Ik ga zitten aan de derde lege tafel die ik tegenkom. Zo te zien eten we macaroni. Eerlijk gezegd snap ik niks van pasta, je hebt zo veel verschillende pasta, maar zonder saus smaakt alles hetzelfde. Zoals gewoonlijk komt er niemand bij mij aan tafel zitten, wat ik wel fijn vind. Nu kan ik Mozart luisteren terwijl ik eet.

Ondertussen blader ik door het programma-boekje heen:
Programma Frankrijk 2018
Vrijdag 7 september:
8:00-18:00 busreis naar Frankrijk
18:00-18:30  opfrissen/uitpakken
18:30-19:30 diner
19:30-00:00 welkomstfeest
00:00 slapen

Zaterdag 8 september:
10:00-11:00 ontbijt
11:00-19:00 zwemmen bij zwemparadijs
19:00-19:30 terug naar het kamp
19:30-20:30 diner
20:30-00:00 spooktocht
00:00 slapen

Zondag 9 september:
9:00-10:00 ontbijt
10:00-12:00 Balasuc bezoeken
12:00-14:00 Rondleiding door de grotten
14:00-15:00 lunch
15:00-18:30 vrije tijd
18:30-19:30 diner
19:30-00:00 bonte avond
00:00 slapen

Maandag 10 september:
8:00-9:00 ontbijt
9:00-12:00 wandeling door de bergen in groepjes
12:00-13:00 lunch
13:00-20:00 vrije tijd
20:00-00:00 filmavond
00:00 slapen

Dinsdag 11 september:
10:00-11:00 ontbijt
11:00-14:00 vrije tijd
14:00-15:00 lunch
15:00-19:00 opruimen/inpakken
19:00-20:00 diner
20:00-00:00 spelletjes avond
00:00-10:00 busreis naar Nederland

In 89,6 % van die dingen heb ik geen zin, dan moet ik, zoals mijn sociale coach dat noemt, socializen. Ik zucht, ik heb echt GEEN zin in vanavond. Waarom maken ze zo'n feesten nou ook weer verplicht om naar toe te gaan, zo van ja je moet vrienden maken.

Kit zit aan een tafel met Jennifer, Lauren en kyle. Kyle wordt weer negeert en weer heb ik medelijden met haar. Kit heeft zoals gewoonlijk op vrijdag, haar haar in  een hoge paardenstaart opgestoken. En ze heeft haar make-up nog bijgewerkt, tenminste dat denk ik.

Ik probeer zo langzaam mogelijk mijn macaroni op te eten, ik hou niet van de kantine, maar ALLES is beter dan op de kamer met die drie gekken.

Ondertussen heb ik al 3 keer opgeschept, het feest begint over 10 minuten dus eet ik het laatste beetje op. Als ik mijn bord weg zet en richting mijn kamer loop, zie ik meneer Vancouver zuchtend opkijken van zijn telefoon. Hij was degen die moest wachten totdat iedereen klaar was met eten en omdat ik dus 3 keer had opgeschept was hij er waarschijnlijk een beetje klaar mee. Als ik voor de deur van mijn kamer sta twijfel ik of ik naar binnen zal gaan, ik hoor Jamy al lachen en ik heb er totaal geen zin in, dus besluit ik om nog even naar het toilet te gaan. Ik kijk op mijn horloge die precies goed staat. Ik heb nog 4 minuten en 58 seconden.