"Stark!" Gilde ik wanneer ik één van de mannen herkende. Aan de andere kant van de ruimte stond Wanda. Ze huilde en krijste onophoudelijk Loki's naam. In pure doodsangst staarde ze naar het gevecht. Ze weigerde plaats te maken voor de kemphanen, en werd bijna geraakt door de mechanische arm van de miljardair, die eindelijk weer zichzelf leek te hebben teruggevonden.

"Natasha, help alsjeblieft." Jammerde Sherlock. Hij stond achter me, en frunnikte aan de touwen.

"Laat mij maar, Holmes." Een man met een bolhoed op, en een net pak aan dat in het einde van de negentiende eeuw niet zou hebben misstaan, duwde de detective aan de kant. Hij wiebelde met zijn neus, waardoor zijn ouderwetse snor op en neer ging, terwijl hij de knopen uit de touwen pulkte. Zelfvoldaan deed hij een stap terug, wanneer de touwen op de grond vielen. Ik stond op, en kromp in elkaar. Mijn lichaam deed overal pijn. Ik voelde me hopeloos. Tony moest worden tegengehouden. Het lijstje dat zijn variant uit een andere dimensie had opgeschreven, was toekomst voorspellend. Het woord gek had een betekenis met dubbele lading. In dit geval kon ik het vergelijken met de situatie waarin Starks hersenen zich bevonden. Hij was zo gebrand op wraak, dat hij niet zou terugdeinzen voor moord of ernstig letsel. Als een sloopkogel vloog hij telkens weer op Loki af, een vastberadenheid in zijn ogen die ik nog nooit had gezien.

"Laat Loki met rust!" Riep Wanda vanaf haar post. Ze keek bevend naar de strijd die gevoerd werd.

"Een wapen." Commandeerde ik. Met mijn ogen volgde ik de zetten van Stark nauwgezet. Holmes vriend gaf me een mes, de detective zelf een revolver.

Ik schoot twee keer in de lucht. In de verwarring die daarop volgde, rende ik met geheven mes naar de twee mannen toe. Ik haalde naar allebei een keer uit. Loki liep een snee op in zijn wang, en Stark wist op tijd terug te deinzen. Hij had de reflexen van de Killing Soldier nog, net als diens metalen arm en vervangen oog.

Ik sprong op de playboy af. "Ga van me af!" Gilde hij woedend, terwijl hij zich in alle hevigheid verzette. "Het is zijn schuld. Door hem is Virginia weg! Door hem ben ik mijn Pepper kwijt!"

"Het was een list." Wierp ik tegen. "Zijn list, dat weet ik, maar wraak is niet de oplossing."

"Jawel!" Gilde Tony doorgelagen. "Het ís zijn schuld, en ik ga het hem betaald zetten!"

Terwijl ik met Stark worstelde, probeerde Laufeyson weg te komen. Ik wierp mijn mes naar hem, en raakte hem in zijn schouder. Hij schreeuwde het uit. Vloekend probeerde hij het mes te verwijderen.

"Holmes en..." Riep ik.

"John Watson!" Stelde Sherlocks vriend me op te hoogte. Hij sprong naar voren, en wierp zich samen met de detective op de god.

"Wanda!" Riep ik, strijdend met mijn naar bloed verlangende teamgenoot. "Kom me alsjeblieft helpen!"

Ze hoorde me, en gelukkig was ze bereid mijn kant te kiezen boven die van Loki. Ze kwam naar me toe, en greep de polsen van de playboy.

"Wicht!" Foeterde de miljardair met vuurspuwende ogen. "Honderden levens ten einde gebracht door jou!"

"Shut up." Zei het meisje toonloos.
"Laat me gewoon gaan!" Eiste Tony. "Laat me Loki een kopje kleiner maken, en... en..."

"Je weet het niet." Ik ging boven hem hangen. "Stop met vechten, Stark. De strijd is gestreden. Loki is gevangen genomen. Je bent niet gewist uit de realiteit. Holmes en Watson, en al je andere  goden bestaan nog. Het is oké. Je kan ontspannen. Potts is weg, maar..." Ik stopte. Stark dwaalde af met zijn gedachten. Hij traande een beetje. "Hé, het is al goed." Ik liet hem los, en trok hem overeind, zodat we samen op de grond zaten. Troostend wreef ik hem over zijn rug. "Pepper is niet helemaal verdwenen. Ze is nu één van je goden, toch?"

Hij knikte.

"Ik weet zeker," Verzekerde ik hem. "dat ze op je staat te wachten aan de andere kant van de hemelpoort."

Er verscheen iets in zijn oog, dat me onrustig maakte.

"Maar denk er niet over na het proces van overleiden te versnellen. Oké? Want ik zweer je, dat Potts je dan nooit meer wilt spreken." Ik wees omhoog. "En als je eenmaal daar bent, is nooit meer een eeuwigheid."