Ik dook weg. Zijn vuist miste mijn hoofd op een haar na. "Alsjeblieft." Smeekte ik, worstelend met de touwen die me op mijn plek hielden. "Luister naar me."

De Killing Soldier luisterde niet. Hij bleef naar me uithalen, en raakte me verscheidene keren. Zijn gezicht leek wel van staal. Hij reageerde niet één keer op mijn kreten, terwijl ik ineen dook van de pijn die de klappen me bezorgden.

Achter de soldaat maakten Laufeyson en Wanda zich uit de voeten. Ze lachten uitbundig en schreden weg als mensen die wisten dat ze al gewonnen hadden.

Ik begreep dat ik me niet gewonnen mocht geven. Ik kon hen niet laten winnen, ik kon Stark niet laten doodbloeden, ik kon Holmes niet in de steek laten, ik kon mijn team er niet alleen voor laten staan. Het was onmogelijk. Ik had maar één missie, en die was de Killing Soldier. Hij was het antwoord op mijn lijden. Hij betekende het einde van mijn reizen door de realiteit. Hij stond gelijk aan mijn zorgen. Als ik hem deelgenoot kon maken in de uitkomst, was alles voorbij. Dan konden we beiden weer onze eigen weg gaan.

"Stop!" Gilde ik met het laatste beetje kracht dat ik nog kon opbrengen te verbruiken.

De soldaat bevroor in zijn handelen. Hij kantelde vragend zijn hoofd. Ik voelde opluchting. Die trek had hij nog. De hoop was nog niet vervlogen.

"Luister naar me, jij stomme machine die half mens is!" Ik blies mijn haren uit mijn gezicht. De punten waren donkerrood van het bloed. "A-E-S." Spelde ik. Alleen hij kon de tussenliggende letters invullen, alleen hij zag dit verband.

Een vlaag van erkenning ging door het bruine oog van de moordende slaaf van Loki. Ik kon hem even zien twijfelen, maar de vloek die ze op hem los hadden gelaten, bracht zijn welwillendheid weer naar boven. De twijfel verdween, en het verlangen naar bloed keerde terug. Hij hief zijn hand om een nieuwe klap uit te delen, misschien wel de laatste die nodig was.

"V-P." Noemde ik nog twee letters uit het alfabet. Op zich stelden ze niks voor, maar voor de Killing Soldier waren ze van onschatbare waarde.
"Zeg dat nog eens." Eiste hij na lang te hebben gezwegen, hand boven zijn hoofd.

Ik glimlachte. De gelijkenis stelde me gerust. Ik wist dat ik juist zat. "V en P."
"Vi-virginia." Hij liet zijn arm zakken. "P-pepper." Zijn bruine oog zag waterig, en schoot onophoudelijk heen en weer. Zijn pupillen vergrootten zich, alsof hij een gebeurtenis uit het verleden herbeleefde. "Nog eens."

Ik wist niet of hij het tegen mij had, of tegen zijn hersenen, die de herinnering als een bioscoopfilm opnieuw moesten draaien. "A-E-S." Zei ik voor de zekerheid. Op dit moment kon ik hem beter teisteren, dan gerust stellen.

"Anthony Edward Stark." Vulde hij de ontbrekende kennis zonder nadenken in. Hij liet zich op zijn knieën vallen. Minutenlang bleef hij met gebogen hoofd en schokkende schouders voor me op de grond zitten. Hij zei niks. Af en toe rilde zijn hele lichaam, alsof het een klap had opgevangen die meer pijn deed dan verwacht.

"Tony?" Vroeg ik zachtjes aan de Killing Soldier.

Mijn vraag had niet het gewenste resultaat. Sterker nog; mijn vraag had helemaal geen resultaat. Niemand reageerde.

De soldaat stond op. Zijn armen hingen futloos naast zijn lichaam. Hij sjokte naar de grote plas bloed die van de geesten afkomstig was. Zwijgend knielde hij neer, en roerde de rode vloeistof. Ik zocht voor Holmes en Stark, maar ze leken verdwenen.

"Nee." Jammerde ik stilletjes. Het kon niet zo zijn dat ik te laat was. Ik keek opnieuw. De realiteit was harder dan ik ooit had kunnen denken.

Loki had gewonnen.