PINAGMASDAN ni Montana ang dati nilang bahay. Ang tahanan ng masaya nilang pamilya. Ang bahay na kinuha ng banko na pag-aari ng Dela Fuente dahil sa utang na hindi nabayaran ng kanyang ama. Sino na kaya ang may-ari ng bahay na ito ngayon? Mayroon na kaya? O baka wala pa dahil ganoon pa rin exterior ng bahay. Walang nabago. Mukhang nakailang repaint kasi bagong-bago pa rin iyon pero kaperahong pintura pa rin sa dati. Maging ang gate niyon ay walang nabago. Hindi pinalitan. Paminsan-minsan ay binisibita niya ito kahit noon pa man pero itinigil lang niya dahil bumabalik ang lahat ng sakit. Ayon kay Trey ay mukhang wala pa raw bagong may-ari ng bahay nang minsan niyang tanungin. Pero wala rin naman sa listahan ng auction ng banko. Nagbiro pa si Trey na babawiin nila ang bahay na ito kapag nagkapera sila. Ngayon ay nagpasya siyang bisitahin muli ang bahay makalipas ang mahaba-habang panahon para ibalik ang galit sa puso niya. Tama si Cleo, kailangan niyang alalahanin ang lahat na masamang nangyari. Baka iyon ang makapagpaklaro sa kanyang naguguluhang isipan.

Bumukas ang gate, may isang babae ang lumabas na kung ibabase sa suot na uniforme ay kasambahay. Mukhang may bago na ngang may-ari. Nagtapon ito ng basura sa malaking trash can sa gilid ng bahay. Ang itim na trash bag ay sa loob ng basurahan inilagay habang ipinatong naman sa ibabaw ang kuwatradong frame—posibleng painting o portrait. Bahagyang umawang ang labi ni Montana nang makita ang taong sunod na lumabas sa gate.

"Klouber," mahina niyang usal. Hindi makapaniwala sa taong nakikita. Ano ang ginagawa ni Klouber sa dating bahay nila? Kinausap nito ang katulong at nauna nang pumasok ang katulong habang si Klouber ay naiwan sa labas. Nakasimangot nitong hinawakan ang frame at itinaas para silipin ang kung anuman ang nakapinta o larawan doon. Lalo itong sumimangot saka iyon binitawan at naglakad pabalik sa nakabukas na gate.

"Klouber!" Malakas niyang tawag rito mula sa kabilang kalsada. Kunot-noo itong lumingon hanggang sa bumakas gulat sa mukha nang makita siya. Sinukbit niya ang dalawang hinlalaki sa magkabilang strap ng backpack na nakasabit sa kanyang likuran. Dahan-dahan siyang naglakad patawid ng kalsada habang hindi iniiwan ng tingin si Klouber.

"Ano ang ginawa mo rito?" agad na tanong ni Klouber hustong makalapit siya.

"Hindi ba dapat ikaw ang tanungin ko niyan? Ano ang ginawa mo sa dati naming bahay?" Sinulyapan niya ang bahay.

"Ano? Dating bahay?" gulat na untag ni Klouber.

"Oo. Bakit nandito ka?"

"Ahm." Nilaro ni Klouber ang sariling mga daliri, nilinga nito ang bahay saglit bago ibinalik ang atensiyon sa kanya.

"Bahay ito ng kaibigan ko. Invited ako para mag-sleep-over kasama pa ang iba kong mga kaibigan."

"Sino'ng kaibigan? Ano'ng pamilya?"

Dinilaan nito ang natutuyong labi bago tumugon. "Ahm...Si Michelle, Michelle Flores. Ahm, sige na." Tumalikod ito pero muli ring humarap.

"Saka pwede ba, Montana. Mag-move-on ka na nga lang sa buhay. Tanggapin mo na lang na hindi na maibabalik ang dati mong buhay. Ang creepy mo na," pagkasabi nito ay tumalikod na at pumasok muli. Umirap pa ito bago isinara ang gate. Naiwang mag-isa si Montana sa labas. Nakatitig sa gate na isinara ni Klouber.

Move on? Ano nga ba ang mangyayari kapag nag-move on na lang siya? Kung kalimutan na lang niya ang lahat? Tiyak na magagalit si Trey. Hindi niya mabibigyan ng hustisya ang pamilya nila ni Trey. Bumuntong-hininga si Montana. Sa pagbaling niya sa direksyon kung saan naroon ang basurahan ay nakuha ng frame ang interes niya. Nilapitan niya iyon at inangat para suriin ang laman. Napasinghap si Montana nang makita ang nakapinta roon.

