Verveeld druk ik op het einde van mijn pen. Een irriterend geklik is het resultaat daarvan, maar toch ga ik door.

"Stop eens", zegt Louis geïrriteerd en hij kijkt op van zijn telefoon om me een dodelijke blik te gunnen.

Zoals altijd negeer ik hem en ga ik verder met de kruiswoorden puzzel die ik nu aan het maken ben. Welke exotische fruitsoort heeft nou twaalf letters? Mango? Nee, dat zijn vijf letters.

De pen wordt nogal hardhandig uit mijn hand getrokken en ik kan nog net zien hoe het met een boog in de prullenbak beland.

"Louis!" Schreeuw ik boos.

"Zo, dat is ook weer opgelost", zegt hij grijnzend.

"Mama, zeg daar nou wat ervan." Smekend kijk ik naar mijn moeder die druk heen en weer rent.

"Sleutels mee, mondkapjes mee, zonnebril mee...", mompelt ze in haarzelf en ze stopt alle dingen die ze heeft uitgestald op tafel weer in haar kleine handtasje.

"Mama!"

"Waarom kunnen jullie nou nooit eens zelf een ruzie oplossen?" Zucht mijn moeder gepikeerd. "Misschien moeten we vanavond toch..."

"Nee!" Roept Louis erdoor heen. De grijns is van zijn gezicht verdwenen en maakt nu plaats voor een geschrokken expressie.

"Laila, kan niet tegen een grapje. Hier je mag de mijne hebben", zegt hij snel en hij gooit me zijn vulpen toe zodat ik toch niet stiekem verder kan gaan met het irritante geklik.

Zie hem gelijk zo aardig doen, maar dat doet ie expres, want anders valt zijn plan in duigen en dat kan hij echt niet erbij hebben.

"Mooi. Ik en papa hebben deze twee dagen alleen echt nodig", antwoordt mijn moeder goedkeurend.

Ja en Louis heeft deze avond ook echt hard nodig. Zonder ouders.

"Geen feestjes meer, hoor je me Louis?" Vraagt mijn vader streng als hij de woonkamer ook binnen komt lopen met een tas in zijn hand.

Ik moet weer spontaan hardop lachen als ik eraan terug denk. Louis stuurt me weer één van zijn gebruikelijke dodelijke blikken naar me toe.

Hij en zijn vriendenkring geven om de beurt een feest en de vorige keer was het weer eens Louis zijn beurt. Maar papa en mama kwamen na een kwartier weer terug, omdat mama haar paspoort was vergeten. Helaas voor Louis was het feest al op volle gang. Met een rood hoofd moest hij iedereen weer wegsturen, wat zo grappig was. Wat minder grappig was, was dat ik ook de schuld kreeg en profiteerde van dezelfde straf als Louis.

"Ja, ja", zegt Louis met een poeslief stemmetje waarvan ik echt moet kokhalzen.

Ja, dat zal wel. Ik weet maar al te goed dat hij een dik feest gaat geven. Want nog zo'n blunder kan zijn reputatie vast niet meer aan.

♡♡♡

En wat zei ik je? Harde dreunen van liedjes die ze altijd in de club draaien komen uit de kelder. Louis zijn 'kamer' is in de kelder. Het is eigenlijk gewoon een heel appartement inclusief een eigen badkamer, keuken en koelkast. En mijn ruimte is te vinden op zolder. Toch kan ik de muziek door merg en boon horen. Vreselijk.

Als ik morgen verslaap op mijn eerste schooldag, krijgt hij de schuld. Zuchtend druk ik mijn hoofd nog dieper tegen mijn kussen aan. Mijn dekbed gooi ik over me heen. Wat echt niet helpt, het gefeest gaat maar door.

Pas om twee uur kan ik door de muziek heen in slaap komen.

