*έρχεται διστακτικά προς το μέρος σας κρατώντας βιβλία και ένα φρέντο καπουτσίνο μέτριο με καστανη*

ΓεΙα ΣαΣ κΑλΕ!!!!11!!

*με κοιτάζετε με απογοητευμένο βλέμμα εκτός από μια που με κοιτάζει λες και είμαι φάντασμα*

Πριν πείτε οτιδήποτε, σκεφτείτε ότι... *μια ντομάτα προσγειώνεται στο κεφάλι μου* ΑΟΥΤΣ.

Σε συγχωρούμε. Μην πεις τίποτα γιατί θα φας κι άλλες. Απλά φέρε το νέο κεφάλαιο.

Και τον φρέντο.

~~~

Ανέκαθεν ήμουν εξπέρ όσον αφορά στο να διοργανώνω πάρτι. Όπως και να έχει, όλη αυτή η εξουσία που έχω, με κάνει να αισθάνομαι εξαιρετικά.

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα εγώ ήμουν η αρχηγός στις παρέες και έλεγα τι θα κάνουμε και πως. Σε όλα μου τα πάρτι στο δημοτικό -μέχρι και το γυμνάσιο, διότι πιο μετά άσκησε βέτο η Άνα μέσα μου και απαγόρευσε το να γίνω δημοσίως ρεζίλι με τέτοιες κοινωνικές εκδηλώσεις- δεν άφηνα ποτέ την μητέρα μου να οργανώνει τα δικά μου πάρτι.

Είχαμε ένα συγκεκριμένο πλάνο πάντα, το οποίο εννοείται πως σκεφτόμουν εγώ.

Πρώτα πηγαίναμε μαζί σε 4 ζαχαροπλαστεία για να διαλέξω τούρτα. Και εννοείται πως ο αριθμός 4 είναι συγκεκριμένος. Πάντα στο πρώτο που πηγαίναμε δεν βρίσκαμε τίποτα ωραίο, στο δεύτερο ποτέ δεν είχε τις φιγούρες που ήθελα εγώ στην τούρτα μου -ναι, μιλάω για τότε που ήταν φουλ μοδάτο να έχεις φιγούρες πάνω στην τούρτα σου-, στο τρίτο μας έλεγαν ότι η τούρτα που ήθελα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο να φτιαχτεί μέσα σε μια εβδομάδα που την χρειαζόμασταν και στο τέταρτο πάντα επιτέλους βρίσκαμε αυτό που θέλαμε και την στιγμή ακριβώς που το χρειαζόμασταν.

Έπειτα πηγαίναμε σε παιχνιδάδικα και γέμιζα ενθουσιασμένη δύο δύο τα καρότσια αγοράζοντας από μπαλόνια μέχρι και πινιάτες τις οποίες γέμιζε μετά η μαμά με γλυκά για το πάρτι.

Και τέλος πάντα έγραφα εγώ τις προσκλήσεις. Ήταν κάτι που λάτρευα να κάνω και για το οποίο ανυπομονούσα ίσως περισσότερο και από την τούρτα μου. Έκανα λίστα με όλα τα παιδιά της τάξης μου σε ένα χαρτί και ύστερα έπαιρνα διακοσμητικά ροζ και μπλε χαρτιά- για κορίτσια και αγόρια αντίστοιχα- και τα συμπλήρωνα καμαρωτή. Συνήθως έκανα και ορθογραφικά λάθη, τα οποία με το πέρασμα του χρόνου έμαθα πως ευτυχώς τα διόρθωνε η μαμά μου πριν τα στείλω στο κάθε παιδί.

Βέβαια, δεν ξέρω για ποιον λόγο τα θυμήθηκα όλα αυτά. Μιλάμε για 10 χρόνια πίσω. Υποθέτω το να στέλνεις προσκλήσεις σε 22χρονους δεν είναι και το πιο σύνηθες.

Όταν πρόκειται όμως για τα γενέθλια της κολλητής σου, τότε σίγουρα επιβάλλεται να κάνεις όλα τα υπόλοιπα, χωρίς να είναι εκείνη βέβαια παρούσα, γιατί αλλιώς θα χαλάσει η έκπληξη.

Βγάζω το χαρτί από τον εκτυπωτή μου και κρατάω χαμογελαστή την λίστα με τα ονόματα που θα έρθουν στο πάρτι. Κυρίως είναι παιδιά από την σχολή, αλλά και κάποιους παλιούς φίλους της από το σχολείο. Είμαι σχεδόν σίγουρη πως όλοι τους τρόμαξαν όταν τους βρήκα στο instagram και τους έστειλα ένα τεράστιο μήνυμα ενημερώνοντάς τους για το πάρτι.

