Leigh Irish Alvarez

Nanatili lamang akong nakatago sa isang malaking puno. I was catching my breath as tears started to fall from my eyes while I am still trembling with fear.

I was exhausted, but the relentless pursuit haunted my thoughts. I was afraid they would find me.

"IRISH!"

Isang malakas na sigaw ang dumagundong sa buong lugar na lalong nagpadagdag sa pinaghalong kaba at takot na nararamdaman ko. I was trembling hard while my heart started to thump really fast.

Mas pinag-igi ko pa ang pagtatago. Sana lang hindi ako mahanap ng unggoy na iyon.

I heard some gunshots.

Tinakpan ko ang sarili kong bibig para pigilan ang sarili kong mapasinghap.

A river of tears continued to flow down my cheeks. I wished I had listened to my mom, dad, and my brother. I longed to let out a sob, but fear held me back, afraid of being discovered.

Gustong gusto kong mapahikbi pero pigil na pigil ko ang sarili ko dahil sa takot na baka mahanap nila ako. 

All I wanted was to see what the outside world looked like, but my parents forbade it, always cautioning me about the dangers. Yet, my brother, Vin, was allowed to explore freely. So, I escaped.

Pero dahil sa katigasan ng ulo ko ay lumabas ako. Tatlong araw akong nagpalaboy laboy dahil hindi ko na alam kung papaano makauwi and now I am being chased by an unknown man who seems to know me. 

I tightly closed my eyes as I silently prayed.

 'Please, Lord God, save me. Hindi na po ako susuway pramis! Cross my heart, mamatay man po yung mga humahabol sa akin ngayon.'

Tahimik na pagdadasal ko habang magkadikit pa ang dalawang palad ko. Saka po pagka nakatakas po ako dito, bigyan nyo po ako ng pagkain kasi tatlong araw na po akong di kumakain gutom na po ako ehh.. Kahit isang tobleron lang pong malaki saka spaghetti at coke. Thanks in advance po.

Patuloy na mahinang pagdarasal ko, ano ba kasing kailangan ng mga iyon? Gusto ko ng umuwi. Miss ko na yung kama ko pati yung teddy bear kong masarap yakapin. Napanguso ako saka pinahid ang luha kong mas sumiksik sa pinagtataguan ko. 

"Find her! Search every corner!"

Galit na galit na sigaw nito na nagpatikom lalo ng bibig ko. Nang mapansin kong nawala na ang kaluskos ay sumilip ako mula sa pinagtataguan ko. A smile crept on my lips when I saw those scary people gone.

I puffed a harsh breath.

Medyo nanghihina narin ako dahil ilang araw na akong hindi kumakain. Sinubukan kong humingi ng pagkain doon sa kainan kahapon pero pinalayas lang ako. 

Napabuntong hininga na lang akong dahan dahan ang paglakad, nang masiguro kong wala na talaga ang mga humahabol sa akin ay nagtatakbo ako paalis sa lugar na iyon.

I suddenly remembered my parents and my brother, their overprotectiveness suffocating me. I knew they loved me, but I was almost eighteen, and I couldn't comprehend why.

Bakit hindi ako pwedeng lumabas? Normal naman ang buhay ni kuya Vin, pero bakit sa akin ay hindi? 

I wanted to experience a lot of things like people my age do. I wanted to know the world more but my complicated life won't allow me to do so.

Mula pagkabata ko ay home schooled ako,Ginagalingan ko naman. Halos lahat na yata ng libro sa library ng bahay namin ay namemorize ko na. I've been doing my best to know more at ipinapakita ko sa kanila iyon, pero hindi parin ako pinapayagang makalabas. 

They did give me a phone like Vin's, but it didn't connect to the internet for some reason. And whenever I asked why I couldn't live a normal life, they would change the subject or simply tell me it was dangerous outside.

Well duhh? Hindi ba nila naisip na ang ganito kagandang mukha ay dapat na ipinakikita sa mundo? Sabi ni yaya sa akin ang ganda ganda ko raw ehh.

But now I think I understand how dangerous this world is. Pinoprotektahan lang nila siguro ako. pag uwi ko magsosorry ako kay mommy saka kay daddy at kuya, pati kay yaya barney.

 Napahikbi nalamang ako at hinang hinang pinipilit makalayo sa lugar na iyon.

I will never disobey them again. Paano na lang kung mamatay ako ngayon? Kawawa ang parents ko, mawawalan sila ng magandang anak!

"Ayun siya!"

Narinig kong saad ng mga kalalakihan, dalawa sakanila ang nakakita saakin na bahagyang ikinamulagat ng mga mata ko. 