"My painting." Agad na nag-init ang kanyang mga mata hanggang sa mapuno iyon ng luha at dumaloy sa kanyang pisngi. Napuno ng lungkot ang puso niya at hindi maampat ang pagdaloy ng kanyang mga luha. Lumuhod si Montana habang hawak ang painting sa mga kamay. Hindi siya maaaring magkamali. Kanya ang painting na ito. Siya mismo ang nagpinta nito. May mga larawan pa siyang nakatago kung saan ipinipinta niya ang four-clover leaf na ito. Limang taong-gulang siya niyon. Hindi ito perpekto pero ito ang paborito niya. Her mother guided her while she painted it. She reached for the signature below the painting and gently touched the initial of her name. Tuluyang napahagulhol si Montana at niyakap ang painting. Rumagasa ang matinding kalungkutan sa kanya. Ang pangungulila sa kanyang mommy. Ang pangungulila sa masayang buhay na mayroon siya noon. Buhay na kailanman ay hinding-hindi na maibabalik pa. Masayang buhay na inagaw ni Soft. Sa katotohanan na iyon ay lalo siyang nakakaramdaman ng matinding sakit.

***

SAYANG! Hindi niya natiyempuhan na may buwan sa pagdalaw niya sa lugar kung saan nakatira ang kanyang papa. She leaned against the wooden railing of the veranda where she's standing and gazed out into the darkness of the sea, her eyes trying to adjust to witness the beauty that surrounded her, specially the water stretched out endlessly but she failed as the world was enveloped in shadows.

As the warm breeze gently caressed her face, she filled her lungs with a deep breath, savoring the faint scent of salt and freshness. The symphony of nature's soothing melodies delighted her, as if it was performing a personal serenade just for her, trying to take her problem away. The distant call of nocturnal birds echoed in the air, their song carrying a sense of freedom and untamed spirit. Crickets chirped their evening symphony, filling the atmosphere with a gentle hum, the occasional rustle of leaves in nearby trees added to the symphony of whispers, and the rhythmic melody of waves crashing against the shore reached her, filling the air with a soothing symphony. Each gentle swell and retreat of the tides seemed to synchronize with the beating of her heart, lulling her into a state of tranquil calm which she needed the most at this moment. Her most cherished sounds of nature were those that embraced her during the night, when she slumbered peacefully. These were elusive auditory delights she could never experience within the bustling city, particularly within the confines of her apartment, where the dissonant honking of cars occasionally prevented her from finding restful sleep. Her wind wandered as her senses absorbed the tranquillity of the moment. The darkness, rather than instilling fear, served as a blank canvas upon which she imagined endless possibilities. It allowed her to reflect, to dream, to find solace in the quietude that surrounded her.

"Klouber." Mula sa madilim na karagatan ay nilingon niya ang kanyang ama na nasa pinto.

"Malamig na riyan." Niyakap niya ang sarili. Ngayon nga niya naramdaman ang lamig ng simoy ng hangin.

"You appear lost in contemplation, Klouber. Just remember that I'm always here to lend an ear and listen to whatever is on your mind." Sa tuwing dumadalaw siya sa kanyang daddy ay maaga palang nakakatulog na siya. Pero hindi ngayon dahil maraming gumugulo sa kanyang isipan ngayon at mukhang napansin nito iyon. Isa pa ang kalagayan ng kanyang ama sa bumabagabag sa kanya. Hindi niya alam kung darating pa ba ang araw na hindi na nito gagamitin ang upuang de-gulong. It's been years since her father suffered from a stroke. Maraming session na ng therapy ang ginawa nito—ang iba ay nag-enjoy ang kanyang ama kaya pinapatapos nito ang session pero ang iba ay hindi nito nagugustuhan.

Humakbang si Montana palapit sa ama. Lumuhod siya sa harapan nito at ipinatong ang gilid ng ulo sa ibabaw ng hita ng ama na nakatatakpan ng fleece blanket. Agad namang masuyong humaplos ang daliri nito sa kanyang buhok na ikinangiti niya. Kahit paano ay may improvement naman dahil kaya na nitong igalaw ng normal ang mga kamay. Ang paglakad na lang talaga.

"Dad, can you tell me again what happened to us? Kung paanong nasira ang masayang buhay natin?"

Her father emitted a weary grumble, expressing his dissent towards her plea. "Klouber, I have reiterated that countless times before," he uttered with a hint of frustration.

"Kalimutan mo na ang lahat para hindi na bumabalik ang sakit. In fact, nakalimutan ka na ng mga tao at hindi na makikilala pa sa katauhan ni Montana."

