"Ashton je moet wakker worden! Je zit er niet bij met je gedachten! Hierdoor ga je fouten maken en komen we straks in grotere problemen!" Riep ze hijgend uit. We renden zo hard als we konden door zijstraatjes heen. Vluchten en niet gezien worden was het enige waar we nu aan dachten. Isabell was gefocust op de route terwijl ik haar waarschuwde voor eventuele ooggetuigen. "Ashton!" Ik keek op. Ze stopte voor me en hield me tegen. Haar ogen stonden verwildert en opgejaagd. Niet gek, ze werd overal gezocht. "Wat?" Vroeg ik. Ze rolde met haar ogen. "Je moet opletten! Je. Maakt. Fouten." Zei ze in duidelijke taal. Juist. Ik. Maak. Fouten. Ik maak fatale fouten. Fataal voor ons beiden. "Sorry." Zei ik gemeend. Haar blik sloeg ineens om en haar ogen toonden lichte medelijden. Er was verder niks te zien van angst of verdriet, alleen medelijden en verwildering. Ik voelde dat mijn hormonen begonnen te spelen. Ik bekeek Isabell en man, wat was ze hot. Ze zag er lekker uit. Haar benen, billen, buik, borsten, armen, mmm... Ik zou haar willen aanraken, ik wil haar voelen en met haar lichaam spelen. Ik wil haar lichaam, ik wil haar. Isabell keek in mijn met lust gevulde ogen en leek het niet te begrijpen. Ik weet dat dit een raar moment is en dat dit ook een rare plek is maar wat zou ik haar nu graag naakt tegen me aan willen hebben. Mijn handen, spelend met haar haar dat tot haar kont komt zodat ik sniekie mijn handen op haar kont kan leggen. Ik glimlach bij de gedachten dat ze van mij is. Dit mooie meisje is van mij. Ze houd alleen van mij en ik hou van haar. Het is echt houden van haar, het is bang zijn om haar kwijt te raken. Ik wil voor haar vechten, ik wil mezelf opofferen voor haar. Ik hou meer van haar dan van mezelf al laat ik haar dat niet vaak genoeg merken. Ik ben slecht in mijn ware gevoelens uitten op de juiste momenten. Ik heb genoeg meisjes verslonden. Ik heb genoeg meisjes gebruikt en vermoord. Allemaal hoeren en sletten. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van het andere geslacht, maar sommige gedragen zich echt als sletten en daar kan ik niet tegen. Ik wil geen meisje dat jongens ziet als een lustobject, al zag ik die meisjes wel zo. Ik was verkeerd bezig, dat realiseer ik me te laat, nu het al gebeurd is. Ik ben blij dat Isabell er geen groot probleem van maakt. Ze is anders, knapper, rustiger, donkerder, volwassener en naïef. Heel naïef maar dat maakt me niet uit. Ik hou van haar. Ik zal haar geen pijn durven doen, ik zou haar niet aan durven raken zonder haar toestemming. Ze is veilig bij mij en ik wil dat ze dat weet, dat ze weet dat ze altijd terecht kan bij me, dat er iemand is waar zij zich prettig bij voelt. "Isabell." Ze keek licht geërgerd naar me. "Ik hou van je." Haar blik verzachten en ze kwam dichter bij me op me op mijn mond te kussen. Ik ging mee in haar kus. "Ik ook van jou." Mompelde ze zacht tussen de kus door. Ik glimlachte even en focuste me toen helemaal op de kus. Alles moest perfect zijn. Haar lippen gingen vol verlangen over de mijne en ik legde mijn handen op haar heupen. Isabell bracht één hand omhoog en wriemelde door mijn haren heen terwijl ze met die andere hand de laptop tegen haar lichaam drukte. Ik liet haar los en verbrak de kus. "We moeten verder, ik ben namelijk doodop." Zei ze. "Ik ook." Zei ik met een treurige glimlach. Ze pakte mijn hand vast en samen liepen we door straatjes heen. Na vijf minuten stonden we voor een huis waar Isabell aanbelde. "Ik hoop dat mijn moeder thuis is." Fluisterde ze. De deur ging krakend open en een vrouw met dikke wallen onder haar ogen stond in de deuropening. "Mam!" Gilde Isabell uit en omhelsde haar moeder stevig. Ik keek vertederd toe. Kon ik dit maar met mijn moeder. Ze is helaas overleden, net zoals mijn oudere broer. Een auto-ongeluk. Mijn moeder zat fout, ze lette niet op en reed door waardoor ze vervolgens geschept werd door een vrachtwagen en daarbij is mijn broer ook omgekomen. Nu zijn mijn vader, ik en mijn zusje over. Opgroeien zonder moeder is lastig, vooral als ze er normaal gesproken wel altijd was. Altijd maakte ze tijd voor mij en mijn broer en zusje. Ze is nog niet zo lang dood, vijf jaar pas. Hoe dan ook, terug naar nu. Terug naar het heden waar zich de hereniging afspeeld met Isabell en haar ouders. Ik zag haar vaders hoofd het hoekje omkijken. Ik voelde woedde oplaaien. Hij had haar mishandeld, meerdere keren. Ze had me ingelicht, laten zien wat hij haar had aangedaan. Mijn schatje. Onschuldig en lief. Niet zo onschuldig als ze leek, ze was een koelbloedige moordenaar. Isabell nam niet eens de moeite om haar vader te groeten. Wacht, hoe wist ik dat haar vader haar mishandelde? Ik ben mijn geheugen dus niet kwijt! Vreugde overspoelde me. Langzaam leek alles terug te komen. Al mijn kostbare herinneringen, zo weggevlogen maar ook zo weer terug. Alles leek in flitsen terug te komen. Mijn moeder, vader, Kay, de deal, Isabell, haar vader, het meertje waar ik uit gedronken had. Daarna was ik mijn geheugen kwijt, daar raakte Isabell in paniek. Zal het aan het meertje liggen? Zou er iets mis zijn met het meertje? Isabell leek compleet gestoord toen ze daar was, ik werd er ook gestoord van. De schuilplaats van Kay. Dat was mij doel! Ik moest Kay vinden en die klootzak zijn verdiende loon geven. Hij had ons opgesloten. Hij was iets met ons van plan en ik wil weten wat. Isabell nam me mee naar binnen en haar moeder keek me met een stralende blik aan. Ik glimlachte naar haar als dank dat ik binnen mocht komen. Helaas was haar vader anders. Die zou ik never nooit een glimlach schenken. Wat dacht hij wel niet! Mijn Isabell pijn doen! Ik zal ook wraak op hem nemen, alleen zodra Isabell er ook klaar voor is.