«Μαμά , σε παρακαλώ , ηρέμησε. Θα βρεθεί μία άκρη»

«Τι να ηρεμήσω έχεις καταλάβει τι συνέβη;»

«Ναι μαμά έχω καταλάβει , απλώς πρέπει να χαλαρώσεις , να πάρεις τηλέφωνο τον μπαμπά και να τα λύσετε όλα»

«Θα τον πάρω και θα τον σκοτώσω , τώρα θα δει»

«Όχι μαμά , μεγάλοι ανθρώπ-»

«Ναι ναι τώρα τώρα» Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ

«ΡΕ ΞΕΦΤΥΛΙΣΜΕΝΕ ΑΝΤΡΑ»

«ΜΑΜΑ»

«ΕΛΑ ΑΠΟ ΕΔΩ ΑΝ ΣΟΥ ΒΑΣΤΑΕΙ ΕΛΑ»

αχ δεν είμαι καλάαα

«ΓΙΑΤΙ , ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΠΕΣ ΜΟΥ ΜΟΝΟ»

«μαΜΑ ΚΛΕΙΣΕ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ»

«Μυρτώ άσε με είπα»

Της άρπαξα το κινητό από το χέρι , το έκλεισα...

«Γιατί το έκλεισες ; Δεν με αφήνεις να τον βρίσω»

«Μαμά ένα φιλί ήταν , τίποτα παραπάνω. Προτείνω να το αφήσεις για σήμερα , είναι και βράδυ»

«Χα ! Τον υποστηρίζεις κιόλας; Ευχαριστώ»

«Δεν υποστηρίζω κανέναν αλλά δεν θέλω να γαμηθεί άλλο η ζωή μου , πολλά έχω ήδη περάσει»

Σκούπισα τα δάκρυα μου , την κοίταξα και έτρεξα πάλι στο δωμάτιο μου..

Μπορεί να το έχω ρωτήσει εκατό φορές αλλά γιατί τα τραβάω εγώ αυτά;;

Ποτέ κανείς δεν μου απάντησε σε αυτή την απορία..

Άφησα το σώμα μου να πέσει στο κρεβάτι καθώς άρχισα να σκέφτομαι τα εκατοντάδες προβλήματα που απομακρύνουν την ευτυχία από την ζωή μου..

Ο Ντίνος χαμένος εδώ και μέρες , το μυαλό μου πάντα στο κακό πάει , ποτέ αισιοδοξία.

Καλά με τόσα που πέρασα , πως μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος ;

Ας πάρω τηλέφωνο την Έλενα να δω τι γίνεται και από κει..

[Στην Κληση]

«Παρακαλώ» ωχ κλαίει πάλι

«Έλενα μου , πως πάει ; »

«Οι αστυνομία άρχισε να πιστεύει ότι ο Ντίνος δεν-δεν είναι ζωντανός»

«Ρε Έλενα πραγματικά δεν ξέρω τι να πω, αυτή η ζωή η γαμημένη είναι άδικη»

«Εσύ τι έχεις ; Σε ακούω κάπως»

«Ο πατέρας μου. Απατάει την μητέρα μου»

«Ωχ και είσαι χάλια τώρα έτσι;»

«Άσε εμένα , μπροστά στο δικό σου , το δικό μου είναι ένα τίποτα»

«Μυρτώ»

«Ναι;;»

«Νιώθω»

«Μην συνεχίσεις , ξέρω τι θα πεις. Σταμάτα να σκέφτεσαι αρνητικά» Κάνω και υποδείξεις μην χέσω...

«Μυρτώ πρέπει να κλείσω θα πάω να κάνω ένα πολύ καυτό μπάνιο και να πέσω για ύπνο , άλλωστε έχουμε και σχολείο αύριο»

«Εάν θες την συμβουλή μου είναι να μην έρθεις για το επόμενο τριήμερο , να ξεκουραστείς»

«Θα δω τι θα κάνω , εάν δεν έρθω θα τα πούμε. Άντε καληνύχτα»

«Καληνύχτα , καλή ξεκούραση»

[Τελος Κλησης]

Με αυτά και με εκείνα δεν κατάλαβα το πόσο γρήγορα με πήρε ο ύπνος..

[...]

Σκάσε ριμαδιασμένο ξυπνητήρι....

Πονάει άσχημα η κοιλιά μου...

Ποιος σηκώνεται να πάει στο μπάνιο τώρα;

Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη , καρδιακό κόντεψα να πάθω...

Τι θα βάλω και σήμερα πάλι ;;

Γιατί να πρέπει να δω όλο το τσίρκο με μιξ ζωολογικό κήπο , οι κλόουν και τα φίδια...

Ετοιμάστηκα , βάφτηκα πολύ ελαφρά και έπειτα ξεκίνησα προς το σχολείο , με τα πόδια σήμερα..

Ο καιρός είναι και σκατά αλλά ταυτόχρονα καλός..

Δηλαδή έχει σύννεφα , αλλά έχει και ζέστη..

Δεν έχω όρεξη ούτε μαθηματικά να κάνω , ούτε φυσική , ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ..

Ευτυχώς που έβαλα ζακέτα διότι αρχίζω και κρυώνω..

