POV Levi

Met moeite open ik mijn ogen door mijn onwijze koppijn. Ik kijk om me heen en herken het niet waar ik ben. Dan schiet het me weer te binnen, Noah heeft me gister opgehaald nadat ik te wappie was om ook maar te lopen. Ik sla mijn benen over de rand van het bed en steun met mijn ellebogen op mijn benen. Ik zucht een keer diep en sta dan op. Ik loop de kamer uit en loop naar beneden waar ik iedereen al aan de ontbijttafel aantref. "Hey Lev." Zegt Silvia vrolijk. "Hoi." Mompel ik terug. "Ietwat te leuke nacht gehad?" Vraagt Andy, mijn biologische vader, en ik grinnik even. Ik haal mijn hand door mijn haren en ga op de lege stoel naast Noah zitten. Dan valt mijn oog op het kleine jongetje en een glimlach komt te voorschijn op mijn gezicht. "Het is een nucleaire stinkbom." Zegt Noah en ik moet even lachen. "Van wie zou hij het hebben?" Vraagt Gwen grinnikend en Noah steekt zijn tong naar haar uit. "Het is een mooi ventje." Zeg ik en Gwen glimlacht naar me. "Al een beetje aan alles gewend?" Vraag ik terwijl ik mijn broodje open snij. "Jawel, we hadden het liever wat later gewild maar het gaat prima zo." Zegt Noah terwijl hij een slok van zijn koffie neemt.

Silvia komt uit de keuken gelopen en geeft me een kop koffie en een glas water met een aspirine erbij. "Thanks." Zeg ik met een glimlach. "Geen probleem jongen." Glimlacht ze terug en gaat daarna weer op haar stoel zitten. "Gwen, mag ik vragen waarom je hier eigenlijk al woonde voor Owen er was?" Vraag ik voorzichtig, wetende dat ik er een bloedhekel aanhad als mensen vroegen waarom ik bij Maxim woonde. "Oh ja tuurlijk, geen probleem. Mijn ouders hadden het grandioze plan, not, om een hotel in Spanje te kopen. Ik wilde gewoon mijn school hier afmaken en niet bij No weg." Zegt ze. "Nee duh wie wil nou bij mij weg?" Vraagt Noah met een grijns op zijn gezicht. "No." Lacht Silvia. "Hou je mond nou." Zegt Gwen lachend en ik lach mee. "En toen uiteindelijk kwam ik hier te wonen." Legt Gwen uit en ik knik. "Jij hebt toch ook een tijdje niet thuis gewoond?" Vraagt ze en ik knik terwijl ik doelloos in mijn koffie roer. Ik slik even en besluit het dan te vertellen na een korte stilte.  "Het was thuis gewoon niet meer uit te houden, mijn vader heeft altijd al een agressieve dronk gehad en als alcoholist is die combinatie zwaar klote en dan kun je je wel voorstellen hoe het bij mij thuis ging. Ik heb vanaf mijn negende tot aan mijn zestiende veel bij Maxim geslapen, Petra voelde meer aan als mijn moeder dan mijn adoptiemoeder." Zeg ik. "Het spijt me nog steeds zo erg Lev." Zegt Silvia. "Je kon het ook niet weten toch?" Probeer ik haar gerust te stellen. "Nee maar alsnog voel ik me onwijs schuldig. Als ik je gewoon bij mij had gehouden was er niets aan de hand geweest." Zegt ze. "Achteraf is dat makkelijk gezegd, al die ellende heeft me uiteindelijk wel gemaakt tot wie ik nu ben." Zeg ik terwijl ik haar een bemoedigende glimlach schenk.

"Wat was er gister nou allemaal aan de hand?" Vraagt Noah terwijl we allebei lui op een luchtbed liggen in het zwembad. "Xtc, wiet en alcohol. Geen goede combinatie." Zeg ik. "Je was fucking wappie man." Zegt hij. "Dat zal best." Mompel ik. "Je moet echt gaan kappen met die drugs Lev." Zegt hij terwijl hij me onderzoekend aankijkt. "Jaha." Zucht ik. "Dus wat ben je van plan in je leven te gaan doen?" Vraagt hij. "Jesus No, why so facking serious?" Vraag ik. "Omdat ik geen fucking junk als broer wil hebben." Zegt hij. Ik kijk hem met één opgetrokken wenkbrauw aan. "Je hoorde me goed." Zegt hij.

"Ik vind dat je wat met muziek moet gaan doen, je hebt meer talent in één fucking vinger dan ik in mijn hele lichaam." Grinnikt hij. Ik schiet in de lach. "Tja één moet de talentvolle zijn van de tweeling he, het is een zware klus maar ik denk dat ik het wel vol hou." Lach ik. Hij duwt me van het luchtbed af en in mijn val trek ik hem mee. "Dacht het niet pik." Lach ik terwijl ik boven water kom. Lachend stoeien we nog wat met elkaar. Dan valt mijn oog op Silvia, die met een grote glimlach op haar gezicht naar ons aan het kijken is. "Toch heerlijk om je kinderen zo te zien." Zegt ze tegen Gwen die even moet lachen. "Alsof ze nooit uit elkaar zijn geweest." Concludeert ze.

Zo voelt het inderdaad ook, alsof ik Noah al jaren ken. En ik ben ook niet van plan om ooit weer zo'n lange periode zonder hem te zijn.