareho. Alam kong gising pa siya at pinapakiramdam niya kung gising pa ako. Nagpanggap na lang akong natutulog at nagpalit ako ng posisyon. Nakatalikod ako sa kanya. Mayamaya ay gumalaw ang hinihigaan ko. Sa tingin ko ay umupo si Arabella.

"T-Trace..."

I act like I sleep well and I didn't heard her.

"T-Trace... I'm sorry Trace." narinig kong humagulgol siya. She's crying again. "Sorry dahil nawala ang baby natin. I'm so sorry. Dapat sinunod ko ang mga sinasabi mo. Now, I lost our baby because of me. Ilang beses na siyang muntik mawala dahil naging pasaway ako then now, she's gone." she hug me. "I'm so sorry..."

Dahan-dahan akong dumilat. I saw the woman I love who's crying because of the lost of our baby. "Its not your fault, Arabella."

"I killed our baby. I'm sorry."

"Belle..."

"I know you hate me so much."

I shake my hands. "Kahit kailan ay hindi ako nagalit sa'yo." I kissed her forehead. "I know it hurts so much to lose our baby and its not your fault, Belle." hindi na siya nagsalita pa at nagpatuloy lang umiyak. "Always remember that I'm here beside you."

-------

I LOOKED at the bouquet of red roses I hold. Everytime I saw red roses I remember my wife. Arabella loves that flower. I smiled before I get inside the house. Nakita ko kaagad si Mama sa sala. Obviously my mother waits me. "Good evening, 'Ma." I kissed her cheeks. "How's Belle?"

"Anak, hindi siya lumabas maghapon. Kinakabahan na nga ako dahil hindi na niya kami pinagbubuksan ng pintuan."

Nagmadali akong pumunta sa kwarto namin. Nakasunod sa akin si Mama. Pinihit ko ang doorknob. Naka-lock. I knock the door. "Honey, open the door please." walang sumagot. Again, I knock the door. "Belle, open door." nag-umpisa na akong kabahan. What happen to her?

"Get the duplicate key of this room!" sigaw ni Mama sa katulong na papalapit sa amin.

Nagpatuloy ako sa pagkatok hanggang sa dumating na ang katulong. Kinuha ko ang susi at agad ko ito sinuksok sa keyhole. Nang mabuksan ang pintuan ay napalitan ng kalungkutan ang kabang nararamdaman ko. Again, she's crying.

"It really hurts to her losing her supposed to be first baby." marahang tinapik ni Mama ang balikat ko. "Iiwanan na kita. Talk to her, she needs to move on and continue her life." at naglakad na siya palayo sa akin.

I looked at my wife then I enter our room. "Arabella..."

Bigla siyang umupo at agad na pinunasan ang luha sa pisngi. "Trace!" she smiled at me. Naglakad siya papalapit sa akin at siya na rin ang nagsara ng pintuan. "H-How's your day?" hinila niya ako at pinaupo sa kama.

"Good? I think so. Flowers for you." inabot ko sa ang bouquet. "I hope you like it."

Pilit siyang ngumiti. "T-Thank you." at pinatong lang niya sa bedside table ang bouquet. Umupo siya sa hita ko. "Trace."

"Yes? What do you want to do?"

Lalo siyang lumapit sa akin. "Lets make baby." she whispered and nibble my ear. Inilayo ko siya sa akin na kinagulat niya. "B-Bakit?"

"You know we cant do that right now."

"Almost three weeks na, Trace. Pwede na nating gawin 'yon."

Humugot ako ng hininga. "Pero ang sabi ng doctor ay six weeks ang pinaka-safe para sa iyo."

"Pero pwede naman na! Gusto ko na ulit magka-baby. I promise you that I will take care myself. I will never leave our house without you. Kung gusto mo, sa bed lang ako all the time."

"Belle, please lang. Isipin mo naman ang sarili mo. Pwede kang mapahamak sa gusto mo."

Tinulak niya ako pahiga sa kama. "Trace, I know you want this." at pumaibabaw siya sa akin. She's start removing her shirt.

As a man, I cant deny the fact that I feel aroused right now. My wife is a good seductress but I need to control myself. I hold her shoulder. Inalis ko siya sa ibabaw ko. "Belle, stop it!"

Nagsimula nang manubig ang mata niya. "Trace..."

Umupo ako. "We will do it after three weeks, okay?" at inakbayan ko siya.

Tinulak niya ako papalayo sa kanya. "Ang sabihin mo, ayaw mo na sa akin! You hate me because I am the reason why our baby lost." nag-umpisa na naman siyang umiyak. "You hate me so much."

Napa-facepalm ako. "Belle, hindi totoo 'yan. Hindi kita kinamumuhian at hindi kita sinisisi sa pagkawala ng anak natin."

"No, you hate me." lumayo siya sa akin at nagsumiksik siya sa headboard. "I'm worthless, I'm so stupid."

"Belle..." lumapit ako sa kanya at niyakap ko siya.

"I want to die."

Para akong sinaksak sa puso dahil sa sinabi ni Arabella. "Dont say that, okay? You know how much I love you and you are my life. Wala ako ngayon dito kung wala ka sa tabi ko. You are my everything."

"Ayoko na. Trace, hindi ko na kaya. Gusto ko na mawala."

Humigpit ang yakap ko sa kanya. "Ssssh, don't say that. We will make it, just hold on, Belle."