Προχθές έμαθα κάτι δυσάρεστα νέα για τον μπαμπά μιας φίλης μου και είμαι αρκετά στεναχωρημένη.

Σας παρακαλώ να προσέχετε τους εαυτούς σας. Όλοι μας.

❤️

~~~

<<ΟΥΦ>> λέει δυνατά ο Τζέικομπ και σηκώνω αργά το βλέμμα μου για να τον κοιτάξω.

Από την πρώτη στιγμή που μου είπε ότι ήθελε να έρθει μαζί μου για διάβασμα κατάλαβα ότι κάτι πηγαίνει λάθος. Ο Τζέικομπ δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μια στο δισεκατομμύριο να κάτσει να διαβάσει. Πόσο μάλλον σε μια καφετέρια γεμάτη κόσμο, με την μουσική τέρμα δυνατά και με εμένα δίπλα του.

Ξαναγυρνάω το βλέμμα μου στο βιβλίο.

Όχι ότι εγώ ήρθα για διάβασμα εδώ. Προφανώς και όχι. 

Αυτή η καφετέρια έχει γίνει το στέκι μου. Τι πρώτες μέρες, ναι, το παραδέχομαι, ερχόμουν ξεκάθαρα και μόνο για να πετύχω αυτόν τον Άλεξ που μου είπε η Νάιλα ότι έμοιαζε τρελά με τον τύπο που φίλησα στο κλαμπ. Και ναι, η ιδέα να παρατήσω την προσπάθεια να τον βρω μόνο και μόνο από αυτό το ηλίθιο όνομα που έχει, δεν με σταμάτησε.

Αν και η αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι. Υπερβολικά πολύ. Κάθε μέρα. Συνέχεια.

Τουλάχιστον μέχρι να τον πετύχω, αυτή η καφετέρια κάνει αρκετά καλό καφέ και έχει φοβερούς καναπέδες για να κάθομαι. 

<<Ήξερες ότι το λένε Coffeegasm;>> ρωτάει ο Τζέικομπ ενώ πιάνει στα χέρια του τον τιμοκατάλογο. 

Σηκώνω τα φρύδια μου έκπληκτη. <<Ενδιαφέρουσα επιλογή ονόματος, δεν μπορώ να πω>> κοιτάζω στον τοίχο δίπλα μου έναν πίνακα που εξηγεί τι σημαίνει αυτή η λέξη. <<Μάλλον όταν τα βράδια αλλάζει όνομα>>

<<Ναι ναι...>> λέει και με κοιτάζει έντονα.

Ένα αρνητικό του Τζέικομπ από τους σχεδόν 6 μήνες που τον γνωρίζω, είναι ότι ξεκάθαρα θέλει να περιστρέφονται όλα γύρω από τον εαυτό του. Που, οκευ, δεν είναι και τόσο άσχημο γιατί και εγώ είμαι αρκετά εγωκεντρικό άτομο, αλλά στον βαθμό που το κάνει ο Τζέι καταντάει εκνευριστικό.

Όπως και τώρα. Είμαστε σχεδόν 1μιση ώρα στην καφετέρια και συνέχεια ξεφυσάει δυνατά, κουνιέται από την θέση του και μου σπάει τα νεύρα. Αυτό το κάνει ξεκάθαρα για να τον ρωτήσω τι έχει, πλέον τον έχω καταλάβει.

Κλείνω με δύναμη το βιβλίο μου και ανακάθομαι στον καναπέ. <<Λέγε!>> διατάζω και με κοιτάζει υποτίθεται έκπληκτος.

<<Τι πράγμα;>>

<<Λέγε τι συμβαίνει. Δεν θα μου βγάλεις την πίστη σήμερα>>

Ένα τεράστιο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπό του. <<Έχω φοβερή ιδέα για παρτάρα>>

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. <<Τι παρτάρα;>>

<<Δεν ξέρω αν η προσύλωσή σου στο να βρεις τον γκόμενο που φασώθηκες σε έκανε να χάσεις την αίσθηση του χρόνου, αλλά σήμερα είναι 26 Οκτωβρίου. Σχεδιάζουμε ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΤΥ>> ξύνει το κεφάλι του <<βέβαια δεν θα είναι εδώ ο πρήξας, η Νάιλα, αλλά εξακολουθεί να είναι ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΡΤΥ>>

