Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που μόλις άκουσα..

Ο Ντίνος νεκρός...

Δεν έφταιξε σε τίποτα γαμώ , μια ψυχούλα ήταν , πάντα καλόκαρδος , αστείος και φυσικά πρόθυμος να σε βοηθήσει.

Τι τους έφταιξε ; Ποιον πείραξε ;

Τόσα ερωτήματα αλλά με τόσο θολό μυαλό που έχω αυτήν την στιγμή δεν μπορούν να απαντηθούν με τίποτα..

Νιώθω ένα άψυχο ον σε αυτούς του τέσσερις άσπρους τοίχους του δωματίου στο νοσοκομείο..
Ανησυχώ τόσο για την Έλενα που έχασε τις αισθήσεις της. Δεν θέλω να πάθει και αυτή κάποιο κακό..

«Πως είναι η Έλενα ;» με ρώτησε ο Αχιλλέας καθώς προσήλθε στο δωμάτιο κρατώντας τρεις καφέδες. Έναν για μένα , έναν για τον εαυτό του και τον τρίτο για την Αγάπη.
«Δεν έχει συνέλθει ακόμα» ξεφύσησα
«Δεν έχω λόγια» είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα

«Έχω στεναχωρηθεί τόσο πολύ για τον Ντινο , ένα αθώο πλάσμα χάθηκε χωρίς λόγο...Δεν είναι άδικο ρε Αχιλλέα ;»
«Ακού Μυρτώ» έκανε μια μικρή παύση , ήρθε κοντά στην καρέκλα μου και μου κράτησε το χέρι
«Μερικές φορές σε αυτήν την ζωή δεν μπορείς να διαλέξεις τι είναι δίκαιο και τι άδικο για σένα , η ερώτηση σου δεν πρόκειται να απαντηθεί ποτέ γιατί κανένας μας δεν είναι ο αρμόδιος να στην απαντήσει»

«Μυρτώ το κινητό σου χτυπάει» μου είπε η Αγάπη και μου το έδωσε..

[Στην Κλήση]
«Έλα Μυρτώ μου , τι γίνεται ; Πως είσαι;»
«Εγώ είμαι καλά μαμά , η Έλενα ακόμα να συνέλθει»
«Την καημένη , τι να πω , έχω μείνει άφωνη πραγματικά»
«Και εγώ μαμά , με το που με φώναξε ο λυκειάρχης να κατέβω στο γραφείο του πραγματικά πάγωσα , ειδικά όταν είδα τα παιδιά να έχουν πλαντάξει στο κλάμα»
«Κάνε υπομονή , όλα θα περάσουν κάποια στιγμή»
«Αυτήν την στιγμή περιμένουμε μαμά, αλλά άφαντη είναι»
«Υπομονή»
[Τέλος Κλήσης]

«Η μαμά σου ;» Με ρώτησε η Αγάπη
Της απάντησα ένα ξερό «ναι»
Η Έλενα άρχισε να συνέρχεται...Μας κοίταξε και άρχισε να κλαίει..

Πήγα κοντά της , την αγκάλιασα και της είπα
«Όλα καλά θα πάνε κοριτσάκι μου , έχουμε όλοι σοκαριστεί με ότι έχει συμβεί αλλά πρέπει να σταθούμε δυνατοί» δεν έδωσε καμία απάντηση , τα βουρκωμένα μάτια της τα έλεγαν όλα

Μια νοσοκόμα προσήλθε στο δωμάτιο και ρώτησε για την κατάσταση της Έλενας...
Ο Αχιλλέας με τρέμουλο στην φωνή του της απάντησε ότι συνήλθε.

Άφησε έναν δίσκο στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι όπου επάνω του βρισκόταν το φαγητό της Έλενας και μας ανακοίνωσε ότι αφού φάει και πάει για μια τελευταία εξέταση θα μπορεί να φύγει.

«Θέλω να πεθάνω» είπε η Έλενα
«Έλενα μην λες τέτοια πράγματα , εσύ είσαι η πρώτη που πρέπει να σταθείς στα πόδια σου»
«Ε-έχασα ένα πολύ σ-σημαντικό κομμάτι από την ζωή μου»
«Καταλαβαίνουμε απόλυτα την θέση σου και θα είμαστε δίπλα σου για όσο χρειάζεται»
«Ευχαριστώ παρά πολύ παιδιά , αν δεν είχα και εσάς δεν ξέρω πως θα ήμουν αυτήν την στιγμή»

Η ώρα πέρασε χωρίς κανείς να το καταλάβει , αυτό το γεγονός είχε αποτέλεσμα να μας αφαιρέσει και την αίσθηση του χρόνου.

Η Έλενα ολοκλήρωσε την τελευταία της εξέταση οπότε μαζέψαμε τα πράγματα μας και βγήκαμε από το κτήριο του νοσοκομείου.