Βασικά σίγουρα τρόμαξαν. Οι μισοί απάντησαν και αυτοί φαινόντουσαν από το μήνυμα ότι ήταν τρομαγμένοι.

Αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Θυμάμαι που έλεγε ότι ναι μεν έχει κρατήσει επαφές με αρκετά παιδιά από το σχολείο της, αλλά δεν νομίζω πως θα στεναχωριόταν αν δεν κατάφερναν να έρθουν.

Διότι στην τελική αυτό που έχει σημασία είναι να περνάς χρόνο με τους αγαπημένους σου ανθρώπους. Μια τέτοια γιορτή, όπως τα γενέθλια, είναι ευκαιρία να βρεθείς με τα άτομα που πραγματικά αγαπάς.

Και με γρήγορους μαθηματικούς υπολογισμούς αυτά τα άτομα ανέρχονται σε... 6. Μαζί με την Νάιλα, βασικά. Α, 7 για την ακρίβεια. Γιατί θα είναι και ο Άλεξ. Όχι επειδή είναι ένας από τους αγαπημένους ανθρώπους της Νάιλα, αλλά δικός μου. Δεν γινόταν να λείπει. Όπως επίσης και ο φίλος του ο Κόλτον. Άρα 8. Ναι, ούτε ο Κόλτον ανήκει στους αγαπημένους ανθρώπους της Νάιλα ιδίως αν θυμηθώ τότε που είχε έρθει σπίτι και η Νάιλα μόνο που δεν τον κάρφωσε με παλούκι στην καρδιά.

Ναι, έβλεπε πολλές ταινίες με βρικόλακες εκείνον τον καιρό.

Κοιτάζω ξανά την λίστα μου.

Αν από τα 17 άτομα συνολικά είμαστε μόνο εμείς οι 8, πιστεύω θα είναι καλύτερα. Όχι ότι έχω θέμα με τους φίλους της Νάιλα, αλλά 17 άτομα μέσα σε αυτό το μικρό σπιτάκι... ε δεν νομίζω πως χωράνε.

Αφήνω την λίστα στον πάγκο και γυρίζω για να βάλω άλλη μια δόση γαλλικού στην κούπα μου. Σχεδόν ταυτόχρονα ακούω κλειδιά στην πόρτα και γουρλώνω τα μάτια μου.

ΣΚΑΤΑ.

Είχε πει πως θα έρθει το βράδυ μωρέ! Τι στο καλό γυρεύει τόσο νωρίς εδώ;

Αφήνω την κούπα με δύναμη στον πάγκο και αρπάζω το χαρτί με τα ονόματα. Κλείνω το λάπτοπ μου με δύναμη και χώνω το χαρτί μέσα στην μπλούζα μου.

ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ!

Κυριολεκτικά νιώθω πως εκείνη την στιγμή η συγγραφέας με έβαλε να τρέξω σε slow motion. Η πόρτα ανοίγει αργά και βασανιστικά και εγώ έχοντας πάρει φόρα πέφτω πάνω στον σωρό από ξεφούσκωτα μπαλόνια, κορδέλες και κομφετί που είχα απλώσει νωρίτερα πάνω στο χαλάκι του σαλονιού για να αποφασίσω ποια από όλα θα χρησιμοποιήσουμε για τα γενέθλια.

<<Τι κάνεις στο πάτωμα, παιδί μου;>> ρωτάει ο Άλεξ μπερδεμένος χωρίς καν να βγάλει το κλειδί από την κλειδαριά. Από πίσω του εντοπίζω τον Κόλτον να κρυφογελάει και επίσης ακούω τον Τόνυ να ρωτάει σε τι στάση βρίσκομαι στο πάτωμα.

Σηκώνομαι στα γόνατα και διώχνω από πάνω μου όλα τα κομφετί που κατάφεραν να κολλήσουν στο πλεκτό μου. <<Με τρομάξατε! Νόμιζα πως ήσασταν η Νάιλα!>>

<<Όχι!>> φωνάζει ο Τζέικομπ και σμίγω τα φρύδια μου. <<Εκτός και αν αυτό το απαίσιο ροζ φούτερ που φοράει ο Τόνυ τον κάνει να μοιάζει περισσότερο με την Νάιλα παρά με αγόρι!>> μπαίνουν και οι τέσσερις μέσα και ο Τόνυ βαράει φάπες στον Τζέικομπ.

Σηκώνομαι όρθια με την βοήθεια του Άλεξ και τον ευχαριστώ δίνοντας του ένα φιλί στα χείλη. <<Τι κάνεις μωρό μου;>> ρωτάει κρατώντας με στην αγκαλιά του και ξεφυσάω.

