POV Levi

Ik kijk Loïs na die weg rent, shit wat wil ik dit meisje graag leren kennen. Snel loop ik met Pino terug naar huis, eenmaal thuis geef ik hem eten en loop ik naar boven. Ik plof weer in mijn bed en al snel val ik langzaam in slaap.

"Lev, wakker worden." Klinkt de stem van Petra. Slaperig kijk ik haar aan, ze maakt me nooit wakker. "Hm wat is er?" Vraag ik. "Je vader is vannacht overleden." Zegt ze. Ik ga rechtop zitten en kijk haar aan, vol ongeloof. "Hij heeft slaappillen genomen en door de combinatie met alcohol heeft hij een hartstilstand gekregen." Legt ze uit. "Nee dit kan niet waar zijn." Zeg ik en knijp in mijn arm om er zeker van te zijn dat ik niet droom. "Helaas wel." Zegt ze en slaat haar armen om mij heen. Ik slik de tranen weg. "Lev je mag echt wel huilen." En ze kijkt me aan "Ik weet het, maar er komt gewoon niks." Geef ik eerlijk toe. Ze knikt en staat op. "Ik denk dat het verstandig is om naar je moeder te gaan." Zegt ze en ik knik. Ik sta op en pak kleren. Petra loopt mijn kamer uit en ik kleed me snel om. Ik loop naar beneden en trek mijn schoenen aan. "Ik ga dan even." Deel ik mee. "Sterkte, en als er wat is, bel me dan." Zegt Petra en ik glimlach dankbaar naar haar. Ik pak mijn scooter sleutels en loop naar buiten. Ik stap op mijn scooter en rij weg. Als ik thuis ben aangekomen loop ik naar binnen, mijn moeder ligt als een hoopje verdriet op de bank. Ze ziet er onwijs slecht uit en naast haar staat een lege fles wijn. "Hey." Zeg ik en als mijn moeder mij ziet barst ze gelijk weer in tranen uit. Ze huilt alsof haar leven er vanaf hangt. Ik plof naast haar en sla mijn armen om haar heen, ze ruikt naar alcohol, zweet en sigaretten en ik walg even van die geur. "Sst maar mam." Troost ik. Maar ze blijft door huilen. "Waar is hij nu?" Vraag ik, domme vraag. "In het rouwcentrum." Stottert mijn moeder. "Wil je hem zien?" Vraag ik en ze knikt langzaam. "Dan moet je je eerst even opfrissen mam." Zeg ik en help haar opstaan, ze loopt naar boven en niet veel later komt ze weer terug. Ze ziet er al een stukje beter uit. Ik sta op en loop naar mijn scooter, ik stap op en daarna stapt mijn moeder onhandig achterop. Ze pakt me stevig bij mijn middel en ik start mijn scooter. Ik rij naar het rouwcentrum, hoe dichterbij we komen hoe strakker mijn moeders greep wordt. "Mam ik hoef niet door de midden." Mompel ik en gelijk ontspant haar greep wat.

Als we er zijn stapt mijn moeder met tegenzin af, ik zie de pijn in haar ogen. Maar eerlijk gezegd, hoe lullig het ook klinkt, ik vind het prima zo. Eindelijk geen gezeik meer en ik kan weer normaal thuis wonen. "Kom." Zeg ik en loop naar de deur. Ik trek als een debiel aan de deur die maar niet opengaat en ondanks alles schiet mijn moeder even in de lach en duwt ze tegen de deur aan "Niet zo met je neus kijken." Zegt ze en ik loop achter haar aan naar binnen. Het ruikt hier muf en kil, naar de dood. We lopen naar de balie en mijn moeder vraagt waar mijn vader ligt. "Ze zijn nog bezig met hem te wassen." Zegt de balie juffrouw. "Ik wil dat graag doen." Zegt mijn moeder ineens en de mevrouw knikt. "Oké, dat is mogelijk." En ze loopt met ons mee naar de kamer waar mijn vader ligt. Ze zegt tegen de mensen dat mijn moeder het wilt doen en iedereen verlaat de kamer. Ik kijk een beetje ongemakkelijk naar mijn vader, ik had niets voorgesteld maar dit eigenlijk al helemaal niet. Mijn moeder begint met uitkleden. "Moet ik hier mee helpen?" Vraag ik met tegenzin, ik heb hier helemaal geen zin in. "Wat jij wilt Lev." Zegt ze en ze pakt een washandje. "Hm nee." Mompel ik en plof op een stoel. Ik pak mijn telefoon en zie een paar berichtjes, ze condoleren me en wensen me veel sterkte. Ik reageer alleen op Maxim, de rest is onbelangrijk. Het is akelig stil in de ruimte, op mijn moeders gesnik na. Ik word ongemakkelijk van de stilte en open spotify. Ik zoek de muziek op waar mijn pa van hield en zet het aan, dit is beter dan niets voor de stilte. Mijn moeder glimlacht tussen haar tranen door naar mij, gelukkig valt dit in de smaak. Ik kijk naar mijn moeder die zorgvuldig te werk gaat en plots weet er toch een traan te ontsnappen. Ik veeg hem snel weg en speel wat ongemakkelijk met mijn aansteker. "Lev niet hier binnen." Zegt mijn moeder zonder op te kijken en met een zucht stop ik mijn aansteker terug in mijn zak.

Twee uur later zit ik bij mijn oma op de bank, mijn moeder heeft besloten dat ze hier even blijft slapen tot dat het weer wat beter met haar gaat. Ik luister half naar het gesprek van mijn oma. "Lev, luister je wel?" Vraagt ze opeens. "Sorry." Mompel ik. "Ach het geeft niet jongen, je vader is net overleden." En ze geeft me een bemoedigend kneepje in mijn been. "Mam ik ga terug naar Maxim." Zeg ik en sta op. "Bel als het niet gaat he?" En ik kijk haar aan. Ze knikt "Dankjewel schat." En ze glimlacht. "Dag mam, dag oma." Zeg ik en loop het appartement van mijn oma uit. Ik loop naar het trappenhuis en steek alvast mijn sigaret aan. Ik stap op mijn scooter en rij met een noodgang weg, ik word gek daarbinnen.