Ik kan niks... helemaal niks... iedereen is wel goed in iets, maar ik niet... ik heb het allemaal al geprobeerd: schilderen, zingen, voetballen,... Alles wat je maar kan bedenken heb ik al gedaan. Mijn ouders worden er gek van. Van de ene hobby naar de andere, steeds weer inschrijven in een nieuwe club, dan weer het lidmaatschap opzeggen, en weer opnieuw. Ik ga nog één ding proberen en dat is dansen. Ballet om precies te zijn. Nog één keer en als ik dit niet kan, dan ben ik hopeloos. Een mislukking. Talentloos...

Ik kijk om me heen naar de kleine meiden. Tja, als vijftienjarige val je namelijk wel op tussen kinderen van tien en elf. Maar ja, je moet ergens beginnen, ? Wanneer ik de danszaal binnenkom, is de danslerares al aan het stretchen met een paar meisjes die al klaar waren met kleden. Ze is echt een typisch iemand die ballet doet. Ze is fijn gebouwd, lange en dunne benen, haar haar netjes naar achter in een staart gekamd en ze staat in zo'n rechte houding het net lijkt dat haar hoofd vastgebonden is aan een touwtje dat aan het plafond hangt. Ik bekijk mezelf in een van de vele spiegels. Ik ben precies het tegenovergestelde: een beetje mollig, korte beentjes en ik sta erbij als een zak aardappelen. En over mijn haar zullen we maar niet beginnen... Ballet zal sowieso niks voor mij zijn... De danslerares kijkt op van het stretchen en kijkt me met een vriendelijke glimlach aan. "Ah, daar is onze nieuweling! Elisa toch?'' zegt ze vrolijk. Ik knik. "Welkom!" "Dankjewel!" zeg ik op dezelfde toon terug en ik probeer zo vriendelijk mogelijk te glimlachen. Ondertussen zijn al de andere meisjes er ook. We beginnen met de opwarming waar niks moeilijks aan is. Daarna beginnen we met een rond de jambe. Het komt er gewoon op neer dat je een rondje moet draaien op één been. Niks moeilijks aan toch? Blijkbaar vinden de andere meisjes dat wel, want er zijn er al redelijk veel gevallen. Maar ja, ze zijn iets jonger dan ik Daarna gaan we door naar de volgende oefening. De plié om precies te zijn. Je gaat door je benen en dat is het eigenlijk. Ik begin me eigenlijk een beetje te vervelen en begin maar zelf met oefeningen. Ik zie de lerares naar me kijken, maar ik doe net alsof ik haar niet zie. Na de les komt de lerares naar me toe. "Elisa? Mag ik je even spreken?" vraagt ze. Oh nee, wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? d ik bij mezelf. Blijkbaar had ik het luidop gezegd want ze lacht en ze zegt: "Nee, nee, je hebt niks verkeerds ! Integendeel. Je mag door naar de volgende groep. Dit is veel te makkelijk voor je." Ik kijk haar ongelovig aan. "Sorry? Ik denk dat ik het verkeerd begrepen heb..." Ik geloof het echt niet, ik ben nergens goed in en toch mag ik naar de volgende groep? Is er eindelijk iets waar ik goed in ben? "Je mag naar de volgende groep," h ze. Ik knijp mezelf in m'n arm. Nee, ik droom niet... Ik kijk in de spiegels aan de muur. Ik zie een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. "Wow, bedankt!" zeg ik enthousiast.

Mijn ouders geloofden hun oren niet toen ik vertelde dat ik naar de volgende groep mocht. Ze waren super voor me dat ik eindelijk ergens iets had wat ik leuk vind én goed kan. Ze namen me mee naar mijn lievelingsrestaurant om het te vieren. Mijn vriendinnen vonden het ook heel voor me. Ze wisten hoe onzeker ik was en dat ik tientallen verschillende hobby's heb geprobeerd. De week erna was het tijd voor de les in de nieuwe groep. Ook daar mocht ik al gelijk na de eerste les doorstromen naar de volgende groep. Ik had me minstens vijf keer geknepen om zeker te zijn dat ik echt niet droomde. Mijn ouders en vriendinnen waren weer heel blij voor me en mijn ouders en ik gingen weeral naar mijn lievelingsrestaurant om het te vieren.

Zenuwachtig bekijk ik me in de spiegel die verlicht wordt door felle gloeilampen aan de rand. Mijn make-up is perfect aangebracht en het ziet er geweldig uit. Mijn haar zit in een strakke knot waar geen enkel haartje uitsteekt. Het is tijd voor mijn eerste wedstrijd... Het is inmiddels een half jaartje later en ik zit nu in de groep voor de 15 en 16-jarigen. We moeten vandaag twee optredens doen: één met heel de groep en één individueel. Ik heb nog nooit met een wedstrijd meegedaan. Ja, alleen die schrijfwedstrijden van Junior Journalist, maar dat is verplicht. Ik heb overigens nooit gewonnen... Ik hoor iemand van de groep mijn naam roepen, het is tijd voor een groepsbespreking en het opwarmen. We moeten eerst met de groep optreden en we herhalen samen nog snel alle pasjes. En nu is het tijd... Het gevoel in mijn buik is niet te beschrijven. Ik ben té zenuwachtig. Ik wil niet meer... Ik durf het niet... Al die mensen die je aanstaren. Straks maak je een fout en sta je voor gek bij al die mensen. Ze zullen me sowieso uitlachen, ik ben niks vergeleken met al die mega slanke knappe meisjes, met hun lange, elegante benen. En ik wil mijn ouders die in het publiek zitten ook niet teleurstellen... De danslerares ziet dat ik onzeker ben en spreekt me nog een laatste keer toe: "Elisa, je kan het. Je bent een van de besten uit de groep en je zit hier nog maar een halfjaartje! Al de andere meiden zijn ook zenuwachtig, je bent zeker niet de enige! En fouten maken is menselijk!" Door die woorden voel ik me al een stuk zekerder. En daar ga ik...

Lachend kijk ik naar de klappende en fluitende mensen om me heen. In mijn handen heb ik een gouden beker. Ja, ik ben eerste geworden! En derde met de groep. Ik zoek naar mijn ouders en zie dat ze rechtop staan en klappen. Ze zien dat ik kijk en steken allebei hun duim naar mij op. Ik heb gewoon gewonnen! Eindelijk iets waar ik goed in ben!

spelfout

leesteken ontbreekt

woord ontbreekt

overbodig leesteken

ik

klein

+s

klein

bekijk de leestekens bij directe rede nog eens

1 woord

zie eerder

zie eerder

zie eerder (misschien is het wel een idee om enkele 'supers' weg te werken met synoniemen)