Alam ng kanyang ama ang pagpapalit niya ng pangalan na pinahintulutan nito nang kausapin ito ni Trey. Hindi naman lingid sa ama ang pambu-bully na pinagdaanan niya dahil sa pangalan niya. Araw-araw umuuwi siyang umiiyak. Kahit na nasa probinsiya na sila kilalang-kila ang pamilya niya. Ang totoo nga niyan, hindi ang kanyang mga kaklase ang nagsimula ng pambu-bully kundi ang mga magulang nito. Ang mga magulang ang nagsabi sa mga anak na iwasan siya. Kahit ang mga guro ay nagpakita ng pagkadisgusto sa kanya na hindi naman niya masisi dahil karamihan sa mga ito naging biktima ng kumpanya nila. Ang pinangpapaaral daw sa kanya sa pribadong paaralan ay galing sa ninakaw ng kanyang papa.

Natahimik lang ang buhay niya nang lumipat siya ng paaralan at gamitin ang katauhan ni Montana. Pero si Montana, ito ang nakatanggap ng pambu-bully na dapat ay para sa kanya.

"I want to hear it again, Dad. I need to hear it once again." Kailangan ma-refresh sa utak niya ang lahat ng iyon dahil mukhang nakakalimot na siya.

"Sino ang dapat kong sisihin sa mga nangyari sa atin? I want to hear it again, Dad. Please, tell me."

Bumuntong-hininga si Gary, itinuon ang mata sa labas na nababalot ng dilim. "Sofronio dela Fuente." Mariing ipinikit ni Montana ang mga mata. Inasam ng puso niya na ibang pangalan ang kanyang maririnig pero hindi nangyari. Ang marinig ang pangalan ni Soft mula sa kanyang ama ay parang lubid na sumasakal sa kanya.

"Minanipula niya ang lahat para makuha ang kumpanya at maisisi sa akin ang perang nawawala. Nagmakaawa ako sa kanya pero malupit siya. Hindi siya marunong makinig."

Hindi mapigilan ni Montana ang tuluyang paghikbi. Bakit ganito katindi ang epekto sa kanya ng katotohanan na iyon? Bakit nag-iba? Ang galit sa puso niya sa tuwing maririnig ang kuwento ng ama ay napapalitan ngayon ng matinding sakit at hindi niya nagugustuhan iyon. Mas gusto niya ang galit kaysa sa sakit.

***
"HI, Montana!" Tipid na ngumiti si Montana sa kaklaseng tumabi sa kanya, si Liberty at Meg.

"I would be overjoyed if you could make it to my upcoming birthday party. Sa house lang." Bumagsak ang kanyang paningin sa invitation card na inabot sa kanya ni Liberty. Wow! Nag-iba yata ang ihip ng hangin at iniimbitahan siya nito. Kaklase na niya ito mula first year pero never siyang personal na inimbeta sa mga party nito. May mga kaklase na binibigyan ng invitation card lalo ang mayayaman pero hindi ang walang kaya sa buhay. Sinasabi lang nitong pumunta ang gustong pumunta sa mga kaklse. Bakit kaya nagbago ang ihip ng hangin?

"Salamat," aniya na kinuha mula rito ang invitation card.

"Do you want to go with us? Mag-snack kami."

"Ahm. Hindi na. Nagyaya kasi sina Chin."

Bahagya itong sumimangot. "Maybe next time?"

"Next time," aniya.

"Great. We'll go ahead." Bumeso sa kanya ang dalawang babae sa magkabilang pisngi niya bago umalis. Lumapit naman sa kanya si Chin at Astrid.

"Ano 'yon? Parang gusto ko ng kaibiganin," naiiritang sabi ni Chin.

"Nabalitaan lang na nalibre kami ni Soft ng phone. Inggit ang gaga. Gold digger talaga 'yon. Eh, hindi ka nga niyan pinapansin man lang hindi ba?" si Astrid na iritado rin.

"Hayaan ninyo na." Inilagay niya ang invitation sa bag saka tumayo.

"Paano, mauna na ako. Papasok pa ako sa trabaho." Tumayo rin ang dalawa.

"Bakit kailangan mo pa kasing magtrabaho? Hindi ba sabi ni Soft mag-focus ka na lang sa pag-aaral mo."

"Ayos lang. Kaya naman."

