POV Levi

Ik sta voor Manuel zijn deur en ongeduldig sta ik te wachten. "Dus gaat hij me echt beroemd maken?" Vraagt Kiki en ik knik. "Anders had ik je toch niet mee genomen hier naar toe schat." Glimlach ik naar haar. Ik hoor de twee rottweilers aardig te keer gaan binnen, die beesten heb ik helemaal niet gemist. Ik hoor vaag de stem van Beau iets roepen naar de honden en niet veel later staat hij in de deur opening met een brede glimlach. "Hey Lev." Begroet hij me en ik steek mijn hand naar hem op. Ik passeer hem en loop naar binnen. "Welkom bij mij thuis Kiki." Klinkt Beau zijn stem en ik kijk hoe Kiki hem begroet. Ergens kruipt er een schuldgevoel omhoog maar ik probeer hem te onderdrukken. "Ik loop even naar Manuel." Deel ik mee en ik ren de trap op. Als ik zijn kamer inloop zie ik dat hij druk bezig is met een meisje. "Hey Lev." Zegt Manuel alsof het de normaalste zaak is dat er iemand naar binnen loopt terwijl je seks hebt, dat mis ik ook niet aan dit huis, de privacy schending. "Hoi." Zeg ik terwijl ik een zakje wiet van zijn nachtkastje af gris. "Deze moet je proberen, wist niet dat Duitse meiden zo facking geil zijn man." Zegt hij en ik grinnik. "Ik pas." Zeg ik en met die woorden verlaat ik de kamer. Ik laat de deur met een klap dichtvallen en ren weer van de trap af. Ik plof op de bank naast Kiki en rol behendig een joint.

"Dus via jou kom ik bij een platenmaatschappij terecht in LA?" Vraagt ze terwijl ze Beau onderzoekend aankijkt. "Als ik het goed genoeg vind dan wel ja, ik wil je eerst horen voordat ik een deal met je aanga." Zegt hij professioneel, de acteer kunsten van deze gast blijven me elke keer weer verbazen. Ik steek de joint aan en inhaleer diep, waarna ik de rook uitblaas in Kiki haar gezicht, die het met een vies gezicht weg wuift. Ik grinnik even en hou de joint haar voor. "Ga je beter van spelen." Zeg ik grinnikend en ze kijkt me twijfelachtig aan. "Waarom zitten anders al die beroemdheden aan de drugs?" Zeg ik en voorzichtig pakt ze hem aan. Ik kijk Beau aan die ook even grinnikt. Terwijl ze een hijs neemt barst ze in hoesten uit, Beau en ik schieten allebei in de lach. "Niet zo diep inhaleren schatje." Zeg ik lachend terwijl ik de joint terug pak. De tranen staan in haar ogen van het hoesten, en misschien wel de schaamte. "Nou ga je nog wat laten horen of niet?" Vraagt Beau uiteindelijk. "Begeleid je jezelf met de piano of iets?" Vraagt hij. "Piano." Zegt ze en ze staat zelfverzekerd op. "Jammer voor je, die hebben we hier niet." Zegt Beau serieus. Ik zie de schrik in haar ogen. "Just kidding, follow me." Zegt Beau en ik moet even om hem lachen, sukkel. Ik sta op en loop achter hem aan naar de piano.

Twijfelachtig gaat Kiki achter de piano zitten en plaatst ze haar handen op de toetsen. Zachtjes zet ze in en ik luister aandachtig naar haar spel. Al snel kom ik tot de conclusie dat het onwijs slecht is, zo slecht dat ik me er zelfs aan ga irriteren. Ik maak even oogcontact met Beau die moeite heeft met niet in de lach te schieten. Ik kijk hem streng aan en hij steekt zijn tong naar me uit. Zodra Kiki klaar is kijkt ze Beau hoopvol aan. "Dat was uh- hoe moet ik het zeggen? Bijzonder." Zegt hij. En ik bijt hard op mijn lip om niet in de lach te schieten. Ronduit slecht bedoelt hij gewoon. "Maar ik durf zeker met je de deal aan te gaan, morgenochtend vroeg vliegen we. Je hebt geen tijd meer voor je koffer, die laten we wel later overvliegen." Zegt hij met een grote glimlach. Ik laat de twee met rust en loop de tuin in, met een plof laat ik me op een van de ligbedden vallen. Waar de fack ben ik weer mee bezig? Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan.

Ik schrik op uit mijn gedachtes als ik een klap op mijn schouder van Manuel voel. "Zaad weer gelost?" Vraag ik en hij schiet in de lach. "Hij begon al zwaar te worden." Zegt hij lachend en ik lach even met hem mee. "Miste je ons?" Zegt hij terwijl hij een sigaret opsteekt. "Misschien." Mompel ik terwijl ik weer voor me uitstaar. "Ach we kunnen je hulp altijd gebruiken, er zijn veel jongens de laatste tijd, maar niemand kan aan jou tippen. Babe master." Zegt hij en ik moet even lachen om de bijnaam. "Er was pas zo'n gozertje die het bijna allemaal had verraden. Die sukkel kan nu niet meer praten." Zegt Manuel kil en ik knik. Manuel is altijd de hardste van ons drie geweest, waar ik schreeuwde naar de meiden als ze niet luisterde, had Beau al wat meer lossere handjes. Maar Manuel kent geen genade, het lijkt wel alsof hij geniet van het bloed van zo'n meisje. Als je geluk hebt, snijd hij je, niet diep hoor, maar gewoon onwijs pijnlijk. De hulpeloze kreten van de pijn die soms uit Manuel zijn kamer komen gaan door merg en been, ik zal er nooit aan wennen. "Verder gaan de zaken goed zo te zien?" Vraag ik terwijl nik een beetje rond kijk. "Perfect." Zegt hij en hij verdiept zich in zijn telefoon. Ik zucht en kijk weer verder om me heen. Wat is dit toch een onwijs mooie plek, jammer dat het in handen is van deze twee gasten.