Ισχύει. Η Νάιλα έφυγε εδώ και τρεις μέρες και παρόλο που το σπίτι είναι αρκετά πιο ήρεμο, μου έχει λείψει.

Γιατί αν ήταν αυτή την στιγμή εδώ, σίγουρα θα έβριζε τον Τζέικομπ που κάθεται και ασχολείται με τόσο ανούσια πράγματα, όπως το πάρτυ για το Χάλογουιν.

<<Και που σκοπεύεις να το κάνεις το πάρτυ; Αν θυμάμαι καλά, απαγορεύεται οποιαδήποτε εκδήλωση στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου>>

Γνέφει ξενερωμένος. <<Το ξέρω. Δεν μπορείς να φανταστείς τι σχέδια είχα κάνει...>> ναι, όντως ούτε μπορώ ούτε θέλω να φανταστώ τι σκεφτόταν το βρώμικο μυαλό του. <<Μίλησα με αρκετά παιδιά και η αλήθεια είναι ότι βρήκαμε σπίτι για το πάρτυ>> ανακοινώνει ενθουσιασμένος. <<Και μάλιστα ούτε σε εστία ούτε σε καμία μυρμιγκοφωλιά από το δικό σας σπίτι>>

<<Έχουμε ματσό άτομα στην σχολή και δεν το κατάλαβα;>> ρωτάω και το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα αγόρι που μπαίνει μέσα στην καφετέρια.

Θα μπορούσε να είναι αυτός ο Άλεξ. Είναι ωραίος. Και ψηλός. Και από κώλο-

<<Ναι, αμέ. Και συμφώνησε κιόλας αμέσως. Δεν θυμάμαι πως τον λένε, αλλά ο τυπάς παίζει να το φυσάει άσχημα...>> συνεχίζει μόνος του ο Τζέικομπ όσο εγώ παρατηρώ το αγόρι που στέκεται στην ουρά δίπλα από το ταμείο.

<<Και εσένα τι σε απασχολεί;>> τον ρωτάω και μαζεύω τα μαλλιά μου όλα από την μια πλευρά.

<<Καταρχάς είναι το θέμα με τις στολές...>> συνεχίζει το παραλήρημά του όσο καρφώνω τον τυπά. Μάλλον μόλις τέλειωσε από κάποια προπόνηση γιατί κουβαλάει έναν σάκο μαζί του περασμένο από τον ώμο του. Όμως δεν φαίνεται καθόλου ιδρωμένος. <<Επίσης εγώ θέλω να ντυθώ σεξογιατρός, πρέπει να βρω τα κατάλληλα ρούχα...>>

<<Εννοείς σεξολόγος;>>

<<Όχι όχι. Σεξογιατρός. Δηλαδή σέξυ γιατρός. Όχι γιατρός για το σεξ. Μην μπερδεύεσαι>> συνεχίζει και το παίρνω απόφαση.

Επίθεση. Μετωπική. Τώρα.

Σηκώνομαι όρθια.

<<Που πας; Συζητάμε...>> 

Κοιτάζω μια τον Τζέικομπ και μια αυτόν. Τσουκ. Δεν σκοπεύω να τον αφήσω έτσι.

Σκύβω προς τον Τζέικομπ. <<Μέχρι να γυρίσω σκέψου τι στολή θα ταίριαζε σε εμένα. Ακόμη δεν έχω αποφασίσει τι θα ντυθώ>> διορθώνομαι γρήγορα.

Περπατάω ανάμεσα στα τραπέζια όσο σκέφτομαι την τακτική πεσίματος την Νάιλα.

"1ο βήμα: Εντοπίζεις το θύμα"

Σταματάω. Αμέ. Τον εντόπισα.

"2ο βήμα: πλησιάζεις αργά και νωχελικά προς το μέρος του χωρίς να σε καταλάβει"

Περπατάω αθόρυβα και κυριολεκτικά στέκομαι τρία βήματα πίσω από αυτόν όσο κοιτάζει τα ντόνατς. Μπινγκο! Δεν έχει καταλάβει Χριστό.

"3ο βήμα: μπουρδουκλώνεις τα πόδια σου επίτηδες και πέφτεις πάνω του. ΠΡΟΣΟΧΗ! ΔΕΝ. ΜΠΟΥΡΔΟΥΚΛΏΝΕΣΑΙ. ΣΤΑ. ΑΛΗΘΕΙΑ. "

Η τύπισσα από την καφετέρια μου ρίχνει ένα γρήγορο βλέμμα και νιώθω ότι κοκκινίζω. 

ΦΑΚ.