Έφτασα στο σχολείο , το τσίρκο είναι ήδη έξω έτοιμο για σόου..

«Καλημερα»

«Γειά σας Κύριε Αναγνωστίδη»

Τον έχω και πρώτη ώρα...

«Μωράκι ;»

«Α καλημέρα μωρό μου»

«Φιλάκι ;» τον φίλησα

«Αχιλλέα δεν σου είπα , εχτές το βράδυ... Οι γονείς μου χώρισαν.»

«Όπα τι; Γιατί ;»

«Ο πατέρας μου , απατάει την μάνα μου»

«Πωω , και πως είναι τώρα η μαμά σου ;»

«Χάλια είναι , σαν εμένα»

«Έλα εδώ μωρέ» μου έκανε νόημα να τον αγκαλιάσω

Έβαλα τα κλάματα..

«Εεε μην κλαις , εγώ είμαι εδώ , μην το ξεχνάς αυτό εε»

«Ευχαριστώ αγάπη μου για την στήριξη»

«Δεν χρειάζεται να μου λες ευχαριστώ , είναι αυτονόητο ότι πάντα θα είμαι εγώ εδώ για σένα»

«Αχιλλέα»

«Ναι αγάπη μου;»

«Δεν αντέχω άλλο»

«Όλα θα φτιάξουν μωρό μου , στο υπόσχομαι»

[...]

«Παπαδοπούλου..»

«Ορίστε ;»

«Που κοιτάς κορίτσι μου ; Εδώ είναι ο πίνακας όχι στο παράθυρο»

«Ναι εντάξει κύριε»

«Συγνώμη λέμε»

«Ναι , συγνώμη»

Απορώ τώρα εγώ , αφού η καθηγητές λένε ότι εαν δεν διαβάζουμε και δεν προσέχουμε στο μάθημα κάνουμε κακό δικό μας , τότε γιατί τους νοιάζει που κοιτάω εγώ ;

Όρεξη είχα εγώ πρωί πρωί να κάνω άλγεβρα , αντεεε

Η Έλενα ευτυχώς που δεν ήρθε , θα γινόταν ακόμα χειρότερα.

Την Αγάπη δεν έχω δει ακόμα , έχω καιρό να της μιλήσω.

Κοιτάω τον συννεφιασμένο ουρανό και μπορώ άνετα να δω την ζωή μου αυτόν τον χρόνο , ποτέ ήλιος , ένα φως , μία ελπίδα βασικά..

Απορώ εάν κάποιος άλλος θα μπορούσε να ξεπεράσει όσα πέρασα χωρίς να λυγίσει.

Και όταν κιόλας μου λένε ότι όλα θα περάσουν , ότι πρέπει να σταθώ στα πόδια μου και ότι πρέπει να το ξεπεράσω.

Πέρασε η ώρα και έτσι βγήκαμε όλοι για διάλειμμα..

Α να η Αγάπη..

«Καλημέρα ρε»

«Καλημέρα Μυρτώ , πως πάει;»

«Άστα χάλια μαύρα , εσύ;»

«Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και στα καλύτερα μου , γιατί είσαι χάλια ; Τι έπαθες;»

«Χώρισαν οι γονείς μου»

«Πω ρε , πολύ κακό. Τι να σου πω ρε , ότι και να σου πω είναι λίγο. Κουράγιο»

«Ευχαριστώ»

Μμμ ήρθε και ο Αχιλλέας..

«Επ τι κάνουν τα κορίτσια ;»

«Να εδώ συζητάμε για την ανούσια ζωούλα μας»

«Εε μη ξανά ακούσω τίποτα τέτοιο , γιατί θα τα πάρω»

Δεν τα παίρνεις και εσύ , εδώ καίγεται ο κόσμος...

«Την Έλενα την είδατε ;»

«Ναι μίλησα εχτές μαζί της , δεν θα έρθει λογικά αυτό το τριήμερο»

«Είναι και αυτή χάλια ρε , η αστυνομία σιγά σιγά πιστεύει πως ο Ντίνος είναι νεκρός»

«Ωχχ , η καημένη , τι περνάει και αυτή»

Στα επόμενα δύο λεπτά , η σιωπή κυρίευσε την ατμόσφαιρα..

«Ξέρετε πόσο θέλω να ζήσω κανονικά»

«Και εγώ ρε Αγάπη , βαρέθηκα»

Κοιταχτήκαμε και οι τρείς..

Χτύπησε κουδούνι για μέσα οπότε ανεβήκαμε όλοι στις τάξεις μας.

Στην μέση του μαθήματος μπήκε μέσα ο διευθυντής και μου ζήτησε να τον ακολουθήσω στο γραφείο.. Αφού κατέβηκα τις σκάλες , στο γραφείο αντίκρισα την Έλενα να κλαίει ασταμάτητα , τον Αχιλλέα να πηγαίνει πάνω κάτω νευρικά , μισό δακρυσμένος. Τέλος την Αγάπη να με κοιτάζει με βουρκωμένα μάτια..

ΟΧΙ , ΟΧΙΟΧΙΟΧΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΒΕΙ..

«Παπαδοπούλου , κάτσε»