Κεφάλαιο 5ο - Ραντεβού / Μέρος 2ο
Τα αμάξια ήταν έτοιμα. Οι οδηγοί ήταν μέσα έτοιμοι να αγωνιστούν. Τα χέρια στο τιμόνι και στις ταχύτητες των αμαξιών με τον κινητήρα να σφύζει από ζωή έτοιμος να τρέξει χιλιόμετρα σε δευτερόλεπτα. Το φανάρι ήταν κόκκινο και περιμέναμε να γίνει πράσινο για να αρχίσει ο αγώνας. Το χαμόγελο δεν έσβησε ποτέ από το πρόσωπο του Bellamy κάτι που με έκανε να ανησυχώ πιο πολύ. Δεν μου αρέσει αυτός ο τύπος και είναι φανερό πιστεύω.
-"Kaira συγνώμη αλλά το ραντεβού μας καταστράφηκε." είπε ο Kidd, ο οποίος καθόταν στην θέση του οδηγού.
-"Μην ανησυχείς. Δεν καταστράφηκε καθόλου. Αυτό το κάνει πιο ενδιαφέρον." είπα με ένα μικρό χαμόγελο καθώς καθόμουν στην θέση του συνοδηγού.
-"Σίγουρα σου αρέσουν οι αγώνες." είπε με ένα μικρό χαμόγελο.
-"Εννοείται. Κάνουν την αδρεναλίνη να ανέβει στο τέρμα." είπα καθώς του ανταπέδωσα το χαμόγελο.
Τότε το φανάρι έγινε πράσινο και τα αμάξια άρχισαν να κινούνται με μεγάλη ταχύτητα μπροστά. Στην αρχή βρισκοντουσαν δίπλα δίπλα, αλλά ύστερα από μία στροφή ο Kidd πήρε το προβάδισμα. Κανονικά θα έπρεπε να πανηγυρίζαμε, αλλά δεν το κάναμε καθώς ο Bellamy εξακολουθούσε να έχει εκείνο το σπαστικό χαμόγελο στο πρόσωπό του.
-"Kidd δεν μου αρέσει αυτό." μουρμούρισα.
-"Ούτε εμένα." είπε καθώς μου έριξε ένα μικρό βλέμμα.
Το αμάξι έστριψε δεξιά σε μία στροφή κάνοντας τα μάτια μας να γουρλωσουν. Στο τέλος του δρόμου περίμεναν μερικά μαύρα αυτοκίνητα με άντρες ντυμένους στα μαύρα, οι οποίοι κρατούσαν διαφορά όπλα. Δεν προλάβαμε να αντιδράσουμε και άρχισαν να πυροβολανε.
-"Σκύψε!" φώναξε ο Kidd και έκανα ότι μου είπε.
Το αμάξι τότε πήρε μία απότομη στροφή σε ένα άλλο στενό και οι σφαίρες σταμάτησαν να πετυχαίνουν το αμάξι. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα πίσω μας βλέποντας πως τα μαύρα αμάξια μας ακολουθούν.
-"Kidd έρχονται."
-"Το ξέρω." είπε καθώς γρύλισε.
-"Το ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον εμπιστευτώ!"
-"Δεν είναι ώρα να παραμιλας. Πρέπει να φύγουμε από δω." είπα καθώς κοίταξα τον δρόμο ψάχνοντας έναν τρόπο να τους ξεφύγουμε.
-"Συγνώμη για αυτό. Δεν περίμενα να εξελιχθούν τα πράγματα έτσι." είπε καθώς έστριψε απότομα σε μία στροφή αποφεύγοντας μερικές σφαίρες.
-"Μην ζητάς συγνώμη. Σου είπα ότι μου αρέσουν οι αγώνες."
-"Οι αγώνες, όχι το κυνήγι επιβίωσης." είπε καθώς σφαίρες άρχισαν να έρχονται πάνω μας πάλι.
-"Το ίδιο είναι. Έχεις όπλο;" τον ρώτησα καθώς τον κοίταξα.
-"Στο ντουλάπι." μου είπε αμέσως.
-"Ξέρεις να το χρησιμοποιείς;"
Εγώ άνοιξα το ντουλαπάκι του αμαξιού και έβγαλα ένα μικρό όπλο. Γρήγορα έβαλα μερικές σφαίρες μέσα και άνοιξα το παράθυρο. Έβγαλα το μισό μου σώμα έξω και άρχισα να πυροβολαω στο μέρος των μαύρων αμαξιών πετυχαίνοντας μερικούς από τους άντρες σκοτώνοντας τους ή έστω τραυματίζοντας τους.
-"Νομίζω πως ξέρεις την απάντηση." είπα καθώς μπήκα μέσα για να γεμίσω πάλι το όπλο.
-"Ποιος σου έμαθε;" με ρώτησε καθώς με κοίταξε με ένα χαμόγελο απόλαυσης.
-"Ο θείος μου." είπα και βγήκα πάλι έξω έτοιμη να πυροβολήσω πίσω μας.
