Λίγο ακόμα...

Λίγο ακόμα και φτάναμε στην ράμπα που φτιάχνονταν για εμάς μπροστά μας. Τα αμάξια εξακολουθούσαν να είναι από πίσω μας συνεχίζοντας να μας πυροβολούν χωρίς να ξέρουν τι τους περιμένει. Ένα χαμόγελο απόλαυσης σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου μόλις αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την γέφυρα.

Από πίσω μας μπορούσα να ακούσω τον Bellamy να φωνάζει χαρούμενος για το πόσο κοντά είναι στο να μας σκοτώσει. Σίγουρα αυτός ο αγώνας ήταν σχεδιασμένος. Δεν αμφιβάλω για αυτό. Όσο για τον λόγο πιστεύω είναι επειδή νικάει συνέχεια ο Kidd. Είναι πολύ καλός οδηγός εξάλλου. Λίγο δύσκολο να τον νικήσεις. Θέλει να είσαι έξυπνος, όπως εγώ.

-"Φτάνουμε!" φώναξε ο Kidd και βγήκα από τις σκέψεις μου.

Κοίταξα μπροστά μας και είδα ότι ήμασταν ελάχιστα μέτρα πριν την γέφυρα. Το αμάξι πήγαινε γρήγορα καθώς κοντευαμε στην ράμπα. Και όταν το αμάξι βρέθηκε στον αέρα ένιωσα τον χρόνο να πηγαίνει πιο αργά. Φρεναρισματα ακουγοντουσαν από πίσω μας κάνοντας με να καταλάβω ότι πολλοί φοβήθηκαν και αποφάσισαν να σταματήσουν, κάτι που θα τους κάνει να πέσουν στο κενό. Μερικά αμάξια ακόμα πυροβολούσαν σε μία προσπάθεια να πετύχουν τις ρόδες. Ενώ εγώ και ο Kidd είχαμε ένα αποφασισμένο βλέμμα ξέροντας ότι θα τα καταφέρουμε.

Και ξαφνικά ο χρόνος έγινε κανονικός και πάλι. Πολλά από τα μαύρα αμάξια έπεσαν στο νερό κάτω από την γέφυρα, ενώ ελάχιστα από αυτά τα κατάφεραν στην άλλη πλευρά. Όσο για εμάς το αμάξι προσγειώθηκε με επιτυχία στην άλλη πλευρά, όμως κάποιες από τις σφαίρες πέτυχαν τις ρόδες κάτι που έκανε το αμάξι να κάνει περίεργους ελιγμούς πλησιάζοντας τους αστυνομικούς που μας περίμεναν στο τέλος της γέφυρας.

-"Κρατήσου!" φώναξε ο Kidd και γύρισα να τον κοιτάξω.

Δεν είχα χρόνο να αντιδράσω καθώς ξαφνικά γύρισε το τιμόνι αριστερά κάνοντας τις ρόδες να γυρίσουν απότομα. Το αμάξι είχε μεγάλη ταχύτητα για να μπορέσει να γυρίσει αριστερά έτσι άρχισε να γέρνει προς τα δεξιά και πριν το καταλάβω κάναμε σβούρες στον αέρα. Για λίγο έχασα επαφή με την πραγματικότητα καθώς δεν ήξερα τι γινόταν ή πόση ώρα γυρνούσαμε. Όμως ξαφνικά το αμάξι σταμάτησε καθώς ήρθε σε σύγκρουση με ένα άλλο μεγαλύτερο αντικείμενο.

Η όρασή μου ήταν θολή και οι αισθήσεις μου δεν λειτουργούσαν καλά, όμως άκουγα φωνές να πλησιάζουν. Μία φωνή φώναζε το όνομα μου όμως δεν ήξερα από που ερχόταν. Ξαφνικά στο θολό μου οπτικό πεδίο μπήκαν φώτα από ασθενοφόρα κάτι που με έκανε να καταλάβω ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο καλά. Ήθελα να γυρίσω το κεφάλι μου όμως ο πόνος ήταν ανυπόφορος για να το καταφέρω αυτό.

-"Kidd..."

Ήταν το τελευταίο που είπα και θυμάμαι πριν χάσω τις αισθήσεις μου εντελώς.

{...}

Δεν ξέρω πόση ώρα ήμουν αναίσθητη όμως ένιωθα λες και κοιμόμουν αιώνες αφού ένιωθα το σώμα μου βαρεί και να πονάει παντού. Άνοιξα αργά τα μάτια μου και το πρώτο που αντίκρισα ήταν ο νυχτερινός ουρανός. Σήκωσα με δυσκολία το χέρι μου και το έφερα στο κεφάλι μου ενώ άρχισα να σηκώνομαι σιγά σιγά.

-"Μην ζοριζεις τον εαυτό σου." είπε μία γνώριμη φωνή καθώς με βοήθησε να κάτσω στο κρεβάτι που ξαπλωνα πριν λίγο.

-"Θείε." μουρμούρισα καθώς τον κοίταξα σηκώνοντας το κεφάλι μου σιγά σιγά.

-"Ηρέμησε. Όλα μια χαρά είναι." είπε καθώς μου χαμογέλασε.
-"Ή σχεδόν όλα. Οι γονείς σου έχουν θυμώσει."

Όταν το άκουσα αυτό αναστέναξα και κοίταξα μπροστά μου βλέποντας πολλούς αστυνομικούς να συλλαμβάνουν όποιον έβγαζαν ζωντανό από τα μαύρα αμάξια, ενώ γερανοί έβγαζαν τα αμάξια από την θάλασσα και τα ασθενοφόρα μάζευαν τους νεκρούς. Κοίταξα καλύτερα τον χώρο ψάχνοντας για κάτι καθώς ένιωθα ότι ξεχνάω κάτι.

