POV Loïs

Met tegenzin stap ik uit bed, ik wil deze dag niet mee maken. Hierna is het klaar, over en uit. Het besef dat Diaz er echt niet meer is komt met een klap binnen, tuurlijk wist ik wel dat Diaz er niet meer was. Maar stiekem hoopte ik, elke seconde van de dag, een belletje te krijgen van Diaz en dat ik dan haar vrolijke stem zou horen die zou zeggen: "Hahaha sukkel, dat je hier nou bent ingetrapt, ik ben nog lang niet dood!" Maar elke keer gebeurde het niet. Ik kijk in de spiegel en schrik van mijn spiegelbeeld, wat zie ik er slecht uit. Mijn ogen zijn dik en rood van het huilen, mijn haar hangt dof langs mijn gezicht en ik ben bijna doorzichtig, alsof de zon mij heeft overgeslagen. Ik ga achter mijn kaptafel zitten en borstel mijn haren, snel zet ik er grote pijpenkrullen in en borstel het nog wat uit. Dan is het tijd voor mijn make-up, ik probeer het allemaal te fixeren en na een tijdje ben ik best tevreden. Ik sta op en loop naar mijn kast, ik had al uitgekozen wat ik vandaag zou dragen, een jumpsuit met een kant bovenstukje en mouwen. Ik kijk nog even in de spiegel en haal mijn neus op. Ik pak mijn bladmuziek en loop naar beneden, mijn moeder heeft mijn ontbijt al op tafel gezet. "Ben je er klaar voor lieverd?" Vraagt ze lief. "Nee." Mompel ik. "Maar het zal toch moeten." Zeg ik en ze glimlacht bemoedigend naar me. "Aan het liedje zal het niet liggen, wat heb je dat weer mooi gemaakt schat." En ze schenkt een kop thee in. "Dankjewel." Zeg ik. "Ik ben hoe dan ook onwijs trots op je." Zegt ze en gaat tegen over me zitten aan de eettafel. "Wil je nog iets van steun dalijk ofzo?" Vraagt mijn vader. "Als ik moet spelen niet, dat moet wel lukken." Zeg ik. "Maar het zal fijn zijn als jullie ook een beetje vooraan gaan zitten zodat ik tussen door jullie steun kan opzoeken." Voeg ik er aan toe. "Dat kan ik begrijpen, we zullen vooraan gaan zitten." Zegt mijn vader. Voordat we beginnen met eten wordt het even stil om te bidden. In mijn hoofd word ik woest, als er een god was geweest had hij dit voorkomen, dan was Diaz hier nog veilig in ons midden. Ik eet met lange tanden mijn boterham op, halverwege laat ik het liggen. "Ik heb geen trek meer." Mompel ik en neem een slok van mijn thee. Ik voel mijn telefoon trillen en kijk in mijn zak. Het is een berichtje van Levi, hij wenst me veel sterkte vandaag, ik stuur kusjes terug en stop mijn telefoon terug in mijn zak.

Met tegenzin stap ik de auto uit, ik hoopte dat mijn vader door zou rijden, naar het eind van de wereld en dat deze dag nooit zou hoeven te gebeuren. Ik loop het rouwcentrum in, de geur van de dood kriebelt gelijk in mijn neus. "He, lieve Loïs." Zegt de moeder van Diaz en ze geeft me een knuffel. Ik knuffel haar terug, ze heeft het luchtje van Di op en ik voel de tranen prikken in mijn ogen. Ze laat me los en kijkt me aan. "Hoe gaat het met je?" Vraag ik schor, gelijk kan ik mezelf voor mijn kop slaan, wat een stomme vraag. "Redelijk." Klinkt het wijze antwoord van Rosa. "Wil je even checken of de piano zo goed is voor je?" Vraagt ze en ik knik. Langzaam loop ik de zaal in, vooraan, vlak naast de kist van Di, staat de piano. Ik leg mijn bladmuziek op de piano en besluit eerst nog even bij Diaz te kijken, ze ligt er vredig bij. Voorzichtig raak ik haar hand aan. "Dit was het dan Di." Mompel ik en veeg een traan weg. "Ik ga je missen avocado pitje van me." Zeg ik en even grinnik ik. "Die stomme koosnamen ook." Zeg ik tegen haar. Gelukkig staan mijn ouders en Diaz haar ouders achterin de zaal dus ze kunnen me niet horen. "Deze is voor jou." Zeg ik en laat haar hand los en neem plaats achter de piano. Ik begin te spelen en de woorden vloeien als vanzelf uit mijn mond, ik hoor gesnik van Diaz haar ouders. Als ik klaar ben klappen ze voor me en veeg ik een traan weg die toch is weten te ontsnappen. "Nogmaals super bedankt dat je dit voor ons meisje hebt gedaan. En voor alle leuke dingen die jullie samen hebben meegemaakt." Zegt Diaz haar vader en ik glimlach. "Het was me een genoegen om bevriend te zijn met jullie prachtige dochter." Zeg ik en mijn moeder glimlacht lief naar me.

Na anderhalf uur is de dienst dan echt begonnen, Ik zit op de voorste rij tussen Diaz haar ouders en opa's en oma's, ze vinden dat ik deel maak uit de familie. Achter me zitten mijn ouders tussen al haar andere familie. Daarachter zitten de vrienden en kennissen, zelfs buiten de zaal kunnen mensen meekijken op tv-schermen van wat er binnen gebeurd. Er zijn misschien wel honderden mensen gekomen, allemaal voor Diaz. "En dan nu wil ik graag het woord geven aan Loïs, de beste vriendin van Diaz, sinds het begin en door dik en dun." Zegt de begrafenisondernemer. Met trillende benen loop ik naar voren en ga ik achter de piano zitten, ik haal diep adem en begin met spelen.