Chapter 13 

Today is Thursday of the last week of September. 

Tomorrow will be the day I get to meet Ms. Luna, the Chief Executive Officer of Luna Corporation. 

I felt nervous but also excited about the thought of meeting her in person. 

Pagkabukas ko ng pintuan ng office ko ay dumiretso ako sa swivel chair na andito at umupo, napatingin ako sa CCTV. 

While watching the CCTV do nothing, the telephone rang. 

I picked up the telephone, and I heard an angelic voice. 

"Hello?" I started.

[Why are you looking at the CCTV, Mr. Blanco?] she asked, chuckling. 

And because of that, I turned my gaze to something else which cause her chuckling, for the second time. 

[Why turn your gaze somewhere else?] she asks while chuckling. 

"About the dinner," I said, changing the topic. 

[Oh, so its a dinner,] she said. 

"Why? Don't you like dinner? I can change it into breakfast." I offered. 

[No, it's fine,] she immediately said. 

"Okay, I'll send you the details," I said then hang up the call. 

I made sure I don't have any appointments tomorrow I'll try my best to finish it all at once so that I can be free tomorrow until dinner. 

Kinuha ko yung cellphone ko at in-email kay Ms. Luna yung details ng dinner bukas. 

Pagkatapos kong ma-send yun ay tinapos ko lahat ng kailangan kong gawin ngayon para wala na kong gawin bukas. 

* * *

Maaga akong nag-prepare sa sarili ko para maagang makaalis at makapunta sa location na pinili ko. 

Sinabi kong 6 PM ang diner kaya umalis ako ng condo ko ng 5:30 para mas maaga akong makarating, mas magandang ako maghintay kaysa siya ang maghintay sakin. 

Pagkadating ko dun ay tama ang hula ko na dadating siya ng on time dahil pagkarating ko dun ay wala pang tao. 

Umupo ako sa upuan na pinareserve ko. Nasa VIP kami ng paborito kong Italian Restaurant. 

Habang nag-aantay ay naglaro muna ako ng Zombie Tsunami sa cellphone ko. 

Makalipas nang ilang oras ay may narinig akong nagsalita. 

"This way, Ma'am" rinig kong sabi nung waiter kaya naman agad kong inalis ang tingin ko sa nilalaro ko at ibinulsa iyon. 

Pumasok ang isang di gaano katangkad na babae, I think she's 5'5 or 5'6. 

Her skin was pale that matches the color of her black hair. She's wearing a sunnies kaya hindi ko makita nang buo ang pigura ng kanyang mukha. Hindi nakalampas sa tingin ko ang mga labi niyang mapupula. Isang kissable lips. 

Nang makalapit siya sakin ay kumurba ng isang ngiti ang kanyang mga labi. 

"Good evening, Mr. Blanco" her angelic voice greeted me then offered her hand. 

Naiilang na tumayo ako at inabot ang kamay niya. "Good evening," sabi ko at hindi pa din mabitawan ang malambot niyang kamay. 

Parang hindi gumagawa to ng kahit na anong bagay na magdudulot ng pag-gaspang ng mga malalambot niyang kamay. 

"You can let go of my hands now, Mr. Blanco" she said then a chuckle escape from her lips

Agad ko yung binitawan at naghingi ng pasensya. "Sorry, maupo ka." sabi ko sabay lahad ng upuan sa harap niya. 

Hinila naman niya yun at naupo. Kaya naupo din ako sa tapat niya. 

Napatingin naman ako sa mukha niya, hindi pa rin kasi niya tinatanggal yung sunnies niya. 

Nang mapansin niyang nakatingin ako sa mukha niya ay bigla siyang nagsalita. 

"Oh, my bad." sabi niya sabay angat ng kamay niya para tanggalin yung sunnies na suot niya. 

Nang matanggal niya yun ay nkapikit siya at tsaka idinilat yun at tumingin sa mga mata ko. At doon ko narealize kung bakit siya naka-sunnies gayong wala namang araw. 

Her eyes, its a two different color. 

"Your eyes," kusang lumabas sa mga bibig ko. 

Ngumiti naman siya dahil sa sinabi ko. "A heterochromia." she answered then smiled. 

Can she stop smiling? 

Her smile makes me insane. And there, I remembered the previous secretary she had. 

Now I know why he got insane after having a glimpse of the person infront of me. 

She's the real definition of goddess. 

"Shall we eat?" she suggest, smiling. 

At dun naman ako nabalik sa wisyo. 

The fucks wrong with me?

