Sorry lezersss maar... Ik heb het heel druk met een ander verhaal en twee nieuwe die ik binnenkort ga publiceren. Ik ben eerlijk gezegt een beetje #inspiratieloos en ik heb moeite om twee verhalen bij te houden. Ik ga dus een subtiel einde maken aan dit verhaal. Het zal niet langer duren dan 2 a 3 hoofdstukken.

Sorry knorry!
Wel super tof dat jullie mijn verhaal gevolgd hebben.
Tips of ideeën zijn altijd welkom! Zelfs als ik er van plan ben een einde aan te maken...
Geniet van dit hoofdstuk!!

---

We hielden elkaars handen vast. Ze bibberde door de kou en angst. We zaten in haar achtertuin. Haar moeder zou zo wakker worden en zich afvragen waar haar man is. "Moeten we niet weg gaan?" Vroeg ze met trillende stem, alsof ze mijn gedachten had gelezen. "Eigenlijk wel. Je moeder zal dit nooit accepteren." Zei ik bedenkelijk. Ze knikte. Ik sloeg mijn arm om haar heen. "Hoe gaan we dit ooit overleven?" Vroeg ze. Ik keek haar verbaasd aan. "Hoe bedoel je?" Vroeg ik. Ze keek me doordringend aan. "Snap je het dan niet? We gaan de bak in, of we worden neer geknald. We sterven zonder een normaal leven gehad te hebben Ashton. Dit is allemaal mijn fout. Als ik jou gewoon genegeerd had dan was jij nu onschuldig." Jammerde ze. Ik schudde mijn hoofd. "Ik denk dat je het mis hebt. Ik heb ook vermoord, alleen waren het sletterige meiden die me wilden vanwegen mijn uiterlijk. Ik heb er ook een boel vermoord." Biechtte ik op. Ze leek even verbaasd. "Alleen meiden?" Vroeg ze. Ik knikte. "Ga je mij ook vermoorden?" Vroeg ze. Ik werd lijkbleek bij de gedachte die ik verafschuwde. "Nee Isabell, ik hou te veel van je. Net als jou heb ik ook een belangerijk groepje personen. Waar alleen jij in zit." Zei ik. Ze knikte en gaf me een kus op mijn kaak. Ik glimlachte door haar zacht lippen op mijn kaak. Ze glimlachte zelf ook. Een lach die ik al een tijdje gemist had. Ik streelde over haar wang heen. "Je bent mooi Isa, echt, ik zou je nooit pijn durven doen." Zei ik teder. Ze keek me verstijft aan. Haar ogen stonden wazig en haar houding veranderde. "Isa?" Vroeg ik en ik keek om me heen om te kijken wat ze zag. "Isabell?" Probeerde ik opnieuw. Tevergeefs want ze bleef die vage blik in haar ogen houden. Ze stond op en liep zwijgend weg. Ik liep verbaasd achter haar aan. Ze liep door het huis heen waar haar moeder naar beneden kwam. Ik glimlachte naar de vrouw. Toen Isabell haar moeder zag stond ze abrupt stil en dat zorgde ervoor dat ik tegen haar aan liep. Ze keek me met lege ogen aan en liep naar haar moeder. Ik bestudeerde haar vreemde gedrag en kwam tot de conclusie dat er iets mis was. Had ze iets geslikt? Drugs? Ik keek toe hoe ze haar moeder hardhandig achterover duwde en haar tegen de grond smeet. Haar kracht leek verdubbelt. De vrouw kwam met een harde klap op het laminaat dat een krakend geluid liet horen. Ik keek naar Isabell die me zo langzamerhand de stuipen op het lijf begon te jagen. Ze kneep haar moeders keel dicht die vrijwel onmiddelijk alle tekenen van leven verloor. Ik staarde verbaasd naar de plotselinge handeling van Isabell. "Ashton." Zei ze met een donkere stem. Haar wazige ogen keken me dodelijk aan. Ik stapte naar haar toe en greep haar handen vast. Ze kon nooit sterker zijn dan mij, dus was dit geen risico. "Kalmeer Isabell. Je bent jezelf niet." Suste ik. Beetje bij beetje werden haar ogen helderder en ontspanden haar spieren. Ze liet zich slapjes in mijn armen vallen. Ik hield haar stevig vast. Ze had me nodig, ik had haar nodig. Het ging mis met haar, dat wist ik zeker. We moesten snel de schuilplek van Kay vinden en onszelf hier uit redden. Maar ze had gelijk. We zouden hier nooit helemaal uit komen. Isabell kwam langzaam overeind. Ik keek even naar haar en maakte toen de deur open, geen behoefte om ook maar iets van haar moeders lijk te verbergen. We werden toch al gezocht voor moord. Één meer of minder zou niks uit maken. Voor ons stond een lantaarnpaal met een poster er op. Ik zag Isabells gezicht met ernaast die van mij. Bovenin stond:

Waarschuwing!
Gevaarlijk moordduo!
Kijk uit naar dit duo, ze zijn zeer gevaarlijk en moordlustig!
Mocht u ze tegen komen, bent u vrij ze te doden.
Nogmaals, kijk uit voor dit duo!

Ik rolde met mijn ogen en wees naar de poster. Isabell keek erna en daarna naar mij. "Jij word ook gezocht." Merkte ze op. "No shit sherlock." Zei ik sarcastisch. Ze sloeg me speels op mijn buik. "We moeten iets doen Ash, dit kan niet langer. Ik kan dit niet langer." Dat laatste fluisterde ze zacht. Ik knikte instemmend. "Ik ook niet." Zei ik bevestigend. Meer voor mezelf dan voor haar. Ik hield dit ook niet langer vol. Ik had grote blaren op mijn voeten, slaapgebrek en ik had continu honger. Daarbij kwam dat we beiden uitgedroogd waren en gezocht werden, door iedereen... "Ik denk dat ik het weet Isabell. Het is het beste idee. We hebben drie keuzes. De bak in, vermoord worden door vreemden of... We plegen zelfmoord." Zei ik. Ze keek me bedenkelijk aan. Zij had waarschijnlijk al veel eerder bedacht dat we niet meer keus hadden dan dit. "Ik wil niet zonder je Ashton. Dus als jij zelfmoord pleegt, doe ik het ook." Zei ze vast beraden. "Maar," ging ze verder. "Het is zwak. We geven op. We moeten overleven zolang we nog kunnen. We mogen niet opgeven Ash. Ik zal Kay vinden, met of zonder jou hulp, al is dat het laatste wat ik waarschijnlijk doe." Zei ze. Ik trok haar tegen me aan. "Ik doe met je mee babe, ik zal alles samen met je doen."