-"Ο Kidd! Θείε που είναι ο Kidd;" τον ρώτησα καθώς τον κοίταξα ανήσυχη.

-"Μην ανησυχείς οι γιατροί περιποιουνται τις πληγές του." είπε ο Sengoku, ο θείος μου.

Μόλις το άκουσα αυτό αναστέναξα ανακουφισμενη καθώς ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Χαίρομαι που είναι καλά.

-"Αλλά σίγουρα βρήκες ένα επικίνδυνο αγόρι." συμπλήρωσε κάτι που με έκανε να κοκκινίσω.

-"Δεν είναι το αγόρι μου!" απάντησα αμέσως.

-"Αλήθεια; Νόμιζα ότι ήσασταν ζευγάρι. Ο τρόπος που φώναζε το όνομά σου και επέμενε να σε βγάλουν από το αμάξι για να σε δει πριν τον πάρουν με έκανε να το πιστέψω αυτό. Είμαι σίγουρος ότι του αρέσεις."

-"Αλήθεια;"

-"Γιατί δεν πας να τον ρωτήσεις;" με ρώτησε καθώς μου έδειξε το αυτοκίνητο που βρισκόταν.
-"Και ήρεμα γατούλα. Είσαι τραυματισμενη." συμπλήρωσε χαμογελώντας πριν αρχίσει να απομακρύνετε.

Εγώ χαμογέλασα σε αυτό και σηκώθηκα αργά και προσεκτικά για να μην ανοίξω κάποια πληγή πάνω μου. Ευτυχώς και για τους δύο μας φορούσαμε ζώνη στο αμάξι, αλλά αυτό δεν μας σταμάτησε από το να αποκτήσουμε μερικές ελαφριές πληγές. Άρχισα να προχωράω αργά και σταθερά στο μέρος του Kidd, καθώς πονούσαν λίγο τα πλευρά μου. Μάλλον χτύπησα πιο δυνατά από ότι φανταζόμουν.

Ύστερα από λίγο ήμουν στο αμάξι που μου έδειξε ο θείος μου. Ο Kidd καθόταν πάνω σε ένα κρεβάτι, καθώς μία νοσοκόμα του τυλιγε το αριστερό χέρι με γάζα. Ύστερα από λίγο τελείωσε και μάζεψε τα εργαλεία της.

-"Το χέρι σου είναι σπασμένο έτσι είναι καλό να πας στο νοσοκομείο και γρήγορα." του είπε πριν φύγει για να βοηθήσει κάποιον άλλο ασθενή.

-"Είσαι πιο χάλια από ότι εγώ." είπα χαμογελώντας καθώς τον πλησίασα.

-"Kaira! Είσαι καλά; Θα ερχόμουν να σε βρω τώρα." είπε έτοιμος να σηκωθεί όμως τον έσπρωξα πίσω για να κάτσει πάλι.

-"Ηρέμησε τίγρη. Είμαι μία χαρά." είπα χαμογελώντας.

-"Έγινε γατούλα." είπε με ένα μικρό χαμόγελο καθώς εγώ κοκκίνισα.
-"Ο θείος σου μου είπε ότι σε φωνάζει έτσι. Έχει πλάκα."

-"Είναι ντροπιαστικο." μουρμούρισα καθώς κάλυψα το πρόσωπό μου με τα χέρια μου.

-"Είναι;" με ρώτησε καθώς ένιωσα το χέρι του στην μέση μου να με τραβάει κοντά του.

-"Τι κάνεις;" τον ρώτησα καθώς τα χέρια μου ακούμπησαν στο στήθος του και τον κοιτούσα στα μάτια προσπαθώντας να μείνω ήρεμη.

-"Πριν αρχίσει ο αγώνας είπες ότι σου αρέσω. Ισχύει ακόμα;" με ρώτησε σοβαρός.

-"Ναι. Δεν αλλάζω γνώμη εύκολα." είπα καθώς κοκκίνισα πιο πολύ.

-"Ωραία. Γιατί δεν θέλω να αλλάξεις γνώμη." είπε και άρχισε να με πλησιάζει.

Και πριν το καταλάβω τα χείλη του είχαν κολλήσει στα δικά μου μοιράζοντας μαζί του ένα φιλί, το οποίο ανταπέδωσα αμέσως. Τύλιξα τα χέρια μου γύρο από τον λαιμό του ενώ αυτός εσφυξε το χέρι του πιο πολύ γύρο από την μέση μου. Το φιλί ήταν όλα όσα είχα φανταστεί. Ήταν δυνατό και σε έκανε να λιώνεις, καθώς τα συναισθήματα μας έπαιζαν εκείνη την στιγμή. Όμως μετά από λίγο χωριστηκαμε καθώς δεν ήμασταν μόνοι και αν συνεχιζαμε θα πήγαινε σε άλλο επίπεδο όλο αυτό.

-"Άρα ήμαστε μαζί τώρα;" τον ρώτησα για να σιγουρευτώ ότι δεν παίζει μαζί μου.

-"Ήμαστε." είπε με ένα μικρό χαμόγελο.

Χωρίς δεύτερη σκέψη τον έφερα πάλι κοντά μου και τον φίλησα ξανά και ξανά. Δεν θα χωρτασω ποτέ τα φιλιά του. Είναι όλος δικός μου πλέον και μπορώ να τον έχω για όσο θέλω. Δεν νομίζω εξάλλου να έχει αντίρρηση για ότι θα κάνω. Ίσα ίσα πρόκειται να το απολαύσει, πιο πολύ από ότι εγώ.

🖤🖤 Comment and Vote 🖤🖤