At dahil saa sinabi niya ay tinawag ko na ang waiter at umakto na ng tama pero hindi pa rin matigil ang pagtingin sa mga mata. 

"So what got into your mind and you call me to meet you?" I ask. 

Ang weird pa rin kasi na bigla siyang tatawag sakin.

She dropped her utensils that she was holding, "Like what I mentioned on the call, I'm earning your trust." she casually answer my question. 

"For what reason?" tanong ko dahil hindi naman niya kailangang gawin yun dahil first of all, I am her employee. 

"Because.." she was hesitant, I squint my eyes. Napangiti naman siya sa ginawa ko. "The board members are getting suspicious." sabi niya at nakita ko ang dumaang lungkot sa mata niyang magkaiba ng kulay. 

"Then remove them," easy as that, she's the Chief Executive Officer for who knows sake. 

"You know that business don't go like that." she said smiling. 

Napatahimik naman ako dahil sa sinabi niya. I know it's a bullshit answer for a Business Management graduate like me. Pero diba? Why get suspicious when the company is fine? Hindi naman nasa binggit ng pagkalugi yung kumpanya?

"So you mean to say, gagawa sila ng paraan para alisin ka sa pwesto?" tanong ko. 

Tumango siya. "And as you can see, onti lang ang may tiwala sakin dahil nga hindi pa nila ko kilala."

"Napapasahod sila ng maganda, that's enough reason to trust you that you won't do something that will disappoint them." sabi ko sakanya. 

"Again, that's not how business works." sabi niya ng nakangiti. 

And she's kinda right, people has their own doubts and trust issues at hindi sigurado na 100% ng empleyado ng sarili niyang kumpanya ay boboto sa side niya. 

At kaya siya nakipagkita sakin ay para makuha ang tiwala ko at ma-encourage ang iba na pagkatiwalaan din siya. 

"I can't meet everyone. Alam ko na alam mo kung bakit." sabi niya ng nakangiti. 

She's pertaining to her previous secretary. 

Meron ba siyang kapangyarihan o ano?

That's insane.

Makalipas ang ilang oras ay nakapagsettle na kami sa bagay tungkol sa mga tiwala at siya din ang nag initiate na ibahin ang usapan. 

She asked me about the work place and I gave her the feedback she needed. Kasi alam kong hindi sapat na nakikita niya lang sa CCTV ang lahat. 

"About your eyes, where'd you get it?" tanong ko. 

She chuckled. "I always got that question." sabi niya sabay punas sa bibig niya. "Well, the amber" sabi niya sabay turo sa kanang mata niya. "I got it from my Mom." sabi niya sabay ngiti. "While the gray one," sabi niya sabay turo sa kaliwa niyang mata. "I got it from my Dad." sabi niya ng nakangiti pa din. 

"Walang heterochromia sa kahit saang side ng family mo?" tanong ko at umiling naman siya. 

Napatango tango naman ako at nagimulang nagtanong ng iba. Nagtanong din naman siya about sakin at sinagot ko naman iyon lahat gaya ng pagsagot niya sa mga tanong ko. 

Makalipas ang ilang oras ay biglang tumunog ang cellphone niya agad naman niyang sinagot yun sa harapan ko. 

"Hey.." umpisa niya at nakinig sa kabilang linya. "I'm in a dinner" sagot niya at tumahimik ulit siya at kumunot yung noo niya kaya napakunot din ang noo ko habang pinapanood siya. "I know what I'm doing, Sol." sagot niya sa katawag niya. "Okay." sabi niya sabay baba ng tawag. 

Pagkababa niya ng tawag ay napatingin siya sakin at ngumiti/ "I'm sorry, but I have to go somewhere." sabi niya sabay ayos sa gamit niya. 

Tumango naman ako at tumayo ng tumayo siya. 

"It's nice meeting you, Mr. Blanco" sabi niya sabay lahaad ulit ng kamay niya. 

Inabot ko naman yun. "Leo nalang," sabi ko habang nakikipagshake hands sakanya. 

Inalis ko na ang kamay ko sa kamay niya nag-umpisa na siyang maglakad pero napatigil din ng tinawag ko siya. 

"I didn't get to know your name." sabi ko at ngumiti naman siya dahil sa tanong ko. 

"Soliel." sabi niya sabay ngiti. "Soliel Luna, Mr. Leo Blanco" sabi niya at ngumiti bago nagpatuloy sa paglakad paalis.

And just like that,

I got the chance to stare at the sun without hurting my eyes.