♡♡♡

"Party girls don't get hurt, can't feel anything. When will-"

Met mijn ene hand druk ik na een paar keer mis slaan de wekker uit. Ja, bedankt Sia, maar deze party girl heeft nog een aantal uurtjes meer slaap nodig. Na een minuut of vijf begin ik pas te beseffen dat ik vandaag mijn eerste schooldag heb.

Shit.

Wild sla ik het dekbed van me af en ren ik naar mijn deur. Opeens ben ik helemaal klaarwakker.

Ik ruk aan de klink, maar het gaat niet open. Oh ja, da's waar ook nog. Ik had hem op slot gedraaid, omdat ik liever geen feestgangers in mijn kamer had terwijl ik aan het slapen was.

Ik open de deur en een gil kan ik nog net onderdrukken. Een jongen is tegen mijn deur aan in slaap gevallen en valt nu voor mijn voeten. Dat bedoel ik dus. Gelukkig was ik gisteren zo geniaal om mijn deur op slot te doen.

"Hé, jij daar. Word wakker!"

Ik schop een beetje tegen zijn zij aan. Zijn ogen springen open en gapend gaat hij overeind zitten.

"Bitch, het is half acht", zegt hij geïrriteerd als hij een blik op zijn telefoon heeft geworpen.

"Je mag blij zijn dat ik je wekker ben, want ik durf te wedden dat je anders te laat komt op school."

Binnen één seconde springt hij op en dendert hij al de drie trappen naar beneden. "Fuck", hoor ik hem nog ergens op de tweede verdieping schelden.

"Zeg tegen Louis dat het zijn beste feest ooit was!" Schreeuwt hij nog voordat de voordeur met een klap dicht wordt geslagen.

Nou, mijn broer heeft het weer eens mooi voor elkaar gekregen. Jammer, het was best leuk om te zien hoe hij een week lang alleen maar haat kreeg. Neem me niet kwalijk, maar ik zie Louis graag rood worden. Hij heeft in ieder geval zijn fout weer recht gezet.

Gapend rek ik me uit. Een nadeel van op de zolder wonen is dat je steeds naar beneden toe moet lopen als je gebruik wilt maken van de badkamer.

Ik loop de treden af en zie overal lege bierflesjes en rommel liggen. Beter hebben we genoeg aan één dag om deze rotzooi op te kunnen ruimen. Nee, beter heeft híj genoeg aan één dag om deze rotzooi op te kunnen ruimen. Mooi dat ik hem niet ga helpen.

Laat het daar alsjeblieft schoon zijn, smeek ik als ik voor de badkamerdeur stil sta. Ik kruis mijn vingers en open de deur.

Gadverdamme. Witte vieze brij is te vinden in de wc-pot. De persoon heeft het tenminste tot de wc gehaald. Ik haal de trekker over en de kots wordt weggespoeld.

Ik poets mijn tanden, was mijn gezicht en ren weer terug naar boven om een simpele outfit aan te doen wat bestaat uit een trui met kraag en een lichte spijkerbroek. Ik doe mijn haar in een rommelige staart en zet mijn zwarte bril op.

Let the day begin.

♡♡♡

"Louis, wordt wakker", zeg ik zachtjes en ik schud aan zijn schouder.

"Lamemetrust", mompelt hij slaapdronken.

Ik grinnik en fluister het codewoord in zijn oor. "School."

Ik kan nog net zijn hoofd ontwijken als hij in één ruk overeind schiet. Paniekerig zoekt hij zijn telefoon.

"Bitch, het is acht uur en je wekt me nu pas?!"

"Is mijn party boy nou nooit dankbaar tegen zijn zusje?" Vraag ik grijnzend.

Louis verruilt zijn shirt voor een andere en duwt me aan de kant. Hij rent naar zijn badkamer toe, ja hij heeft wel een eigen, en trekt met zijn ene hand zijn broek omhoog terwijl hij met zijn andere hand zijn tandenborstel vasthoudt.

"Zie je op school! En oh ja, vergeet je rommel niet op te ruimen." En ik wijs met mijn ogen naar al de shit die in zijn kamer te vinden is.