Ang dapat na pagdiretso sa trabaho ay hindi nangyari nang hintuan siya ni Soft habang nag-aabang siya ng jeep. Sa halip na sa trabaho ay sa restaurant sila nagpunta at kumain at kapagkuwan ay isinama siya nito sa penthouse nito. Napakali ng penthouse. Moderno. Elegante. Mabango. Napakaganda. It's a true haven in the midst of the bustling metropolis.

"Montana, come here." From her vantage point overlooking the city, she glanced at Soft, who was seated on one of the luxurious white sofas in the living room. Naglakad siya patungo sa sala at naupo sa pang-isang sofa sa katapat ng kinauupuan ni Soft.

Tumayo si Soft, nilapitan si Montana, kinuha nito ang kamay niya at hinila siyang patayo. Dinala siya nito sa mahabang sofa at doon naupong magkatabi. Hindi nito binitawan ang kamay. Nang subukan niyang hilain ay ipinagkawing nito ang kanilang mga daliri.

"Kanina ka pa tahimik. Ano'ng nangyayari? Kinakabahan ako. Wala naman tayong problema hindi ba?"

Tahimik siyang umiling habang bahagyang nakayuko.

"C'mon, Montana. I could feel it." Hinawakan nito ang kanyang baba at pilit na inangat ang paningin sa kanya.

"Wala. Pagod lang." Umusog si Soft, kinabig siya nito at niyakap. Hinayaan naman ni Montana ang sarili na yakapin lang nito. Ang totoo nangungulila siya kay Soft sa dalawang araw nilang hindi pagkikita. Nagpupumilit pa nga itong sumama nang magpaalam siyang uuwi siya nang probinsiya kasama si Cleo. Mabuti na nga lang at hindi na nagpumilit pa ng tumanggi siya.

"Para kasing iniiwasan mo ako. Hindi mo sinasagot ang mga tawag ko."

"I left my phone in my apartment" Matapos niyang makausap ang kanyang ama ay nawalan siya ng lakas ng loob na kausapin si Soft. Pakiramdam niya tinatraydor niya ang kanyang ama dahil sa saya na nararamdaman sa tuwing kausap at kasama si Soft.

"Tuloy pa rin ang kasal natin hindi ba?"

Mariin niyang ipinikit ang mata. Ang takot sa boses ni Soft ay nararamdaman niya. Ang lalaking ito. Hindi marunong magtago ng emosyon. Dapat masaya siya sa nakikita niyang tagumpay sa plano pero hindi iyon ang maramdaman niya.

"Yes," mahina niyang tugon. Huminga ng maluwag si Soft na para bang may mabigat na naalis sa dibdib nito.

"Can we stay here? Bukas na kita ihahatid sa apartment mo. Tatawagan ko si Chef Chino para ipagluto tayo."

"No!" Kumawala siya mula sa pagkakayakap ni Soft.

"Marami akong gagawin."

"Montana," he pleaded.

"Please. Ihatid mo na muna ako sa apartment. O kaya, magku-commute na lang ako."

Matagal siyang tinitigan ni Soft. "Kung may problema sabihin mo sa 'kin. We can fix it. I can fix it."

Ginaanan ni Montana ang ngiti para alisin ang pag-aalala nito. "I'm okay, Soft. Dala lang ito ng monthly period." She did not lie about it. Mayroon talaga siya ngayon kaya siguro mas lalong naaapektuhan ang emosyon niya.

"Monthly period?"

"Menstruation."

"Oh. I see. Akala ko kung ano na." Mas lalo pang naginhawaan si Soft sa dahilan niya.

***

His heart continued to race, overwhelmed by fear. He couldn't shake the thought that Montana might cancel the wedding. Mood swing. Period. Iyon lang pala ang dahilan ng pagiging tahimik nito. Kapag hindi niya makontak si Montana para siyang mababaliw. Umalis ito noong isang araw kasama si Cleo, umuwi ng probinsiya. Gusto niya sanang samahan pero tumanggi ito kaya hindi na siya nagpumilit pa ng sawayin siya ng kanyang ina.

Hinaplos niya ang buhok ni Montana nang buong suyo at pinagmasdan ito habang natutulog sa kanyang hita. Nakatulog ito habang yakap niya kaya inihiga na niya, pinaunan niya ang kanyang hita.

Binuksan niya ang messenger at binuksan ang Dela Fuente/Swift brothers group chat at mabilis na nagtipa.

Soft the intelligent: Need help mga kapatid.

Ryke the handsome: Is Montana missing again?

Hector the hottest: Baka nasa school lang.

Frankus with the biggest cock: Tawagan ko na ba si Creed?