Kahit nanghihina na ako sa gutom at pagod ay nagawa ko pang mas bilisan ang takbo ko.

Kailangan kong tiisin. I felt like I would lose my consciousness any moment, but I can't let them catch me! I have to go back home.

Ayaw kong umiyak si mommy at daddy kapag nawala ako. Saka baka magpaparty si kuya, kapag namatay ako paano ako makakakain ng handa sa party niya diba? Napatango tango pa ako saka mas binilisan ang takbo ko.

Gusto ko sana itry yung in my feelings challenge tulad nung sinayaw ni kuya kaso baka maimbyerna lang sila tapos tuluyan na akong barilin nitong mga humahabol sa akin. 

Malakas na lang akong napatili nang muli silang magpaputok sa langit. 

"Tangina barilin mo na! Ang bilis tumakbo!"

Narinig kong saad nung isang lalaki na bahagyang nagpamulagat ng mga mata kong mas binilisan ang takbo ko. Omg! pwede na akong maging girl version ni flash!

"Tanga ka ba?!Kapag namatay yan, tayo mapapatay ni boss!"

"Edi daplisan mo lang! Ang importante ay mahuli natin!"

Napakagat labi na lang akong nagpatuloy sa pagtakbo may natatanaw na akong high way baka pwede na akong humingi ng tulong sa mga dumadaan. 

Pagod na pagod na talaga ako at pakiramdam ko ay hindi ko na kakayanin. Narinig ko ang pag alingaw ngaw ng putok ng baril na halos magpabingi pa sa akin. Bukod doon ay nararamdaman ko ang pahapdi ng paa ko.

Napansin kong may dugo doon na lalong nagpadagdag ng takot na nararamdaman ko. Lalo akong napaiyak at iika-ika na. Bumagal ang pagtakbo ko, pero hindi ako tumigil, pinilit kong bilisan kahit puro na ako galos at gutom na gutom na talaga ako. 

Nararamdaman kong malapit na nila akong maabutan. Nang maabot ko ang high way ay desperado akong tumakbo sa gitna at hinarang ang unang sasakyang dadaan. 

"Irish!"

Narinig kong sigaw ng dalawa. Takot ang bumalatay sa muka ko kasabay ng lalo pang paglandas ng mga luha sa aking mga mata. 

Mabilis ang takbo ng paparating na sasakyan. 

 Papalapit na sila ng papalapit pati ang sasakyan, napahagulgol na lamang ako ng iyak saka mariing napapikit. May narinig akong malakas na tunog, nakapikit parin ako.

"Huwag kang makialam rito!"

Marahas na sigaw ng isa sa mga lalaking humahabol sa akin. Unti unti ay napamulagat ako ng mga mata. bumungad sa akin ang matipunong likod ng isang matangkad na lalaki,.

"Kung ayaw mong madamay dito ay ibigay mo sa amin ang babaeng yan."

Matigas na saad nung humahabol sa akin. Napangiwi na lamang ako at umiling sa lalaking nasa harapan ko ngayon. 

The man didn't say anything.

Lalo ako nitong itinago sa likod niya. The man glanced at me making me dumbfounded because of the intensiy his eyes hold.

"T—The gun."

I stammered, their gun is currently pointing at him but the man didn't show any kind of emotions. He didn't even flinch even a bit. Walang mababakas na kahit anong takot rito. 

"Leave her alone."

Malamig na sabi nito na ikinatawa lang ng dalawa. 

I saw his jaw clenched as they started to attack him. Akmang hihilain na nung lalaking mukhang shokoy yung gatilyo pero naunahan siya nung pogi. Sinikmuraan niya ito saka sinipa ang kamay dahilan para mabitawan nito ang baril niya.

Ganoon din ang ginawa niya dun sa isa pang lalaking mukang bullfrog. Napapalakpak pa tuloy ako with matching talon sa ginawa nya.

Nilabanan nya ang mga lalaki ng siya lang habang ako naman ay nakatutok lang sa panonood. 

Gusto ko sanang mag cheer pa, kaso ay wala na ata akong lakas para gawin iyon. 

Doon ko lang din naramdaman ang sakit ng paa kong nadaplisan ng bala kanina. Nanghihinang napasandal ako sa hood ng kotse niya.

I glanced at the man for the last time.

I saw how he defeated those men making me sigh in relief. Unti unti ng bumibigat ang talukap ng mga mata ko.

I suddenly felt dizzy. I was ready to fall at any moment, but then I felt someone caught me. That's the last thing I remembered then the darkness finally covered me.