Πρέπει να πέσω πάνω του.

Κοιτάζω τα πόδια μου. 

Άντε. Μπουρδουκλωθείτε ηλίθια!

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρνάω από την αντίθετη πλευρά. Στέκομαι ακίνητη και παίρνω βαθιές ανάσες.

Σκατά. Σκατά. Σκατά.

Οι ηλίθιες τακτικές πεσίματος της Νάιλα είναι ό,τι χειρ-

<<ΓΑΜΩ ΤΟ ΣΠ->> φωνάζω όταν νιώθω ένα υγρό να χύνεται στην πλάτη μου. <<Συγνώμη δεν προσέχετε που πατάτε;>> γυρίζω και παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι την μαλακία την έκανε εκείνη η σερβιτόρα που δεν με χωνεύει, τελικά άκυρο.

Το αγόρι. Χεεεευυυ. Το αγόρι. Το. αγόρι. 

<<Σκατά. Χίλια συγνώμη!!!>> παίρνει ένα πάκο χαρτοπετσέτες και σκουπίζει την πλάτη μου ενώ εγώ τον κοιτάζω προσπαθώντας να καταλάβω αν έχει καμία σχέση με αυτόν από το κλαμπ.

Γαμώ τα σφηνάκια που ήπια. Τζίφος. Τίποτα.

<<Δεν πειράζει>> απαντάω και του μισοχαμογελάω. <<Τουλάχιστον δεν ήταν ζεστός καφές>> λέω και αφήνει τον σάκο του κάτω.

<<Είμαι από τους ανθρώπους που πίνουν φρέντο συνέχεια. Είσαι τυχερή>> απαντάει και μαζεύει τα μαλλιά μου μπροστά από τον ώμο μου. <<Αλήθεια πάντως. Συγνώμη. Δεν σε είδα καν>>

Τουλάχιστον το 2ο βήμα το πέτυχα. Όντως δεν με κατάλαβε.

<<Εντάξει εντάξει>> απαντάω και προσπαθώ να κρύψω τον εκνευρισμό μου. Έχω γίνει σκατά. <<Θα πάω στο μπάνιο να πλυθώ>>

Έρχεται ο Τζέικομπ προς το μέρος μας. <<Φαμπιάνα, όλα καλά;>> του δείχνω την πλάτη μου και ξεκολλάει μια βρεγμένη χαρτοπετσέτα. Ίου. 

<<Ωραίο όνομα>> ακούω να λέει το αγόρι και του χαμογελάω. Πηγαίνουμε όλοι στην άκρη για να σκουπίσει τους καφέδες από το πάτωμα η σερβιτόρα, ενώ ξεκάθαρα μας βρίζει από μέσα της.

<<Ευχαριστώ>> απαντάω και εκείνος γυρνάει για να παραγγείλει άλλον έναν καφέ. <<Τουλάχιστον δεν λερώθηκες πολύ>> λέει και βάζει τα χέρια του στις τσέπες. 

Τον κοιτάζω με σηκωμένο φρύδι. Όλο το πίσω μέρος της μπλούζας μου είναι μούσκεμα. Τι περίμενε; Να βραχτεί και ο κώλος ξέρω γω; 

Στραγγίζω επιδεικτικά την μπλούζα μου από το πλάι και πέφτει αρκετός καφές στο πάτωμα κάνοντας την σερβιτόρα να με κοιτάξει αγριεμένη και να βουτήξει την σφουγγαρίστρα με δύναμη μέσα στον κουβά.

<<Πλάκα κάνω>> απαντάει στις σκέψεις μου. Ο Τζέικομπ δίπλα κοιτάζει μια αυτόν και μια εμένα και φαίνεται εντελώς μπερδεμένος.

Τον κοιτάζω έντονα.

Τζέικομπ φύγε. Έχω δουλειά εδώ. Του ψιθυρίζω από μέσα μου και σηκώνει τα φρύδια του.

Ποιος είναι αυτός; Ουάου. Δεν ήξερα ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε έτσι.

Σκάσε. Και φύγε. Είναι σημαντικό. Πες ότι σου έτυχε κάτι.

Ρολάρει τα μάτια του. <<Εμ>> καθαρίζει τον λαιμό του και γυρνάει το αγόρι να τον κοιτάξει. <<Πρέπει να φύγω. Με περιμένει... ο Τόνυ;>> με ρωτάει και του αγριεύω. <<Ο Τόνυ, ναι>> γυρίζει και πηγαίνει στο τραπέζι.