Soft the intelligent: No. She's with me. She has a period and it affects her mood. It frustrated me. I'm seeking advice on how to handle the situation. May gamot ba para sa ganito?

Ryke the handsome: Violet often experienced a shift in mood during her period, too. Her mood lightens up and she finds satisfaction in having her cravings fulfilled during her menstrual cycle. It's important to accommodate her food preferences and provide her with what she desires to eat.

Frankus with the biggest cock: Same with Lavender. She loves eating ice cream during her red days.

Ryke the handsome: Violet loves chocolate and chips.

Hector the hottest: No idea about that. I think I should be ready in the future for Andrite. Thanks for the tips, brothers!

Soft the intelligent: Can you ask your wives what kind of food they love to eat during their period aside from chocolate and ice cream?

Ryke the handsome: Okay.

Soft the intelligent: Bilhin niyo, tapos dalhin niyo rito sa penthouse ko.

Ryke the handsome: Copy, bro.

Frankus with the biggest cock: Alright.

Hector the hottest: I'll ask Andrite, too.

Soft the intelligent: Maasahan talaga kayo. Y'all are the best. Muawh!

Ryke the handsome: Tsup! Tsup!

Frankus with the biggest cock: Muaw hugs!

Hector the hottest: Haha!

Soft the intelligent: Hoy, Frankus! Change your nickname.

Frankus with the biggest cock: Why? Is it vulgar?

Soft the intelligent: No. It's a lie.

Frankus with the biggest cock: Hahaha! I have solid evidence for my claim. But okay, I'll change it.

Matapos ang ilang segundo ay pinalitan nga ni Frankus ang nickname—Frankus with 8.5-inch cock. Pinigil ni Soft ang paghalakhak ng pati ang sa kanila ay pinalitan din nito na Hector with 8-inch cock, Soft with 7.5-inch cock, and Ryke with 7-inch cock.

Ryke with 7-inch cock: Gagu! Ako na talaga pinakamaliit, Frankus? Do you have an evidence?

Frankus with 8.5-inch cock: If it grew more after I saw it when I was 4 or 5 years old when your mistress sucked you then my apology.

Ryke with 7-inch cock: Tarantado ka! Bago mo ipagmalaki ang titi mo tapatan mo muna bilang ng mga anak ko.

Frankus with 8.5-inch cock: HAHAHAHAHA!

Hector with 8-inch cock: 😂😂😂😂😂😂😂

Soft with 7.5-inch cock: The food. Bring the food here.

Mga siraulo!

Inilagay niya sa sofa ang phone at muli ay hinaplos ang ulo ni Montana. Pinakatitigan niya ang napakagandang mukha nito. Her delicate feature glowing in the natural light that entered from the glass wall. Her curly dark hair cascaded over his trouser-clad legs, blended to the deep color. The corners of his mouth curled upwards in a gentle smile as he couldn't help but stare at her in awe. Unable to resist the urge any longer, Soft reached down and lightly brushed the pad of his thumb across the skin of Montana's peaceful face. Her skin felt warm beneath his touch. As he gazed upon Montana's slumbering form, a torrent of emotions surged within Soft. A mix of adoration, fear, and a profound sense of gratitude overwhelmed him.

Nagpasya siyang buhatin si Montana para ipasok sa kuwarto. Habang karga ay umungol ito at nagmulat ng mata.

"Just sleep." She closed her eyes again, peacefully surrendering herself to his presence. He couldn't help but marvel at the vulnerability she exhibited. As soon as he reached his room, he gently placed Montana on the bed.

Hinawakan ni Montana ang braso niya hinila siya nito. Umungol. "Don't leave." Nangiti si Soft. Tinabihan ito. Parang batang nagsumiksik si Montana sa kanyang katawan. Ipinaalim ni Soft ang braso sa ulo nito. Nanatili itong nakapikit. He lightly brushed a stray lock of hair from Montana's delicate face.

"Soft," she whispered his name in her slumber, causing a ripple of affection course through him. At forty-one, he had believed his chance at love would never come, resigning himself to a life of comfortable solitude. But fate had different plans. She met Montana. How had he been bestowed with such a gift at this stage of his life? How had he found his soulmate when all hope had seemed lost?

Cautiously, Soft placed a tender kiss upon Monatana's forehead, hoping to convey all the love and tenderness that dwelled within him. Unexpectedly, a tear welled up in his eye as he marveled at the serenity and joy he had discovered in her presence. Damn! Why is he even in tears? In that moment, Soft knew without a doubt that he had finally stumbled upon love, encapsulated in the beauty of a sleeping woman nestled in his arms.