Δεν προλάβαμε να πάρουμε μια ανάσα και χτύπησε το τηλέφωνο του Αχιλλέα.

Αφού έκλεισε το τηλέφωνο μας ειδοποίησε ότι ήταν η αστυνομία και ότι έπρεπε να περάσουμε από το τμήμα ώστε να δώσουμε την πρώτη μας κατάθεση ως κοντινά πρόσωπα του θύματος.

Πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη , και καθόλου ψυχική δύναμη για να περάσω αυτήν την διαδικασία , αυτό το μαρτύριο.

Την Έλενα σκέφτομαι πιο πολύ , ανησυχώ πραγματικά μην κάνει κάτι κακό στον εαυτό της.

Ο Αχιλλέας είχε πάρει το αυτοκίνητο του μπαμπά του ευτυχώς και έτσι μπορούσε να μας μετακινήσει προς το τμήμα. Η Έλενα δεν είπε ούτε μια λέξη στην διαδρομή.

Φτάσαμε στο τμήμα και ξεκινήσαμε να δίνουμε την κατάθεση μας.

«Πες μου Μυρτώ , τι σχέση είχες εσύ με το θύμα»
«Την καλύτερη , αυτή η ψυχή μπορεί να ήταν από τις από αγνές που έχω γνωρίσει. Πάντα ευδιάθετος και καλόκαρδος. Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μου χωρίς αυτόν»
«Είναι κάποιος που μπορεί να υποψιάζεσαι ότι έκανε κάτι τέτοιο στον φίλο σου;»
«Δεν ξέρω αλήθεια , δεν μπορώ να σκεφτώ αυτήν την στιγμή. Βασικά, υπάρχει κάποιος που μπορεί να υποψιάζομαι»
«Ποιος;»

Αφού τους εξήγησα όλη την ιστορία με το τι συνέβη σε εκείνη την καταραμένη αποθήκη , και τους είπα και για τον Αλέξανδρο με άφησαν να φύγω.

Τώρα σειρά έχει η Έλενα...Σηκώθηκε από την καρέκλα της και προχώρησε προς το γραφείο. Λίγα βήματα μπόρεσε να κάνει και μετά είδα την Έλενα να πέφτει στο πάτωμα..

Έτρεξα από πάνω της..

«Νερό. Να φέρει κάποιος νερό» φώναξα
«Χριστέ μου , τι έγινε πάλι» ήρθε από πάνω η Αγάπη
«Δεν ξέρω ξανά λιποθύμησε»

Κάποιοι εκεί πέρα του τμήματος βοήθησαν να σηκώσουμε την Έλενα και να την βάλουμε να κάτσει σε μια καρέκλα , της δώσαμε και λίγο νερό και ξανά συνήλθε.

«Γιατί αγάπη μου ; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου ;» Της είπα καθώς της έπιασα το χέρι.
«Δεν αντέχω άλλο Μυρτώ , δεν νιώθω τα πόδια μου , όλο μου το σώμα έχει μουδιάσει»
«Πες μου τι μπορώ να κάνω για σένα ;»
«Φέρε πίσω τον Ντινο μου» μου είπε και κύλισε ένα δάκρυ από τα μάτια της.

Κοίταξα τον Αχιλλέα ψάχνοντας βοήθεια στο πως πρέπει να απαντήσω σε αυτό που μόλις μου είπε η Έλενα.

Την κατάλληλη στιγμή με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου.

[Στην Κλήση]
«Έλα ρε μαμά»
«Έλα παιδί μου , τι γίνεται ;»
«Είμαστε στο αστυνομικό τμήμα»
«Γιατί ;»
«Χρειάζονται την κατάθεση μας»
«Κατάλαβα , η Έλενα σε τι κατάσταση βρίσκεται ;»
«Σχεδόν λιπόθυμη»
«Πάλι ;»
«Ναι εκεί που προσπάθησε να πάει να δώσει κατάθεση , της κόπηκαν τα πόδια και λιποθύμησε»
«Εάν θέλει μπορείς να της πεις να έρθει σπίτι μας να κοιμηθεί κάποιες μέρες , εάν της το επιτρέπουν και οι γονείς της βέβαια»
«Καλά μαμά , σε αφήνω τώρα πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά»
[Τελος Κλήσης]

«Παιδιά μπορείτε να πηγαίνετε , η φίλη σας δεν είναι σε θέση να μας μιλήσει και το καταλαβαίνουμε απόλυτα , όμως θα πρέπει κάποια στιγμή να ξανά έρθετε για να ολοκληρωθεί και η έρευνα»
«Μάλιστα»

Άντε να πάμε σπίτια μας να κλάψουμε με την ησυχία μας...

____________________________________