Artık nefes alış-verişim düzensiz hale geliyordu. Ciğerlerim yanıyordu. Demek sonum böyle olacaktı.

Gökyüzüne baktım. Belki de son kez. Sanki bulutlar üzerime çöküyordu. Zehir çok etkili olmalıydı.

Ben yere yatmış ölümü beklerken zihnim ayağa kalk ve ödlek olma! Diyordu. Kendimi zorladım ancak sadece sırtımı direğe yaslayabildim. En azından çaba sarf etmiştim. Ejderha bana döndü. Beni öldürmek için bir hamle yapmaya çalıştı ancak birden heryer siyaha bulandı.

Ölmüş müydüm?

Hayır. Hala nefes alıp verebiliyordum ve acıyı da hissedebiliyordum. Keşke ölseydim ve bu felaketten kurtulabilseydim.

Gözlerimi kıstım. Tam karşımda lacivert birşey vardı. Ne olduğu anlaşılmıyordu. Lacivert leke bana doğru yaklaştı, karşımda bir yüz oluşmaya başladı.

" Cassandra!"

Bu halimle zor da olsa söylemiştim. Ona Japon Selamı verdim. Bana baktı, gülümsedi ve yanıma oturdu. Beni yere yatırdı ve nabzımı dinledi.

İç organlarım parçalanıyordu. Sanki derim eriyordu. Bayılmadan önce sadece hafifçe gülümseyebildim.

" Teşekkür ederim..."