Ο Yoongi είχε ορέξεις εκείνο το βράδυ. Κάλεσε το κορίτσι που του είχε γίνει κολλιτσίδα λέγοντάς της ότι τάχα θα έβλεπαν ταινία.

Εκείνη χαρούμενη που επιτέλους εκείνος ήθελε να περάσει χρόνο μαζί της, ενημέρωσε τους γονείς της ότι θα πήγαινε σε μια φίλη της και τρέχοντας έφυγε προς το κρύο και σκοτεινό σπίτι του.

Οι γονείς της δεν ήξεραν τι συνέβαινε στη ζωή της. Δεν τους άφηνε να μάθουν. Ούτε καν στον αδελφό της δεν έχει μιλήσει. Η κολλητή της -αν έπρεπε να θεωρείται κολλητή της- δεν ήξερε ούτε εκείνη. Η κολλητή της δεν ενδιαφερόταν. Την θυμόταν μόνο όταν την χρειαζόταν.

Όταν έφτασε στο σπίτι και χτύπησε την πόρτα δυνατά μιας και δεν υπήρχε κουδούνι. Εκείνος της άνοιξε σχεδόν αμέσως. Με το γνωστό αδιάφορο ύφος, την άφησε να περάσει στο σπίτι.

Το βλέμμα της δεν έφευγε από το πρόσωπό του.

Ποσό όμορφος είναι;

Ρωτούσε τον εαυτό της. Εκείνος την τσάκωνε να τον κοιτάζει πολλές φορές. Δεν έδινε καμία σημασία παρόλα αυτά.

Την ρώτησε αν ήθελε κάτι. Εκείνη απάντησε ότι ένα νερό ήταν αρκετό.

Όταν της πρόσφερε το νερό και κάθισε δίπλα της, εκείνη παρατήρησε ότι δεν υπήρχε πουθενά το λάπτοπ του για να δουν την ταινία. Στο σπίτι του δεν υπήρχε καν τηλεόραση.

«Τι ταινία θα δούμε;» Ρώτησε εκείνη.

«Δεν πρόκειται να δούμε ταινία.» Απάντησε εκείνος όσο την πλησίασε. Το πόδι του ακουμπούσε πλέον το δικό της. Εκείνη ανατρίχιασε.

«Και τι θα κάνουμε;» Ρώτησε ξανά εκείνη. Ο Yoongi δεν απάντησε. Ακούμπησε το γυμνό της πόδι με το χέρι του. Εκείνη ξαναμίλησε. «Τι θα κα-»

«Σσς.» Την διέκοψε. Ξεκίνησε να αφήνει φιλιά κατά μήκος του λαιμού της. Εκείνη άφησε έναν αναστεναγμό.

Της άρεσε που την άγγιζε. Ένιωθε ότι εκείνος την ήθελε. Αν και είχαν κάνει πολλές φορές σεξ, ήταν πάντα σαν να γινόταν για πρώτη φορά.

Άφησε τον εαυτό της ελεύθερο. Το κεφάλι της έπεσε πίσω δίνοντάς του την άδεια να συνεχίσει. Όμως δεν το έκανε εκεί. Σηκώθηκε όρθιος και της έπιασε το χέρι. Εκείνη σηκώθηκε όρθια και τον ακολούθησε ενώ την τραβούσε.

Προχώρησε προς το δωμάτιό του. Ένα γκρι δωμάτιο, με κλειστά τα παράθυρα και τις κουρτίνες μη αφήνοντας καθόλου φως να μπει μέσα.

Την ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ξεκίνησε να της αφαιρεί ρούχα και να της αφήνει φιλιά. Δεν ήταν βίαιος. Ήταν... τρυφερός θα έλεγε.

Της άρεσε αυτή η πλευρά του. Δεν καταλάβαινε ότι την εκμεταλλευόταν.

Όταν πλέον ο Yoongi είχε μπει μέσα της και το δωμάτιό είχε γεμίσει αναστεναγμούς, προσπάθησε να τον αγγίξει.

«Όχι! Τι κάνεις;» Της φώναξε εκείνος.

