Oké, jullie moeten even de naam Joanne in jullie gedachte omzetten naar Diaz, even inbeelden dat Loïs zo zingt en dan klopt het helemaal 😂 Veel leesplezier!

POV Loïs

Mijn vingers glijden over de toetsen en de woorden stromen er moeiteloos uit, het komt vanuit het diepst van mijn hart, allemaal voor Diaz. Ik hoor de zaal zich vullen met gesnik maar ik concentreer me weer snel op mijn spel, ik kan en mag dit niet verpesten.
"Where do you think you're goin'
Goin', girl?"
Zodra ik de laatste zin heb uitgesproken en de laatste noot gespeeld is klinkt er een luid applaus, gemengd met gesnik. Ik pak de microfoon en ga staan.

"Lieve Di, je was mijn maatje, mijn steun en toe verlaat, mijn alles. Vanaf groep twee zijn we onafscheidelijk geweest, samen buitenspelen en tussen de middag eten. En als er dan stomme, vervelende, grote jongens kwamen, zeiden we in koor: 'Kijk maar uit hoor want ik heb een hele grote broer met een hele grote hond.' En weg waren die jongens, niet wetende dat ik enigskind ben en jij een grote zus hebt, en we allebei geen hond hadden maar een cavia en een goudvis. Waar ik was, was jij en waar jij was, was ik. Toen kwamen we in groep acht, mijn favoriete schooljaar van de basisschool, ik gok ook die van jou. Kamp en de musical waren toch echt de hoogte punten. Wat hebben we onwijs veel lol gehad in dat ene schooljaar. En toen kwam de middelbare school op ons pad, wij samen met onze veel te grote rugzak, helemaal volgepropt met boeken en andere dingen die we uiteindelijk nooit gebruikt hebben, zoals de grote bosatlas. Zoekend naar alle lokalen in het veel te grote gebouw, maar gelukkig hadden we elkaar, er waren er genoeg bij die het alleen moesten uitzoeken. En oh wat werden mensen gek van ons gegiechel om van alles en nog wat, we werden vaak apart gezet, maar dan keken we elkaar alleen maar aan en lagen we alweer op de grond van het lachen." Ik pauzeer even en grinnik. "Het was wij tegen de rest en we hebben ons samen door het eerste jaar heen geknokt, helaas moest jij naar de havo in het tweede jaar. Wat was het ineens rustig in onze klas, maar elke pauze zette we de boel weer op stelten. Lachend, gierend en brullend liepen we dan door de school. In het derde school jaar hebben we ook zoveel shit gedaan, soms ook dingen waarvan we gezworen hadden om het nooit tegen iemand anders te vertellen, zoals wel drie hele slokken witte wijn gedronken te hebben, die jij uit de drankkast thuis had gehaald. Oh wat waren we stoer toen, we hadden wel drie slokken wijn op. Het was niet te drinken maar we deden gewoon alsof het lekker was, we wilde ook volwassen zijn. Jaar vier was ons jaar, we gingen voor de eerste keer uit en op reisweek in Barcelona hebben we onze levers goed uitgetest, sorry Pieter en Rosa, en pap en mam." Ik hoor de zaal grinniken, ik kijk even mijn moeders kant op, die tot mijn verbazing ook een glimlach op haar gezicht heeft.

"Maar niet alles ging zo vlekkeloos als ik nu vertel, vanaf de tweede ben ik erg gepest, dat heeft een groot litteken op mijn ziel achtergelaten. Maar jij hebt het litteken weten te verzachten en me gesteund in die zware strijd met mezelf. Ik had gewild dat ik jou ook had kunnen steunen." Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken maar tranen rollen over mijn wangen. Ik haal trillend adem en probeer mijn verhaal op te pakken. "Helaas heb je mij nooit iets verteld, en daarom kwam dit ook misschien wel tien keer zo hard aan. Ik baal er van dat ik niet meer heb laten horen van mezelf sinds mijn verhuizing, maar je gaf me echt het idee dat alles goed ging. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan om het niet door te hebben wat er in jou hoofd afspeelde en ik weet ook niet of ik mezelf hier ooit voor kan vergeven. Maar Di, dankjewel voor alle mooie momenten die wij samen hebben beleefd en ik ga je nooit, maar dan ook echt nooit, van mijn hele leven vergeten."

Ik leg de microfoon op de piano en werp nog een blik op Diaz, het lijkt wel alsof haar lippen zich in een glimlach zijn gekruld. Maar dat zal misschien wel mijn verbeelding zijn. Ik loop terug naar mijn plek en de oma van Diaz geeft me een kneepje in mijn been. "Dat heb je mooi gedaan lieverd." En ze veegt haar laatste tranen weg. "Dankuwel." Zeg ik en glimlach naar haar. Dit is precies wat ik wilde, mensen echt raken en volgens mij is dat gelukt.

Ik zit samen met Shannon, de zus van Di, in de auto onderweg naar haar appartement. Ik blijf bij haar slapen terwijl mijn ouders terug naar huis gaan, mijn vader moet morgen namelijk gewoon weer aan het werk. "Wat een onwijs mooi liedje heb je geschreven Lo." Zegt ze en ik glimlach. "Dankjewel, mijn vriend heeft er wel mee geholpen hoor." Zeg ik. "Ik had jou gedeelte niet beter kunnen voorstellen, je hebt het perfect gedaan. Nogmaals hartstikke bedankt voor deze mooie bijdrage." En ze glimlacht naar me. "Ik dacht dat ik Di door en door kende. Maar door al jullie verhalen heb ik onwijs veel nog van Diaz leren kennen." Zeg ik. "Dat idee had ik dus precies ook." Zegt ze en ik grinnik.

Eenmaal aangekomen bij Shannon haar appartement plof ik meteen op de bank. "Wil je al wat eten?" Vraagt ze. "Hm nee dankjewel." Zeg ik en pak mijn telefoon. Ik heb allemaal berichtjes gekregen van oude klasgenoten, ze waren allemaal diep onder de indruk van mijn liedje en mijn verhaal. Een kleine glimlach ontstaat er. Snel app ik Levi met dat het helemaal goed ging en ik veel mensen heb weten te ontroeren. Shannon ploft naast me en zappt wat op tv, dan heeft ze een goed programma gevonden en laat ze het zo staan, alleen ik krijg er niet zo heel veel van mee want al snel sukkel ik in een diepe, droomloze slaap.