Stark trok zijn helm van zijn hoofd en liet hem uit zijn hand glijden. Het ding ketste op de grond, tolde een paar keer rond en bleef naast het dode lichaam liggen. Ik staarde vol ongeloof naar Stark. Haat had zijn ogen vervuld. Ik knielde neer naast de dode god. Mijn hand beefde toen ik het lijk aanraakte. In koele bloeden vermoord door mijn eigen teamgenoot. Ik keek op naar de playboy. Hij staarde nietszienend naar de twee moordwapens die uit zijn pantser staken.

~~~

"Ze verwachten nooit dat jij hem hebt neergestoken." Ik liet mijn hand van hem af glijden. Mijn blik was gericht op de haven. Toen ik opkeek, staarde ik recht in Starks diepbruine ogen. Telleurstelling uitte zich in tranen die over zijn wangen rolden. Ik kon het amper zien. Zijn gezicht was al nat van de regen, maar ik wist dat hij huilde. Zijn schouders schokten licht. Hij legde zijn hoofd in mijn nek. Ik klopte hem op de rug van zijn pantser. De philanthropist jammerde zachtjes.

~~~

"Blonde haren, blauwe ogen." Mompelde de knielende miljardair. Hij stroopte de linkermouw van het lijk op. De initialen 'V' en 'P' werden aan ons ontbaard. Ik zag Tony wit wegtrekken. Hij negeerde de waarschuwingen van de agenten en boog zich over het lichaam heen. Zijn arm reikte voor de rechtermouw. Hij trok het stof een stukje op. 'A.E.S.' stond in krulletters op de onderarm van het lijk getatoërd.

~~~

"Nat?" Tony trok Steve wat verder op zijn schoot. "Ik ben bang, dat er iemand anders voor de leeftijdsveranderingen verantwoordelijk is."
"Ik denk dat je gelijk hebt." Ik wierp een blik op het lijk van Loki. "Als het Loki was geweest, waren ze nu weer normaal geweest." Ik aaide de slapende kinderen. Bruce opende zijn ogen. Hij kroop tegen me aan en viel weer in slaap. In stilte wachtten we tot Maria en haar team kwamen.

~~~

Het had allemaal zo echt geleken. Ik opende mijn ogen en staarde naar het plafond van mijn kamer. De herinneringen bleven me achtervolgen. Zo echt... Ik wist niet wat ik ermee aan moest.

Ik keek op de klok. Over twee uur zou mijn vlucht vertrekken. Ik had nog genoeg tijd om te eten, te douchen en mijn spullen te pakken. Fit stond ik op.

"Ze zullen zien dat hij is neergestoken."

"Ja, maar ze zullen nooit verwachten dat jij het was."

Delen van de conversatie's tussen mij en Tony spookten door mijn hoofd. Ik schudde me, maar ze gingen niet weg.

"Dat wist ik al toen ik hier kwam."

"Mooi."

Waarom leek niemand ooit van de playboy te hebben gehoord? Hij was zo echt geweest. Alles was zo echt geweest.

Ik propte wat spullen in een koffer. Rogers had me het nummer van zijn vriend gegeven, plus een foto. Ik stak de foto in mijn zak, samen met mijn smartphone. De Killing Soldier was het enige waar ik nu aan moest denken. Hij was mijn missie, niet de één of andere gast uit mijn droom. Ik wist niet eens of Tony Stark wel echt bestond. Had ik dan echt een complete persoonlijkheid bedacht? Was Tony Stark het resultaat van een ontustige nacht?

Ondanks dat ik, Natasha Stark, een genie was, voelde ik me niet slim. Ik had de nodige kennis, maar dat maakte me nog niet geniaal. Daarnaast was er dat knagende gevoel wat me zei dat mijn achternaam Romanoff was, en niet Stark, zoals iedereen beweerde. De realiteit leek zich wel tegen me te hebben gekeerd. Niets was nog wat het leek.

Ik poetste mijn tanden en keek in de spiegel. In plaats van mijn weerspiegeling, zag ik die van Tony, de man uit mijn droom. Vlak achter hem stond een meisje. Ze schreeuwde naar hem. Naast haar stond de God van Onheil. De god die door Stark was gedood. Hij had een mysterieuze grijns op zijn gezicht, die er wel op leek te zijn vastgeplakt. Ik keek nog eens naar Tony. Zijn ogen zeiden iets heel anders dan zijn houding. Zijn bruine ogen smeekten me om hulp, maar zijn lichaam leek klaar om me te bespringen. Hij hungerde naar bloed.

Ik stapte weg van de spiegel. Het beeld vervaagde, en liet alleen een geschrokken ik achter. Ik staarde zwijgend naar mezelf. Mijn ogen weerspiegelden mijn zorgen. Waarom kwam de droom steeds terug? Waarom kon ik het niet loslaten?

"Ik ben niet boos op jou. Ik ben boos op iemand anders. Kop op, sweetheart."

Het waren de woorden die Stark, vlak voor de moord, tegen Thor had gezegd. Kon ik het niet gewoon laten rusten?

"Tony!"

De naam had vlak voor het moment door de loods gegalmd. Ik had het geroepen, maar kwam te laat. De god was dood.

Ik rekte me uit. Liet het los, Natasha, sprak ik mezelf toe. Het was maar een droom. Meer niet. Ik pakte mijn weekendtas van het bed. De Killing Soldier, dat was alles waar ik nu aan moest denken. Dromen waren dromen, maar dit was reality.