«Ήθελα απλώς να-» Ήθελε να τον ικανοποιήσει. Αλλά ποτέ δεν την άφηνε. Σαν να αποφεύγει το άγγιγμά της.

«Μόνο εγώ το κάνω αυτό.» Εκείνη σώπασε. Έκλεισε τα μάτια της. Δεν ήθελε να τον αντικρίζει. Ήθελε να κλάψει που για μια φορά ακόμη δεν της επέτρεπε να τον αγγίξει.

Απλώς ξάπλωνε εκεί μέχρι να τελειώσει εκείνος. Η ευχαρίστηση πλέον δεν υπήρχε. Μονάχα πόνος.

Ένα δάκρυ της έφυγε. Προσπάθησε να κρατήσει τα υπόλοιπα.

Γιατί δεν την αγαπούσε όσο τον αγαπούσε εκείνη; Γιατί δεν έβλεπε πόσο πονούσε;

«Άνοιξε τα μάτια σου.» Την πρόσταξε εκείνος. Έκανε όπως της είπε. Τα μάτια της συνάντησαν τα σκοτεινά δικά του.

«Yoongi θα-»

«Τώρα.» Σταμάτησε τις κινήσεις του και άφησε τον εαυτό του. Στη συνέχεια ξάπλωσε δίπλα της.

Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και μετά τα ξανά άνοιξε. Τον κοίταξε. Το μεγάλο χαμόγελό του στόλιζε το πρόσωπό του.

Κουνήθηκε προς το μέρος του και διστακτικά ξάπλωσε το κεφάλι της στο στήθος του ενώ έπιασε το χέρι του και το έφερε στο σημείο που είναι η καρδιά της.

Την κοίταξε. Αμέσως σηκώθηκε όρθιος διώχνοντάς της μακριά. Όπως έκανε πάντα.

«Νομίζω θα ήταν καλύτερα να φύγεις.» Της είπε απότομα.

«Έχει βραδιάσει.» Είπε εκείνη. «Φοβάμαι να βγω έξω τέτοια ώρα.»

«Δικό σου πρόβλημα.» Η καρδιά της έσπασε.

«Yoongi. Μπορώ να μείνω εδώ; Θα φύγω αύριο πρωί πρωί. Ούτε καν θα με καταλάβεις.» Την λυπήθηκε.

«Θα κοιμηθείς στον καναπέ.» Της είπε και ξάπλωσε ξανά στο κρεβάτι του.

«Μπορείς να μου δώσεις μια κουβέρτα ή κάτι;» Ο Yoongi ξεφύσιξε. Τον εκνεύριζε όμως σηκώθηκε και πλησίασε την ντουλάπα. Την άνοιξε και τράβηξε έξω μια κουβέρτα και ένα μαξιλάρι και της τα έδωσε. Έπειτα την κοίταξε.

«Αύριο στις 8 να έχεις φύγει.» Τον αγκάλιασε σφιχτά. Εκείνος ξαφνιάστηκε.

«Ευχαριστώ. Καληνύχτα.» Είπε εκείνη και έφυγε έξω από το δωμάτιό κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Ξάπλωσε στον καναπέ και σκεπάστηκε. Στο μυαλό της ήρθαν σκηνές από όλες τις φορές που την έδιωχνε μακριά του και σχηματίστηκαν δάκρυα στα μάτια της για άλλη μια φορά. Δάκρυα όμως που την έκαναν να κοιμηθεί.

Εκείνος πάλι σκεφτόταν. Την διαλυμένη οικογένειά του. Την κοπέλα που του έσπασε την καρδιά κάποτε και έπειτα τον άφησε, την άλλη κοπέλα που είχε διώξει πολλές φορές αλλά τώρα κοιμόταν έξω από το δωμάτιό του.

Δεν ήταν ότι δεν νοιαζόταν για εκείνη. Νοιαζόταν. Αλλά δεν το έδειχνε. Και επιπλέον δεν άφηνε τον εαυτό του να ερωτευτεί ξανά. Γιατί ήταν εγωιστής. Δεν ήθελε να πληγωθεί αλλά προτιμούσε να πληγώσει άλλον.