Δεν πρόλαβα να πατήσω την σκανδάλη καθώς το χέρι του Kidd με τράβηξε μέσα στο αμάξι. Δεν πρόλαβα να ρωτήσω τι έγινε καθώς μία μεγάλη έκρηξη ακούστηκε από πίσω μας. Κοίταξα μπροστά μας και είδα μερικά μαύρα αυτοκίνητα παρκαρισμένα τα οποία μας πετούσαν χειροβομβίδες. Τα μάτια μου γούρλωσαν σε αυτό, όμως αμέσως μετά το βλέμμα που έγινε σκληρό όταν είδα τον Bellamy μαζί τους να χαμογελάει σατανικά.
-"Το ήξερα ότι κάτι έκρυβε." είπα καθώς γρύλισα.
-"Κρατήσου!" φώναξε o Kidd και έκανα ότι μου είπε.
Το αμάξι έστριψε δεξιά αποφεύγοντας τα μαύρα αμάξια μπροστά μας. Το βλέμμα μου αμέσως άρχισε να εξετάζει τον χώρο ψάχνοντας κάτι για να το αποφύγουμε όλο αυτό. Μπορεί να μην βρήκα διέξοδο όμως κατάλαβα που βρισκόμασταν. Ήμασταν κοντά στην μεγάλη γέφυρα της πόλης που ενώνει την πόλη πάνω από το νερό.
-"Kidd οδήγησε όλο ευθεία. Ήμαστε κοντά στην μεγάλη γέφυρα." του είπα καθώς κοίταξα στο μέρος του.
-"Είσαι σίγουρη για αυτό; Θα έχουν καλύτερο στόχο εκεί." είπε καθώς με κοίταξε ανήσυχος.
-"Μην ανησυχείς. Στην άλλη πλευρά θα τους περιμένει μία έκπληξη." είπα με ένα μικρό χαμόγελο.
Αμέσως μετά ο Kidd έστριψε απότομα αριστερά σε μία στροφή. Δεν πρόλαβα να κρατηθώ και έπεσα πάνω του κάνοντας το κεφάλι μου να ξαπλώσει πάνω στα πόδια του. Αμέσως κοκκινησα και πετάχτηκα όρθια πηγαίνοντας πάλι στην θέση μου. Κοίταξα για λίγο τον Kidd βλέποντας πως και αυτός ήταν κατακοκκινος από ντροπή.
-"Εγώ... συγνώμη..." είπα αμήχανα κοιτώντας αλλού.
-"Δεν πειράζει. Έπρεπε να σε ειδοποιήσω." είπε καθώς κοιτούσε μπροστά τον δρόμο.
-"Σωστά.... Θα κάνω ένα τηλεφώνημα." είπα για να αλλάξω το θέμα.
Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και αμέσως πήγα στις επαφές. Βρήκα αυτή που έψαχνα και αμέσως πάτησα το κουμπί της κλήσης.
-"Έλα.... Ναι μια χαρά είμαι για τώρα... Δεν έχω χρόνο για τέτοιες ερωτήσεις. Φέρε όσο πιο πολλά άτομα μπορείς στην ανατολική πλευρά της γέφυρας. Από την δυτική να είναι κρυμμένα. Όταν με δουν να περνάω με ένα κόκκινο αυτοκίνητο τότε να κλείσουν τον δρόμο. Τα λέμε."
Έκλεισα το τηλέφωνο μετά από λίγο και κοίταξα τον Kidd, ο οποίος με κοιτούσε περίεργα.
-"Η έκπληξη να φανταστώ."
-"Ναι. Θα είναι έτοιμοι να μας προστατεύσουν." είπα με ένα μικρό χαμόγελο.
-"Εντάξει. Σε εμπιστεύομαι." είπε και συγκεντρωθηκε πάλι στο να αποφύγει τις σφαίρες και οτιδήποτε άλλο έμπαινε στον δρόμο μας.
Εγώ του χαμογέλασα ως απάντηση και γύρισα το βλέμμα μου στον δρόμο πάλι. Η γέφυρα άρχισε να φαίνεται σιγά σιγά στην άλλη άκρη της ευθείας κάνοντας με να χαμογελάσω. Και το χαμόγελο μου αυξήθηκε όταν πρόσεξα ότι η γέφυρα είχε ανοίξει στην μέση για να περάσει ένα πλοίο από κάτω.
-"Αυτό δεν είναι καλό." μουρμούρισε ο Kidd.
-"Είναι τέλειο." είπα χαμογελώντας.
-"Εάν συνεχίσουμε με αυτή την ταχύτητα θα πετύχουμε την γέφυρα στο κατέβασμα κάτι που θα την κάνει κάτι σαν ράμπα για μας, το οποίο θα μας δώσει περισσότερη ταχύτητα και θα ρίξει τα πιο πολλά αμάξια από πίσω στο νερό καθώς δεν είναι φτιαγμένα για άλματα, όπως το δικό σου."
-"Λατρεύω το ποσό έξυπνη είσαι." μου είπε με ένα μικρό χαμόγελο απόλαυσης.
-"Ευχαριστώ." είπα να ένα πλατύ χαμόγελο.
Το αυτοκίνητο εξακολουθούσε να κάνει ελιγμούς αποφεύγοντας τις σφαίρες από τα πίσω αμάξια, καθώς όλοι φτάναμε πιο κοντά στην γέφυρα.
Ώρα να τελειώνουμε!
🖤🖤 Comment and Vote 🖤🖤
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top