♡♡♡

"Hey!"

Faye staat al klaar met haar fiets als ik eraan kom.

"Hi!"

"Ik had gehoord dat je broer een geweldig feest had gegeven?" Begint Faye meteen als we elkaar een knuffel hebben gegeven.

Zuchtend stap ik op mijn fiets. "Dat zal wel, ik was in slaap."

"Waarom zou je?! Ik was nog aan het overwegen of ik via de regenpijp kon ontsnappen, maar die zag er niet al te betrouwbaar uit." En we beginnen weer te fietsen.

"En waarom zou je dat doen?" Vraag ik, maar ik weet het antwoord eigenlijk al.

Faye begint te blozen en richt haar blik weer snel op de weg.

"Hij gaat je nooit zien, Faye", zeg ik zuchtend. En gelukkig maar ook. Ik moet er niet aan denken, mijn beste vriendin samen met mijn broer. Nee, gewoon nee.

Faye haalt haar schouders op en vertelt snel over de promotie die ze gemaakt heeft met hockey. Ik knik af en toe, maar ben er met mijn hoofd nog niet helemaal erbij. Het is nog te vroeg om al te kunnen concentreren.

"En hoe gaat het met voetbal?" Vraagt ze opeens.

Ik bijt mijn kiezen op elkaar. Waarom moet ze daarover beginnen?

"Ik ben van voetbal af."

"Oh ja, shit sorry. Vergeten", zegt Faye met een lachje.

"Al een jaar."

"Ja, maar ik ben nog steeds gewend aan de over sportieve Laila. Maar je ging ook zo plotseling van voetballen af. Je zat gewoon in de top en toen ben je er opeens van af gegaan."

Ik heb geen zin om over voetbal te hebben en schakel snel over op een ander onderwerp.

Niet veel later zijn we eindelijk bij school aangekomen die niet veel veranderd is sinds vorig jaar. Alleen het fietsschuurtje heeft een andere tint gekregen.

Ik duw mijn blauwe fiets tussen al die saaie zwarte of witte fietsen. Wat wel een voordeel brengt, omdat ik altijd drie keer sneller dan de gemiddelde leerling mijn fiets terugvind.

Samen met Faye lopen we lachend het plein op.

"Is dat niet het zusje van Louis die gisteravond het beste feest ooit gaf?" Hoor ik iemand naast me smiespelen.

Dus nu ben ik opeens bekend als het zusje van de o zo geweldige feestbeest? Dan ben ik liever niet bekend.

Mijn ogen zoeken Louis en ik vind hem samen met zijn vriendengroepje. Er staat een kring om ze heen en ze lijken opeens allemaal geïnteresseerd in hem te zijn. Ja hoor, mijn broertje heeft zijn reputatie weer op orde.

♡♡♡

"Snel", sis ik naar Faye als we het lokaal in rennen. Te laat. Alle plekken achterin zijn al bezet. Door Louis, Zayn en Liam.

"Godverdomme", vloekt Faye.

"Oké, een na laatste rij achterin rechts."

"Nee, links", zegt Faye en ze loopt al de linkerkant op.

"Nee, waarom?" Vraag ik terwijl ik de rechterkant op loop.

"Omdat ik het zeg", is Faye haar antwoord en ze gaat demonstratief op één van de twee stoeltjes zitten. Om precies te zijn, de stoel voor die van Louis.

"Jij wint", zucht ik en ik plof naast haar neer.

Ik leg mijn tas op de grond en begin alles uit te stallen, inclusief mijn hele pennen verzameling.

"Geef mijn pen terug."

Ik draai me om. "Nee."

Faye draait zich ook om, maar Louis kijkt alleen mij aan. "Nu", commandeert hij.

"Nee", herhaal ik weer met een grijns.