Αν μη τι άλλο, μετά από τόση δουλειά και πολύωρο ψάξιμο στο internet το μόνο που χρειάζομαι είναι λίγες στιγμές μαζί του. Και η αλήθεια είναι πως αυτό ήταν κάτι που το σκεφτόμουν πολύ έντονα μετά τον καυγά μας εκείνο το πρωινό. Πραγματικά χρειάζομαι όχι μόνο λίγο, αλλά απίστευτα πολύ χρόνο μαζί του.

Και αυτός είναι ο λόγος που του έδωσα αντικλείδια για το σπίτι μου. Έτρεμα και μόνο στην ιδέα της αντίδρασής του. Δεν ήξερα καν αν θα χαρεί ή θα του φανεί βιαστικό ύστερα από την τεράστια ιστορία που κουβαλάμε εμείς οι δύο. Όσο να' ναι, έχουν γίνει κάποια πράγματα που ναι μεν τα έχουμε ξεχάσει -ή έστω προσπαθούμε-, αλλά και πάλι ο καιρός που ήμασταν χώρια είναι πολύ περισσότερος από τον καιρό που είμαστε μαζί.

Η αντίδρασή του όμως ήταν κάτι που ποτέ δεν θα περίμενα. Ενθουσιάστηκε. Και συγκινήθηκε. Και ήταν ό,τι πιο τέλειο να τον βλέπω τόσο ευτυχισμένο, λες και του είχα ζητήσει να συγκατοικήσουμε.

Κάτι που προφανώς υπάρχει στο μυαλό μου, αλλά δεν νομίζω πως είναι ακόμη ώρα για αυτό. Προηγούνται τα γενέθλια της Νάιλα!

<<Ετοιμασίες!>> απαντάω και χώνομαι περισσότερο μέσα στην αγκαλιά του. <<Μεθαύριο είναι τα γενέθλια της κολλητής μου και νιώθω πως δεν έχω ετοιμάσει σχεδόν τίποτα>>

<<Γιατί το λες αυτό;>> με φιλάει στο μέτωπο και γουργουρίζω σαν γάτα από την ευχαρίστηση. <<Εχθές μου είπες ότι έχεις έτοιμη και την λίστα με τους καλεσμένους και την τούρτα>>

<<Βλέπεις τι γίνεται τριγύρω;>> του δείχνω με τα μάτια μου τον χώρο. <<Τέτοιος χαμός επικρατεί και στο κεφάλι μου>> γελάει ανακατεύοντας τα μαλλιά μου.

<<Μην αγχώνεσαι. Όλα θα πάνε τέλεια>> προσπαθεί να με καθησυχάσει και τον φιλάω.

<<Έλα φτάνει με τα μέλια. Θα γλιστρήσουμε!>> φωνάζει ο Κόλτον και ο Τόνυ γελάει. Τους κοιτάζω χωρίς να βγω από την μεγάλη αγκαλιά του Άλεξ.

<<Συγνώμη εσείς στρωθήκατε με το έτσι θέλω στους καναπέδες μου;>> ρωτάω με σηκωμένο το φρύδι και μου έρχεται να γελάσω όσο τους βλέπω να κάθονται στριμωγμένοι στον μεγάλο καναπέ.

<<Το αγόρι σου μας κουβάλησε εδώ>> παραδέχεται ο Τζέικομπ και βγάζει το κινητό του. <<Λέει ότι χρειάζεσαι βοήθεια, οπότε εδώ είμαστε>> δεν το λέει καθόλου πειστικά και γελάω.

Στρέφομαι στον Άλεξ ξανά. <<Ισχύει αυτό;>>

Γνέφει. <<Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, τους μάζεψα σε περίπτωση που ήθελες βοήθεια με τα πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνεις εσύ, ξέρω πως δεν θες να μπλεχτούν όλοι αυτοί στα πόδια σου>> τους δείχνει με ένα νεύμα και γυρνάω ξανά να τους κοιτάξω.

<<Τόνυ, πόσους κοιλιακούς έχεις τελικά;>> ρωτάει ο Κόλτον έχοντας γυρίσει εντελώς προς το μέρος του. <<Εννοώ, είναι σιξ πακ ή λείπει κανένας; Με αφήνεις να τους μετρήσω;>>

Ο Τόνυ φέρνει το μπουφάν του πάνω στο στομάχι του. <<Δεν θέλω>>

<<Μα το θες και το ξέρω>> επιμένει ο Κόλτον και με τον Άλεξ δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας.

<<Μα δεν θέλω>> παραπονιέται ο Τόνυ και σηκώνεται όρθιος. <<Αμάν όλοι με τους κοιλιακούς μου. Να τους διαλύσω να ησυχάσω>>