Κοιτάζω ξανά το αγόρι. Παρατηρεί τον Τζέικομπ να παίρνει τα πράγματά του και να βγαίνει έξω.

<<Λοιπόν...>> λέω δυνατά και επιστρέφει το βλέμμα του πάλι προς τα εμένα. <<Καλύτερα να φύγω και εγώ. Δεν έχω αλλαξιά μαζί μου, δυστυχώς>> κάνω ένα νόημα προς τον σάκο του και γελάει.

Πρέπει να δουλέψω τις έξυπνες ατάκες μου.

Η Άνα του παρελθόντος ξεκάθαρα χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο.

<<Ξέρεις τι; Μπορείς να έρθεις μαζί μου>> λέει και γυρνάει για να πάρει τον καφέ του. <<Μένει ένας φίλος μου εδώ κοντά, δηλαδή, όχι εγώ. Απλά... ερχόμασταν μαζί πριν και εγώ σταμάτησα για καφέ και νομίζω ότι εκείνος πήγε σπίτι. Αν θες... έλα να σου δώσω μια μπλούζα. Να μην κυκλοφορείς με την βρεγμένη>> λέει και χαμογελάω.

Από το 1 έως το 10 πόσο τρομακτική είναι αυτή η πρόταση;

Εννοώ... ο τυπάς δεν φαίνεται παράξενος αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Αν θέλει να με πάει στο σπίτι του φίλου του και εκεί να με βιάσουν, να με κλέψουν και να μου πάρουν το νεφρό; Πόσα πράγματα βλέπω κάθε μέρα στις ειδήσεις...

Η Άνα του παρελθόντος κάνει πάρτυ μέσα μου, γιατί όλοι ξέρουμε ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο 3 χρόνια πριν θα του το πρότεινα εγώ να πάω σπίτι του.

Χριστέ μου. Ακόμη απορώ γιατί ήμουν αςμηνχαρακτηρισωκαλυτερα τότε.

<<Ε ναι... αμέ, δεν έχω θέμα>> λέω και προχωράμε προς το τραπέζι. <<Δεν θα έχει θέμα ο φίλος σου;>> 

<<Κανένα. Πίστεψέ με, ψοφάει για τέτοια>> λέει αλλά δεν καταλαβαίνω τι εννοεί. Ουωχ, κανέναν μαλάκα θα έχει για φίλο.

<<Μισό να πάρω τα πράγματά μου>> χώνω τα βιβλία μου κυριολεκτικά όπως να' ναι μέσα στην τσάντα και αρπάζω το κινητό μου.

Αμφιταλαντεύομαι για το αν πρέπει να φορέσω την τσάντα στους ώμους γιατί ξεκάθαρα θα την βρέξω.

<<Δώσε την σε εμένα>> απλώνει το χέρι του.

Του την δίνω χαμογελαστή. 

<<Μα τι ευγενικός...>> κολλάω για μια στιγμή. <<Δεν μου είπες καν πως σε λένε, εντωμεταξύ>>

Γελάει. Απλώνει το ελεύθερό του χέρι. <<Έχεις δίκιο. Κόλτον, χάρηκα>>

Το σφίγγω. <<Φαμπιάνα, όπως ίσως ήδη ξέρεις>> άβολο, άβολο, άβολο, άβολο. <<Χάρηκα>>

Προχωράει μπροστά και μου ανοίγει την πόρτα. <<Πάμε;>>

Έτσι κάνουν τα σωστά αρσενικά. Ανοίγουν τις πόρτες για να περάσουν τα κορίτσια. Να θυμηθώ να κάνω παράπονα στους βλάκες της παρέας μας.

Κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου τον Κόλτον.

Ξέρω ότι θα φανεί τρελό μιας και όντως δεν θυμάμαι τίποτα, αλλά έχω την αίσθηση ότι γνωρίζει κάτι. 

Αλλά μάλλον λέω βλακείες, σωστά; Από που κι ως που; 

<<Πάμε!>>

~~~

Καλά, η Φαμπιάνα πρέπει ξεκάθαρα να παίξει τζόκερ.

Κυρίως για το γεγονός ότι κατάλαβε με την μια πόσο αρσενικό είναι ο Κόλτον.

Η συνέχεια σύντομα♥

Να προσέχετε τους εαυτούς σας. Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε♥

Ρια♥