Het is niet dat ik geen pennen meer heb, maar hij heeft mijn favoriete pen tussen de groenterestjes gegooid dus mooi niet dat ik zijn geliefde vulpen terug geef.

"Lailaatje, geef nou gewoon. Ik heb geen andere", smeekt Louis.

"Je mag de mijne wel hebben", zegt Faye ineens.

"Wat?"

"Je mag de mijne wel hebben", herhaalt Faye met een rood hoofd.

Louis kijkt haar aan met een blik alsof hij haar nooit eerder heeft gezien. Wat ook waar kan zijn aangezien Louis alleen maar in de kelder te vinden is en Faye en ik altijd op de zolder zitten als ze weer eens bij me is.

Het geluid van een deur die luid open is geslagen verstoort de ongemakkelijke stilte tussen Louis en Faye.

Ik draai me om en zie de ontbrekende vriend van Louis daar staan.

Zijn bruin krullend haar dansen in golfjes voor zijn ogen die volgens meeste mensen de kleur van de oceaan heeft. Hij heeft een mouwloos sport shirt aan. Met achterop zijn rugnummer en voorop de naam van ons schoolteam. Het lijkt alsof hij altijd wil showen dat hij de team captain van ons voetbalteam is.

En dat is de reden waarom ik hem ook zo erg haat.

"Harry!" Roept Louis en hij wijst naar een stoel naast zich.

"We hebben een plek achterin weten te bemachtigen", zegt hij met een brede grijns. Hij lijkt er echt trots op te zijn. Tss.

Harry grijnst en loopt op Louis af. Hij heeft zo'n eigenaardig pasje. Zijn voeten nemen grote passen en zijn armen hangen losjes om zijn lichaam. Maar op zo'n manier dat het lijkt alsof hij brede schouders heeft wat je goed kan zien door het mouwloze shirt die hij aanheeft.

Walgelijk.

Afkeurend wend ik mijn blik naar Faye af. Ze trilt als een rietje.

"Niet alle doelen zijn bereikbaar voor iedereen", troost ik haar, maar volgens mij klonk het niet echt bemoedigend.

♡♡♡

Ik sta stil voor de toonbank met een glazen vitrine waarin ze allemaal lekkere broodjes hebben uitgestald. Hmn, wat zal ik nemen? Het meest wat ik tijdens de zomervakantie gemist heb zijn deze overheerlijke broodjes.

"Al een keuze gemaakt?" Bromt de kantinevrouw voor me.

Mijn ogen vallen op een gezond broodje die er lekker uitziet.

"Ja, doe die maar", zeg ik wijzend naar het ene broodje.

De vrouw pakt zuchtend het broodje op, wikkelt hem om een servetje en legt hem op de toonbank.

"€2,50", zegt ze verveeld.

Jeetje, mens, als je je baan niet leuk vindt zoek dan gewoon een andere op.

Hebberig graai ik het broodje van de toonbank af en pak ik mijn pinpas erbij.

"Pinautomaat is defect, contant graag."

"Pardon?"

"Dat staat hier", zegt de vrouw emotieloos en ze wijst naar het boordje naast haar waar in grote letters 'Alleen contant' staat.

Hé, verdomme. Dat kun je niet menen.

"Contant, graag", herhaalt ze.

"Ik heb alleen een pinpas mee", zeg ik sip.

"Contant, graag."

"Dat heb ik niet!" Roep ik gefrustreerd.

Ze trekt het broodje uit mijn handen, gooit het servetje weg en legt hem weer terug in de vitrine.

"Volgende, graag."

"Wat nee, dit kun je niet menen! Ik sterf van de honger. Laat me de pinautomaat proberen. Misschien doet ie het bij mij wel", roep ik wanhopig uit.

Als ik dat broodje niet in mijn mond heb gekregen ga ik officieel van deze school af.

"Contant, graag", herhaalt de mollige kantinevrouw.

"Ik betaal morgen terug, echt", smeek ik.

"Contant, graag", zegt ze zuchtend.