<<ΜΗ!>> ωρύεται ο Κόλτον. <<ΜΗ. ΤΟ. ΚΑΝΕΙΣ. ΑΥΤΟ>>

<<Φιλάρα>> πετάγεται ο Άλεξ. <<Άραξε λίγο. Δεν σε έφερα εδώ για να την πέσεις στους φίλους της Φαμπιάνα>>

Έχω πει πόσο τέλειο ακούγεται ολόκληρο το όνομά μου από τα χείλη του;

<<Εσύ σκάσε λουλού>> χαμογελάει ψεύτικα και τον κοιτάζω μπερδεμένη.

<<Μην>> με προλαβαίνει πριν τον ρωτήσω. <<Μεγάλη ιστορία>>

<<Υπάρχει περίπτωση να...>> ρωτάω και μου κλείνει το στόμα.

<<Θες να πάμε μια μέσα να σου δείξω πόσο straight είμαι μωρό μου;>> ρωτάει και τα μάτια του λάμπουν. Γνέφω σαν λυσσασμένη, πριν προλάβω όμως να του γλύψω την παλάμη ακούω πάλι κλειδιά στην πόρτα.

ΣΚΑΤΑ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΑΙΛΑ.

Μόνο που αυτή την φορά δεν προλαβαίνω να κουνηθώ, ούτε να σκεφτώ. Γιατί αυτή την φορά η συγγραφέας επέλεξε αντί για slow motion να μας βάλει σε fast motion.

Είμαι έτοιμη να ουρλιάξω ένα μεγάλο "ΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ", αλλά αντί για το μαύρο ίσιο σαν πράσο μαλλί της Νάιλα, βλέπω το κατσαρό ξανθό μαλλί της Ντανιέλα.

<<Τι στο καλό; Πάρτι με ούζα γίνεται εδώ;>> αναρωτιέται και τα αγόρια γελάνε.

<<Τι στο-;>> ρωτάω και με διακόπτει ο Τάιλερ ενώ σηκώνεται όρθιος.

<<Εγώ της είπα να έρθει. Για να σε βοηθήσει>> την τραβάει στην αγκαλιά του και της αφήνει ένα αθώο φιλί στο μάγουλο.

<<Ω πίστεψέ με, θα σε βοηθήσω πολύ περισσότερο από όλους αυτούς τους βλάκες!>> λέει η δεύτερη κολλητή μου και έπειτα κοιτάζει τον Τάιλερ <<Εξαιρείσαι εσύ, εννοείται>> λέει με γλυκιά φωνή και τον φιλάει.

<<Πόσοι έχουν κλειδιά για αυτό το σπίτι;>> ρωτάει ο Άλεξ και ανασηκώνω τους ώμους μου.

<<Α. Όλοι!>> πετάγεται ο Τζέικομπ χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από το κινητό του. <<Η Νάιλα μας είχε δώσει από ένα αντικλείδι σε περίπτωση που συμβεί τίποτα>>

<<Εγώ αυτό τώρα το μαθαίνω!>> απαντάω σοκαρισμένη. Υπήρχε δηλαδή περίπτωση να μπει κάποιος από όλους αυτούς στο σπίτι ανά πάσα ώρα και στιγμή ενώ εγώ θα ήμουν γυμνή;

<<Μου αρέσει που ενθουσιάστηκα όταν μου έδωσες το δικό μου αντικλείδι>> σχολιάζει ο Άλεξ και γέρνω το κεφάλι μου στο πλάι. <<Δεν ήξερα ότι άλλοι τρεις μαντραχαλάδες μπαινοβγαίνουν εδώ μέσα όποτε θέλουν>>

Αφήνω ένα φιλί στο πηγούνι του. <<Αύριο θα αλλάξω κλειδαριά. Και θα είσαι ο μόνος που θα πάρει νέο κλειδί>> του ψιθυρίζω και χαμογελάει. <<Μη σου πω ούτε στην Νάιλα δεν θα δώσω>>

<<Για αυτό μου αρέσεις>> ψιθυρίζει και με φιλάει. <<Θα πάμε τελικά μέσα ή θα κάτσουμε μαζί με όλους αυτούς εδώ;>> γνέφω συνωμοτικά.

<<Πάντως εγώ έχω ψηθεί για πάρτι με ούζα>> ανακοινώνει ο Κόλτον. <<Και θα αρχίσω πίνοντας ούζο από τους κοιλιακούς του Τόνυ>> τον κοιτάζει πονηρά και εκείνος γουρλώνει τα μάτια του.

<<ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ!>>

~~~

RIRI IS BACK BIATSEZ!!!!

(το ίδιο έγραψα και στο away γιατί δεν έχω έμπνευση να γράψω κάτι άλλο λολ)

Ελπίζω να σας έλειψε το Babygirl. Εμένα πάντως, σίγουρα!

Τα λέμε στο επόμενοοοο♥

Ριρι