"Drie keer meer dan de normale prijs."

Achter me beginnen leerlingen ongeduldig te roepen dat ik weg moet gaan.

"Volgende."

"Nee, dat kun je niet...!"

Mijn protesteer wordt afgekapt door een lange jongen die achter me opduikt.

Nee, hé. Niet precies hem.

"Die graag." Harry wijst naar het broodje dat ik toen net nog in mijn hand had.

"Nee, die is al van mij", zeg ik verontwaardigt.

Zijn ogen dwalen naar mij af. De eerste keer dat hij me echt recht aankijkt en me echt ziet. Oké, hij heeft echt oceanische ogen.

"Als die van jou was dan had je hem al gekocht", zegt hij spottend.

"Ik had hem ook gekocht, maar ik heb geen contant geld. Alleen maar een pinpas." En ik zwaai met mijn pinpas overdreven voor zijn ogen waarvan ik niet toe wil geven dat ze mooi zijn.

Met mijn meest hatelijke blik kijk ik hem aan. En hij kijkt net zo hatelijk terug.

"Contant, graag."

Als die vrouw het nog één keer herhaalt zweer ik bij God dat ik al haar broodjes ga roven.

"Maar ík heb zat contant geld", antwoordt Harry triomfantelijk en hij grist de portemonnee uit zijn broekzak.

Met een briefje van vijf wappert hij overdreven voor m'n ogen voordat hij het aan de vrouw geeft die ons met rollende ogen aan kijkt.

"Hou de rest, maar."

Grijnzend brengt Harry het lekker uitziende broodje dicht naar zijn mond toe. Op het moment dat hij een hap wil nemen, hou ik zijn pols vast.

"Waag het om een hap van mijn broodje te nemen", sis ik boos.

Harry laat zijn arm zakken en ik laat zijn pols los. "Ik heb ervoor betaald, dus het is nu van mij."

"Ik was er eerst."

"Ik heb er alsnog nog voor betaald."

"Ik ook."

"Nee, jij had geen contant."

"Maar wel pin, dus het is haar schuld dat de pinautomaat het niet doet. En als troost zou ik het broodje moeten krijgen."

"Wat kan jij drama om een broodje maken, zeg. Het is maar een fucking broodje", zegt Harry en hij rolt met zijn oceanisch achtige ogen. Maar zijn uitdrukking staat geamuseerd.

"Waag het om mijn broodje te beledigen."

Een gekuch klinkt achter ons. Ik merk dat we nog steeds in de rij staan en nu worden aangegaapt door een paar mensen die niet meer de betekenis van 'privacy' weten.

De kantine vrouw kijkt ons emotieloos aan, maar haar ogen hebben een totaal ander uitdrukking. Ook zij lijkt geamuseerd te zijn.

"Als ik nu geen eten krijg, sterf ik van de honger. Ik betaal je morgen terug. Echt", probeer ik nog.

Harry zucht en scheurt het broodje door het midden. Hij duwt de ene helft in mijn hand. "Morgen wil ik mijn geld terug. Met 100% rente."

Ik open het broodje. "Nee, ik wil de andere."

Hij kijkt me met een wat-nou-weer gezicht aan.

"Deze heeft geen augurk."

Grijnzend loopt Harry de rij uit. "Geef me de andere", commandeer ik en ik loop achter hem aan.

Ik hoor veel mensen 'eindelijk' zeggen, maar trek me er niets van aan.

"Ik neem deze. En niet omdat er augurk op zit..."

Hij haalt de augurk eruit en gooit hem in de prullenbak.

"...die lust ik toch niet, maar omdat ik mensen niet graag hun zin geef", zegt hij met een hatelijke blik.

"Jij, vuile...", maar hij is al uit mijn zicht gebleven.

Boos neem ik een hap van mijn broodje. Hij is niet eens zo lekker.

Oké, ik heb het verhaal een beetje een voetbal twist gegeven, hahah.